«ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ»

+ΠΡΩΤ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ  ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1922-ΙΟΥΛΙΟΣ 2015 »

+ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ

Την Κυριακή 26 Ιουλίου στις 5.45π.µ. στο Νοσοκοµείο Αττικό,  έφυγε από τη ζωή αυτή,  και την  Στρατευοµένη  Εκκλησία  µας,  ένας  επίγειος-ένσαρκος  Άγγελος,  ένας  λαµπρός    σύγχρονος  Πατέρας -Ιερεύς του Θυσιαστηρίου του Θεού,  ένας σπουδαίος Πνευµατικός Πατέρας και Καθοδηγός της πνευµατικής πορείας χιλιάδων πιστών. Η ελαχιστότητά µου είχε την ξεχωριστή ευλογία να τον  γνωρίσω    µόλις από  την  ηλικία  των  οκτώ  (8)  ετών  και  να  παραµείνω συνδεδεµένος στο  Άγιο  Επιτραχήλιο του,  ως πνευµατικό του παιδί ,  πάνω από σαράντα (40) χρόνια  µε αδιάκοπη τη σχέση και επικοινωνία µου, απολαµβάνοντας την ουσιαστική σχέση Πατρός και Υιού στην πνευµατική πορεία και ζωή µου.

Αξιώθηκα δε,  να λάβω  από τα  άγια και ιερά χέρια του  την  «ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΙΑ ∆ΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ » µου, να τελεσθεί η «εις ∆ΙΑΚΟΝΟΝ» χειροτονία µου στο Ι. Ναό που επί εξήντα και πλέον χρόνια διακονούσε δηλ. στους Αγίους Αναργύρους Καραβά -Πειραιώς το έτος 1990,  και να µε κελεύσει–εισαγάγει στο Β΄ Βαθµό της Ιερωσύνης του «ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ» το έτος 1996.

Στο Ενοριακό Φυλλάδιο µας θα δοθεί ευκαιρία για τη γνωριµία,   ας µου επιτραπεί, µε ένα σύγχρονο άγιο Κληρικό των ηµερών µας. Πολλοί ίσως θα άκουσαν τις σοφές σκέψεις -οδηγίες  και πνευµατικές παραινέσεις του και από τον Ραδιοφωνικό Σταθµό της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, που επί χρόνια επιµελείτο, µε τον τίτλο «Κάτω από το πετραχείλι -διάλογος µετανοίας µε τον Πνευµατικό.». Στο σηµερινό Ενοριακό Φυλλάδιο παραθέτουµε το Α΄ Μέρος από τον Λόγο-Αντιφώνηση,  του κατά σάρκα και πνεύµα Υιού του αειµνήστου π. Γεωργίου Κρητικού,   δηλαδή του   Πανοσιολογιωτάτου Αρχιµ. κ. Μεθοδίου Κρητικού, Καθηγουµένου της Ι. Μονής Αναστάντος Χριστού-Αττικής.

ΑΡΧΙΜΑΝ∆ΡΙΤΟΥ ΜΕΘΟ∆ΙΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ 

Σεβασµιώτατοι,  Άγιοι   Πατέρες,   Σεβαστοί   µου   Πατέρες, συµπρεσβύτεροι  και   συνδιάκονοι,  οσιότατοι  µοναχοί  και  µοναχές, αγαπηµένα µου αδέρφια, δεν είµαι εις θέσιν να κάνω οµιλία. Άλλωστε οι προλαλήσαντες άγγιξαν την καρδιά µας. Απλώς  αυτήν  την  ώρα,  µια ώρα  που  να  το  πω  απλά  και  ανθρώπινα και ειλικρινά την απευχόµαστε και θέλαµε να την απωθήσουµε όσο γινότανε πιο µακριά, θέλω να εκφράσω το συναίσθηµα της καρδιάς µας.

Πολλά τα συναισθήµατα, οδύνη, πόνος, ίσως θλίψη, αίσθηµα ορφάνιας όπως πολλοί µου το εκφράσανε από τους αδελφούς που  πληµµυρίζουν αυτό  το  Ναό  σήµερα,  δέος  αν  θέλετε µπροστά στο  µυστήριο της πορείας της ζωής. Είναι πραγµατικά για πολλούς από µας και για µένα προσωπικά ιδιαίτερα   µια  αλλαγή   σελίδας   ζωής   και   είναι   η   ώρα συγκλονιστική για µένα, αλλά εκείνο το οποίο αισθάνθηκα µέσα µου τελικά ήταν από όλα αυτά τα συναισθήµατα εκείνο που αναδείχθηκε και που µου έδωσε χαρά, στήριξη, ελπίδα, βεβαιότητα, ήταν ένα γλυκό αίσθηµα ευγνωµοσύνης.

