ΟΙ ΒΙΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΡΟΥ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗ (ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ)

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ ΚΥΡΟΣ ΚΑΙ ΙΩΑΝΝΗΣ

Ἡ­μέ­ρα χα­ρᾶς καὶ ἱ­ε­ρῶν πα­νη­γυ­ρι­σμῶν γιὰ τὴν ἁ­γί­α μας Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πο­τε­λεῖ ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς ἑ­ορ­τῆς κά­θε Ἁ­γί­ου, ποὺ ταυ­τί­ζε­ται συ­νή­θως μὲ τὴν ἡ­με­ρο­μη­νί­α τῆς κοι­μή­σε­ώς του – ἐφ’ ὅ­σον τὴν γνω­ρί­ζου­με ἀ­κρι­βῶς. Ἐ­κτὸς ὅ­μως ἀ­πὸ αὐ­τὲς τὶς ἡ­μέ­ρες ἑ­ορ­τά­ζου­με μὲ εἰ­δι­κὴ λαμ­πρό­τη­τα ξε­χω­ρι­στὰ μέ­σα στὸν ἁ­γι­ο­λο­γι­κό – ἑ­ορ­το­λο­γι­κὸ κύ­κλο καὶ θαυ­μα­στὰ γεγο­νό­τα καὶ ἀ­να­μνή­σεις ὅ­πως ἀ­να­κο­μι­δὴ ἢ εὕ­ρε­ση ἱ­ε­ρῶν Λει­ψά­νων τῶν Ἁ­γί­ων καὶ ἄλ­λα. Ἕ­να τέ­τοι­ο γε­γο­νὸς ἡ Ὀρ­θό­δο­ξος Ἐκ­κλη­σί­α μας ἑ­ορ­τά­ζει μέ­σα στὸ κα­λο­καί­ρι στὶς 28 Ἰου­νί­ου. Πρό­κει­ται γιὰ τὴν ἑ­ορ­τὴ τῆς εὑ­ρέ­σε­ως τῶν τι­μί­ων Λει­ψά­νων ἑ­νὸς ἀ­πὸ τὰ ζεύ­γη τῶν τό­σο δη­μο­φι­λῶν ἁ­γί­ων Ἀ­ναρ­γύ­ρων, τοῦ Κύ­ρου καὶ τοῦ Ἰ­ω­άν­νου.

Γιὰ τοὺς ἁ­γί­ους μας αὐ­τοὺς δὲν ἔ­χου­με πολ­λὲς μαρ­τυ­ρί­ες. Ἔ­ζη­σαν καὶ ­μαρ­τύ­ρη­σαν κα­τὰ τὴν ἐ­πο­χὴ τοῦ αὐ­το­κρά­το­ρος Δι­ο­κλη­τια­νοῦ (284-305 μ.Χ.).

Ὁ ἅ­γιος Κῦ­ρος κα­τή­γε­το ἀ­πὸ τὴν Ἀ­λε­ξάν­δρεια. Καὶ ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ἀ­πὸ τὴν Ἔ­δεσ­σα τῆς Με­σο­πο­τα­μί­ας. Ὅ­ταν ξέ­σπα­σε ὁ δι­ωγ­μὸς τοῦ Δι­ο­κλη­τια­νοῦ, ὁ Κῦ­ρος ἔ­φυ­γε ἀ­πὸ τὴν Ἀ­λε­ξάν­δρεια, ἔ­γι­νε μο­να­χὸς καὶ πα­ρέ­μει­νε γιὰ κά­ποι­ο δι­ά­στη­μα σὲ πα­ρα­θα­λάσ­σια πε­ρι­ο­χὴ τῆς Ἀ­ρα­βί­ας. Ὁ δὲ Ἰ­ω­άν­νης κα­τέ­φυ­γε στὰ Ἱ­ε­ρο­σό­λυ­μα καὶ με­τὰ ἦρ­θε στὴν Ἀλεξάνδρεια.

.

Καὶ οἱ δύ­ο Ἅ­γιοι ἦ­σαν ἰα­τροί. Σύν­το­μα τοὺς βλέ­που­με μα­ζὶ στὴν Ἀ­λε­ξάν­δρεια. Τοὺς ἕ­νω­νε βα­θειὰ ἰ­σχυ­ρὴ πνευ­μα­τι­κὴ φι­λί­α καὶ κοι­νὸς ἱ­ε­ρὸς στό­χος. Ἔ­θε­σαν καὶ οἱ δύ­ο ὡς σκοπό τους νὰ πε­ρι­ο­δεύ­ουν σὲ πό­λεις καὶ χω­ριὰ καὶ νὰ θε­ρα­πεύ­ουν τὸν ἀν­θρώ­πι­νο πό­νο, νὰ σκύ­βουν μὲ στορ­γὴ σὲ κά­θε ἄρ­ρω­στο ἀ­δι­α­κρί­τως, νὰ προ­σφέ­ρουν ἀ­φι­λο­κερ­δῶς τὶς ἰ­α­τρι­κές τους ὑ­πη­ρε­σί­ες καὶ νὰ ἀ­να­κου­φί­ζουν τοὺς ἀν­θρώ­πους. Σὲ κά­θε ἄρ­ρω­στο ἔ­βλε­παν τὴν εἰ­κό­να τοῦ Θε­οῦ. Δὲν πα­ρέ­λει­παν πο­τὲ νὰ ὁ­μι­λοῦν σὲ ὅ­λους γιὰ τὸν με­γά­λο Ἰ­α­τρὸ τῶν ψυ­χῶν καὶ τῶν σω­μά­των, τὸν Κύ­ριο Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό, νὰ ἀ­να­λύ­ουν τὴν θεί­α του δι­δα­σκα­λί­α καὶ νὰ ρί­χνουν φῶς στὰ σκο­τά­δια τῶν ψυ­χῶν τους. Μὲ τὴ δι­πλῆ αὐ­τὴ ἰδιότη­τα τῶν ἰα­τρῶν καὶ ἱ­ε­ρα­πο­στό­λων οἱ Ἅ­γιοι ­βο­ή­θη­σαν πλῆ­θος κό­σμου νὰ ἀ­να­κα­λύ­ψει τὸν Χρι­στόν!

Πολ­λοὶ εἰ­δω­λο­λά­τραι με­τε­στρά­φη­σαν στὴ χρι­στι­α­νι­κὴ πί­στι. Ἐ­πεί­θον­το, για­τὶ ἔ­βλε­παν μπρο­στά τους δύ­ο ὡ­λο­κλη­ρω­μέ­νες προ­σω­πι­κό­τη­τες ποὺ ­θυ­σι­ά­ζον­ταν γι’ αὐ­τούς, ποὺ ἀγα­ποῦ­σαν χω­ρὶς συμ­φέ­ρον­τα ὅ­λο τὸν κό­σμο, ποὺ πα­ρέ­με­ναν πτω­χοὶ καὶ ἦ­σαν οἱ ἀ­λη­θι­νὰ «ἀ­νάρ­γυ­ροι» (=χω­ρὶς «ἀρ­γύ­ρια», χρή­μα­τα).

Εἶ­χαν ὅ­μως οἱ δύ­ο αὐ­τοὶ Ἅ­γιοι καὶ ἄλ­λη ἀ­πο­στο­λή: νὰ ἐ­νι­σχύ­ουν τὴν πί­στι τῶν Χρι­στια­νῶν, καὶ πιὸ πο­λὺ κα­τὰ τὶς δύ­σκο­λες ὧ­ρες τῶν μαρ­τυ­ρί­ων τους. Ἔ­τσι, ὅ­ταν πληροφορήθη­καν ὅ­τι κά­ποι­α εὐ­σε­βὴς χή­ρα, ἡ ἁ­γί­α Ἀ­θα­να­σί­α, συ­νε­λή­φθη μὲ τὶς τρεῖς κό­ρες της Θε­ο­δό­τη, Θε­ο­κτί­στη καὶ Εὐ­δο­ξί­α, ἔ­τρε­ξαν καὶ ἦρ­θαν κον­τά τους καὶ τὶς ἐνίσχυσαν στὸν δρό­μο τῆς ὁ­μο­λο­γί­ας καὶ τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου. Καὶ ἔ­τσι αὐ­τὲς δὲν ­δει­λί­α­σαν. Προ­χώ­ρη­σαν μὲ θάρ­ρος μη­τέ­ρα καὶ τρεῖς κό­ρες καὶ μαρ­τύ­ρη­σαν ὅ­λες μα­ζὶ στὶς 31 Ἰανουα­ρί­ου τὸ 292 μ.Χ. Τὴν ἴ­δια ἡ­μέ­ρα ἐ­πε­φύ­λα­ξε ὁ Κύ­ριος καὶ στοὺς δύ­ο ἰα­τρούς μας Κῦ­ρο καὶ Ἰ­ω­άν­νη τὸ ἔν­δο­ξο στε­φά­νι τοῦ μαρ­τυ­ρί­ου. Ἡ πλού­σια χρι­στι­α­νι­κὴ δρᾶ­σις τους μὲ τὶς τό­σο θαυ­μα­στὲς νῖ­κες τοῦ Κυ­ρί­ου Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ ­κί­νη­σαν τὸν φθό­νο τῶν εἰ­δω­λο­λα­τρῶν, οἱ ὁ­ποῖ­οι τοὺς συ­νέ­λα­βαν καὶ τοὺς ­θα­νά­τω­σαν τε­λι­κῶς μὲ ἀ­πο­κε­φα­λι­σμὸ στὶς 31 Ἰ­α­νου­α­ρί­ου τοῦ ἔ­τους 292 μ.Χ. Οἱ πι­στοὶ Χριστιανοὶ μὲ ἱ­ε­ρὸ δέ­ος πα­ρέ­λα­βαν τὰ μαρ­τυ­ρι­κά τους σώ­μα­τα καὶ τὰ ἔ­θα­ψαν. Τὰ ἔ­κρυ­ψαν στὴν βα­σι­λι­κὴ τοῦ ἁ­γί­ου Μάρ­κου στὴν Ἀλεξάν­δρεια, γιὰ νὰ μὴ βε­βη­λω­θοῦν, καὶ πα­ρέ­μει­ναν ἐ­κεῖ κρυμ­μέ­να. Ἐ­πὶ βα­σι­λέ­ως Ἀρ­κα­δί­ου καὶ Πα­τριά­ρχου Ἀ­λε­ξαν­δρεί­ας Θε­ο­φί­λου (400 μ.Χ.), ὁ πα­νά­γα­θος Θε­ὸς ­φα­νέ­ρω­σε τοὺς τι­μί­ους αὐ­τοὺς θη­σαυ­ρούς. Ἀ­να­ρίθ­μη­τα πλή­θη πι­στῶν ἀν­θρώ­πων καὶ ἀ­σθε­νῶν κα­τέ­φθα­σαν γιὰ νὰ ἀ­πο­δώ­σουν τι­μη­τι­κὴ προ­σκύ­νη­ση στοὺς ἁ­γί­ους αὐ­τοὺς Μάρ­τυ­ρας. Πολ­λὰ θαύ­μα­τα ἔ­γι­ναν τό­τε. Δαι­μο­νι­σμέ­νοι ἐ­λευ­θε­ρώ­θη­καν ἀ­πὸ πο­νη­ρὰ πνεύ­μα­τα, τυ­φλοὶ ἀ­νέ­βλε­ψαν, χω­λοὶ πε­ρι­ε­πά­τη­σαν… Καὶ ὅ­λοι ­δό­ξα­ζαν τὸν Θε­ό.

Ἀρ­γό­τε­ρα ὁ ἅ­γιος Κύ­ριλ­λος ἔ­κα­με με­τα­κο­μι­δὴ τῶν ἱ­ε­ρῶν Λει­ψά­νων σὲ Να­ὸ τῆς Μα­νου­θέ. Ὁ τό­πος αὐ­τός (ἀ­πὸ τὸν ΣΤ΄ αἰ­ῶ­να) ἔ­γι­νε προ­σκυ­νη­μα­τι­κὸ κέν­τρο καὶ πη­γὴ πολ­λῶν εὐ­λο­γι­ῶν καὶ πολ­λῶν θαυ­μά­των ἀ­πὸ τοὺς Ἁ­γί­ους.

.

Ἐν­τυ­πω­σια­κὸ εἶ­ναι καὶ τὸ θαῦ­μα ποὺ συ­νέ­βη στὸν ἅ­γιο Σω­φρό­νιο Πα­τριά­ρχη Ἱ­ε­ρο­σο­λύ­μων (580-638). Εὑ­ρι­σκό­με­νος ὁ ἅ­γιος Πα­τὴρ στὴν Ἀ­λε­ξάν­δρεια κα­τὰ τὸ 620 μ.Χ., προσε­βλή­θη ξαφ­νι­κὰ ἀ­πὸ ἀ­νί­α­τη ἀ­σθέ­νεια τῶν ὀ­φθαλ­μῶν. Κα­τέ­φυ­γε λοι­πὸν μὲ πί­στι στὸ Να­ὸ τῶν ἁ­γί­ων Ἀ­ναρ­γύ­ρων Κύ­ρου καὶ Ἰ­ω­άν­νου στὸ Ἀμ­που­κίρ (κω­μό­πο­λι τῆς Κά­τω Αἰ­γύ­πτου) καὶ ­θε­ρα­πεύ­θηκε τε­λεί­ως. Μὲ πολ­λὴ εὐ­γνω­μο­σύ­νη ὁ ἅ­γιος Σω­φρό­νιος (ἑ­ορ­τά­ζει 11 Μαρ­τί­ου) κα­τέ­γρα­ψε τό­τε τὸ γε­γο­νὸς αὐ­τό. Συ­νέ­λε­ξε καὶ ἔ­γρα­ψε ἀ­κό­μη 70 θαύμα­τα τῶν ἁ­γί­ων. Καὶ συ­νέ­τα­ξε ἀ­κό­μη καὶ ἐγ­κώ­μιο συγ­κι­νη­τι­κὸ πρὸς τοὺς εὐ­ερ­γέ­τας του ἁ­γί­ους αὐ­τοὺς Ἀ­ναρ­γύ­ρους.

Ἂς εὐχαριστήσουμε τὸν ἅ­γιο Θε­ό, δι­ό­τι ­χά­ρι­σε στὴν ἁ­γί­α μας Ὀρ­θό­δο­ξο Ἐκ­κλη­σί­α τό­σους πο­λύ­τι­μους θη­σαυ­ρούς: ἑ­κα­τον­τά­δες χα­ρι­το­βρύ­των ἱ­ε­ρῶν Λει­ψά­νων Ἁ­γί­ων καὶ Μαρτύ­ρων.

Ἂς κα­τα­φεύ­γου­με μὲ πί­στι σ’ αὐ­τούς. Ἂς τοὺς ἀ­σπα­ζώ­μα­στε μὲ εὐ­λά­βεια, μὲ συ­ναί­σθη­ση ὅ­τι εἶ­ναι οἱ πιὸ ἀ­γα­πη­τοί μας – με­τὰ τὸν Θε­ό – φί­λοι καὶ συμ­πα­ρα­στά­ται, οἱ θερμότεροι πρε­σβευ­ταί μας πρὸς τὸν Θε­ὸ στὰ δυ­σκο­λώ­τε­ρα προ­βλή­μα­τά μας.

Ἂς τοὺς ἱ­κε­τεύ­ου­με μὲ πί­στι καὶ τό­τε θὰ λαμ­βά­νου­με, «κα­τὰ τὸ συμ­φέ­ρον τῆς ψυ­χῆς» μας, πολ­λὰ δω­ρή­μα­τα, πολ­λὲς ἰά­σεις.

«Θαυ­μα­τουρ­γοὶ καὶ ἰα­τροί, ἰ­α­τρεύ­σα­τε ἡ­μῶν τὰς ἀ­σθε­νεί­ας, Κῦ­ρε καὶ Ἰ­ω­άν­νη· καὶ τὰς ὁρ­μὰς τῶν πα­θῶν, εἰς τρί­βους ἐν­θέ­ους ἰ­θύ­να­τε, ὅ­πως κα­τὰ χρέ­ος, ὑ­μᾶς ἀ­νευ­φη­μῶ­μεν». Ἰ­α­τροὶ καὶ θαυ­μα­τουρ­γοί, Κῦ­ρε καὶ Ἰ­ω­άν­νη, θε­ρα­πεύ­σα­τε τὶς ἀ­σθέ­νει­ές μας. Καὶ τὶς ὁρ­μὲς τῶν ἀ­δυ­να­μι­ῶν καὶ πα­θῶν μας νὰ τὶς με­τα­τρέ­ψε­τε σὲ ἀ­ρε­τὲς καὶ νὰ ὁ­δη­γή­σε­τε τὰ βή­μα­τά μας σὲ ἄλ­λη κα­τεύ­θυν­ση, στοὺς δρό­μους τῶν ἐν­θέ­ων καὶ ἐ­να­ρέ­των πρά­ξε­ων. Κι ἐ­μεῖς γε­μᾶ­τοι εὐ­γνω­μο­σύ­νη θὰ σᾶς ὑ­πε­ρευ­χα­ρι­στοῦ­με.

