ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΓΙΑ ΜΑΣ, ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

« Συνηθίσαμε να μεταφράζουμε τη λέξη «Πάσχα» από την Εβραϊκή γλώσσα στην Ελληνική, που σημαίνει «Διάβαση», χωρίς να επιμένουμε στην ερμηνεία του νοήματος που κρύβεται πίσω απ’ αυτή τη λέξη και γι’ αυτό δεν συνειδητοποιούμε το βαθύτερο νόημά της, αφού τελικά, δεν την ταυτίζουμε με ένα Πρόσωπο. Το Πρόσωπο του Χριστού. Ο άγιος Απόστολος Παύλος με την κατηγορηματική του διατύπωση «Καί γάρ τό Πάσχα ἡμῶν ὑπέρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄ Κορ. 5, 7), δεν μας αφήνει κανένα περιθώριο να απομακρυνθούμε από το Πρόσωπο του Χριστού, γιατί το Πρόσωπο αυτό είναι το Κλειδί των Μυστηρίων της ανθρώπινης φύσεως. Με άλλα λόγια, «ἡ ζωή (ἡμῶν ) κέκρυπται σύν τῷ Χριστῷ ἐν τῷ Θεῷ» (Κολ. 3,3) και γι’ αυτό, χωρίς τον Χριστό, κανείς άνθρωπος δεν θα μπόρεσει ποτέ να γνωρίσει βαθειά την ύπαρξή του, να ξεκλειδώσει τα στενάχωρα σπλάγχνα του, να αξιοποιήσει τον εαυτό του και να αποκτήσει την πολυπόθητη ειρήνη και τη χαρά, Δώρα και Ευλογίες -Καρποί της σχέσεως μας με τον Παράκλητο.

Το Πρόσωπο του Χριστού πολέμησε απ’ αρχής ο Διάβολος με τις διάφορες αιρέσεις, που έχουν όλες κέντρο και σκοπό να αλλοιώσουν και να νοθεύσουν τον Αληθινό Χριστό και να τον διδάξουν στους ανθρώπους αλλοιωμένο, κάλπικο, έναν πραγματικό «Ψευδόχριστον». Γι’ αυτό, η Αγία Εκκλησία παρουσιάζει συνεχώς στους πιστούς το Αληθινό-Αναστημένο Πρόσωπο του Χριστού, γιατί πρέπει όλοι μας να συνειδητοποιήσουμε ότι το Πρόσωπο Του είναι και το πρόσωπο της ανθρώπινης φύσεως και όχι, όπως πολλοί νομίζουν, το πρόσωπο του καθενός μας.

Η ανθρώπινη φύση μας δεν είναι απρόσωπη, ώστε να δικαιολογείται ο καθένας μας να την λειτουργεί με το τάχα δικό του πρόσωπο, με τον δικό του αυθαίρετο τρόπο. Μια τέτοια ανθρώπινη φύση θα ήταν κατάρα, χωρίς καμιά προοπτική σχέσεως και επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους, χωρίς προοπτική ενότητας και αγάπης, αφού με την αυθαιρεσία τους ποτέ δεν θα μπορούσαν να συμπλεύσουν τόσες -όσες και η ανθρωπότητα- ανθρώπινες υπάρξεις. Η ανθρώπινη φύση δεν έχει ανθρώπινο πρόσωπο για να μην υποτιμηθεί. Η υποτίμησή της θα ήταν το να υποστασιάζεται σε κάθε ανθρώπινη ατομικότητα- μικρότητα.

Η ανθρώπινη φύση έχει Πρόσωπο και αυτό το Πρόσωπο είναι το Πρόσωπο του Θεού Λόγου, ώστε να ανυψωθεί και να αξιοποιηθεί στο έπακρον, αλλά και για να διατηρηθεί αιωνίως, εφ’ όσον ο Θεός Λόγος, που είναι το Πρόσωπό της, δεν είναι θνητός αλλά ως φύσει Θεός έχει «ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον» (Α΄ Τιμ 6,16). Φαίνεται πως δεν έχουμε δώσει όση θα έπρεπε σημασία στην διατύπωση της Αγ. Γραφής ότι ο άνθρωπος πλάσθηκε «κατ’ εικόνα Θεού» και όχι ως Εικόνα Θεού, γι’ αυτό και κάνουμε συνεχώς λόγο για το ανθρώπινο πρόσωπο σαν να είναι κάτι το αυθύπαρκτο, ανεξάρτητο και με δικαιώματα αυθαιρεσίας και διακινδυνεύσεως. Συγχέουμε το αυτεξούσιο, που μας έδωσε ο Θεός, με το πρόσωπο, όμως κάνουμε μεγάλο λάθος.