Ευγνωµοσύνης πρώτα προς το Θεό, που µας αξίωσε να έχουµε αυτόν τον πατέρα, που µας τον χάρισε και µάλιστα πλουσιοπάροχα πολλά χρόνια, να µην είµαστε αχάριστοι και µας τον χάρισε όλα αυτά τα χρόνια ακµαίο, τουλάχιστον πνευµατικά. Ακούσατε από τον αδελφό µου τον πατέρα Βασίλειο Τσιµούρη, την προηγούµενη κιόλας Κυριακή µε πολλή ζωντάνια µίλησε εδώ και οι τελευταίες του µέρες στο Ησυχαστήριό µας, τις δύο τελευταίες µέρες, µας έδωσαν χαρά.

Ήρθε για να µείνει µαζί µας µερικές µέρες και µας έδωσε χαρά σαν πέρασε να µας αφήσει την ευλογία αυτήν την τελική, πριν την αναχώρησή του. Να ευχαριστούµε λοιπόν που µας χάρισε ο Κύριος αυτόν τον πατέρα, αλλά να εκφράσουµε την ευγνωµοσύνη µας και προς εκείνον τον ίδιο ο οποίος ξεκινώντας εκεί από το αγαπηµένο του χωριό, τον Πέλεκα κι όπως το έλεγε κοντά στην Παναγία την Οδηγήτρια και τον Άγιο Σπυρίδωνα. Τσοπανόπουλο απλό όπως του άρεσε να το λέει, δέχτηκε αναπάντεχα, στο βάθος της καρδιάς του υπήρχε η επιθυµία της Ιερωσύνης, δεν τόλµησε όµως ποτέ να το πει σε κανένα. Αναπάντεχα µια Μεγάλη Τετάρτη, στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, ο Μητροπολίτης Μεθόδιος, µε τον οποίο δεν είχε ποτέ συναντηθεί, βγήκε στην πόρτα του Ιερού, πριν αρχίσει το Μυστήριο του Ι. Ευχελαίου, είχε πάει έτσι από ενδιαφέρον να δει πώς θα κάνει ο ∆εσπότης το Ευχέλαιο και είδε τον νεαρό µέσα στο πλήθος και του έκανε µε τον δείκτη, τον κάλεσε προς το µέρος του και πήγε εκεί και του απηύθυνε την κλίση.

«Μου είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αµερικής να του στείλω τέσσερα παιδιά να σπουδάσουν θεολογία και να γίνουν κληρικοί, θέλεις να πας;» Αφού τον ρώτησε προηγουµένως: «Είσαι ο Κρητικός;».  γιατί δεν ήταν και σίγουρος. Και εκείνος το διηγείτο, µε έπιασε φόβος, δέος, κόπηκαν τα πόδια µου και του είπε:

«Σεβασµιώτατε, ό,τι πείτε εσείς». Ήταν η καλή αρχή της πειθαρχίας του, ή µάλλον της βαθειάς του υπακοής στην Εκκλησία και στο θέληµα του Θεού. Και ήρθε νεαρός να ξεκινήσει τις σπουδές του. Ξεκίνησε από την Αθήνα για να µεταβεί στην Αµερική και τον αξίωσε ο Θεός που έβλεπε τον πόθο της καρδιάς του, εδώ στην Αθήνα, να γνωρίσει τον καθηγητή τον κατ εξοχήν, τον Άγιο Πορφύριο στην Πολυκλινική. Σπούδασε στην Αµερική, γύρισε και ξαναπήγε στην Πολυκλινική για να παραµείνει κοντά του µέχρι της κοιµήσεως του Αγίου Γέροντος και µετά από αυτήν βεβαίως µε τον µυστικό τρόπο.

