«ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ»

+ΠΡΩΤ. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΡΗΤΙΚΟΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1922-ΙΟΥΛΙΟΣ 2015 »

+ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ

Την Κυριακή 26 Ιουλίου στις 5.45π.µ. στο Νοσοκοµείο Αττικό, έφυγε από τη ζωή αυτή, και την Στρατευοµένη Εκκλησία µας, ένας επίγειος-ένσαρκος Άγγελος, ένας λαµπρός σύγχρονος Πατέρας -Ιερεύς του Θυσιαστηρίου του Θεού, ένας σπουδαίος Πνευµατικός Πατέρας και Καθοδηγός της πνευµατικής πορείας χιλιάδων πιστών. Η ελαχιστότητά µου είχε την ξεχωριστή ευλογία να τον γνωρίσω µόλις από την ηλικία των οκτώ (8) ετών και να παραµείνω συνδεδεµένος στο Άγιο Επιτραχήλιο του, ως πνευµατικό του παιδί , πάνω από σαράντα (40) χρόνια µε αδιάκοπη τη σχέση και επικοινωνία µου, απολαµβάνοντας την ουσιαστική σχέση Πατρός και Υιού στην πνευµατική πορεία και ζωή µου.

Αξιώθηκα δε, να λάβω από τα άγια και ιερά χέρια του την «ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΙΑ ∆ΙΑ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ » µου, να τελεσθεί η «εις ∆ΙΑΚΟΝΟΝ» χειροτονία µου στο Ι. Ναό που επί εξήντα και πλέον χρόνια διακονούσε δηλ. στους Αγίους Αναργύρους Καραβά -Πειραιώς το έτος 1990, και να µε κελεύσει–εισαγάγει στο Β΄ Βαθµό της Ιερωσύνης του «ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ» το έτος 1996.

Στο Ενοριακό Φυλλάδιο µας θα δοθεί ευκαιρία για τη γνωριµία, ας µου επιτραπεί, µε ένα σύγχρονο άγιο Κληρικό των ηµερών µας. Πολλοί ίσως θα άκουσαν τις σοφές σκέψεις -οδηγίες και πνευµατικές παραινέσεις του και από τον Ραδιοφωνικό Σταθµό της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, που επί χρόνια επιµελείτο, µε τον τίτλο «Κάτω από το πετραχείλι -διάλογος µετανοίας µε τον Πνευµατικό.». Στο σηµερινό Ενοριακό Φυλλάδιο παραθέτουµε το Α΄ Μέρος από τον Λόγο-Αντιφώνηση, του κατά σάρκα και πνεύµα Υιού του αειµνήστου π. Γεωργίου Κρητικού, δηλαδή του Πανοσιολογιωτάτου Αρχιµ. κ. Μεθοδίου Κρητικού, Καθηγουµένου της Ι. Μονής Αναστάντος Χριστού-Αττικής.

ΑΡΧΙΜΑΝ∆ΡΙΤΟΥ ΜΕΘΟ∆ΙΟΥ ΚΡΗΤΙΚΟΥ

Σεβασµιώτατοι, Άγιοι Πατέρες, Σεβαστοί µου Πατέρες, συµπρεσβύτεροι και συνδιάκονοι, οσιότατοι µοναχοί και µοναχές, αγαπηµένα µου αδέρφια, δεν είµαι εις θέσιν να κάνω οµιλία. Άλλωστε οι προλαλήσαντες άγγιξαν την καρδιά µας. Απλώς αυτήν την ώρα, µια ώρα που να το πω απλά και ανθρώπινα και ειλικρινά την απευχόµαστε και θέλαµε να την απωθήσουµε όσο γινότανε πιο µακριά, θέλω να εκφράσω το συναίσθηµα της καρδιάς µας.

