ΕΙΠΑΝ ΓΙΑ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: †ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΣ
«ΜΑΝΑ, ΜΕΣΙΤΡΙΑ, ΘΕΟΤΟΚΟΣ, ΑΝΑΣΑ ΕΛΠΙΔΑΣ & ΖΩΗΣ»
«Δεν υπάρχει πτυχή, λεπτομέρεια ζωής, την οποία να μη γνωρίζει η Θεοτόκος και να μην μπορεί να δώσει ανάσα ζωής και ελπίδα σωτηρίας. Ο Αγιορείτικος μοναχισμός νιώθει βαθύτατο συγκλονισμό στο να την επικαλείται και να μην την αφήνει ήσυχη «υπέρ πάσης ψυχής θλιβομένης τε και καταπονουμένης». Η Παναγία δεν ξεκουράζεται, αναπαύεται στην υπέρ των τέκνων της κόπωση, γι’ αυτό και ποτέ δεν χαμηλώνει τα δεόμενα πανάχραντα χέρια της. Η Παναγία επανέρχεται συχνά μέσα στην ανθρώπινη ιστορία κυρίως ως μητέρα. Και μία καλή μητέρα ξέρει ν’ ακούει, να πονά και ν’ αγαπά.
Είναι αδίστακτη η πίστη όλων μας, ότι η Υπεραγία Θεοτόκος μετέχει στη δόξα του Υιού της, συμβασιλεύει μαζί Του διευθύνει κοντά στο πλευρό Του τις τύχες και όλα τα γεγονότα της Εκκλησίας και του κόσμου που εκτυλίσσονται μέσα στο χρόνο, μεσιτεύει «ημέρας και νυκτός» για όλους μας προς Εκείνον, ο οποίος θα έρθει να κρίνει τον κόσμο.
«Εκείνη έχει το πλήθος των πολλών οικτιρμών. Έχει πολλή αγάπη στο ανθρώπινο γένος, προπάντων στους αμαρτωλούς. Ο Υιός της παίρνει μεγάλη χαρά, όταν τον παρακαλεί η Μητέρα Του, διότι θέλει να σώσει τον άνθρωπο. Δια τούτο και μόνο έφερε την Μητέρα Του και μας την εχάρισε, για να την έχουμε μέσον προς σωτηρίαν». «Πού ημπορώ εγώ να απαριθμώ όλα τα μεγαλεία όσα εποίησεν ο Θεός εις την Αειπάρθενον; Αυτά είναι άπειρα κατά το μέγεθος και αναρίθμητα κατά το πλήθος. Και αν ήταν δυνατόν να ενωθούν όλοι όσοι εσώθησαν με τον άσπορον Τόκον της, και να γίνουν ένα στόμα και μία γλώσσα πάλιν δεν ήθελαν δυνηθή να αριθμήσουν τα μεγαλεία της Θεοτόκου και να τα εγκωμιάσουν κατά την αξίαν τους…».
Η εποχή μας φαίνεται να είναι η εποχή της μεγάλης αποστασίας και πραγματικά αντίχριστες οι ημέρες που ζούμε, αφού οι κυβερνήτες μας «έδιωξαν» κυριολεκτικά από την αγκαλιά της Θεομήτορος, Αυτόν που βαστάζει τα πάντα.
Με τον τρόπο αυτό εξορίζεται ο Χριστός από την κατ’ εξοχήν δική Του ημέρα, την Κυριακή, για να μην ακούν την κυριακάτικη καμπάνα και τους θυμίζουν ενοχές. Όσοι πιστοί ορθόδοξοι «προσέλθωμεν τω τάφω της Θεομήτορος»! Να γονατίσουμε ικετευτικά, να προσκυνήσουμε λατρευτικά, να υμνήσουμε δοξολογικά και ταπεινά να παρακαλέσουμε την Κυρία Θεοτόκο να πρεσβεύει για κάθε ψυχή πονεμένη, πικραμένη και παραπονεμένη, και για τούτη την πολυβασανισμένη Πατρίδα μας την Ελλάδα. (†π. Θεοκλήτου Διονυσιάτη Άγ. Όρος)
«ΟΛΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ ΤΗ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΑΚΟΙΜΗΤΗ ΜΕΣΙΤΡΙΑ, ΣΤΗΝ ΑΚΑΤΑΙΣΧΥΝΤΗ ΕΛΠΙΔΑ , ΣΤΗ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΥΠΕΡΜΑΧΟ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΜΑΣ»
«Συνηθίζεται πάνω από την κύρια έξοδο των Ναών να αγιογραφείται η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου. Αυτή η αγιογραφία τονίζει ότι και η τοιχογραφία της Πλατυτέρας στην κόγχη του Ιερού. Εισερχόμενοι στο ναό και εξερχόμενοι από αυτόν, όλη μας την προσδοκία την στηρίζουμε στην ακοίμητη μεσίτριά μας, στην ακαταίσχυντη Ελπίδα μας, στη μοναδική Υπέρμαχο Προστασία μας. Για τον αληθινό πιστό η Παναγία αποτελεί το μοναδικό πραγματικό αγαθό που υπάρχει στη γη και στον ουρανό. Βλέπει, χαίρεται, κατεργάζεται, επωφελείται, χρησιμοποιεί τα αγαθά της επίγειας ζωής του έχοντας προ οφθαλμών ή μάλλον μέσα στην καρδιά τη Μητέρα του Θεού και των ανθρώπων.
