Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου,
κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Λειτουργία επί τη Θρονική Εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
† ΑΓ. ΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΩΤΟΚΛΗΤΟΥ 30 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου.
Παναγιώτατε,
Σεβασμιώτατοι εν Χριστώ αδελφοί, Ευλαβείς προσκυνητές,
Η Μητέρα Αγία του Χριστού Μεγάλη Εκκλησία, το έδαφος της κανονικής δικαιοδοσίας και πνευματικής δραστηριότητος της οποίας, από Θεού έμελλε, εκ των πρώτων ακόμη μετά Χριστόν χρόνων, να δεχθεί τις σωτήριες επιδράσεις της χριστιανικής διδαχής, εκ περισσοτέρων του ενός Αποστόλων, αξιούται σήμερα να τιμήσει και να πανηγυρίσει και πάλι την Θρονική της Εορτή, επί τη ιερά μνήμη του Αγίου και ενδόξου Αποστόλου Ανδρέου, εφ’ όσον κατά την επί τούτω ιερά παράδοση, εις τον Πρωτόκλητο Απόστολο οφείλει η Εκκλησία μας τα εαυτής γενέθλια.
Ως θεία κλήση δέχθηκαν οι αλιείς Ανδρέας και Ιωάννης, μαθητές το πρώτον, του Ιωάννου Προφήτου, Προδρόμου και Βαπτιστού, τον όντως προφητικό χαρακτηρισμό του διδασκάλου των, τον οποίον αυθορμήτως απηύθυνεν αυτός σε μία όχθη του Ιορδάνου, επί τη εμφανίσει του Ιησού: “Ἵδε ὁ Ἀμνός τοῦ Θεοῦ...” (Ἰω.1,36)! Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής, ιδών την προτεραία ως μαρτυρίαν του ουρανού, το Πνεύμα του Θεού, καταβαίνον ωσεί περιστεράν και ἐρχόμενον ἐπ’ αὐτόν. (Ματθ.3,16). Συνέπεια της προφητικής αυτής ρήσεως υπήρξε η άμεσος απόφαση των δύο μαθητών να ακολουθήσουν τον “Ἀμνό τοῦ Θεοῦ, τον αἴροντα τάς ἀμαρτίας τοῦ κόσμου”. Και καταλιπόντες οι δύο μαθητές τον Ιωάννη συνετάχθησαν τῷ Χριστῷ και ἡκολούθησαν Αὑτόν.
.
Πρωτόκλητος, συνεπώς, ο εκ Βησθαϊδά της Γαλιλαίας Απ. Ανδρέας· ο υιός του Ιωνά και αδελφός του Πέτρου, στον οποίον πρώτον μίλησε περί του Ιησού, και μετά αυτού γοητεύθηκε ευθύς αμέσως από την προτροπή του Κυρίου: “δεῦτε ὁπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἀλιεῖς ἀνθρώπων”!… (Μτθ. 4,20). Έκτοτε βλέπομε τον Ανδρέα σε πλείστες σημαντικές στιγμές της επιγείου παρουσίας του Χριστού πλησίον Του, συνήθως δε μετά του Πέτρου. Από τον γάμο της Κανά μέχρι την Ανάληψη του Χριστού, ο Ανδρέας παρακολούθησε τον Διδάσκαλο. Μετά δε την επιφοίτηση του Αγ. Πνεύματος Τον κήρυξε και Τον μιμήθηκε. Τον μιμήθηκε πρωτίστως στην σωτήρια αλιεία των ανθρώπων και ακολούθως στην υπέρ Χριστού και της επικρατήσεως του λόγου Αυτού θυσία, και μάλιστα την σταυρική. Τιμούμε σήμερα τον Απ. Ανδρέα, τα βήματά του πάτησαν τα ιστορικά και μαρτυρικά εδάφη της καθ΄ημάς Ανατολής. Τα εδάφη Σαμψούντος, Τραπεζούντος, Εφέσου, Νικαίας, Νικομηδείας και Χαλκηδόνος και εν συνεχεία της Πόλεως σε μία παράκεντρο τότε παραλιακή συνοικία της οποίας, ο Απόστολος Ανδρέας κήρυξε Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστάντα κατά τοιούτον τρόπον, ώστε η επικρατήσασα Χριστιανική διδασκαλία να ζήσει και να μεταλαμπαδευθεί μέχρι σήμερα αναλλοίωτη, παρά την πολυτρόπως μαρτυρική ιστορία και ζωή της ενταύθα Πρωτοθρόνου Εκκλησιαστικής Καθέδρας.
