ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Κάθε φορά που ερχόμαστε για να μεταλάβουμε, λέμε στον Κύριο ότι ερχόμαστε σ’ Εκείνον που είναι ο Λυτρωτής των αμαρτωλών, αλλά δηλώνουμε επίσης ότι θεωρούμε τους εαυτούς μας σαν τον πιο μεγάλο από όλους αυτούς τους αμαρτωλούς.
Πόση αλήθεια υπάρχει σε μια τέτοια δήλωση όταν την κάνουμε; ή πως μπορούμε να κάνουμε μια τέτοια δήλωση; Είναι αλήθεια; Μπορούμε να πούμε ότι θεωρούμε αληθινά τον εαυτό μας χειρότερο από τους αμαρτωλούς; Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης στο ημερολόγιο του τονίζει ένα σημείο που πιστεύω ότι είναι πολύ σημαντικό λέει: «αν είχε δοθεί σε άλλους ανθρώπους τόση πολλή αγάπη, τόση χάρη, τόση θεία αποκάλυψη σαν αυτή που του δόθηκε, θα είχαν φέρει καρπούς που ο ίδιος αποδείχτηκε ανίκανος να αποδώσει.
Έτσι αυτός είναι ένας τρόπος για να κάνουμε στον εαυτό μας ερωτήσεις όταν προσερχόμαστε στην Θεία Κοινωνία και λέμε τα λόγια της προσευχής, της Θ. Μεταλήψεως που προηγείται πάντα προ και μετά την Θεία Κοινωνία. Το ερώτημα βέβαια είναι: Απλά τις επαναλαμβάνουμε τυπικά επειδή είναι γραμμένες στα εκκλησιαστικά βιβλία μας; ή είναι επειδή έχουμε συναίσθηση – και για ποιο πράγμα έχουμε συναίσθηση;
Γνωρίζουμε ότι είμαστε λίγο ή πολύ αμαρτωλοί;
Ναι, όλοι νομίζω ότι οφείλουμε να συναισθανόμαστε ότι είμαστε λίγο ή πολύ αμαρτωλοί, αλλά επίσης οφείλουμε να νοιώθουμε πόσα πολλά πράγματα έχουμε λάβει από τον Θεό με την Χἀρη του Αγ. Πνεύματος, του Παρακλήτου, και τι λίγους πνευματικούς καρπούς έχουμε τελικά αποδώσει. Μοναχά αν ζούμε αγιο-πνευματικά, δηλαδή ζωντανά, καθαρά, την αντίθεση ανάμεσα στο κάθε τι που ήταν δυνατό, που είναι πράγματι δυνατό, – και αυτό που είμαστε, μπορούμε να πούμε τίμια τέτοια ταπεινά και σεμνά λόγια.
Έτσι προσερχόμενοι τακτικά και συχνά για να λάβουμε τον Χριστό στην Θ. Κοινωνία, σας παρακαλώ και σας προτρέπω αδελφοί μου, να προβληματιστούμε, και να συναισθανθούμε την μηδαμινότητά μας, επειδή δεν μπορούμε να μιλήσουμε στο Θεό με λόγια ευγενείας, με λόγια κούφιας ευγένειας όταν προσευχόμαστε.
Ότι Του λέμε οφείλει και πρέπει να είναι η αλήθεια, και πρέπει να κάνουμε σε κάθε προσευχή και ένα τεστ αλήθειας που ν’ αφορά τη συνείδηση, τις πράξεις, τους λογισμούς και τα έργα μας, αλλά και την όλη πορεία και ζωή μας.
Ας κρατήσουμε συνεπώς αυτό το αίσθημα και αυτό το συναίσθημα το «τελωνικό» μέσα μας μέχρι να κοινωνήσουμε με επίγνωση της συμμετοχής μας ξανά και ξανά, έτσι που μια μέρα, ίσως όχι στην επόμενη μετάληψη, αλλά μετά από μια ζωή αναζήτησης, προσευχής, κριτικής του εαυτού μας, και αγιασμού μας μέσα στην ζωή και πορεία της Εκκλησίας μας, να μπορούμε να Του πούμε αληθινά και καρδιακά Θεέ μου, ω Θεέ μου! Πόσα πολλά μου έχεις δώσει και πόσους λίγους καρπούς μέχρι την στιγμή αυτή της ζωής μου σου έχω αποδώσει.
+Aρχιµ. Σπυρίδωνος Κατραµάδου
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 25 Νοε 2015
ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