«….Ένα χειµωνιάτικο βράδυ, σε ένα µικρό µοναστηράκι, εκεί που µια παρέα νέων παιδιών φιλοξενούµασταν µετά το βραδινό γεύµα και το απόδειπνο, µας φωνάζει ο Γέροντας του µοναστηριού να πάµε στο αρχονταρίκι. Αµέσως καταλάβαµε πως µια όµορφη συζήτηση θα γίνονταν και απορίες µας θα λύνονταν. Πήγαµε γεµάτοι χαρά. Μας έβαλε να καθίσουµε όσο το δυνατόν πιο κοντά στο τζάκι. Βλέπεις το κρύο πολύ και το χιόνι έξω δεν ήταν και λίγο. Μας κέρασε τσάι και παξιµάδια. Κάθισε και ο ίδιος δίπλα µας και γυρνάει προς τον Μάριο, τον οποίο τον έβλεπε να κάθεται λιγάκι πιο ΄΄µαζεµένος΄΄, ήσυχος και σκεπτικός και τον ρωτά : «Τι σκέφτεσαι Μάριε; Τι είναι αυτό που σε προβληµατίζει; Από τώρα ξεκίνησαν τα βάσανα και είσαι τόσο µικρός ακόµη;» Ε, να Γέροντα, εεε όχι δεν είναι βάσανα, προβληµατισµοί είναι. Να, ξέρετε, δεν είναι λίγες οι φορές που, όταν εµείς διαβάζουµε κάποιον βίο Αγίου, ή εσείς µας τον εξιστορείτε, µας πιάνει δέος, αλλά ταυτόχρονα γεννιέται και µια µεγάλη απορία. Τι απορία Μάριε; Για πες την µας και σε εµάς µπας και µπορέσουµε εδώ όλοι µαζί να σου τη λύσουµε. Να, γέροντα µου, ξέρεις, δεν είναι εύκολο. χµ. εεε… να…. Και ο Μάριος κόµπιαζε. Τι δεν είναι εύκολο Μάριε ; Ρωτά ο γέροντας. Μάριος: ∆εν είναι εύκολο να γίνεις Άγιος. Πώς µπορεί ένας άνθρωπος σήµερα να µπορέσει να νικήσει τα πάθη του; Να κυνηγήσει τον Παράδεισο; Πώς µπορεί να κάµει θαύµατα όπως οι Άγιοι. Χµ, λοιπόν Μάριε (λέει ο Γέροντας) µου θύµισες µια µικρή ιστοριούλα µε ένα γέρο Ινδιάνο. Να, κάπως έτσι καθόταν κι αυτός κοντά στη φωτιά και γύρω- γύρω τα παιδιά του.
Ήταν βράδυ και µιλούσε και συµβούλευε τα παιδιά του και έφτασε στο σηµείο που προσπαθούσε να τους εξηγήσει για τη µάχη που γίνεται µέσα στην ψυχή των ανθρώπων. Τους είπε: «Παιδιά µου», η µάχη γίνεται µεταξύ δυο «λύκων» που υπάρχουν σε όλους µας.
Ο ένας «λύκος» αντιπροσωπεύει το κακό. Είναι αυτός που εκφράζει το θυµό, τη ζήλια, τη θλίψη, την απογοήτευση, την απληστία, την αλαζονεία, την ενοχή, την προσβολή, την κατωτερότητα, τα ψέµατα, τη µαταιοδοξία, την υπεροψία και το εγώ. Ο άλλος είναι το καλό. Αυτός ο «λύκος» εκφράζει την χαρά, την ειρήνη, την αγάπη, την ελπίδα, την ηρεµία, την ταπεινοφροσύνη, την ευγένεια, τη φιλανθρωπία, τη συµπόνια, τη γενναιοδωρία, την αλήθεια, την ευσπλαχνία και την πίστη στο Θεό. Ένα από τα παιδιά του το σκέφτηκε για ένα λεπτό και µετά ρώτησε τον παππού του:
«Ποιος λύκος νικάει;»
Ο γέρος Ινδιάνος απάντησε: «Αυτός που εσύ ταΐζεις»
Κατάλαβες τώρα φίλε µου καλέ Μάριε; Βλέπεις πόσο δίκιο είχε; Στην ψυχή του ανθρώπου βλέπουµε µια αβυσσαλέα µάχη καθηµερινά. Το κακό ενάντια στο καλό και αντίστροφα. Αυτοί οι δυο «λύκοι» είναι που αγωνίζονται να κυριαρχήσουν πάνω στις ανθρώπινες ψυχές. Ποιος από τους δυο θα επικρατήσει; Η απάντηση κρύβεται σε αυτό που είπε και ο γέρος Ινδιάνος, κερδίζει αυτός που εσύ θα θρέψεις περισσότερο. Αν µέσα µας αφήνουµε να κυριαρχεί ο θυµός, η απληστία, η αλαζονεία, αν όλα περιστρέφονται γύρω από το τεράστιο ΕΓΩ µας, τότε αυτονόητο είναι ο κακός ο «λύκος» να κερδίσει. Να κυριαρχήσει πάνω στην ψυχή µας και να µας την κάνει πιο σκοτεινή, πιο θλιβερή, κυριευµένη από πάθη και φόβους.