∆έχτηκε λοιπόν την κλίση και ταπεινά ακολούθησε το θέληµα του Θεού και µας άνοιξε µπροστά µας το δρόµο της αγάπης του  Θεού, το δρόµο της αλήθειας, το δρόµο της προσευχής, το δρόµο της πίστεως, το δρόµο που οδηγεί στον ουρανό. Είµαστε ευγνώµονες η φυσική του οικογένεια, γιατί µας έδειξε ότι η οικογένεια δεν είναι ένας κλειστός κόσµος. Η οικογένειά µας Σεβασµιώτατοι Πατέρες και αδελφοί, ήταν µια ανοιχτή αγκαλιά. Ο πατέρας µας δεν ήταν µόνο πατέρας των τριών παιδιών, αλλά είχαµε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως αδέρφια. Η µάνα µας, ήταν µάνα όλων αυτών των παιδιών, που  µπαίνανε  στο  σπίτι  µας  µικροί, µεγάλοι, µορφωµένοι, λιγότερο  µορφωµένοι, παιδιά, γέροντες, άρρωστοι, φτωχοί, πλούσιοι και όλοι είχαν την θέση τους και είχαν και την θέση στην καρδιά όλων µας. Και όσο να ναι πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι συγγενείς ήταν µόνο οι θείοι µας και τα ξαδέρφια µας, νόµιζα πως ήταν όλοι αυτοί που µπαίναν στο σπίτι µας και πράγµατι έτσι ήταν. Έτσι µάθαµε τι σηµαίνει Εκκλησία, τι σηµαίνει Επίσκοπος, τι σηµαίνει αδερφοσύνη και ζήσαµε πράγµατι και ζούµε µέχρι τώρα, αυτό το µεγάλο γεγονός της Εκκλησίας. Γιατί ο πατέρας µας ήταν πάνω από όλα Εκκλησιαστικός άνθρωπος.

Έτσι όπως τον έµαθε ο Άγιος Πορφύριος. Σεβόταν τους εκκλησιαστικούς θεσµούς, σεβόταν τα εκκλησιαστικά έθιµα, σεβόταν την εκκλησιαστική τάξη και όχι µόνο την σεβόταν, την αγαπούσε και την εµπιστευόταν, και αυτό ήταν ένα µεγαλείο. Κι αυτό γέµιζε την καρδιά του µε φλόγα κι αυτή η φλόγα γινόταν έργο.  Τον ευγνωµονούµε τα πνευµατικά του παιδιά που είµαστε κληρικοί γιατί µας δίδαξε την επιστήµη της Ιερωσύνης. ∆ιότι Ιερωσύνη είναι πατρότητα, είναι αγάπη, κι ο Ιερέας πρέπει πρώτα από όλα να είναι αγκαλιά. Τους πάντες αγκαλιάζει, δέχεται χωρίς βέβαια να κολακεύει, χωρίς βέβαια να ανέχεται πράγµατα τα οποία παρεκτρέπουν από την οδό. Ένα περίεργο πράγµα, ενώ ήταν αυστηρός και πολλές φορές αρκετά αυστηρός, όµως τον υπεραγαπούσαµε όλοι και τα φυσικά του παιδιά και τα πνευµατικά του  παιδιά,  γιατί  είχε  αγάπη,  γιατί  ήταν  πατέρας.  Μου  είπε  ο  Σεβασµιώτατος Άγιος

∆ηµητριάδος, την ώρα που µε χαιρετούσε εδώ: «Ήταν πατέρας όλων µας». Και µε συγκίνησε ο λόγος του ιδιαίτερα. Ήταν πατέρας όλων µας. Αυτό δίδαξε σε µας, την πολυπληθή οµάδα Ιερέων, κληρικών, πνευµατικών του τέκνων.  Τον ευγνωµονούµε τα πνευµατικά του τέκνα που είµαστε µοναχοί. Γιατί µας έδειξε την ορθή οδό του Μοναχισµού. Αν θέλετε να γίνετε µοναχοί, θα αγαπήσετε τον Χριστό µε όλη σας την καρδιά. ∆εν θα το κάνετε, ούτε για το ωραίο Μοναστήρι, ούτε για τον Γέροντα, ούτε για τίποτε άλλο που είναι παροδικό, αλλά γιατί αγαπήσατε το Χριστό.

Και  προσευχόταν  θερµά  γι’  αυτό.  Θυµάµαι  τα  βράδια  µετά  το  απόδειπνο  που  κάναµε οικογενειακώς, να παραµένει ώρα πολλή στο εικονοστάσι. Και αργότερα έµαθα ότι εκείνη την ώρα προσευχόταν  για  όλους  και  ιδιαίτερα  για  τους  µοναχούς  και  µοναχές  που  προέρχονταν  από  τα πνευµατικά του παιδιά ή που ήδη ήταν πνευµατικά του παιδιά, να τους εµπνέει το αγγελικό πολίτευµα, το οποίο υπεραγαπούσε και σεβόταν. Τον ευγνωµονούµε γιατί µας δίδαξε την ταπείνωση και την αφάνεια.

