Η ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ
«ΕΠΑΡΑΣ ΤΑΣ ΧΕΙΡΑΣ ΑΥΤΟΥ ΕΥΛΟΓΗΣΕΝ ΑΥΤΟΥΣ ΚΑΙ ΕΓΕΝΕΤΟ ΕΝ ΤΩ ΕΥΛΟΓΕΙΝ ΑΥΤΟΝ ΑΥΤΟΥΣ ΔΙΕΣΤΗ ΑΠ’ ΑΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΕΦΕΡΕΤΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟΝ» (Λουκ. κδ΄ 50-51)
«Ένα γεγονός δόξας και χαράς που ολοκληρώνει την Πασχαλινή περίοδο είναι η Ανάληψη του Χριστού στους Ουρανούς. Αυτό το μεγάλο Δεσποτικό γεγονός προφητεύει η Παλ. Διαθήκη και το παρουσιάζει η Καινή Διαθήκη. Έρχεται η στιγμή που ο Νικητής του θανάτου δείχνει τον τελικό προορισμό του ανθρώπου. Μέσα σε μία υπερκόσμια δόξα ο Κύριος αποχαιρετά την ανθρωπότητα και επιστρέφει στον Ουρανό. Τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος σπαργανώνεται ως βρέφος στη Βηθλεέμ. Ως Θεάνθρωπος ζει τα τριάντα τρία χρόνια Του πάνω στη γη, διδάσκει, θαυματουργεί, ευεργετεί, αποκαλύπτεται, αποκρύπτεται, διαλέγεται, σιωπά, χαίρεται, δακρύζει, πονάει, προδίδεται, ματώνει, σκανδαλίζει, συγχωρεί, πεθαίνει, ανασταίνεται και αναστημένος δεν εξαφανίζεται, αλλά ζει και φανερώνεται άλλοτε καθαρά και άλλοτε «εν ετέρα μορφή», για να καταλήξει που; Γιατί όλ’ αυτά; Γιατί φοράει τη σάρκα μας ο Θεός; Γιατί ντύνει την υπέρφορτη λαμπρότητα της Θεότητός Του με την παχυλότητα του ανθρωπίνου σώματος; Γιατί κάνει φίλους Του εμάς, που είμαστε έτοιμοι με κάθε ευκαιρία να Τον προδώσουμε; Όλα αυτά τα κάνει ο Χριστός για να καταλήξει στο μεγάλο γεγονός της Αναλήψεως Του.
.
Έρχεται ο Θεός στη γη, ξεγελάει τον διάβολο, αρπάζει τον άνθρωπο από το θάνατο και τη φθορά και τον ανεβάζει τόσο ψηλά, ώστε να τον κάνει συγκάτοικο στο θρόνο της Αγίας Τριάδος. Ο Χριστός, χωρίς να πάψει να είναι τέλειος Θεός, γίνεται και τέλειος άνθρωπος και έτσι, ως τέλειος άνθρωπος ανεβαίνει στους ουρανούς με την Ανάληψή Του, για να πραγματοποιήσει τη μεγαλύτερη νίκη όλων των εποχών, τη νίκη κατά της λάσπης. Ακόμη και η νίκη κατά του θανάτου, δηλ. η Ανάσταση του Χριστού, δεν θα είχε ολοκληρώσει το σκοπό της, αν ο Κύριος έμενε κάτω στη γη, έστω και αναστημένος. Με την Ανάληψή Του ο Χριστός μας δίνει το μήνυμα πως η αληθινή μας ελπίδα δεν βρίσκεται μόνο στο ότι κάποτε όλοι θα αναστηθούμε. Η αληθινή μας ελπίδα δεν πηγάζει μόνον από το ότι δεν φοβόμαστε τη μεγαλύτερη συμφορά που μπορεί να μας βρει, δηλ. το θάνατο. Η πραγματική μας ελπίδα δεν βρίσκεται στο ότι μας περιμένει μία αιώνια ζωή, αλλά στο ότι μας περιμένει μία αιώνια ζωή κοντά στο θρόνο της Αγίας Τριάδος. Είμαστε ξεπεσμένοι πρίγκιπες που δεν χαιρόμαστε, επειδή απλώς μας βρήκε ο Βασιλιάς μας, αλλά επειδή μας βρήκε και μας οδηγεί στο παλάτι Του, για να χαρούμε κι εμείς συμβασιλεύοντας μαζί Του στην αιώνια Βασιλεία Του.
