ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΦΕΡΤΟ ΕΘΙΜΟ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: †ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
«Ίσως λίγοι γνωρίζουν τα όσα θα παραθέσουμε παρακάτω, όσον αφορά το έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Το να μη γνωρίζουν κάποιοι τα ιστορικά στοιχεία του εθίμου αυτού σαφώς και δεν είναι κακό. Κακό, όμως, και μάλιστα μεγάλο είναι όταν ελαφρά τη καρδία και απερίσκεπτα, βαφτίζουν Ορθόδοξα Βυζαντινά έθιμα ως τάχα Βαυαρικά-βαρβαρικά!- ή και ό,τι άλλο νομίζει κανείς.
Η ιδέα για το στολισμό ενός δέντρου κατά τα Χριστούγεννα δεν είναι ξενόφερτη, όπως θεωρούν πολλοί.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε παρόμοιο έθιμο, μόνο που το φυτό δεν ήταν έλατο, αλλά η Ειρεσιώνη. Η Ειρεσιώνη ήταν κλάδος αγριελιάς -κότινος, στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λπ., εκτός του μήλου και του αχλαδιού. Αποτελούσε έκφραση
ευχαριστίας για τη γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας κατά το επόμενο και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη). Το διάστημα 22 Σεπτεμβρίου – 20 Οκτωβρίου, παιδιά των οποίων και οι δύο γονείς ζούσαν, περιέφεραν την Ειρεσιώνη στους δρόμους της πόλης των Αθηνών τραγουδώντας κάλαντα από σπίτι σε σπίτι, παίρνοντας το φιλοδώρημά τους από το νοικοκύρη ή τη νοικοκυρά και όταν έφθαναν στο σπίτι τους κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από την εξώπορτά τους, όπου έμενε εκεί μέχρι την ιδία ημέρα του νέου έτους, οπότε, αφού τοποθετούσαν τη νέα, κατέβαζαν την παλιά και την έκαιγαν. Άλλα παιδιά κρεμούσαν την Ειρεσιώνη πάνω από τη θύρα του Ιερού του Απόλλωνος. Πρόγονος, λοιπόν, του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι η Ειρεσιώνη, μέσω της οποίας μεταδόθηκε το έθιμο του στολισμένου δέντρου στους βόρειους λαούς από τους Έλληνες ταξιδευτές, οι οποίοι ελλείψει ελαιοδένδρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που ευδοκιμούσαν σε κάθε τόπο. Δε θα μείνουμε, όμως, στο τι έκαναν οι αρχαίοι Έλληνες, απλά το αναφέρουμε ως ακόμα ένα στοιχείο για να καταλάβουμε κατά τη λαϊκή έκφραση, ότι “όταν οι Έλληνες έρχονταν οι άλλοι λαοί πήγαιναν’’.
ΤΟ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΟ ΔΕΝΤΡΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ ΧΡΟΝΩΝ
Τo Χριστουγεννιάτικο δένδρο και μάλιστα ως μετεξέλιξη της αρχαίας Ελληνικής «Ειρεσιώνης», όχι μόνο δεν απαγορευόταν στο Βυζάντιο, αλλά αντιθέτως κατά την εορτή των Χριστουγέννων «…κατά διαταγήν του επάρχου της κάθε πόλεως, ου μόνον καθαρισμός των οδών εγένετο, αλλά και στολισμός διαφόρων κατά διαστήματα στηνομένων στύλων με δενδρολίβανα, κλάδους μύρτου και άνθη εποχής (Φαίδωνος Κουκουλέ, Τακτικού Καθηγητού του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκού
«Βυζαντινών Βίος και Πολιτισμός» τ. στ΄, σελ. 152). Αξίζει να σημειωθεί ότι ένα επίλεκτο Βασιλικό- Καβαλλαρικό Ιπποτικό Τάγμα της βυζαντινής ανακτορικής φρουράς το οποίο – μεταξύ άλλων – συμμετείχε με τελετουργικό ρόλο σε επίσημες αυτοκρατορικές τελετές – μεταξύ των οποίων και της τελετής των Χριστουγέννων – ήταν εκείνο της «Εταιρείας», το οποίο διαιρείτο σε «Μικρή», «Μεσαία» και «Μεγάλη Εταιρεία».Τη «Μικρή Εταιρεία» την αποτελούσαν αλλόθρησκοι!!!… (π.χ. εθνικοί, ειδωλολάτρες, μουσουλμάνοι κλπ). Τη «Μεσαία Εταιρεία» την αποτελούσαν αλλόδοξοι ή/και αλλοεθνείς Χριστιανοί (π.χ. Σκανδιναυοί, Γερμανοί, Ρώσοι, Άγγλοι κλπ). «ΣΗΜΕΙΩΣΤΕ ΤΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ» Τη «Μεγάλη Εταιρεία» την αποτελούσαν «Ρωμαίοι», δηλαδή Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί (Ρωμιοί).
Αργότερα, όταν ήρθε η Οθωμανική Αυτοκρατορία και η σκλαβιά των Ελλήνων, όπως όλοι καταλαβαίνουμε, οι Έλληνες μόνο δέντρα και έθιμα δεν μπορούσαν να έχουν. Έτσι σιγά σιγά το έθιμο αυτό χάθηκε από την Ελλάδα και πέρασε στις κεντροβόρρειες Ευρωπαϊκές χώρες.