Η προς Κύριο μεσιτεία του Πρωτοκλήτου για το εν Κωνσταντινουπόλει έργο των χειρών του -την Εκκλησία του-, φαίνεται ότι εισακούσθηκε παρά Κυρίου! Δια τούτο και ο Κύριος ουδέποτε στέρησε την αόρατο και θαυματουργική Του επιστασία και προστασία εκ της ενταύθα Εκκλησίας και της περί αυτήν ποίμνης Του, επιτρέψας σε αυτή να διαμορφώσει εν μέσω κινδύνων και περιστάσεων την πλήρη συνείδηση της ευθύνης της ως Εκκλησίας Του στην γη διωχθέντος και Σταυρωθέντος και είτα Αναστάντος Χριστού… Μακαρίζει, λοιπόν, σήμερα τον Ιδρυτή και προστάτη της, τον εν Αποστόλοις Πρωτόκλητο Ανδρέα, η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, διότι εξ αυτού παρέλαβε και μυήθηκε το πρώτο στο πνεύμα του Ευαγγελίου.
Οι Θείοι Λόγοι “εἴ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισῇ, γινώσκετε ὅτι ἐμέ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν” και “εἴ ἐμέ ἐδίωξαν και ὑμᾶς διώξουσι” (Ἰωάν. 15, 18 και 20) του Χριστού, οι οποίοι για πρώτη φορά ακουστήκαν εκ των χειλέων του σήμερον τιμωμένου Αποστόλου, αποτέλεσαν δια μέσου των αιώνων, τον πυρήνα του άγραφου μεν αλλά ως εκ της μαρτυρίας αυτής πάντοτε βιωματικά ζώντος καταστατικού χάρτου της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως. Αυτή, από του πρώτου μέχρι τας απαρχάς του 21ου αιώνος, μέχρι σήμερον δηλαδή, ουδέποτε πτοήθηκε υπέρ το δέον εκ των περί αυτήν συνθηκών, των, ως γνωστό άλλωστε, πολλάκις κακών και αντίξοων. Είναι εκ της ιστορίας γνωστό ότι στην ενταύθα Εκκλησία οι κατά κληρονομία των Αποστόλων δοκιμασίες δίδαξαν το νόημα του Χριστιανισμού και τούς κατά δύναμιν και ποτέ κατά θέληση τρόπους ζωής και μαρτυρίας.
Η τοιουτότροπος ζωή και μαρτυρία αυτής, είναι εκείνη η οποία την κατέστησε στην συνείδηση της εκκλησιαστικής ιστορίας και προς τιμήν αυτής, Εκκλησία των του Χριστού πενήτων. Είναι η Εκκλησία η πνευματική εκείνη δύναμη , η οποία παρά τον πλειστάκις τολμηθέντα “διαμερισμόν των ιματίων” της και τον “κλήρον” επί του εμψύχου και αψύχου ιματισμού της, από την πνευματική και μόνον πανοπλία της ενέδυσε πάντοτε ρακενδύτους ψυχάς! Ψυχής δε ενδυμασία σημαίνει κυρίως αγάπης βίωμα αναλλοίωτο και ανεπηρεάστο εκ των του βίου εναλλαγών. Δια τούτο και η Αποστολική Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, βιώσασα διαχρονικά τις δυσχερείς συνθήκες, ως συνθήκες δοκιμασίας και πνευματικής περισυλλογής και οικοδομής, συνέχισε πάση θυσία, να διακονεί την μείζονα αυτή αρετή της αγάπης εν είδει πολυτρόπου ευαγγελικής προσφοράς .