Πολλά τα συναισθήµατα, οδύνη, πόνος, ίσως θλίψη, αίσθηµα ορφάνιας όπως πολλοί µου το εκφράσανε από τους αδελφούς που πληµµυρίζουν αυτό το Ναό σήµερα, δέος αν θέλετε µπροστά στο µυστήριο της πορείας της ζωής. Είναι πραγµατικά για πολλούς από µας και για µένα προσωπικά ιδιαίτερα µια αλλαγή σελίδας ζωής και είναι η ώρα συγκλονιστική για µένα, αλλά εκείνο το οποίο αισθάνθηκα µέσα µου τελικά ήταν από όλα αυτά τα συναισθήµατα εκείνο που αναδείχθηκε και που µου έδωσε χαρά, στήριξη, ελπίδα, βεβαιότητα, ήταν ένα γλυκό αίσθηµα ευγνωµοσύνης.

Ευγνωµοσύνης πρώτα προς το Θεό, που µας αξίωσε να έχουµε αυτόν τον πατέρα, που µας τον χάρισε και µάλιστα πλουσιοπάροχα πολλά χρόνια, να µην είµαστε αχάριστοι και µας τον χάρισε όλα αυτά τα χρόνια ακµαίο, τουλάχιστον πνευµατικά. Ακούσατε από τον αδελφό µου τον πατέρα Βασίλειο Τσιµούρη, την προηγούµενη κιόλας Κυριακή µε πολλή ζωντάνια µίλησε εδώ και οι τελευταίες του µέρες στο Ησυχαστήριό µας, τις δύο τελευταίες µέρες, µας έδωσαν χαρά.

Ήρθε για να µείνει µαζί µας µερικές µέρες και µας έδωσε χαρά σαν πέρασε να µας αφήσει την ευλογία αυτήν την τελική, πριν την αναχώρησή του. Να ευχαριστούµε λοιπόν που µας χάρισε ο Κύριος αυτόν τον πατέρα, αλλά να εκφράσουµε την ευγνωµοσύνη µας και προς εκείνον τον ίδιο ο οποίος ξεκινώντας εκεί από το αγαπηµένο του χωριό, τον Πέλεκα κι όπως το έλεγε κοντά στην Παναγία την Οδηγήτρια και τον Άγιο Σπυρίδωνα. Τσοπανόπουλο απλό όπως του άρεσε να το λέει, δέχτηκε αναπάντεχα, στο βάθος της καρδιάς του υπήρχε η επιθυµία της Ιερωσύνης, δεν τόλµησε όµως ποτέ να το πει σε κανένα. Αναπάντεχα µια Μεγάλη Τετάρτη, στο Ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, ο Μητροπολίτης Μεθόδιος, µε τον οποίο δεν είχε ποτέ συναντηθεί, βγήκε στην πόρτα του Ιερού, πριν αρχίσει το Μυστήριο του Ι. Ευχελαίου, είχε πάει έτσι από ενδιαφέρον να δει πώς θα κάνει ο ∆εσπότης το Ευχέλαιο και είδε τον νεαρό µέσα στο πλήθος και του έκανε µε τον δείκτη, τον κάλεσε προς το µέρος του και πήγε εκεί και του απηύθυνε την κλίση.

«Μου είπε ο Αρχιεπίσκοπος Αµερικής να του στείλω τέσσερα παιδιά να σπουδάσουν θεολογία και να γίνουν κληρικοί, θέλεις να πας;» Αφού τον ρώτησε προηγουµένως: «Είσαι ο Κρητικός;». γιατί δεν ήταν και σίγουρος. Και εκείνος το διηγείτο, µε έπιασε φόβος, δέος, κόπηκαν τα πόδια µου και του είπε:

