Οι Άγιοι Μάρκελλος επίσκοπος Σικελίας, Φιλάγριος επίσκοπος Κύπρου και Παγκράτιος επίσκοπος Ταυρομενίου έζησαν και οι τρεις κατά τον πρώτο μετά Χριστόν αιώνα.
Ο Μάρκελλος, πατέρας του Παγκρατίου, ήταν προηγουμένως οπαδός του Σίμωνα του Μάγου. Ήλθε όμως στην αληθινή πίστη, μέσω της διδασκαλίας και των θαυμάτων του αποστόλου Πέτρου, τον όποιο και ακολούθησε από τότε με το γιο του Παγκράτιο. Και ο μεν Μάρκελλος έγινε κατόπιν επίσκοπος στις Συρακούσες της Σικελίας, όπου έφερε πολλούς ειδωλολάτρες στην αληθινή θρησκεία. Ο δε Παγκράτιος έγινε επίσκοπος Ταυρομενίου (σημερινή Ταορμίνα) της Σικελίας.
Ο Φιλάγριος διέπρεψε σαν επίσκοπος της Κύπρου.
Και οι τρεις κοιμήθηκαν, αφού υπέστησαν πολλές δοκιμασίες στην εκτέλεση των ποιμαντικών καθηκόντων τους, και ζωή καθημερινού μαρτυρίου.
Η μνήμη του Αγίου Παγκρατίου, επαναλαμβάνεται και την 9η Ιουλίου.
Ο Άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος καταγόταν από την Αντιόχεια. Διδάχτηκε την πίστη στον Χριστό από τον απόστολο Πέτρο και χειροτονήθηκε από τον ίδιο επίσκοπος Ταυρομενίου .
Ο Παγκράτιος, μετά την χειροτονία του, έπρεπε να μεταβεί στην επισκοπική του επαρχία, στο Ταυρομένιο της Σικελίας. Κατά θεία λοιπόν οικονομία συνάντησε δύο ναυτικούς, τον Ρωμύλο και το Λυκαονίδη . Αυτοί ήταν καλοπροαίρετοι άνθρωποι και μόλις άκουσαν από τον Άγιο για τον Χριστό, ασπάσθηκαν την χριστιανική θρησκεία. Οι ναυτικοί δε αυτοί ήταν από την Σικελία και επρόκειτο να επιστρέψουν εκεί με τα πλοία τους. Έτσι ο Παγκράτιος επιβιβάστηκε σε ένα από αυτά και πήγε στη Σικελία.
Όταν ο Άγιος έφτασε εκεί, εξαφάνισε τα αγάλματα και τους ναούς του Φάλκωνα, του Λύσσωνα και των άλλων δαιμόνων. Επίσης κατόρθωσε να προσελκύσει στην πίστη του Χριστού τον ηγεμόνα του τόπου Βονιφάτιο. Και όχι μόνον αυτό· αλλά τον έκαμε επιπλέον να χτίσει και εκκλησία για τις ανάγκες των χριστιανών της περιοχής.
Ο Άγιος Παγκράτιος είχε προικιστεί από το Θεό και με το χάρισμα της θαυματουργίας. Έτσι, θεράπευε κάθε ασθένεια, με αποτέλεσμα να προσέρχονται καθημερινώς στην πίστη του Χριστού πολλά πλήθη ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί δε βαφτίζονταν από τον ίδιο τον θαυματουργό Άγιο και με τον τρόπο αυτό, εισέρχονταν επίσημα στους κόλπους της Εκκλησίας.
Ο άγιος ιερομάρτυς Παγκράτιος θανατώθηκε με πέτρες και μαχαίρια από οπαδούς της αιρέσεως του Μοντανισμού, οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν την απουσία του ηγεμόνα Βονιφάτιου, ο οποίος τιμούσε ξεχωριστά και προστάτευε τον Άγιο.
Τὰ τροπάρια τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἐγράφησαν γιὰ νὰ τιμήσουν τὸν ἅγιο Παγκράτιο ἀναφέρονται σὲ αὐτὴν τὴν προσωπικότητα. Ἕνα ἀπὸ αὐτὰ τὸν ὀνομάζει «λίθον ἔντιμον» ποὺ ἐτέθη στὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησίας. Ἄλλο τροπάριο κάνει λόγο γιὰ τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Παγκράτιος, μὲ τὴν Χάρη τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἄνοιγε αὐλάκια στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων καὶ ἔσπερνε ἐκεῖ τὸν ἔνθεο σπόρο καὶ τὸν προσήγαγε στὸν ἐπουράνιο γεωργό, τὸν Χριστό. Ἄλλο τροπάριο κάνει λόγο γιὰ τὸ ὅτι κατέστησε τὴν Δύση, στὴν ὁποία ἀπεστάλη γιὰ νὰ τὴν ποιμάνη ὡς Ἐπίσκοπος, ἀνατολή, ἀφοῦ ἔφερε ἐκεῖ τὴν θεία ἐπίγνωση τοῦ ὑπὲρ νοῦν ἀνατείλαντος ἡλίου, τοῦ Χριστοῦ, καὶ στὴν συνέχεια ἐκεῖ ἔδυσε μὲ τὴν ἄθλησή του καὶ ἀνέτειλε πρὸς τὸ ἀνέσπερο φῶς, ὅπου βλέπει τὸ ποθούμενο κάλλος τοῦ ἀγωνοθέτου Χριστοῦ.