Εμείς οι άνθρωποι πλασθήκαμε «κατ’ εικόνα Θεού» κατ’ εικόνα του Χριστού, «ὁς ἐστιν Εἰκών τοῦ Θεού» (Β Κορ. 4,4). Ο Χριστός είναι η Εικόνα του Θεού. Εμείς οι άνθρωποι, πλαστήκαμε εικόνα της Εικόνος, δηλαδή, «κατ’ εικόνα» του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, του Μεγάλου Θεού και Σωτήρος, της ελπίδος ημών· «ὁς ἐστιν Εἰκών τῆς (τοῦ Πατρός) ἀγαθότητος, σφραγίς ἰσότυπος, ἐν ἑαυτῷ δεικνύς τόν Πατέρα» (Μ. Βασίλειος).

Για να μιλήσουμε απλά, δεν υπάρχει ανθρώπινο πρόσωπο που εκ φύσεως μας ανήκει, αλλά το Πρόσωπο του Θεού Λόγου, ως Πρόσωπο-Υπόσταση της ανθρώπινης φύσεως, δίνει «κατά χάριν» πρόσωπο σε εκείνους που προσπαθούν να μένουν ενωμένοι μαζί Του δια των Μυστηρίων της Εκκλησίας και της θελήσεώς τους να ενεργούν την ανθρώπινη φύση τους, όπως την ενήργησε ο Χριστός κατά την επίγεια ζωή Του. Μόνο αυτούς ο Θεός τους αναγνωρίζει, αυτοί μόνο έχουν “πρόσωπο”, οι άλλοι μακριά από τον Χριστό γίνονται απρόσωποι, αγνώριστοι και γι’ αυτό ο Θεός τους λέει: «οὐκ οἶδα ὑμᾶς».

Αν επιχειρήσουμε να συναναστραφούμε νοερά τον Αναστάντα Χριστό και να συζήσουμε μαζί Του, θα διαπιστώσουμε μέσα από τα Ιερά Κείμενα, που μας εξασφαλίζουν αυτή τη δυνατότητα, ότι ο Χριστός δεν ήλθε στη γη για να παγιδευθεί στους περιορισμούς της πεσμένης ανθρώπινης φύσεώς μας και να παρασυρθεί στην ανθρώπινη περιπέτεια, κάνοντας κατορθώματα ως άνθρωπος, όπως τον λανσάρουν κάποιοι σύγχρονοι αμπελοφιλόσοφοι της Θρησκείας για να δικαιολογήσουν τη ροπή τους στον “τυχοδιωκτισμό”, οδηγώντας τους ανθρώπους σε μια ατέρμονη και επικίνδυνη περιπέτεια. «Ο Χριστός δεν ήλθε στη γη για να αγωνισθεί, ούτε για να δοκιμάσει τις δυνάμεις Του και να αναδειχθεί τροπαιοφόρος και νικητής. Ήλθε επί της γης αναδεδειγμένος νικητής για να μας σώσει. Όχι για να διακινδυνεύσει αγωνιζόμενος κατά της αμαρτίας και της φθοράς της ανθρώπινης φύσεώς Του». Ο Χριστός, όπως ομολογεί η Εκκλησία, από τη στιγμή της συλλήψεώς Του στην κοιλία της Θεοτόκου ένωσε στο Θείο Του Πρόσωπο την ανθρώπινη φύση και έτσι η ανθρώπινη φύση του Χριστού «εξ άκρας συλλήψεως» εθεώθη. Δεν γεννήθηκε πρώτα ως απλός και κοινός άνθρωπος και κατόπιν ενώθηκε με την ανθρώπινη φύση Του ο Θεός, όπως πιστεύουν οι αιρετικοί, αρνούμενοι να ονομάσουν την Παναγία μας Θεοτόκον, αποκαλώντας την μόνο «Χριστοτόκον», αλλά ήλθε επί της γης Θεάνθρωπος, με ενωμένες στο Θείο Πρόσωπό Του και την Θεία και την ανθρώπινη φύση, οι οποίες μετέδιδαν τα ιδιώματά τους η μία φύση στην άλλη. Ως Θεάνθρωπος ο Χριστός, με θεωμένη την ανθρώπινη φύση Του, δεν υπέκειτο αναγκαστικά στα «αδιάβλητα ανθρώπινα πάθη» πείνα, δίψα, κόπωση, αιμάτωση, θάνατο. στα οποία υποκείμεθα εμείς οι άνθρωποι λόγω της πτώσεώς μας από τον Παράδεισο. Όμως, παρά ότι δεν υπέκειτο σ’ αυτά αναγκαστικά και υποχρεωτικά, τα ενήργησε κατά την επίγεια ζωή Του όποτε και όσο ήθελε, για να προσλάβει επάνω Του το επιτίμιό μας και έτσι, ενώ μέχρι τότε, όποιος άνθρωπος υπέκειτο στα «αδιάβλητα πάθη» οδηγείτο σταδιακά στον θάνατο, από τον οποίον δεν υπήρχε επιστροφή και ανάσταση, με το να ενεργήσει εκουσίως τα αδιάβλητα πάθη μας ο Χριστός και δια της ενεργείας αυτών, να φθάσει μέχρι τον θάνατο, άνοιξε για όλο το ανθρώπινο γένος ο δρόμος της Αναστάσεως αφού δεν ήταν δυνατόν να κρατηθεί «υπό του θανάτου ο Αρχηγός της Ζωής»!