Το έργο αυτό ασφαλώς συνεχίζεται και κατά την σημερινή ραγδαίως εξελισσόμενη, αλλά και εξαιρετικώς ταραγμένη πειρασμική εποχή. Συνεχίζεται δε δύσκολα καθότι κατά την εποχή μας, η εκ πλείστων αιτιών ασυνήθως πλέον βιουμένη από τον καθημερινό άνθρωπο -και μάλιστα τον νέο- κρίσις ταυτότητος και προορισμού, συχνότατα παρατηρούμε ότι αντιπολιτεύεται την όποια μεταφυσική ανησυχία και πνευματική ενασχόληση και προσφορά. Η κρίση αυτή αποξενώνει τελείως τον σημερινό ανέλπιστο άνθρωπο από τον Θεό, ο Οποίος προς ωφέλεια αποστρέφεται δια της Εκκλησίας Του τις μάταιες και αυτοκαταστροφικές ανθρώπινες προτεραιότητες ευδαιμονικού κυρίως υποβάθρου. Η κρίση είναι τέτοιας εκτάσεως, που κάνει τον άνθρωπο να καταργεί μέσα στην δίνη της απληστίας του, ακόμη και την όποια χαρά που εξυπηρετικώς του προσφέρουν τα υλικά μέσα της εποχής, σαν δώρα του Θεού και αυτά.
.
Με την αντί ευχαριστιακή του διαγωγή και νοοτροπία πολύ συχνά μεταβάλλει τις υλικές αυτές χαρές, σε πηγές άγχους, ενίοτε δε και σε αιτίες ανήθικων συμβιβασμών και ποικίλης διαπλοκής. Είναι δε τραγικό το ότι η ποικίλη διαπλοκή, αδιαφανής και επιτηδευμένη, εμπνέει και εκπροσώπους του πνεύματος και του εκκλησιαστικού και ασκητικού φρονήματος όπως παρακολουθούμε, επί σκανδαλισμώ των ανθρωπίνων κοινωνιών, και μάλιστα των πνευματικώς αγωνιζομένων και εν ολίγοις αναπαυομένων, αλλά και των καιροφυλακτούντων προκειμένου να συκοφαντήσουν την Εκκλησία συνολικώς. Η Εκκλησία όμως εν μέσω της περιέργου αυτής ατμοσφαίρας, όπως λέχθηκε, συνεχίζει το έργο της, της θυσιαστικής εν Χριστώ αγάπης. Το έργο αυτό πραγματοποιείται με τρόπο μυστικό, εντός της μυστηριακής ζωής και μαρτυρίας της, αλλά και κατά τρόπο εμφανέστερο, διεξαγόμενο εντός των πλαισίων της ποιμαντικής της ευθύνης και δραστηριότητος.
Αδελφοί μου,
Είναι δυσοίωνο το γεγονός, ότι η απληστία και ο ασυγκράτητος ευδαιμονισμός του νυν καιρού, σε συνδυασμό με την έμφυτο φιλαυτία του ανθρώπου, καθημερινά όλο και περισσότερο απωθούν τα σωτήρια πνευματικά μηνύματα του Χριστού και τις προσπάθειες της Εκκλησίας Του. Δεν αποδεσμεύουν εύκολα τις ανθρώπινες ψυχές από τις επήρειες του ατομοκεντρικού συμφέροντος, στον βωμό του οποίου θυσιάζονται τα πάντα, ατυχώς από τούς πάντες! Τι απομένει; Το Έλεος του Θεού δια τον κόσμο Του και δια την Εκκλησία Του, τη μεσιτεία των Αποστόλων και των Αγίων Του.
Ο Ιερός Άμβωνας της Εκκλησίας αυτό διά του Αποστόλου Ανδρέου εύχεται και το επικαλείται εν επιγνώσει ότι “πᾶσαι αἱ ὀδοί Κυρίου ἒλεος” (Ψαλμ. 24, 10). Αμήν.
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 2 Δεκ 2018
Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου Ομιλία του Γέροντος Μητροπολίτου Πριγκιποννήσων κ. Δημητρίου