Ένας εκ των κληρικών πνευµατικών του τέκνων, µας είπε: «Τελικά ο πατέρας είχε το χάρισµα της αφάνειας». Το οποίο  καλλιεργούσε χωρίς  κόπο, έβγαινε φυσικά  από µέσα του, αλλά  µε πολλή προσευχή. Πίστευε ότι δεν ήταν άξιος για καµιά τιµή. Ήταν βίωµά του συνεχώς ότι εκείνο που όφειλε να κάνει έκανε και το θεωρούσε ιδιαίτερα εύνοια του Θεού πως ενώ έλεγε ήταν τόσο ανάξιος, ο Θεός τον αξίωσε όλων αυτών των ευλογιών. Γι’ αυτό και δεν ήθελε τον έπαινο, δεν ήθελε την προβολή. Πολλοί το γνωρίζουν, πολλοί θέλησαν να τον τιµήσουν από αγάπη ειλικρινή. Αλλά σκόνταψαν. Σκόνταψαν στην ανυποχώρητη αντίστασή του. Ήταν µία από τις σπάνιες φορές που είπε αυστηρό λόγο, όταν πληροφορήθηκε ότι τα πνευµατικά του τέκνα ετοίµαζαν να κάνουν µια τιµητική εκδήλωση µε τον πατέρα Βασίλειο προεστότα, για να τιµήσουν την 50ετία της Ιερωσύνης του. Και όταν το πληροφορήθηκε, είπε ένα βαρύ λόγο επιτηµίου, εάν τυχόν προχωρούσε αυτή η εκδήλωση. Και όταν του είπαµε ότι ο λόγος σου ήταν βαρύς, γιατί τον είπατε πατέρα; «Ε, νοµίζεις ότι δεν τους αγαπάω, αλλά έτσι έπρεπε να τους πω, γιατί αλλιώς δεν θα σταµατούσε αυτή η κίνηση». Μας δίδαξε λοιπόν την αφάνεια, µας δίδαξε πολλά και προπάντων την αγάπη για τον λόγο του Θεού. Αυθόρµητα µελετούσε τον λόγο του Θεού, µέχρι τελευταία στιγµή, από όλα τα βιβλία της Εκκλησίας µας. Και χαρά του ήταν να µεταδίδει αυτό που διάβαζε. Πόσες φορές, τώρα, βεβαρηµένος από τα γηρατειά, µε έπαιρνε τηλέφωνο και µου έλεγε: «∆ιάβασες το τάδε σηµείο σήµερα στον κανόνα του µηναίου, τι έλεγε, είδες πόσο ωραίο ήταν εκείνο το σηµείο». Και ήθελε να το µεταδίδει. «Ουαί δε µοι εστίν εάν µή ευαγγελίζωµαι»(Α΄ Κορ. κεφ. θ΄, 16) έλεγε κι ήταν το σύνθηµα της ζωής του, την αγάπη στο λόγο του Θεού, αλλά και στην εφαρµογή του λόγου του Θεού. Επαναλάµβανε σταθερά ό,τι δεν είναι µόνο οι ακροατές αλλά και εκείνοι που τηρούν τον λόγο του Θεού, δίκαιοι παρά τω Θεώ.

Τι  να  πω και  τι να πρωτοθυμηθώ.

Όλα του ήτανε σωστά, όλα του ήταν μετρημένα και διακριτικά. Ακόμα και ο θυμός του όπως προελέχθη. Ακόμη και ο έλεγχος.   Γιατί   όλα   πήγαζαν από αγάπη και γίνονταν με ειλικρίνεια και ήταν όλα εποικοδομητικά. Όλα μας ζέσταιναν, μας έκαναν να αισθανόμαστε ασφάλεια.