Στὴν ζωὴ τοῦ ἁγίου Παγκρατίου βλέπουμε τὴν στενὴ σχέση μεταξύ τῆς πίστεως, τοῦ Βαπτίσματος, τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἀρχιερωσύνης, καὶ τοῦ μαρτυρίου. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἡ Χριστιανικὴ ζωὴ εἶναι ἑνιαία καὶ δὲν διασπῶνται τὰ μυστήρια ἀπὸ τὴν πίστη, ἡ ἄσκηση ἀπὸ τὴν ἱερωσύνη καὶ τὸ μαρτύριο.
Τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου, ποὺ ἔχει θεσπισθῆ νὰ ψάλλεται καὶ γιὰ πολλοὺς ἱερομάρτυρας, δεῖγμα ὅτι ὅλοι οἱ ἱερομάρτυρες ἔχουν κοινὴ παράδοση καὶ ζωή, κάνει λόγο γιὰ τὸ ὅτι ὁ ἅγιος Παγκράτιος δὲν ἦταν ἁπλῶς διάδοχος τῶν Ἀποστόλων, ἀλλὰ ἦταν καὶ μέτοχος τῆς ζωῆς τῶν Ἀποστόλων. Ἐπίσης τονίζεται ὅτι ὑπῆρξε θεόπνευστος, γιατί ἔζησε τὴν πράξη, δηλαδὴ τὴν κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπὸ τὰ πάθη, πάνω στὴν ὁποία στήριξε τὴν θεωρία, δηλαδὴ τὴν ὑπαρξιακὴ βίωση τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐπειδὴ διακρινόταν γιὰ τὴν πνευματικὴ αὐτὴ ζωή, γι’ αὐτὸ καὶ ἀξιώθηκε καὶ τοῦ μαρτυρίου, ἀφοῦ τὸ μαρτύριο δὲν εἶναι μία ἀνθρώπινη πράξη καὶ ἐνέργεια, ἀλλὰ καρπὸς καὶ ἀποτέλεσμα τῆς ἑνώσεως τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, μέσα ἀπὸ τὰ μυστήρια καὶ τὴν ἄσκηση.
Τιμοῦμε τοὺς ἁγίους καὶ τοὺς μάρτυρας, ἀλλὰ θὰ πρέπει νὰ βλέπουμε τί ἦταν αὐτὸ ποὺ τοὺς ἀνέδειξε ὁμολογητάς, μάρτυρας καὶ ἁγίους. Ὁ πρωταρχικὸς παράγοντας εἶναι ἡ Χάρη τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία λαμβάνει κανεὶς μὲ τὰ μυστήρια καὶ τὴν ἀφήνει νὰ καρποφορήση μὲ τὴν ἄσκηση. Ὁ ἁγιασμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς συνέργειας, δηλαδὴ τῆς ἐνέργειας τοῦ Θεοῦ καὶ τῆς ἀνταποκρίσεως τοῦ ἀνθρώπου σὲ αὐτήν. Στὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου πρωτεύοντα ρόλο ἔχει ὁ Θεός, ἀλλὰ ἀπαιτεῖται καὶ ἡ ἐλεύθερη ἀνταπόκριση ἐκ μέρους τοῦ ἀνθρώπου στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἂν καταργήσουμε τὴν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, πέφτουμε στὸν μονοφυσιτισμό, καὶ ἐὰν δὲν βλέπουμε τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ, καταλήγουμε στὸν νεστοριανισμὸ καὶ τὸν οὑμανισμό.
Ὁ ἅγιος Παγκράτιος μπορεῖ νὰ γίνη πρότυπο γιὰ ὅλους μας, Κληρικοὺς καὶ λαϊκούς, ἄνδρες καὶ γυναῖκες. Δείχνει τί εἶναι ἡ κατὰ Χριστὸν ἄσκηση, τί εἶναι ἡ ἱερωσύνη καὶ τί εἶναι τὸ μαρτύριο. Ἂς ἔχουμε τὶς πρεσβεῖες του.
Πηγή https://www.agiazoni.gr www.saint.gr
Ἀπολυτίκιον
Ἦχος δ’.
Καὶ τρόπων μέτοχος, καὶ θρόνων διάδοχος, τῶν Ἀποστόλων γενόμενος, τὴν πρᾶξιν εὗρες θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν· διὰ τοῦτο τὸν λόγον τῆς ἀληθείας ὀρθοτομῶν, καὶ τῇ πίστει ἐνήθλησας μέχρις αἵματος, Ἱερομάρτυς Παγκράτιε· Πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.
Κράτος ἔνθεον ἠμφιεσμένος ἐκ τῆς χάριτος τοῦ κορυφαίου ἀποστόλων ζηλωτὴς ἐχρημάτισας· καὶ ταῖς ῥοαῖς τῶν αἱμάτων, Παγκράτιε, τὴν ἱερὰν διπλοῒδα ἐφοίνιξας. Πάτερ ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