ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ
ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ κ.κ. ΘΕΟΦΙΛΟΥ
«Τῶν Ἀποστόλων ἅπαντες, τήν κορυφήν ὑμνήσωμεν, Πέτρον καί Παῦλον τούς θείους τῆς οἰκουμένης φωστῆρας, τούς κήρυκας τῆς πίστεως, τάς θεολόγους σάλπιγγας, δογμάτων τούς ἐκφάντορας, τῆς Ἐκκλησίας τούς στύλους, καί καθαιρέτας τῆς πλάνης», ἀναφωνεῖ ὁ μελῳδός τῆς Ἐκκλησίας.
Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί- Εὐλαβεῖς Χριστιανοί,
Ἡ πάνσεπτος τῶν ἁγίων ἐνδόξων καί πανευφήμων Ἀποστόλων καί Πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου ἑορτή, συνήγαγεν πάντας ἡμᾶς εἰς τόν ἱερόν τοῦτον τόπον….., ἵνα ἐν ᾂσμασι εὐφημήσωμεν τούς φίλους τοῦ Χριστοῦ, τούς καί σκεύη τίμια ἀναδειχθέντας.
Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος τιμῶνται ἰδιαιτέρως ὑπό τῆς Ἐκκλησίας. Καί τοῦτο, διότι ἀποτελοῦν τήν κορυφήν τῶν Ἀποστόλων καί τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ. Ἀποτελοῦν τούς κήρυκας καί διδασκάλους τῆς σῳζούσης πίστεως τῆς ἐν Χριστῷ, τούς στύλους τῆς Ἐκκλησίας καί τούς καθαιρέτας τῆς πλάνης.
Ὁ μέν Πέτρος «προσηγορεύθη πέτρα, ἐν ᾗ τήν ἀκράδαντον πίστιν ὁ Κύριος τῆς Ἐκκλησίας ἐκράτυνεν», ὡς μαρτυρεῖ καί ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος λέγων: «Ἐλθών ὁ Ἰησοῦς εἰς τά μέρη Καισαρείας τῆς Φιλίππου ἠρώτα τούς μαθητάς Αὐτοῦ … λέγει αὐτοῖς· ὑμεῖς δὲ τίνα με λέγεται εἶναι; ἀποκριθεὶς δὲ Σίμων Πέτρος εἶπε· σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σὰρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ᾿ ὁ πατήρ μου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς. κἀγὼ δέ σοι λέγω ὅτι σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν, καὶ πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς. (Ματθ. κεφ. ιστ’,15-18).
Ὁ δέ ἀπόστολος Παῦλος ἐκλήθη «σκεῦος ἐκλογῆς» ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ὡς μαρτυρεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς εἰς τάς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων: «῏Ην δέ τις μαθητὴς ἐν Δαμασκῷ ὀνόματι ᾿Ανανίας, καὶ εἶπε πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος ἐν ὁράματι· ᾿Ανανία. ὁ δὲ εἶπεν· ἰδοὺ ἐγώ, Κύριε· ὁ δὲ Κύριος πρὸς αὐτόν· ἀναστὰς πορεύθητι ἐπὶ τὴν ρύμην τὴν καλουμένην εὐθεῖαν καὶ ζήτησον ἐν οἰκίᾳ ᾿Ιούδα Σαῦλον ὀνόματι Ταρσέα· ἰδοὺ γὰρ προσεύχεται, καὶ εἶδεν ἐν ὁράματι ἄνδρα ὀνόματι ᾿Ανανίαν εἰσελθόντα καὶ ἐπιθέντα αὐτῷ χεῖρα, ὅπως ἀναβλέψῃ. ἀπεκρίθη δὲ ᾿Ανανίας· Κύριε, ἀκήκοα ἀπὸ πολλῶν περὶ τοῦ ἀνδρὸς τούτου, ὅσα κακὰ ἐποίησε τοῖς ἁγίοις σου ἐν ῾Ιερουσαλήμ· καὶ ὧδε ἔχει ἐξουσίαν παρὰ τῶν ἀρχιερέων δῆσαι πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους τὸ ὄνομά σου. εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Κύριος· πορεύου, ὅτι σκεῦος ἐκλογῆς μοί ἐστιν οὗτος τοῦ βαστάσαι τὸ ὄνομά μου ἐνώπιον ἐθνῶν καὶ βασιλέων υἱῶν τε ᾿Ισραήλ· 16 ἐγὼ γὰρ ὑποδείξω αὐτῷ ὅσα δεῖ αὐτὸν ὑπὲρ τοῦ ὀνόματός μου παθεῖν». (Πράξ. κεφ. θ’,10-16).