Μια ασφάλεια που ίσως τώρα νομίζουμε ότι την χάνουμε. Μου   είπαν   οι   αδερφές   μου:  «Όταν έφυγε η μάνα μας νοιώσαμε    πόνο,  τώρα νοιώθουμε απώλεια»

Αλλά το αίσθημα της ευγνωμοσύνης που είπα, είναι ακόμα μεγαλύτερο, γιατί αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε ορφανοί. Λέει στο βιβλίο της Γενέσεως, ότι ο Ιακώβ αφού δίδαξε, συμβούλεψε, παρότρυνε τα παιδιά του, άπλωσε τα πόδια του στο κρεβάτι και «εξέλειπε και προσετέθη προς τον λαόν αυτού» (Γεν. κεφ. 49, παρ.33). Ο πατέρας μας φαινομενικά έκλεισε το στόμα του κι έφυγε από κοντά μας. Αλλά είμαστε βέβαιοι ότι «προσετέθη εις τον Λαόν Αυτού». Και ο «Λαός Αυτού» ήταν η Παναγία μας, οι Άγιοι Ανάργυροι, ο Άγ. Πορφύριος, ο Άγ. Σπυρίδων, όλοι οι άγιοι που υπεραγαπούσε και προσπαθούσε να μιμηθεί την ζωή και το έργο τους.

Βεβαρημένος από τα γηρατειά ήταν όλο και περισσότερο προσευχόμενος. Συνεχώς προσευχόμενος. Το βάρος των γηρατειών δεν τον εμπόδιζε όταν τον πλησιάζαμε να μοιραστούμε μαζί τον πόνο, την αγωνία ή την χαρά μας. Να μας σταθεί δίπλα. Και να εκδηλώσει την συμμετοχή του σ’ αυτό, να μειώσει τον πόνο, την αγωνία και να μεγαλώσει την χαρά μας. Είμαστε ευγνώμονες Πατέρα γι’ αυτό και δε νομίζω ότι είναι τυχαία η μέρα που ψάλλεται η εξόδιος ακολουθία σου. Είναι η ημέρα του Προφήτη Ηλία. Γιατί πάντα στην σκέψη μας θα είναι η καρδιά σου σαν μια πυρκαγιά αγάπης για μας τους ανθρώπους, σαν ένας ζήλος συνεχώς για το θέλημα του Θεού, για την προαγωγή της σωτηρίας μας.

Και δεν θα πάψει να αντηχεί στα αυτιά μας, αυτό που μας έλεγες και στις χαρές και στις λύπες και στις δύσκολες στιγμές, σε κάθε περίπτωση, μας έλεγες: «Παιδί μου Ζει Κύριος ο Θεός». Η αγάπη «ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ. κεφ. ιγ’, παρ.8), γι’ αυτό είμαστε βέβαιοι. Ζει Κύριος ο Θεός και αυτός που ζει, μας υποσχέθηκε ότι ζουν και εκείνοι που τον αγάπησαν και τον υπηρέτησαν. Γι’ αυτό είμαστε βέβαιοι ότι ζεις κι εσύ και είσαι κοντά μας. Θα προσεύχεσαι και θα μας συμπαραστέκεσαι. Δεν έφυγες, πήγες στον ουρανό. Και η αγάπη σου θα μας συνοδεύει. Θέλω αυτή την ώρα να ευχαριστήσω εκείνους όλους οι οποίοι του έδωσαν χαρά στη ζωή του, γιατί έδωσε αγάπη, αλλά και έλαβε χαρές. Το πλήθος δηλαδή των πνευματικών του παιδιών Κληρικών και Λαϊκών, το πλήθος των μοναχών, τα παιδιά της Χ.Ο.Ν. και τους μεγαλυτέρους από τους οποίους απευθύνθηκε ο χαιρετισμός, τους αδερφούς τους συμπρεσβυτέρους, ιδιαίτερα τους Επισκόπους τους οποίους υπηρέτησε, οι οποίοι τον είδαν με σεβασμό και δέχτηκαν τον σεβασμό, την αφοσίωση, την τιμή και την αγάπη του.

Μου τηλεφώνησε ο Γέροντας  Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς Καλλίνικος και  μου μίλησε με πολλή αγάπη. Θυμάμαι ότι έρχονταν συχνά και έλεγε ότι ο π. Γεώργιος   είναι Πατριάρχης. Και εκείνος, ο Γέροντάς μας,   ντρεπόταν που το άκουγε αυτό. Τι μου λέει τώρα, είμαι Πατριάρχης. Αλλά εκείνος ο Μητροπολίτης πρ. Πειραιώς Καλλίνικος το πίστευε και μου το επιβεβαίωνε σε κάθε περίπτωση. Και τώρα εσείς Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα μας   Πειραιώς κ. Σεραφείμ, τον αγκαλιάσατε υιικά, με την αγάπη σας και με τον σεβασμό σας. Και όταν του μετέφερα τις ευχές σας, χάρηκε πολλή τις τελευταίες μέρες της ασθενείας του.