Πως γίνεται αυτό; Καθώς λέγει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης :
«Ας κατασκευάσωμεν την ενθύμησιν και την καρδίαν μας, ταμιείον και κατοικίαν των αρετών της Θεοτόκου. Πως τούτο εμπορούμεν να κάμωμεν; Παρθένος είναι η Θεοτόκος και φιλοπάρθενος και Αγνή και φίλαγνος; Βέβαια∙ και ημείς, αν έχωμεν όχι μόνον αγνόν το σώμα από κάθε σαρκικήν αμαρτίαν, αλλά και την ενθύμησίν μας καθαράν από αισχρούς και ρυπαρούς λογισμούς, θέλομεν αποκτήσει εις τον εαυτόν μας την Χάριν της υπεράγνου Παρθένου. Φεύγει αυτή κάθε αισχρόν πάθος; Τους ρυπαρούς λογισμούς αποστρέφεται; Σιχαίνεται την γαστριμαργίαν; Πολεμεί την Πορνείαν; Μισεί του θυμού τα κινήματα; Δεν δέχεται τον φθόνον και τας φιλονεικίας; Δια τούτο και ημείς πρέπει να μισώμεν όλα τα ανωτέρω πάθη, εάν θέλωμεν να είμεθα μιμηταί και φίλοι της Παρθένου. Και πάλιν∙ χαίρεται η Παρθένος εις την νηστείαν και την εγκράτειαν∙ ευφραίνεται εις την παρθενίαν και σωφροσύνην∙ αγαπά την ειρήνην και την πραότητα∙ εναγκαλίζεται την αγάπην και την ταπείνωσιν∙ δια τούτο και ημείς πρέπει να αγαπώμεν τας αρετάς ταύτας, εάν θέλωμεν να είμεθα ακόλουθοι και μιμηταί της Παρθένου∙ και με συντομίαν, καθώς η Παρθένος μισεί μεν κάθε κακίαν, αγαπά δε κάθε αρετήν, ούτω πρέπει να κάμνωμεν και ημείς, ίνα η Παρθένος βλέπουσα ημάς εστολισμένους με τοιαύτας αρετάς, επιθυμήση του κάλλους των ψυχών μας και έλθη νοερώς εις ημάς, φέρουσα μαζί της, κάθε σειράν πνευματικών χαρίτων και αγαθών».
Μ’ αυτόν τον τρόπο οι Άγιοι αξιώθηκαν να γίνουν κατά χάριν υιοί της Μητέρας του Θεού, της οποίας η μητρική στοργή, πρόνοια, προστασία και ευεργεσία προς αυτούς υπήρξε αμέριστος. Αρκεί να ανατρέξουμε στα Συναξάρια για να διαπιστώσουμε στο βίο κάθε Αγίου τους αμέτρους οικτιρμούς της Πανυπερευλογημένης Θεοτόκου…
«Τούτοι είναι του γένους μας» είπε η Υπερύμνητος. Ας καταφεύγουμε λοιπόν όσο μπορούμε πιο συχνά στην προστασία της Θεομήτορος. Αυτή έγινε και γίνεται μεσίτρια για όλα τα αγαθά μας. Μέσα Της ο Θεός έγινε άνθρωπος, και έκανε τον άνθρωπο Θεό… Χρόνια Πολλά και ευλογημένα!»
† ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ
Πηγή: Ενοριακό Φυλλάδιο 7 Αυγ 2016