Γιατί σαράντα μέρες; Ο Χριστός, κατά την ανθρώπινη φύση Του, έλαβε τρεις γεννήσεις, α)από την Παρθένο Μαρία, β) από το Βάπτισμα και γ) από την Ανάσταση. Και από τις τρεις γεννήσεις ονομάστηκε Πρωτότοκος. Από την πρώτη είναι «πρωτότοκος εν πολλοίς αδελφοίς» κατά την κοινωνία της σαρκός, από την δεύτερη «πρωτότοκος της καινής κτίσεως»που φέρνει σε όλους το Βάπτισμα και κατά την Τρίτη «πρωτότοκος των νεκρών». Σαράντα μέρες μετά από τις τρεις αυτές γεννήσεις ακολούθησαν σημαντικά γεγονότα. Σαράντα μέρες μετά τη γέννηση προσφέρθηκε στον Ναό στην εορτή της Υπαπαντής. Σαράντα μέρες μετά την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη ποταμό νίκησε τον διάβολο στους τρεις πειρασμούς. Σαράντα μέρες μετά την Ανάστασή Του ανέβηκε στους Ουρανούς και προσέφερε στον Πατέρα Του την απαρχή της δικής μας φύσεως. Θα μπορούσε να γίνει η Ανάληψη αμέσως μετά την Ανάσταση. Δεν το έκανε όμως για να στερεώσει την Πίστη των Μαθητών Του με τις συνεχείς εμφανίσεις Του και τα θαύματα. Για να μην φανεί ότι η Ανάσταση ήταν φαντασία. Τέλος τους κατέστησε όλους θεατές της Αναλήψεώς Του.
.
Η εορτή της Αναλήψεως λοιπόν δεν είναι απλά μία εορτή του Θεού. Είναι πανηγύρι του ανθρώπου. Είναι θρίαμβος για τον ταπεινό και ξεπεσμένο άνθρωπο, ο οποίος, στο πρόσωπο του Χριστού, ανεβαίνει τόσο ψηλά, ώστε ξεπερνάει τα τάγματα των αγγέλων, γίνεται συγκάτοικος Θεού. Ο Χριστός παίρνει τον άνθρωπο από την εξορία και τον οδηγεί στην πατρίδα. Αρπάζει το πλάσμα του από τη λάσπη της πεπερασμένης πραγματικότητας και το ανεβάζει στη δόξα και στο φως της Αγ. Τριάδος. Μόνον η αγάπη του Θεού μπορούσε να σκεφτεί μία τέτοια τύχη για το δημιούργημά Του. Ούτε οι άνθρωποι ούτε και οι άγγελοι ήταν δυνατόν να σκεφτούν πως ο Θεός αγαπάει τόσο πολύ τον άνθρωπο, ώστε να τον πλάσει με σκοπό να τον κάνει κι’ εκείνον Θεό κατά χάριν. Αυτό ήταν το πρώτο σχέδιο του Θεού για το πλάσμα Του και κανείς, κανένα εμπόδιο δεν ήταν δυνατόν να εμποδίσουν αυτό το αρχικό θεϊκό σχέδιο. Αυτό λοιπόν συμβαίνει την ημέρα της Αναλήψεως. Ο Νικητής του θανάτου και Λυτρωτής του κόσμου πραγματοποιεί το αρχέγονο σχέδιό Του, θεώνει την ανθρώπινη φύση και στο πρόσωπο του Χριστού την ανεβάζει στο ύψος της Τρισηλίου Θεότητος.
.
Είναι δύσκολο αυτή η μεγαλοσύνη να εκφρασθεί με λόγια. Ο καθένας εισπράττει από τούτη την ενέργεια της αγάπης του Θεού ότι του επιτρέπει η διάθεσή του. Άλλος σκιρτά από χαρά και ελπίδα για τη δόξα που μας περιμένει και άλλος μένει ψυχρός και αδιάφορος. Σε μία εποχή που η λάσπη έχει γεμίσει τα λαρύγγια των ανθρώπων, ώστε πλέον δεν έχουν τη δύναμη ούτε να φωνάξουν ούτε να αντισταθούν, η Ανάληψη του Χριστού έρχεται σαν τελευταία και μοναδική ελπίδα να μας δώσει παρηγοριά, δύναμη και χαρά. Μας διδάσκει πως τίποτε από την ψεύτικη πραγματικότητα που ζούμε δεν πρέπει να μας στεναχωράει «οὐ γὰρ ἔχομεν ὧδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Εβρ. ιγ΄,14). Ο, τι ζούμε, θα τελειώσει. και αυτό που μας περιμένει, αυτό για το οποίο πλαστήκαμε είναι τόσο καλύτερο από την ψεύτικη πραγματικότητά μας, ώστε δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μας! Καθώς ο Κύριος ανεβαίνει στον Ουρανό, ανεβάζει και την πεσμένη φύση μας μαζί Του. Μας δίνει την υπέροχη ελπίδα πως Του ανήκουμε, μας περιμένει να ενωθούμε μαζί Του, αφού πρώτα Εκείνος ενώθηκε μαζί μας.