«Σεβασµιώτατε, ό,τι πείτε εσείς». Ήταν η καλή αρχή της πειθαρχίας του, ή µάλλον της βαθειάς του υπακοής στην Εκκλησία και στο θέληµα του Θεού. Και ήρθε νεαρός να ξεκινήσει τις σπουδές του. Ξεκίνησε από την Αθήνα για να µεταβεί στην Αµερική και τον αξίωσε ο Θεός που έβλεπε τον πόθο της καρδιάς του, εδώ στην Αθήνα, να γνωρίσει τον καθηγητή τον κατ εξοχήν, τον Άγιο Πορφύριο στην Πολυκλινική. Σπούδασε στην Αµερική, γύρισε και ξαναπήγε στην Πολυκλινική για να παραµείνει κοντά του µέχρι της κοιµήσεως του Αγίου Γέροντος και µετά από αυτήν βεβαίως µε τον µυστικό τρόπο.

∆έχτηκε λοιπόν την κλίση και ταπεινά ακολούθησε το θέληµα του Θεού και µας άνοιξε µπροστά µας το δρόµο της αγάπης του Θεού, το δρόµο της αλήθειας, το δρόµο της προσευχής, το δρόµο της πίστεως, το δρόµο που οδηγεί στον ουρανό. Είµαστε ευγνώµονες η φυσική του οικογένεια, γιατί µας έδειξε ότι η οικογένεια δεν είναι ένας κλειστός κόσµος. Η οικογένειά µας Σεβασµιώτατοι Πατέρες και αδελφοί, ήταν µια ανοιχτή αγκαλιά. Ο πατέρας µας δεν ήταν µόνο πατέρας των τριών παιδιών, αλλά είχαµε δεκάδες, εκατοντάδες, χιλιάδες ίσως αδέρφια. Η µάνα µας, ήταν µάνα όλων αυτών των παιδιών, που µπαίνανε στο σπίτι µας µικροί, µεγάλοι, µορφωµένοι, λιγότερο µορφωµένοι, παιδιά, γέροντες, άρρωστοι, φτωχοί, πλούσιοι και όλοι είχαν την θέση τους και είχαν και την θέση στην καρδιά όλων µας. Και όσο να ναι πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι συγγενείς ήταν µόνο οι θείοι µας και τα ξαδέρφια µας, νόµιζα πως ήταν όλοι αυτοί που µπαίναν στο σπίτι µας και πράγµατι έτσι ήταν. Έτσι µάθαµε τι σηµαίνει Εκκλησία, τι σηµαίνει Επίσκοπος, τι σηµαίνει αδερφοσύνη και ζήσαµε πράγµατι και ζούµε µέχρι τώρα, αυτό το µεγάλο γεγονός της Εκκλησίας. Γιατί ο πατέρας µας ήταν πάνω από όλα Εκκλησιαστικός άνθρωπος.

Έτσι όπως τον έµαθε ο Άγιος Πορφύριος. Σεβόταν τους εκκλησιαστικούς θεσµούς, σεβόταν τα εκκλησιαστικά έθιµα, σεβόταν την εκκλησιαστική τάξη και όχι µόνο την σεβόταν, την αγαπούσε και την εµπιστευόταν, και αυτό ήταν ένα µεγαλείο. Κι αυτό γέµιζε την καρδιά του µε φλόγα κι αυτή η φλόγα γινόταν έργο. Τον ευγνωµονούµε τα πνευµατικά του παιδιά που είµαστε κληρικοί γιατί µας δίδαξε την επιστήµη της Ιερωσύνης. ∆ιότι Ιερωσύνη είναι πατρότητα, είναι αγάπη, κι ο Ιερέας πρέπει πρώτα από όλα να είναι αγκαλιά. Τους πάντες αγκαλιάζει, δέχεται χωρίς βέβαια να κολακεύει, χωρίς βέβαια να ανέχεται πράγµατα τα οποία παρεκτρέπουν από την οδό. Ένα περίεργο πράγµα, ενώ ήταν αυστηρός και πολλές φορές αρκετά αυστηρός, όµως τον υπεραγαπούσαµε όλοι και τα φυσικά του παιδιά και τα πνευµατικά του παιδιά, γιατί είχε αγάπη, γιατί ήταν πατέρας. Μου είπε ο Σεβασµιώτατος Άγιος