Από ποιούς; Όπως είπαμε προφανέστατα από τους ανθρώπους που αποτελούσαν τη μεσαία τάξη του Αυτοκρατορικού τάγματος οι οποίοι κατάγονταν από εκείνες τις χώρες. Αργότερα, όταν η Ελλάδα ξαναστεκόταν στα πόδια της, σιγά σιγά το έθιμο αυτό ξαναγύρισε, παρουσιάζοντας το οι ξένοι ως δικό τους και νομίζοντας το οι νεοέλληνες ως ξενόφερτο! Σώζονται ακόμα και σήμερα κάποια βυζαντινά χειρόγραφα που παρουσίαζαν μέσα στους βυζαντινούς ναούς, ορειχάλκινα δέντρα στολισμένα με διάφορα ασημένια και χρυσά στολίδια. Επίσης, υπάρχει ένα τροπάριο που λέμε κατά την προσκομιδή και αναφέρεται στο δέντρο της ζωής. « ’Ἑτοιμάζου Βηθλεέμ· ἤνοικται πᾶσιν ἡ Ἐδέμ. Εὐτρεπίζου Ἐφραθᾶ, ὅτι τὸ ξύλον τῆς ζωῆς, ἐν τῷ σπηλαίῳ ἐξήνθησεν ἐκ τῆς Παρθένου. Παράδεισος καὶ γὰρ ἡ ἐκείνης γαστήρ, ἐδείχθη νοητός, ἐν ᾧ τὸ θεῖον φυτόν· ἐξ οὗ φαγόντες ζήσομεν, οὐχὶ δὲ ὡς ὁ Ἀδὰμ τεθνηξόμεθα. Χριστὸς γεννᾶται, τὴν πρὶν πεσοῦσαν ἀναστήσων εἰκόνα.»Το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, λοιπόν, συμβολίζει τόσο το ξύλο της γνώσεως, όσο και το ξύλο της ζωής – το δέντρο από το οποίο δε δοκίμασε ο Αδάμ και δεν είναι άλλο από τον Ιησού Χριστό! Το δέντρο αυτό οι Βυζαντινοί, το είχαν σαν σύμβολο λοιπόν και όχι για να το λατρεύουν όπως πολύ λανθασμένα νομίζουν μερικοί. Άλλη μία μαρτυρία για την ελληνικότητα του Χριστουγεννιάτικου δέντρου είναι και αυτή σε κείμενο του Παύλου Σιλεντιάριου το 563μ.Χ. «Έκφρασις της Αγ. Σοφίας Κων/πόλεως» και στην «Έκφρασιν του άμβωνος της Αγ. Σοφίας», όπου περιγράφονται αναλυτικά τα φώτα του τέμπλου και του άμβωνα του Ναού. Στο επιστύλιο του τέμπλου υπήρχαν μεταλλικά δένδρα σε σχήμα κώνου (πυρσόμορφα δένδρα) όμοια με λεπτόφυλλα κυπαρίσσια, που αντί για καρπούς είχανε φώτα σε σχήμα κωνοειδές και βεβαιώνεται ακόμα η χρήση φωτεινών τεχνικών δένδρων (δενδρόμορφα πολυκάνδηλα) σε όλο το Ναό. Επίσης ας θυμηθούμε τα χιλιοτραγουδισμένα μας κάλαντα και το στίχο
«Αρχιμηνιά κι αρχιχρονιά ψηλή μου ΔΕΝΔΡΟΛΙΒΑΝΙΑ…»
Η δενδρολιβανιά ήταν το δέντρο που στόλιζαν παλαιότερα και το οποίο αντικαταστάθηκε με την Ελάτη, επειδή τα κλαδιά της Ελάτης μοιάζουν πολύ με αυτά του Δενδρολίβανου…….Φτάνοντας στο σήμερα, βλέπουμε το δέντρο να δεσπόζει ακόμα σε κάθε Ναό. Πολλοί θα αναρωτηθούν! Δέντρο
σήμερα στους Ι. Ναούς; Ναι πολύ καλά διαβάσατε και αν την επόμενη φορά που επισκεφτείτε κάποια Εκκλησία, κοιτάξετε τον κεντρικό πολυέλαιο θα το διαπιστώσετε. Το δέντρο, λοιπόν, σώθηκε με την μορφή των πολυελαίων και μας μαρτυρά πως αυτό το έθιμο προϋπήρχε πολύ πριν το ανακαλύψουν οι όψιμοι
«κατασκευαστές εθίμων». Το σημείο που πρέπει, όμως, να προσέξουμε είναι, ότι δεν πρέπει να
επικεντρώνουμε την εορτή των Χριστουγέννων γύρω από το δέντρο. Επίκεντρο της εορτής είναι ο Ιησούς Χριστός και το δέντρο είναι απλά ένας συμβολισμός. Λέμε ναι στο ελληνικό έθιμο του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, αλλά λέμε όχι στο να γίνεται αυτό το επίκεντρο της Εορτής αγγίζοντας έτσι τα όρια της ειδωλολατρίας που αυτή -ναι- είναι ξενόφερτη.
Ευχές για καλά Χριστούγεννα
†ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