ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ
κ. ΙΩΑΝΝΗ ΣΠΙΤΕΡΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ, ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ : †ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Το πρωί της Τρίτης πριν τη Μ. Εβδομάδα, πηγαίνοντας να τελέσω την Θ. Λειτουργία σε Ναό στην Κέρκυρα, ο κόσμος που με συναντούσε στο δρόμο, με φανερή τη συγκίνηση στα μάτια με σταματούσαν εκφράζοντας τον πόνο, για την τραγωδία που την προηγούμενη νύχτα είχε πλήξει τον Καθεδρικό Ναό της Παναγίας στο Παρίσι. Μία 90χρονη γιαγιά που καθημερινά τη συναντώ τα πρωινά, να προσπαθεί με το μπαστούνι της ν’ ανέβει τα σκαλιά της Εκκλησίας με πλησίασε, με κράτησε από το χέρι και ψέλλισε «συλλυπητήρια παπά μου, πολύ λυπήθηκα». Αποσβολωμένοι και εμείς όλο το βράδυ παρακολουθούσαμε μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης τις φωτιές να καταπίνουν αυτό το ιστορικό μνημείο και τον κόσμο δακρυσμένο απ’ έξω να παρακαλά την Παναγία και να προσεύχεται, ενθαρρύνοντας τους πυροσβέστες να σώσουν τον Καθεδρικό Ναό, κόσμημα και διαχρονικό σύμβολο της πόλης των Παρισίων από την απόλυτη καταστροφή. Μία παγκόσμια εκδήλωση αλληλεγγύης εκφράστηκε εκείνες τις ώρες από ανθρώπους διαφόρων φυλών, διαφόρων εθνών και διαφόρων θρησκειών ανεξαρτήτως. Ένας Ιστορικός Ναός του 10ου αιώνος, μέσα από την καταστροφή του, ένα κομμάτι ιστορίας και πολιτισμού την ώρα που χανόταν μέσα στις φλόγες, ένωσε λαούς και κυβερνήσεις που έσπευσαν να εκφράσουν την αγωνία και την συμπαράστασή τους. Ακόμα και μουσουλμάνοι της Γαλλίας, δεσμεύτηκαν πως θα εργαστούν για την αποκατάσταση αυτού του συμβολικού για τη Γαλλία και τον κόσμο όλο Ι. Μνημείου. Είναι χαρακτηριστικά τα λόγια του Κινέζου Προέδρου Σι Τζινπίνγν προς τον Γάλλο ομόλογό του Εμμανουέλ Μακρόν, χαρακτηρίζοντας την Παναγία των Παρισίων «ένας από τους μοναδικούς χριστιανικούς θησαυρούς για όλη την ανθρωπότητα». Κι αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένα τέτοιο μνημείο να ενώνει και να συγκινεί ολόκληρη την ανθρωπότητα όταν είναι καρπός και δημιούργημα μίας εποχής, του μεσαίωνα, που ακόμη και σήμερα χαρακτηρίζεται από πολλούς μια «περίοδο σκοταδισμού»; Πώς μπορεί να θεωρείται περίοδος σκοταδισμού μία εποχή κατά την οποία, μόνο στη Γαλλία ιδρύονται 75 Καθεδρικοί Ναοί όπως αυτός της Παναγίας στο Παρίσι; Ο Καθεδρικός της Παναγίας μας του Παρισιού σίγουρα θα αναστηλωθεί, ήδη από την πρώτη στιγμή δεκάδες πρωτοβουλίες συγκέντρωσαν ένα μεγάλο ποσό και οι προσφορές συνεχίζονται, ποτέ όμως δεν θα είναι ο ίδιος, δεν θα είναι πια το ίδιο αριστούργημα που δημιουργήθηκε πριν από δέκα αιώνες σε μια εποχή γεμάτη πίστη και δημιουργικότητα, προερχόμενη από την πιστότητα ενός ολόκληρου λαού.
.