∆ηµητριάδος, την ώρα που µε χαιρετούσε εδώ: «Ήταν πατέρας όλων µας». Και µε συγκίνησε ο λόγος του ιδιαίτερα. Ήταν πατέρας όλων µας. Αυτό δίδαξε σε µας, την πολυπληθή οµάδα Ιερέων, κληρικών, πνευµατικών του τέκνων. Τον ευγνωµονούµε τα πνευµατικά του τέκνα που είµαστε µοναχοί. Γιατί µας έδειξε την ορθή οδό του Μοναχισµού. Αν θέλετε να γίνετε µοναχοί, θα αγαπήσετε τον Χριστό µε όλη σας την καρδιά. ∆εν θα το κάνετε, ούτε για το ωραίο Μοναστήρι, ούτε για τον Γέροντα, ούτε για τίποτε άλλο που είναι παροδικό, αλλά γιατί αγαπήσατε το Χριστό.

Και προσευχόταν θερµά γι’ αυτό. Θυµάµαι τα βράδια µετά το απόδειπνο που κάναµε οικογενειακώς, να παραµένει ώρα πολλή στο εικονοστάσι. Και αργότερα έµαθα ότι εκείνη την ώρα προσευχόταν για όλους και ιδιαίτερα για τους µοναχούς και µοναχές που προέρχονταν από τα πνευµατικά του παιδιά ή που ήδη ήταν πνευµατικά του παιδιά, να τους εµπνέει το αγγελικό πολίτευµα, το οποίο υπεραγαπούσε και σεβόταν. Τον ευγνωµονούµε γιατί µας δίδαξε την ταπείνωση και την αφάνεια.

Ένας εκ των κληρικών πνευµατικών του τέκνων, µας είπε: «Τελικά ο πατέρας είχε το χάρισµα της αφάνειας». Το οποίο καλλιεργούσε χωρίς κόπο, έβγαινε φυσικά από µέσα του, αλλά µε πολλή προσευχή. Πίστευε ότι δεν ήταν άξιος για καµιά τιµή. Ήταν βίωµά του συνεχώς ότι εκείνο που όφειλε να κάνει έκανε και το θεωρούσε ιδιαίτερα εύνοια του Θεού πως ενώ έλεγε ήταν τόσο ανάξιος, ο Θεός τον αξίωσε όλων αυτών των ευλογιών. Γι’ αυτό και δεν ήθελε τον έπαινο, δεν ήθελε την προβολή. Πολλοί το γνωρίζουν, πολλοί θέλησαν να τον τιµήσουν από αγάπη ειλικρινή. Αλλά σκόνταψαν. Σκόνταψαν στην ανυποχώρητη αντίστασή του. Ήταν µία από τις σπάνιες φορές που είπε αυστηρό λόγο, όταν πληροφορήθηκε ότι τα πνευµατικά του τέκνα ετοίµαζαν να κάνουν µια τιµητική εκδήλωση µε τον πατέρα Βασίλειο προεστότα, για να τιµήσουν την 50ετία της Ιερωσύνης του. Και όταν το πληροφορήθηκε, είπε ένα βαρύ λόγο επιτηµίου, εάν τυχόν προχωρούσε αυτή η εκδήλωση. Και όταν του είπαµε ότι ο λόγος σου ήταν βαρύς, γιατί τον είπατε πατέρα; «Ε, νοµίζεις ότι δεν τους αγαπάω, αλλά έτσι έπρεπε να τους πω, γιατί αλλιώς δεν θα σταµατούσε αυτή η κίνηση». Μας δίδαξε λοιπόν την αφάνεια, µας δίδαξε πολλά και προπάντων την αγάπη για τον λόγο του Θεού. Αυθόρµητα µελετούσε τον λόγο του Θεού, µέχρι τελευταία στιγµή, από όλα τα βιβλία της Εκκλησίας µας. Και χαρά του ήταν να µεταδίδει αυτό που διάβαζε. Πόσες φορές, τώρα, βεβαρηµένος από τα γηρατειά, µε έπαιρνε τηλέφωνο και µου έλεγε: «∆ιάβασες το τάδε σηµείο σήµερα στον κανόνα του µηναίου, τι έλεγε, είδες πόσο ωραίο ήταν εκείνο το σηµείο». Και ήθελε να το µεταδίδει. «Ουαί δε µοι εστίν εάν µή ευαγγελίζωµαι»(Α΄ Κορ. κεφ. θ΄, 16) έλεγε κι ήταν το σύνθηµα της ζωής του, την αγάπη στο λόγο του Θεού, αλλά και στην εφαρµογή του λόγου του Θεού. Επαναλάµβανε σταθερά ό,τι δεν είναι µόνο οι ακροατές αλλά και εκείνοι που τηρούν τον λόγο του Θεού, δίκαιοι παρά τω Θεώ.

