Ο ΓΟΛΓΟΘΑΣ, Ο ΝΑΟΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ, ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

 

 

Μ. Παρασκευή, ημέρα μνήμης του πάθους του Κυρίου. Είναι η ημέρα όπου ο Χριστός εξήλθε από το Πραιτόριο και οδηγήθηκε έξω από τα τείχη της πόλεως, στον τόπο καταδίκης των Κακούργων, τον Γολγοθά. Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια δεξιά από την είσοδο του συγκροτήματος του Παναγίου Τάφου στα Ιεροσόλυμα βρισκόμαστε στο σημείο της Σταύρωσης και του Μαρτυρικού τέλους του Ιησού…

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο ιερός βράχος του Γολγοθά,  έχει διαμορφωθεί σε παρεκκλήσι στο χώρο του οποίου κάτω από την Αγία Τράπεζα υποδεικνύεται το σημείο που κάρφωσαν το σταυρό του Χριστού, ενώ δεξιά και αριστερά διαφαίνεται ο βράχος. Εκεί αμέτρητοι άνθρωποι γονατίζουν και προσεύχονται δακρυσμένοι με συντριβή ψυχής… Βάζουν το χέρι τους στην ειδικά διαμορφωμένη οπή και ακουμπούν το βράχο που ποτίστηκε από το αίμα και τον ιδρώτα του Κυρίου… Και τα συναισθήματά τους δονούν την ατμόσφαιρα… Είναι αδύνατο να βρεθεί κάποιος εκεί και να μην «εγκλωβιστεί» από την αύρα του χώρου.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Στον βράχο δεξιά της Αγίας Τράπεζας, όπου προβάλλει μια μεγάλη σε πλάτος και διαμπερής σεισμική ρωγμή αποτέλεσμα του ισχυρού σεισμού που ακολούθησε της Σταύρωσης.

 

Στο βύθισμα πίσω από την Αγία Τράπεζα, προστατευμένη από μια μαρμάρινη πλάκα βρίσκεται μια λίθινη υποδοχή κυκλικής μορφής, μερικώς σπασμένης, όπου φαίνεται να είχε τοποθετηθεί ο Σταυρός του Μαρτυρίου.

 

 

 

 

Ακριβώς κάτω από το παρεκκλήσι αυτό βρίσκεται το παρεκκλήσι του Αδάμ που σύμφωνα με την παράδοση ο Νώε έθαψε τα οστά και το κρανίο του Αδάμ και για αυτό το μέρος ονομάστηκε Γολγοθάς, δηλαδή κρανίου τόπος. Με αυτό τον τρόπο λέγεται ότι το αίμα του σταυρωμένου Κυρίου ξέπλυνε το κρανίο του Αδάμ καθαρίζοντας τον από το προπατορικό αμάρτημα.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Η σταύρωση ήταν ο μαρτυρικότερος θάνατος που μπόρεσε ποτέ να φαντασθεί ανθρώπινο πνεύμα. Η αφύσικη στάση του σώματος, που κρεμόταν από τα τρυπημένα χέρια, έφερνε μεγάλη αταξία στην κυκλοφορία του αίματος, προξενούσε πόνους φοβερούς, δυσκολία στην αναπνοή, απερίγραπτη κούραση και ανυπόφορη δίψα, χωρίς όμως και να χάνει ο βασανισμένος τις αισθήσεις του. Κρεμασμένος για μέρες, έβλεπε, μιλούσε, σκεπτόταν, ένιωθε όλη την αγωνία του αργού θανάτου, ώσπου πέθαινε από πείνα και εξάντληση με φοβερούς πόνους ως το τέλος.