«ΤΟ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΘΕΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΛΛΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ»
†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΥ
«…..Το να είναι κάποιος άθεος δεν είναι πολιτικό κριτήριο, είναι κριτήριο πνευματικό,…για μένα ο κάθε άθεος δεν είναι εχθρός – είναι ιεραποστολικός αγρός και κανένας χριστιανός δεν έχει δικαίωμα να πει ‘αυτός πιστεύει στον Θεό και αυτός είναι άθεος’. Ποιος μπορεί να πει εδώ μέσα ποιος είναι πιο πιστός; Τάχα εγώ; Εγώ εξ επαγγέλματος μπορεί να βρίσκομαι εδώ. Μήπως οι επίσημοι της πόλεως; Εκλογές έρχονται. Μήπως εσείς; Ξέρω πόση είναι η πίστη στην πόλη μας και τι συμβαίνει στα σπίτια αυτής της πόλεως και τη νύχτα στα κέντρα αυτής της πόλεως. Ποιος λοιπόν από μας μπορεί να καυχηθεί τάχα ότι είναι πιο πιστός από κάποιους άλλους; Ένας υποκριτής μόνο μπορεί να το κάνει […] Ποιος μπορεί να το κάνει όταν ο Χριστός έβλεπε πίσω από τα μάτια των αμαρτωλών γυναικών; Έβλεπε τη διάθεση τους και όχι αυτό που ήταν […]»«Θέλετε μια Εκκλησία να λαμβάνει μέρος στους αναθεματισμούς των πρωθυπουργών, όπως συνέβη πριν από χρόνια στην Αθήνα στο ανάθεμα του Βενιζέλου; Θέλετε μια Εκκλησία να συντάσσεται και να συμπαρατάσσεται κάθε φορά με τα κόμματα που διοικούν; Σκεφτείτε καλά πριν απαντήσετε. Γιατί μια Εκκλησία που έχει λόγο για τα οικονομικά, για τα εθνικά και για τα πολιτικά πράγματα κανένας δεν τη θέλει. Οι πολιτικοί δεν τη θέλουν ποτέ. Και ο λαός, εσείς, δεν τη θέλετε όταν θίγει το πολιτικό κόμμα στο οποίο ανήκετε. Όταν δεν θίγει τα κακώς κείμενα, όλων όμως, τότε τη θέλετε Πολλές φορές ο εκκλησιαστικός λόγος εξετάζεται με πολιτικό κριτήριο και αυτό είναι λάθος Η ενότητα μας απέναντι στο πρόσωπο του Χριστού, είναι το κλειδί της επιτυχίας για την ευημερία της Ελλάδας, αλλά αυτό είναι κάτι που στην περίοδο που διανύουμε δεν συμβαίνει. Ο Ελληνισμός μεγαλούργησε κάθε φορά που κρατούσε τον Χριστό από το χέρι και αυτό βρήκε εφαρμογή μόνο στη δημιουργία της βυζαντινής Αυτοκρατορίας, στο θαύμα που κράτησε τα σκήπτρα της Οικουμένης για 1000 χρόνια. Σήμερα όμως, τι ξέρει τι έμαθε ή τι μαθαίνει κανείς από το σχολείο; Μαθαίνει ότι το Βυζάντιο δεν το θεωρούμε ελληνικό. Έτσι μας έμαθαν. Κι αν αύριο κάποιοι, όπως σήμερα την Μακεδονία, αύριο την ταυτότητά μας ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και Έλληνες το διεκδικήσουν, τότε ξαφνικά θα ξυπνήσουμε(;;;) ή θα μας ξυπνήσουν τα κόμματα, για τους δικούς τους όμως στενόμυαλους κομματικούς λόγους και θα θέλουν προς ίδιομ όφελος να μας ξυπνήσουν για βγούμε στους δρόμους και να φωνάζουμε ότι μας κλέβουν τα ονόματα. Εμείς τα απεμπολούμε! Εμείς τα παραπετάμε! Και έρχονται αυτά τα τιμαλφή και κάποιοι τα παίρνουνε με σεβασμό και τα οικειοποιούνται και τα κάνουν δικά τους, αλλά εδώ σταματώ….»