Τιναπωκαιτινα πρωτοθυμηθώ.

Όλατουήτανεσωστά,όλατουήτανμετρημένακαιδιακριτικά.Ακόμακαιοθυμόςτουόπωςπροελέχθη.Ακόμηκαιοέλεγχος.Γιατίόλαπήγαζαναπόαγάπηκαιγίνοντανμεειλικρίνειακαιήτανόλαεποικοδομητικά.Όλαμαςζέσταιναν,μαςέκαναννααισθανόμαστεασφάλεια.

Μιαασφάλειαπουίσωςτώρανομίζουμεότιτηνχάνουμε. Μουείπανοιαδερφέςμου: «Ότανέφυγεημάναμαςνοιώσαμεπόνο,τώρα νοιώθουμε απώλεια»

Αλλάτοαίσθηματηςευγνωμοσύνηςπουείπα,είναιακόμαμεγαλύτερο,γιατίαισθανόμαστεότιδενείμαστεορφανοί.ΛέειστοβιβλίοτηςΓενέσεως,ότιοΙακώβαφούδίδαξε,συμβούλεψε,παρότρυνεταπαιδιάτου,άπλωσεταπόδιατουστοκρεβάτικαι«εξέλειπεκαιπροσετέθηπροςτονλαόναυτού»(Γεν.κεφ.49,παρ.33).Οπατέραςμαςφαινομενικάέκλεισετοστόματουκιέφυγεαπόκοντάμας.Αλλάείμαστεβέβαιοιότι«προσετέθηειςτονΛαόνΑυτού».Καιο«ΛαόςΑυτού»ήτανηΠαναγίαμας,οιΆγιοιΑνάργυροι,οΆγ.Πορφύριος,οΆγ.Σπυρίδων,όλοιοιάγιοιπουυπεραγαπούσεκαιπροσπαθούσεναμιμηθείτηνζωήκαιτοέργοτους.

Βεβαρημένοςαπόταγηρατειάήτανόλοκαιπερισσότεροπροσευχόμενος.Συνεχώςπροσευχόμενος.Τοβάροςτωνγηρατειώνδεντονεμπόδιζεόταντονπλησιάζαμεναμοιραστούμεμαζίτονπόνο,τηναγωνίαήτηνχαράμας.Ναμαςσταθείδίπλα.Καιναεκδηλώσειτηνσυμμετοχήτουσ’αυτό,ναμειώσειτονπόνο,τηναγωνίακαιναμεγαλώσειτηνχαράμας.ΕίμαστεευγνώμονεςΠατέραγι’αυτόκαιδενομίζωότιείναιτυχαίαημέραπουψάλλεταιηεξόδιοςακολουθίασου.ΕίναιηημέρατουΠροφήτηΗλία.Γιατίπάνταστηνσκέψημαςθαείναιηκαρδιάσουσανμιαπυρκαγιάαγάπηςγιαμαςτουςανθρώπους,σανέναςζήλοςσυνεχώςγιατοθέληματουΘεού,γιατηνπροαγωγήτηςσωτηρίαςμας.

