Με αφορμή ενός περιστατικού που έγινε σε Κοιμητήριο, θα δούμε ότι η Ανάσταση και ο παιάνας της το γνωστό σε όλους μας «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ », δεν είναι υπόθεση μόνο του Πάσχα μέχρι την απόδοσή του 40 ημέρες, αλλά έχει να κάνει με όλη τη ζωή και την στάση μας, ως ορθόδοξοι Χριστιανοί.
Ήμασταν καλεσμένοι με δύο ακόμα αδελφούς Κληρικούς για να τελέσουμε την Εξόδιο Ακολουθία στο Κοιμητήριο πόλεως σε μια γυναίκα-ενορίτισσα μεγάλης ηλικίας. Κατά την στιγμή της ταφής και προς το τέλος, μετά το «Αιωνία η μνήμη» και πριν το «Δι’ ευχών», όπως συνηθίζουμε, ψάλλαμε με όλους τους συλλυπημένους συγγενείς και φίλους πνευματικούς της κεκοιμημένης αδελφής μας το ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, έτσι όπως πάντα συνηθίζουμε, ανεξαρτήτου ημέρας ή περιόδου και μάλιστα παροτρύνουμε και όλους τους παρευρισκομένους να συμψάλλουν μαζί μας! Γνωρίζουμε ότι αυτό δεν το προβλέπει το Επίσημο Τυπικό της Εκκλησίας και κάποιος πολύ εύκολα μπορεί να μας ασκήσει κακόπιστη κριτική γι’ αυτό. Όμως, αν προσέξει όλη την Θεολογία, την πρακτική της ζωής της Εκκλησίας, αλλά και όλο το πνεύμα της Εξοδίου Ακολουθίας στους κεκοιμημένους μας, έτσι όπως την εκφράζει απόλυτα, θα συμφωνήσει με την πρακτική μας αυτή. Να θυμίσω, εκτός των άλλων, ότι στην τέλεση της νεκρωσίμου Ακολουθίας φοράμε λευκά άμφια και λέμε στην απόλυση το « Ὁ καὶ νεκρῶν καὶ ζώντων τὴν ἐξουσίαν ἔχων, ὡς ἀθάνατος Βασιλεύς, καὶ ἀναστάς ἐκ νεκρῶν Χριστὸς ὁ ἀληθινὸς Θεὸς ἡμῶν…»
Στο τέλος, προς την έξοδο του Κοιμητηρίου με πλησιάζει μία γυναίκα και μου λέει : -Πατέρα μου γιατί σήμερα επί του τάφου και κατά την ώρα της ταφής ψάλλατε το «Χριστός Ανέστη;» -Γιατί κυρία μου είναι η νίκη του Χριστού έναντι του θανάτου! -Μα εγώ ξέρω, (αχ αυτό το θλιβερό εγώ ξέρω!!!!) ότι το «Χριστός Ανέστη» το λέμε μόνο την περίοδο του Πάσχα και μέχρι 40 μέρες μόνο μετά. -Έτσι είναι όπως το λέτε, αλλά από την άλλη έχουμε Αγίους της Εκκλησίας, όπως ο Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ που χαιρετούσαν όλο τον χρόνο τον κόσμο με το «Χριστός Ανέστη! χαρά μου…!». – Α Όχι πάτερα μου δεν μας τα λέτε καλά… χαλάτε τα έθιμά μας… και με θυμωμένη έκφραση και ύφος Οικουμενικού Πατριάρχου …αποχώρησε! Μετά από τα παραπάνω, θα βρεθούν κάποιοι τηρητές του «Γράμματος του Νόμου», να δικαιώσουν αυτή τη γυναίκα. Θα μας πούνε «Δεν δικαιούμαστε να προσθέτουμε ή να κόβουμε από τις Ακολουθίες κατά το δοκούν». Εννοείται βέβαια ότι αυτό ισχύει, ιδιαίτερα για το θέμα του κοψίματος, αλλά όχι πάντα. Όμως αν προσέξατε καλά, η κυρία δεν υπερασπίστηκε το Τυπικό της Εκκλησίας, αλλά της φάνηκε αντιφατικό και ανεπίκαιρο το Χριστός Ανέστη εκτός του Πάσχα…! Εκεί ήταν το πρόβλημα και το θέμα της!
Όμως ο Απ. Παύλος σαφώς διακηρύσσει:
«Εἰ δέ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α’ Κορ. ιε’, 17). Αν δεν υπήρχε το γεγονός της Ανάστασης θα ήμασταν και εμείς μια απλή και απατηλή θρησκεία. Η Ανάσταση είναι η κατεξοχήν νίκη του Χριστού έναντι του θανάτου, της φθοράς, και της αμαρτίας. Είναι γνωστό ότι όλες οι Κυριακές του χρόνου, είναι αφιερωμένες στην Ανάσταση, αλλά και κάθε φορά που τελείται Θ. Λειτουργία ανακεφαλαιώνεται όλο το σχέδιο της Θείας Οικονομίας και είναι η κατεξοχήν φανέρωση της Ανάστασης. Γι αυτό άλλωστε τη Μ. Τεσσαρακοστή, από Δευτέρα ως Παρασκευή, δεν τελείται κανονική Θ. Λειτουργία, αλλά μόνο Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία την Τετάρτη και την Παρασκευή, αφού οι μέρες είναι άμνημες- μη εορτάσιμες και μόνο το Σαββατοκύριακο έχουμε κανονικές Θ. Λειτουργίες.