.
Ο Αναλαμβανόμενος στους ουρανούς Χριστός μας δείχνει τον τελικό σκοπό της ζωής μας. Ζούμε όχι για να περάσουμε καλά, για να στεναχωριόμαστε, όταν περνάμε άσχημα. Ζούμε για να προετοιμάσουμε τους εαυτούς μας για τον Ουρανό. Εκείνον στοχεύουμε, Εκείνος μας ανήκει για πάντα. Όσο πιο πολύ προετοιμαζόμαστε για τον Ουρανό, τόσο γίνεται πιο ευχάριστη, πιο χαρούμενη και πιο ήρεμη η ζωή μας εδώ κάτω στη γη. Ας μη δίνουμε αξία και σημασία σε ότι γίνεται γύρω μας. Όλα είναι ψεύτικα και μάταια. Πολύτιμα και παντοτινά είναι αυτά στα οποία μας οδηγεί ο Αναλαμβανόμενος Χριστός. είναι όλα αυτά που σχεδίασε να μας χαρίσει με την υπέροχη και υπέρλογη ανάβασή Του. Ο Άγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς λέει: “ η Ανάσταση συνδέεται με όλους τους ανθρώπους, ενώ η Ανάληψη μόνο με τους Αγίους” . Όλοι θα αναστηθούμε κατά την ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Χριστού και δίκαιοι και αμαρτωλοί, αλλά δεν θα αναληφθούμε όλοι. Μόνο οι δίκαιοι θα αρπαχθούμε μέσα σε νεφέλες για να προϋπαντήσουν τον Χριστό ερχόμενο από τους Ουρανούς.
.
Μετά την Ανάληψη παρατηρούμε μερικά ενδιαφέροντα σημεία: Α) Οι Μαθητές έφυγαν από το όρος των Ελαιών με μεγάλη χαρά, καίτοι στερήθηκαν τον Χριστό. Χάρηκαν γιατί απέκτησαν τη βεβαιότητα ότι θα λάβουν το Άγ. Πνεύμα και θα γίνουν μέλη του Σώματός Του. Β) Μεταξύ Αναλήψεως και Πεντηκοστής παρεμβάλλεται περίοδος προσευχής, δεήσεως και ησυχίας, σωματικής και ψυχικής. Δεν μπορεί κανείς να λάβει το Άγ. Πνεύμα αν δεν βρίσκεται σε κατάσταση προσευχής και εσωτερικής νήψεως. Γ) οι Μαθητές βρίσκονται σε μια διαρκή σύναξη, έχοντας στο μέσον την Παναγία-Μητέρα του Χριστού. Αυτό δείχνει την αξία της Λατρείας της Εκκλησίας, αφού στο κέντρο της υπάρχει το πιο αγαπητό πρόσωπο στους Χριστιανούς η Παναγία. Η Θεοτόκος δεν διεκδίκησε εξουσία και διακονία μέσα στην Εκκλησία, ήταν πάντα στο κέντρο της Λατρείας, ο πιο πολύτιμος θησαυρός που είχε και έχει η Εκκλησία. Δ) Οφείλουμε να υπακούμε στις εντολές του Χριστού, γιατί έχουν καλή και αγία κατάληξη. Η Ανάληψη του Χριστού είναι το κόσμημα όλων των Δεσποτικών εορτών, η τελείωση όλων όσων έκανε ο Χριστός για μας, με το έργο της θείας Οικονομίας. Χαρείτε λοιπόν και σκιρτάτε μεγαλύνοντες τον Αναληφθέντα Κύριό μας». Αμήν.
† ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Από το Ενοριακό Φυλλάδιό μας 20 Μαϊ 2018