- † Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ, ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,
ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ
«…Δοξάζομεν τον Πανάγιον και Πανοικτίρμονα Θεόν, διότι ηξιώθημεν να φθάσωμεν εις την πανέορτον ημέραν των Χριστουγέννων, την εορτήν της σαρκώσεως του Προαιωνίου Υιού και Λόγου του Θεού «δι’ ἡμᾶς τούς ἀνθρώπους καί διά τήν ἡμετέραν σωτηρίαν». Εν τω θεανδρικώ μυστηρίω της Εκκλησίας και διά των Ι. Μυστηρίων, γεννάται και μορφούται ο Χριστός εις την ψυχήν και την ύπαρξίν μας. Δεν είναι Ο «Θεός-Ιδέα», ως ο θεός των φιλοσόφων, ούτε Θεός κεκλεισμένος εις την απόλυτον υπερβατικότητά του και απροσπέλαστος, αλλά είναι ο «Εμμανουήλ», ο «Θεός μεθ’ ημών», ευρίσκεται εγγύτερον εις ημάς, από όσον ημείς οι ίδιοι εις τον εαυτόν μας, είναι «και ημών αυτών συγγενέστερος»…Σύνολος η ζωή της Εκκλησίας εκφράζει το μυστήριον της θεανθρωπότητος. Ο Θεάνθρωπος Σωτήρ ανέλαβεν «Eκκλησίας σάρκα» και έδειξε, «πρώτος και μόνος», «τον αληθινόν άνθρωπον και τέλειον και τρόπων και ζωής και των άλλων ένεκα πάντων». Η Εκκλησία του Χριστού είναι ο τόπος της «κοινής σωτηρίας», της «κοινής ελευθερίας» και της ελπίδος της «κοινής βασιλείας», είναι ο τρόπος της βιώσεως της ελευθεροποιού αληθείας, ο πυρήν της οποίας είναι το αληθεύειν εν αγάπη. Η αγάπη αυτή υπερβαίνει τα όρια της απλής ανθρωπιστικής δράσεως, καθ’ ότι η πηγή και το πρότυπον αυτής είναι η υπερβαίνουσα τον ανθρώπινον λόγον θεία φιλανθρωπία. «Ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τόν υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεός εἰς τόν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι’ αὐτοῦ. Ἐν τούτῳ ἐστίν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ηγαπήσαμεν τόν Θεόν, αλλ’ ὅτι αὐτός ηγάπησεν ἡμᾶς… Ἀγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεός ηγάπησεν ἡμᾶς, και ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν». Όπου υπάρχει αγάπη, εκεί είναι παρών ο Θεός…. Η εορτή των Χριστουγέννων είναι πάντοτε «πλήρωμα χρόνου», καιρός αυτογνωσίας, ευχαριστίας διά το μέγεθος της θείας φιλανθρώπου αγάπης, μαρτυρία της αληθείας της θεανθρωπότητος και της εν Χριστώ ελευθερίας. Ο χριστοτερπής εορτασμός της σαρκώσεως του Θεού Λόγου είναι μία πράξις αντιστάσεως εις την εκκοσμίκευσιν, εις τον αποχρωματισμόν της εορτής και την μετατροπήν της εις «Χριστούγεννα χωρίς Χριστόν» και εις πανήγυριν του Έχειν, του καταναλωτισμού και της ματαιοδοξίας, και δη εις ένα κόσμον πλήρη κοινωνικών εντάσεων, αξιολογικών ανατροπών και συγχύσεως, βίας και αδικίας, όπου το «παιδίον Ιησούς» ευρίσκεται και πάλιν αντιμέτωπον με άτεγκτα συμφέροντα ποικιλωνύμων εξουσιών. Έχομεν ακλόνητον την βεβαιότητα ότι το μέλλον ανήκει εις τον Χριστόν, ο Οποίος είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας», ότι η Εκκλησία του Χριστού είναι και θα παραμένη τόπος αγιασμού και ενθέου βιοτής, ανακαινίσεως του ανθρώπου και του κόσμου, πρόγευσις της δόξης της Βασιλείας, ότι θα συνεχίση «να δίδη την ευαγγελικήν μαρτυρίαν» και «να διανέμη εν τη οικουμένη τα δώρα του Θεού: την αγάπην Του, την ειρήνην, την δικαιοσύνην, την καταλλαγήν, την δύναμιν της Αναστάσεως και την προσδοκίαν της αιωνιότητος……».