Η Ανάσταση όμως, εκτός από το λειτουργικό και θεολογικό πλαίσιο που είναι βεβαίως αναγκαία, έχει να κάνει με μια πρακτική διάσταση, μία στάση ζωής σιωπηλή πολλές φορές, στον βίο κάθε πιστού. Έχουμε συνηθίσει Ανάσταση να εννοούμε τα έθιμα, τις σούβλες, τα αρνιά και τις φωτοβολίδες, ενώ κυρίως είναι η υπέρβαση των δυσκολιών και των αδιεξόδων τόσο των δικών μας, όσο και του κόσμου γενικότερα μέσα από την προοπτική της Αναστάσεως του Χριστού, αφού η αντίληψη της Εκκλησίας είναι
ΑΝΕΣΤΗ ΧΡΙΣΤΟΣ και ΖΩΗ ΠΟΛΙΤΕΥΤΑΙ .
Ανάσταση είναι το χαμόγελο και η εσωτερική πληρότητα εκεί όπου οι άλλοι νοιώθουν θλίψη και απελπισία. Ανάσταση είναι το δάκρυ στην προσευχή για τις αμαρτίες και τον πόνο για τους άλλους, που αντί να είναι συντετριμμένοι για τις αμαρτίες, τα πάθη και την κατάστασή τους, επιδίδονται σε γέλια και κραιπάλες, μη «Εξαγοραζόμενοι τον καιρόν (Εφεσ. Ε’, 16), όπως τονίζει ο Απ. Παύλος . Ανάσταση είναι η δοξολογία του Τριαδικού μας Θεού καθημερινά, στον πειρασμό, στην ασθένεια, στη δυσκολία, στον θάνατο ενός δικού σου ανθρώπου ακόμη και του ίδιου του παιδιού σου, στην ανέχεια, την πείνα και τη φτώχια! Όλοι μας συνήθως όλα αυτά τα αντιμετωπίζουμε με αγανάκτηση, κλάμα, γκρίνια, θυμό, οργή και εκδικητική διάθεση. Πολλές φορές ξεσπούμε, πληγώνουμε ή ταλαιπωρούμε αθώους, δήθεν για τη διεκδίκηση του «δίκιου μας» και «μαχόμαστε» (¨δήθεν¨) ενάντια στην κοινωνική ανισότητα και αδικία, ξεχνώντας ότι εμείς με την ψήφο μας, την ανοχή μας, τον συμβιβασμό μας και στην προσπάθεια μας για την υπεράσπιση των μικροσυμφερόντων μας τα επιβάλλαμε όλα αυτά έμμεσα. Ανάσταση είναι να σηκώνεις τον σταυρό σου αγόγγυστα μαζί με τον Χριστό και να στεφανώνεσαι μαζί Του κατά την Δευτέρα Παρουσία Του, αλλά και στην πρόγευσή της σε κάθε Θ. Λειτουργία στο εδώ και τώρα προς το «νυν και αεί…».
Ανάσταση είναι το αποτέλεσμα της εφαρμογής των εντολών Του Θεού.
Ανάσταση είναι η έμπρακτη αγάπη προς όλους, κυρίως προς τους εχθρούς. Να είμαστε μια ανοιχτή αγκαλιά σε αυτούς που με βία μας απωθούν ή μας χαστουκίζουν, μία ασπίδα σε εκείνους που η ίδιοι μας είχαν βλάψει, αλλά εμείς τους υπερασπιζόμαστε να μη τους βλάψουν οι άλλοι κ.α.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα όλων των παραπάνω, διαβάζουμε στο βιβλίο του Βενέζη στο βιβλίο του «Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός». Ο πατέρας του Αρχιεπισκόπου, Νικόλαος Παπανδρέου, αν και απλός άνθρωπος και αμόρφωτος, έχασε ένα του παιδί σε μικρή ηλικία, όταν ο τότε Δημήτριος (ο Δαμασκηνός) ήταν νήπιο ακόμα. Ο Θάνατος χτύπησε την πόρτα στην οικογένεια την ημέρα της Λαμπρής. Το πένθος της φτωχοφαμελιάς ήταν βαρύ. Οι συγχωριανοί του δεν έλεγαν να στήσουν χορό, συμπενθούντες. Ό πατέρας ρώτησε γιατί δεν χορεύουν; Του αποκρίθηκαν για το πένθος το δικό του! Τότε πήγε στο χοροστάσι κι έσυρε πρώτος το χορό λέγοντας: «Τί είναι η λύπη για το δικό μου παιδί, μπροστά στη χαρά της Αναστάσεως του παιδιού Τού Θεού»; Εύχομαι να ζούμε αδελφοί μου και εμείς τέτοια ¨Ανάσταση¨ στη ζωής μας! _
Από το Ενοριακό Φυλλάδιο Κυριακής 29 Απρ 2018
†Αρχιμ. Σπυρίδων Κατραμάδος