Συνεπώς, το μεγαλείο του Χριστού δεν έγκειται στο ότι νίκησε την αμαρτία, όπως ισχυρίζονται πολλοί, υποβιβάζοντας τον Χριστό στο επίπεδο του “υπό παθών ενοχλούμενου ανθρώπου“, που με την ηθική του νίκησε την αμαρτία, αποπροσανατολίζοντας έτσι τους ανθρώπους από τον Αληθινό Χριστό, διότι ο Χριστός και Αναμάρτητος ήλθε επί της γης και ως Ενωμένος κατά την ανθρώπινη φύση Του, με το Θείο Του Πρόσωπο ήταν αμετακίνητος προς την αμαρτία. Το μεγαλείο του Χριστού έγκειται στην άκρα Ταπείνωσή Του να κενωθεί όχι μόνο από την Δόξα Του, με το να γεννηθεί ως άνθρωπος, αλλά και με το να κενωθεί από τις ιδιότητες της αναμάρτητης ανθρώπινης φύσεώς Του και να ενεργήσει τα αδιάβλητα πάθη μας.

Το μεγαλείο του Χριστού έγκειται στην άφατη αγάπη Του για μας, στον πόθο Του για τη σωτηρία και Ανάστασή μας. Ότι για χάρη μας και μόνο για χάρη μας, χωρίς να έχει καμιά ανάγκη, έκανε για μας τα πάντα. Γεύθηκε εκουσίως την πείνα, τη δίψα, την κούραση, τους πόνους, μάτωσε και τελικά γεύθηκε τον θάνατο για να μας «οδοποιήση την ζωήν», για να κατασκευάσει δρόμο στην καρδιά του θανάτου, που να οδηγεί στην Ανάσταση και στην Αιώνια Ζωή. Γι’ αυτό η Εκκλησία μας συνεχώς τονίζει ότι το Πάθος του Χριστού είναι εκούσιο. Αυτή είναι η Διάβαση, που λέγεται Πάσχα. Αυτή είναι η Διάβαση «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν Ζωήν». Αυτή η Διάβαση είναι ο Χριστός, γι’ αυτό ο Απ. Παύλος παραγγέλλει «ἷνα ἐπακολουθήσωμεν τοῖς ἵχνεσιν Αὑτοῦ». Μόνο πατώντας στα χνάρια του Αναστάντος Χριστού, μόνο πίσω από τον Αναστημένο Χριστό, πίσω Του επακριβώς, όπως με λεπτομέρειες μας καθοδηγεί η Εκκλησία, θα απαλλαγούμε από τον φόβο του θανάτου και θα νοιώσουμε την αληθινή χαρά, που τεντώνει το συρρικνωμένο από την κατάθλιψη στέρνο του σώματος αλλά και της ψυχής μας. Βαδίζοντας πίσω από τον Αναστάντα Χριστό, δηλαδή ζώντας τη Ζωή Του, δεν υπάρχει τίποτα και κανείς να μας φοβίζει, αφού θάνατος πια δεν υπάρχει, «θάνατος οὐκέτι κυριεύει». Να, γιατί το Πάσχα για τους πιστούς της Αγίας μας Εκκλησίας είναι Αυτός και μόνο ο Χριστός. Να, γιατί χωρίς να συζήσουμε με τον Χριστό, χωρίς να ζήσουμε τα πάθη μας, την πείνα μας, τη δίψα μας, την κούρασή μας, τις πληγές μας, τους πόνους μας και τον θάνατό μας με τον νου και την ψυχή μας προσηλωμένα στον Χριστό, με την καρδιά μας στον Χριστό, δεν θα βρούμε ποτέ, μα ποτέ, ανάπαυση!