Κοινόν χαρακτηριστικόν τῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου εἶναι τό γεγονός ὅτι ἀφ’ ἑνός μέν ἀμφότεροι ἐκλήθησαν εἰς τό ἀποστολικόν αὐτῶν ἔργον ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ἀφ’ ἑτέρου δέ, εἰς τό πρόσωπον τοῦ Ἰησοῦ τοῦ ἀπό Ναζαρέτ ἀνεγνώρισαν καί ὡμολόγησαν τόν σεσαρκωμένον Θεόν Λόγον, δηλονότι τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ τόν Σωτῆρα τοῦ κόσμου, Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν.
Ἀνεγνώρισαν, μέ ἄλλα λόγια, τόν ὑπό τῶν προφητῶν καί τῶν ἁγίων Γραφῶν προκαταγγελθέντα Μεσσίαν, «ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός», (Ἰωάν. κεφ. α’,42), ὁ Ὁποῖος ἐξηγόρασε τούς ἀνθρώπους μέ τό τίμιον Αὐτοῦ αἷμα. «Εἰδότες ὅτι οὐ φθαρτοῖς, ἀργυρίῳ ἤ χρυσίῳ ἐλυτρώθητε ἐκ τῆς ματαίας ὑμῶν ἀναστροφῆς πατροπαραδότου, ἀλλὰ τιμίῳ αἵματι ὡς ἀμνοῦ ἀμώμου καὶ ἀσπίλου Χριστοῦ, προεγνωσμένου μὲν πρὸ καταβολῆς κόσμου, φανερωθέντος δὲ ἐπ’ ἐσχάτων τῶν χρόνων δι’ ὑμᾶς τοὺς δι’ αὐτοῦ πιστεύοντας εἰς Θεὸν τὸν ἐγείραντα αὐτὸν ἐκ νεκρῶν καὶ δόξαν αὐτῷ δόντα, ὥστε τὴν πίστιν ὑμῶν καὶ ἐλπίδα εἶναι εἰς Θεόν», (Α’ Πέτρ. κεφ. α’, 18-21).
Ἐπί πλέον δέ ἀνεκάλυψαν ἐν τῷ προσώπῳ τοῦ Χριστοῦ τήν ἐντός τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, δηλονότι τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου, ὑπόσχεσιν τοῦ Θεοῦ πρός τόν Ἀβραάμ, ὅτι ἐν τῷ σπέρματί του θά εὐλογηθοῦν πᾶσαι αἱ πατριαί τῆς γῆς. «Χριστὸς ἡμᾶς ἐξηγόρασεν ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου γενόμενος ὑπὲρ ἡμῶν κατάρα· γέγραπται γάρ· ἐπικατάρατος πᾶς ὁ κρεμάμενος ἐπὶ ξύλου· ἵνα εἰς τὰ ἔθνη ἡ εὐλογία τοῦ ᾿Αβραὰμ γένηται ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ, ἵνα τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ Πνεύματος λάβωμεν διὰ τῆς πίστεως», (Γαλάτ. κεφ. γ’, 13-14).
Τῆς ἐπηγγελμένης (τῆς ὑπεσχημένης) ταύτης δωρεᾶς τοῦ Πνεύματος τοῦ Ἁγίου, δηλονότι τῶν χαρισμάτων Αὐτοῦ ἐγένοντο φορεῖς σύν τοῖς ἄλλοις Ἀποστόλοις ὁ Πέτρος καί ὁ Παῦλος. Τό δέ κήρυγμα καί ἡ διδασκαλία τῶν κορυφαίων τούτων ὀργάνων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐφώτισεν ἅπασαν τήν Οἰκουμένην. «Οὗτοι γάρ», λέγει ὁ μελῳδός, «τόν τῆς ἀληθείας λόγον σπείραντες, ἐν ταῖς καρδίαις τῶν πιστῶν, πᾶσι καρποφορίαν διένειμαν, καί πρεσβεύουσι Χριστῷ, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν».
Ἐπί τοῦ σπαρέντος τούτου λόγου τῆς ἀληθείας, δηλονότι τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἐθεμελιώθησαν καί θεμελιοῦνται αἱ ἀνά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησίαι Τούτοις μετά τοῦ ὑμνῳδοῦ προσείπωμεν: «”Χαίρετε φωστῆρες τῶν ἐν σκότει τοῦ ἡλίου ἀκτῖνες ὑπάρχοντες. Χαίρετε Πέτρε καί Παῦλε, διδάσκαλοι καί κήρυκες τοῦ μυστηρίου τοῦ τῆς Θεομήτορος Παρθένου Μαρίας, χαίρετε φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Καί νῦν πάρεστε ἐν μέσῳ ἡμῶν ἀοράτως, καταξιοῦντες δωρεῶν ἀΰλων” τούς τελοῦντας τήν πάνσεπτον ἑορτήν ὑμῶν». Ἀμήν.