Καιδενθαπάψεινααντηχείστααυτιάμας,αυτόπουμαςέλεγεςκαιστιςχαρέςκαιστιςλύπεςκαιστιςδύσκολεςστιγμές,σεκάθεπερίπτωση,μαςέλεγες:«ΠαιδίμουΖειΚύριοςοΘεός».Ηαγάπη«ουδέποτεεκπίπτει»(Α’Κορ.κεφ.ιγ’,παρ.8),γι’αυτόείμαστεβέβαιοι.ΖειΚύριοςοΘεόςκαιαυτόςπουζει,μαςυποσχέθηκεότιζουνκαιεκείνοιπουτοναγάπησανκαιτονυπηρέτησαν.Γι’αυτόείμαστεβέβαιοιότιζειςκιεσύκαιείσαικοντάμας.Θαπροσεύχεσαικαιθαμαςσυμπαραστέκεσαι.Δενέφυγες,πήγεςστονουρανό.Καιηαγάπησουθαμαςσυνοδεύει.Θέλωαυτήτηνώραναευχαριστήσωεκείνουςόλουςοιοποίοιτουέδωσανχαράστηζωήτου,γιατίέδωσεαγάπη,αλλάκαιέλαβεχαρές.ΤοπλήθοςδηλαδήτωνπνευματικώντουπαιδιώνΚληρικώνκαιΛαϊκών,τοπλήθοςτωνμοναχών,ταπαιδιάτηςΧ.Ο.Ν.καιτουςμεγαλυτέρουςαπότουςοποίουςαπευθύνθηκεοχαιρετισμός,τουςαδερφούςτουςσυμπρεσβυτέρους,ιδιαίτερατουςΕπισκόπουςτουςοποίουςυπηρέτησε,οιοποίοιτονείδανμεσεβασμόκαιδέχτηκαντονσεβασμό,τηναφοσίωση,τηντιμήκαιτηναγάπητου.

ΜουτηλεφώνησεοΓέρονταςΜητροπολίτηςπρ.ΠειραιώςΚαλλίνικοςκαιμουμίλησεμεπολλήαγάπη.Θυμάμαιότιέρχοντανσυχνάκαιέλεγεότιοπ.ΓεώργιοςείναιΠατριάρχης.Καιεκείνος,οΓέροντάςμας,ντρεπότανπουτοάκουγεαυτό.Τιμουλέειτώρα,είμαιΠατριάρχης.ΑλλάεκείνοςοΜητροπολίτηςπρ.ΠειραιώςΚαλλίνικοςτοπίστευεκαιμουτοεπιβεβαίωνεσεκάθεπερίπτωση.ΚαιτώραεσείςΣεβασμιώτατεΜητροπολίταμαςΠειραιώςκ.Σεραφείμ,τοναγκαλιάσατευιικά,μετηναγάπησαςκαιμετονσεβασμόσας.Καιόταντουμετέφερατιςευχέςσας,χάρηκεπολλήτιςτελευταίεςμέρεςτηςασθενείαςτου.