Ἡ μνή­μη τῶν Ἁ­γί­ων τε­λεῖ­ται τὴν 31η Ἰ­α­νου­α­ρί­ου καὶ ἡ μνή­μη τῆς εὑ­ρέ­σε­ως τῶν τι­μί­ων Λει­ψά­νων των τὴν 28η Ἰ­ου­νί­ου.

Πηγή https://www.osotir.org

Εορτάζει στις 31 Ιανουαρίου εκάστου έτους.
Ιερά Λείψανα: Η Κάρα του Αγίου Κύρου βρίσκεται στη Μονή Τιμίου Προδρόμου Λουτρακίου Κορινθίας.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Κύρου βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων και Κύκκου Κύπρου.
Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Ιωάννη βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας και Παντοκράτορος Αγίου Όρους και Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων.

Ἀπολυτίκιον
Ἦχος πλ. α’.
Τά θαύματα τῶν Ἁγίων σου Μαρτύρων, τεῖχος ἀκαταμάχητον ἡμῖν δωρησάμενος, Χριστέ ὁ Θεός, ταῖς αὐτῶν ἱκεσίαις, βουλάς ἐθνῶν διασκέδασον, τῆς Βασιλείας τά σκῆπτρα κραταίωσον, ὡς μόνος ἀγαθός καί φιλάνθρωπος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Ὡς Ἀθλοφόροι εὐκλεεῖς τοῦ Σωτῆρος, καὶ ἰατῆρες τῶν ψυχῶν καὶ σωμάτων, Ἀνάργυροι ἐκλάμπετε ἐν πάσῃ τὴ γῆ, νόσων μὲν ἰώμενοι, ἀνωδύνως τὰ βάρη, χάριν δὲ πορίζαντες, τοὶς βοώαιν ἀπαύστως χαίρετε κρήναι θείων δωρεῶν, Κῦρε θεόφρον, καὶ Ἰωάννη ἔνδοξε.

Κοντάκιον
Ἦχος γ’. Ἡ Παρθένος σήμερον.
Ἐκ τῆς θείας χάριτος, τήν δωρεάν τῶν θαυμάτων, εἰληφότες Ἅγιοι, θαυματουργεῖτε ἀπαύστως, ἅπαντα ἡμῶν τά πάθη, τῇ χειρουργίᾳ, τέμνοντες, τῇ ἀοράτῳ, Κῦρε θεόφρον, σύν τῷ θείῳ Ἰωάννῃ· ὑμεῖς γάρ θείοι ἱατροί ὑπάρχετε.

Κάθισμα
Ἦχος δ’. Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ.
Τὰς χαμαιζήλους ἡδονὰς συμπατοῦντες, πρὸς μαρτυρίου Ἀθληταὶ θεῖον ὕψος, περιφανῶς ἐπήρθητε ἐν χάριτι, Κῦρε Ἰωάννη τε, οἰκουμένης φωστῆρες· ὅθεν ἱκετεύομεν, σκοτασμοῦ ἁμαρτίας, καὶ νοσημάτων ῥύσασθαι ἡμᾶς, τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν ἱκετεύοντες.

Ὁ Οἶκος
Ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ἀναθέμενοι Ἅγιοι, πᾶσαν πεῖραν δεινῶν δι᾿ αὐτὸν ὑπεμείνατε, θανόντες προθύμως Μάρτυρες γενναῖοι, καὶ μετὰ τέλος, πᾶσι πηγάζετε τὰ θεῖα χαρίσματα, τοῖς ἐν ποικίλαις νόσοις ὑπάρχουσι, καὶ ὑπὸ πολλῶν ἐταζομένοις κακῶν, ὧν εἷς καὶ πρῶτος εἰμὶ ἐγὼ ὁ τάλας· τὸ σῶμα γὰρ καὶ τὴν ψυχὴν ὑπὸ τραυμάτων χαλεπῶν ὀδυνῶμαι, καὶ πίστει ὑμῖν βοῶ, ἰάσασθέ με· ὑμεῖς γὰρ θεῖοι ἰατροὶ ὑπάρχετε.

.