- † I Ε Ρ Ω Ν Υ Μ Ο Σ , ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΘΗΝΩΝ & ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
«…Χριστός γεννάται, δοξάσατε, Σχεδόν απροσδόκητα, το σκοτάδι, που θέλει να επιβληθεί στη ζωή των ανθρώπων, αιφνιδιάζεται από τις καμπάνες των Χριστουγέννων. Συναγερμός ήρεμος που διαπερνά τις αισθήσεις και ξεσηκώνει νηφάλια τις καρδιές των ανθρώπων προσκαλεί στην επανάσταση της ελπίδας……. Αίφνης, τα σήμαντρα, οι καμπάνες και τα κάλαντα, οι υμνωδίες και το αγαλλίαμα της γιορτής ρίχνει το φως παντού και κάνει την καταστροφικότητα και την απαισιοδοξία, που κρύβονται στα πάθη και την αμαρτία, όπου δεν βρίσκουν σκοτάδι να κρυφτούν. “ ὁ καθήμενος ἐν σκότει εἶδε φῶς μέγα ” (Ματθ. 4, 16).
Η Εκκλησία καλείται να είναι φορέας ειρηνικής επανάστασης που συντρίβει το βράχο. Απελευθερώνει από τα σκοτεινά σπήλαια στη λαμπρότητα της φάτνης, όπου διαχέεται το φως της σωτηρίας διότι “Ἀστήρ σε ὑπέδειξεν, ἐν Σπηλαίῳ χωρούμενον τόν ἀχώρητον”. Όσο επίπονο, μαρτυρικό, διωγμένο και περιφρονημένο είναι αυτό που καλούμαστε να πράξουμε ο καθένας από την θέση του και όλοι μαζί ως πιστοί της Τρισηλίου Θεότητος, είναι καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστός γεννάται ως βρέφος στις καρδιές μας. Πρέπει να επιτρέψουμε να μεγαλώσει ο Χριστός μέσα μας. Να είναι Αυτός το πρότυπο της ομορφιάς και της μεγαλωσύνης του ανθρώπου. Έτσι Χριστόμορφες και φωταγωγούσες εικόνες του Θεού θα δημιουργήσουμε έναν άλλο τρόπο ζωής του κόσμου. Οι χριστουγεννιάτικες καμπάνες σημαίνουν την πάντοτε και απόλυτη κυριαρχία του φωτός απέναντι στο σκοτάδι. Και επιβάλλονται στον τρόμο, να υποχωρήσει μπροστά στην ταπεινή αγάπη που γεννιέται στη φάτνη, διότι “ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον” (Α’ Ιωάν. 4, 19). Αν σήμερα τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε μέσα σε διαταραγμένους καιρούς είναι πρώτα από όλα ένα κάλεσμα στην αναγέννηση ενός εκάστου και όλων μαζί. Αδελφοί μου, Χριστός γεννᾶται! Χριστός ἐπί γῆς ὑψώθητε! Είναι καιρός να σκεφτούμε πάλι τι είχαμε, τι χάσαμε και τι μας πρέπει. Το μέλλον απαιτεί από τους πιστούς, από την Εκκλησία, ξανά, την προσφορά ενός οράματος. Μιάς κατεύθυνσης ζωής ελπιδοφόρας και φωτισμένης. Ας τον υποδεχτούμε λοιπόν στη ζωή μας επιτρέποντας να γεννηθεί στις φάτνες των καρδιών μας».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ †ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡ. ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