ΌσογιατονΆγιοΔημητριάδος,εξέφρασεεκείνοςμεαυτόπουσαςείπαπροηγουμένως.ΕυχαριστούμετουςπατέρεςτηςΕνορίαςτωνΑγίωνΑναργύρωνπουστάθηκαντογλυκόστήριγμασταγηρατειάτουκαιτονκράτησανσωματικά,ώστεναμπορείναδιακονείπνευματικάμέχρισχεδόντηνημέρατουθανάτουτου.Ναευχαριστήσωτακατάσάρκακαιπνεύμααδέρφιαμου,πουκυρίωςτονυπηρέτησαντατελευταίαχρόνιαμετάτηνκοίμησητηςμητέραςμας.ΝαευχαριστήσωκαιόλουςτουςσυμπροσευχομένουςκαιπαρισταμένουςκαιναδιαβεβαιώσωότιηευγνωμοσύνημαςπροςτονΘεόκαιηαγάπημαςείναιδύναμηκαιθαμαςενώνει,θαμαςστηρίζεικαιθαμαςυποδεικνύειτηναλήθειατηςπίστεώςμαςστονΧριστόκαιστηνΑνάσταση.ΚαλήΑνάστασηΓέροντακαιΠατέραμας».

Το πιο πάνω κείμενο εκφωνήθηκε, ωςαντιφώνηση,από τον κατά σάρκα και πνεύμα υιό του αειμνήστου π. Γεωργίου Κρητικού, τον Πανοσιολογιώτατον Αρχιμ. κ. Μεθόδιο Κρητικό, Καθηγούμενο της Ι. Μονής Αναστάντος Κυρίου, της Ι. Μητροπόλεως Πειραιώς, κατά την ημέρα της εξοδίου Ακολουθίας του Γέροντος στις 20/07/2015. Σήμεραείναικαιημέρατηςτελέσεωςτου40θήμερουΜνημοσύνουαυτού. Ας είναι αιωνία η μνήμη του και ας πρεσβεύει στο Ουράνιο Θυσιαστήριο για όλους όσους είχαμε την εξαιρετική ευλογία να συνδεθούμε με το Άγιο Επιτραχήλιο του.

+ ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ

Εὐχὴ εἰς κεκοιμημένον ἱερέα.

«Εὐχαριστοῦμένσοι,ΚύριεὁΘεὸςἡμῶν,ὅτισοῦμόνοντὸζῆνἀθάνατον,καὶἡδόξα ἀκατάληπτος,καὶτὸἔλεοςἀμέτρητον,καὶἡφιλανθρωπίαἄφατος,καὶἡβασιλείαἀδιάδοχος,καὶοὐκἔστιπροσωποληψίαπαρὰσοί,Κύριε·πᾶσιγὰρἀνθρώποιςτὸκοινὸντοῦβίουἔταξαςχρέος,τοῦὅρουπληρωθέντος.Διόσεἱκετεύομεν,ΚύριεὁΘεὸςἡμῶν·ΤὸνδοῦλόνσουΓΕΩΡΓΙΟΝΙερέα,Πατέρακαίἀδελφὸνκαὶσυλλειτουργὸνἡμῶνγενόμενον,τὸνἐπ᾿ἐλπίδιἀναστάσεωςζωῆςαἰωνίουκοιμηθέντα,ἐνκόλποιςἈβραὰμκαὶἸσαὰκκαὶἸακὼβἀνάπαυσον·καὶὥσπερἐπὶτῆςγῆςἐντῇἘκκλησίᾳσουλειτουργὸναὐτὸνκατέστησας,οὕτωκαὶἐντῷοὐρανίῳσουθυσιαστηρίῳἀνάδειξον,Κύριε·ἐπὶἀνθρώπωνπνευματικῇἀξίᾳκατακοσμήσας,ἐπὶἈγγέλωντῇσῇδόξῃἀκατάκριτονπρόσδεξαι·αὐτὸςἐπὶτῆςγῆςτὴνζωὴναὐτοῦἐδόξασας,αὐτὸςδὲκαὶτὴνἔξοδοντοῦβίουαὐτοῦἐντῇεἰσόδῳτῶνἉγίωνσουποίησον,καὶτὸπνεῦμααὐτοῦμετὰπάντωντῶνἀπ᾿αἰῶνόςσοιεὐαρεστησάντωνσυναρίθμησον.»

Πηγή Ενοριακά Φυλλάδια 23,30 Αυγ 2015