Όσο    για    τον    Άγιο    Δημητριάδος,    εξέφρασε    εκείνος    με    αυτό    που    σας    είπα προηγουμένως. Ευχαριστούμε τους πατέρες της Ενορίας των Αγίων Αναργύρων που στάθηκαν το γλυκό στήριγμα στα γηρατειά του και τον κράτησαν σωματικά,   ώστε να μπορεί να διακονεί πνευματικά μέχρι σχεδόν την ημέρα του θανάτου του. Να ευχαριστήσω τα κατά σάρκα και πνεύμα αδέρφια μου, που κυρίως τον υπηρέτησαν τα τελευταία χρόνια μετά την κοίμηση της μητέρας μας. Να ευχαριστήσω και όλους τους συμπροσευχομένους και παρισταμένους και να διαβεβαιώσω ότι η ευγνωμοσύνη μας προς τον Θεό και η αγάπη μας είναι δύναμη και θα μας ενώνει, θα μας στηρίζει και θα μας υποδεικνύει την αλήθεια της πίστεώς μας στον Χριστό και στην Ανάσταση. Καλή Ανάσταση Γέροντα και Πατέρα μας».

Το πιο πάνω κείμενο εκφωνήθηκε, ως αντιφώνηση,  από τον κατά σάρκα και πνεύμα υιό του αειμνήστου π. Γεωργίου Κρητικού, τον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμ. κ. Μεθόδιο Κρητικό, Καθηγούμενο της Ι. Μονής Αναστάντος Κυρίου,  της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, κατά την ημέρα της εξοδίου Ακολουθίας του Γέροντος στις 20/07/2015. Σήμερα είναι και η μέρα της τελέσεως του 40θήμερου Μνημοσύνου αυτού.     Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ας πρεσβεύει στο Ουράνιο Θυσιαστήριο για όλους όσους είχαμε την εξαιρετική ευλογία να συνδεθούμε με το Άγιο Επιτραχήλιο του.

+ ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ

Εὐχὴ εἰς κεκοιμημένον ἱερέα.

«Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ἡμῶν, ὅτι σοῦ μόνον τὸ ζῆν ἀθάνατον, καὶ ἡ δόξα ἀκατάληπτος, καὶ τὸ ἔλεος ἀμέτρητον, καὶ ἡ φιλανθρωπία ἄφατος, καὶ ἡ βασιλεία ἀδιάδοχος, καὶ οὐκ ἔστι προσωποληψία παρὰ σοί, Κύριε· πᾶσι γὰρ ἀνθρώποις τὸ κοινὸν τοῦ βίου ἔταξας χρέος,  τοῦ  ὅρου  πληρωθέντος.  Διό  σε  ἱκετεύομεν,  Κύριε  ὁ  Θεὸς  ἡμῶν·  Τὸν  δοῦλόν  σου ΓΕΩΡΓΙΟΝ Ιερέα, Πατέρα καί   ἀδελφὸν καὶ συλλειτουργὸν ἡμῶν γενόμενον, τὸν ἐπ᾿ ἐλπίδι ἀναστάσεως ζωῆς αἰωνίου κοιμηθέντα, ἐν κόλποις Ἀβραὰμ καὶ Ἰσαὰκ καὶ Ἰακὼβ ἀνάπαυσον· καὶ ὥσπερ ἐπὶ τῆς γῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ σου λειτουργὸν αὐτὸν κατέστησας, οὕτω καὶ ἐν τῷ οὐρανίῳ σου θυσιαστηρίῳ ἀνάδειξον, Κύριε· ἐπὶ ἀνθρώπων πνευματικῇ ἀξίᾳ κατακοσμήσας, ἐπὶ Ἀγγέλων τῇ σῇ δόξῃ ἀκατάκριτον πρόσδεξαι· αὐτὸς ἐπὶ τῆς γῆς τὴν ζωὴν αὐτοῦ ἐδόξασας, αὐτὸς δὲ καὶ τὴν ἔξοδον τοῦ βίου αὐτοῦ ἐν τῇ εἰσόδῳ τῶν Ἁγίων σου ποίησον, καὶ τὸ πνεῦμα αὐτοῦ μετὰ πάντων τῶν ἀπ᾿ αἰῶνός σοι εὐαρεστησάντων συναρίθμησον.»

Πηγή Ενοριακά Φυλλάδια 23,30 Αυγ 2015