Ο 21ος αιώνας, μετά από αυτήν την συμφορά, θα έχει λιγότερο φως και περισσότερο σκοτάδι. Σε μία Ευρώπη που αποχριστιανοποιείται, που αρνείται να αναγνωρίσει τις χριστιανικές της ρίζες και το πνεύμα του πολιτισμού της, ένα μνημείο που δημιουργήθηκε πριν από χρόνια από τη θρησκευτικότητα χιλιάδων ανθρώπων, συνεχίζει να συγκινεί το χριστιανικό υποσυνείδητο όλης της Ευρώπης. Είναι γεγονός πως οι Γοτθικοί Ναοί δεν κτίστηκαν γιατί το θέλησαν κάποιοι βασιλείς ή κάποιοι ηγεμόνες, αλλά γιατί το θέλησε ο λαός ωθούμενος από πίστη και ευλάβεια. Οι Ναοί αυτοί, όπως και κάθε Χριστιανικός Ναός στη γη, αποτελούν μία απέραντη συμφωνία πίστης και δέους, καθώς οι πύργοι, τα βέλη, τα αγάλματα, τα τοξωτά παράθυρα και οι αψίδες υψώνονται ως ικεσίες στον Ουρανό, μετατρέποντας αυτό που είχε πει ο Καζαντζάκης «την ύλη σε πνεύμα» και εκφράζοντας τη δίψα του ανθρώπου να επικοινωνήσει με το Θεό. Παραδείγματα σαν αυτό του Ι. Ναού της Παναγίας των Παρισίων συναντάμε και σε άλλες ιστορικές πόλης της Ευρώπης, της Βιέννης, του Μιλάνο, της Chartres, της Κολωνίας. Αντιπροσωπεύουν τις πυραμίδες του χριστιανισμού, την αθάνατη ψυχή του. Από την γνωστή ιστορία του Ναού της Παναγίας των Παρισίων θα ήθελα να υπενθυμίσω λίγα πνευματικά γεγονότα που τον αφορούν. Ο μεγάλος συγγραφέας Paul Claudel, από άθεος ασπάστηκε την Χριστιανική πίστη συμμετέχοντας μόνο σε μία Θ. Λειτουργία και ακούγοντας το σπουδαίο εκκλησιαστικό όργανο να τη συνοδεύει. Το ίδιο και ο Andre Frossard, ο οποίος μπαίνοντας συμπωματικά στο Ι. Ναό, ένοιωσε τέτοιο δέος που μεταστράφηκε στην Εκκλησία και έγραψε το σπουδαίο βιβλίο «Ο Θεός υπάρχει, τον συνάντησα» (1969) στο οποίο διηγείται την πνευματική του εμπειρία. Το ίδιο και με τον συγγραφέα- ποιητή Charles Peguy ο οποίος κατά τη διάρκεια μία Κυριακάτικης Θ. Λειτουργίας αισθάνθηκε μία απίστευτη αγαλλίαση την οποία περιγράφει στα έργα του. Αυτές τις δύσκολες ώρες που η προσοχή μας είναι εστραμμένη στο Παρίσι και στις αγωνιώδεις προσπάθειες να διαπιστώσουν το μέγεθος της καταστροφής μέσα στα αποκαΐδια, δεν πρέπει να ντραπούμε να επαναλάβουμε αυτό που ακούστηκε ήδη από πολλά στόματα, πως αυτός ο πληγωμένος Χριστιανικός Ι. Ναός αποτελεί «πνευματική καρδιά της Γαλλίας, σύμβολο της ιστορίας και της Εκκλησίας της». Μας θυμίζει το μεγαλείο της πίστης ενός λαού και την απέραντη θλίψη της προοδευτικής αποχριστιανοποίησης της Ευρώπης, αποκομμένης από τον πολιτισμό της. Αυτός ο Ναός αντιπροσωπεύει το κάλλος που η συλλογική πίστη μπορεί να δημιουργήσει. Η Notre Dame, είναι ο Χριστιανικός Ναός και ανήκει σε όλο τον πιστό κόσμο και στέκεται ακόμα εκεί αγέρωχος για να μας θυμίζει την ομορφιά της πίστης μας».
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 19 Μαϊ 19