Αν όµως γεµίσεις αυτό το δώρο του Θεού προς τον άνθρωπο, την ψυχή, µε αγάπη, συµπόνια, ανιδιοτέλεια, ταπεινοφροσύνη, ευσπλαχνία και εµπιστοσύνη στον Πανάγαθο Θεό, τότε έρχεται και κατοικεί µέσα σε αυτήν το ίδιο το Πανάγιο Πνεύµα και την γεµίζει ΦΩΣ. Ένα φως που όµοιο του δεν υπάρχει. Ένα φως που ούτε ο ίδιος ο ήλιος δεν µπορεί να συγκριθεί µαζί του. Είναι ένα φως που γαληνεύει τον άνθρωπο, τον ΄΄εξηµερώνει΄΄, τον κάνει δοχείο χάριτος, που το µόνο που µπορεί να κάνει πράξη είναι η αγάπη. Και τι είναι αγάπη; Αγάπη Θεός εστί.!!! Και έτσι αυτός ο καλός ο «λύκος», όταν υπερισχύσει, µετατρέπει τον άνθρωπο σε κάτι παράδοξο, σε αµνό. Ναι! Καλά ακούσατε! Σε αµνό και φτάνει στον στόχο του. Γίνεται αυτό που γεννήθηκε να γίνει. Άγιος. Ακούγεται δύσκολο; Κι όµως δεν είναι, απλά πρέπει Μάριε µου εµείς οι άνθρωποι να προσέχουµε στα µικρά, γιατί αυτά είναι στα οποία κανείς µας δε δίνει σηµασία και κάποια µέρα θεριεύουν και µας κατακυριεύουν πριν το πάρουµε χαµπάρι.
Κι είναι άσχηµο παιδιά µου να κυριαρχεί αυτός ο κακός ο «λύκος», γιατί εξαγριώνει τον άνθρωπο, τον φέρνει πιο µακριά από τον Θεό, αλλά και από τους ίδιους τους ανθρώπους. Τον αποµονώνει και τον ρίχνει στα σκοτάδια της ψυχής του. Τάιζε κι εσύ Γιάννη κι εσύ Γεώργιε κι εσύ Μάριε µου, κ εσύ Σπυρίδωνα αλλά κι εγώ πρωτίστως που σας το λέω, την ψυχή µας µε σπόρους αγάπης, ταπεινοφροσύνης, ανθρωπιάς τον καλό τον «λύκο», ώστε να δυναµώσει και να νικήσει αυτόν τον άλλον τον κακό και µε λίγη υποµονή κι εµπιστοσύνη στον Θεό, όχι µόνο θαύµατα θα µπορέσουµε να κάνουµε στο όνοµα Του, αλλά θα γευτούµε τον παράδεισο από τούτη την ζωή και έτσι ποτέ ξανά δε θα χάσουµε το στόχο µας. Αυτόν της Αγιότητας.
Κι οι Άγιοι παιδιά µου είχαν ειρήνη µέσα τους, ευσπλαχνία, ταπεινοφροσύνη και όλα αυτά προέρχονται από την ΑΓΑΠΗ την ανιδιοτελή. Από αυτήν την Αγάπη που είχε και ο Χριστός µας, που αν και ο µόνος αναµάρτητος, δεν σήκωσε τον λίθο από το χώµα για να τον πετάξει στη µοιχαλίδα, δεν συκοφάντησε την πόρνη, συγχώρησε τους Σταυρωτές του, δεν αρνήθηκε στο ληστή, δεν ρώτησε τον Πέτρο γιατί, αλλά θυσιάστηκε για όλους αυτούς και για όλους πριν από αυτούς, αλλά επίσης και για όλους µετά από αυτούς. Προκειµένου να τους δείξει ξανά το δρόµο που είχαν χάσει. Που µπορεί να φαίνεται δύσβατος, αλλά στην αγκαλιά Του αν αφεθούµε, κανείς µας δεν θα δειλιάσει και κανείς µας δεν θα τα παρατήσει.
Έτσι λοιπόν. Πρόσεχε ποιόν «λύκο» ταΐζεις µε τι τον ταΐζεις και πού θες να φτάσεις. Αν ταΐζεις τον σωστό «λύκο», τότε µη σε πιάνει η έγνοια, όλα θα γίνονται δίχως εσύ να αντιλαµβάνεσαι το πώς. Λοιπόν αντέστε να σηκωθούµε γιατί έχουµε και τους κανόνες µας εµείς οι καλόγεροι, µα κι εσείς πρέπει να ξεκουραστείτε. Το πρωί µας περιµένει στη Θ. Λειτουργία για να γίνουµε ένα µαζί Του. Και εκεί που σηκωθήκαµε και επήγαµε να πάρουµε την ευχή του, δε µας άφησε, αλλά µας αγκάλιασε έναν, έναν ξεχωριστά και προσπάθησε αυτός να µας φιλήσει τα χέρια. Μας καληνύχτισε και ενώ κατευθυνόµασταν προς τα δωµάτιά µας, µια κλεφτή µατιά έριξα πίσω, τον είδα να µας σταυρώνει µε τα χεράκια του και από το λιγοστό φως που είχε, κάτι γυάλιζε στο πρόσωπο του, ενώ κυλούσε στα µάγουλά του και χανόταν στη γενειάδα του. Μου χαµογέλασε και µου έγνεψε σαν να µας υποκλινόταν.!!!
( ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ)