Μας αξίωσε ο Πανάγαθος Θεός να ανοίξουµε για ακόµα µία χρονιά το Τριώδιο. Αυτή την ευλογηµένη και κατανυκτική λειτουργική περίοδο της Εκκλησίας, που θα µας οδηγήσει στην προσκύνηση των Σεπτών Παθών, του Τιµίου Σταυρού και της Αναστάσεως του Κυρίου. Καιρός µετανοίας, συντριβής, προσευχής και ταπείνωσης. Καιρός ενσυνείδητου πνευµατικού αγώνα και ασκήσεως. Καιρός συνοχής και περίσκεψης. Η Α’ Κυριακή, του Τελώνη και του Φαρισαίου, µας διδάσκει για την αξία της ταπείνωσης και τον ευάρεστο στον Θεό τρόπο προσευχής. Προσευχή µε καρδιά συντετριµµένη και τεταπεινωµένη σαν του ∆αυίδ και σαν του Τελώνη. Και η Β’ Κυριακή, του Ασώτου, τονίζει µε την σειρά της την αξία της µετανοίας και την πατρική ευσπλαχνία του Θεού. Αυτή η ιστορία του Ασώτου υιού, η τόσο σπουδαία και µεστή νοηµάτων και διδαγµάτων, ενέπνευσε και την ιδέα του άρθρου µε την διήγηση της ιστορίας µιας άσωτης θυγατέρας.
Ποια είναι αυτή, λοιπόν, η άσωτη κόρη; ∆εν είναι άλλη από την Πατρίδα µας, την Ελλάδα µας. Ένας τόπος αγίων και ηρώων. Με τα χώµατά της νοτισµένα ακόµα από το αίµα των µαρτύρων, γι’ αυτό άλλωστε, αν σκύψεις και τα προσκυνήσεις θα αισθανθείς και θα οσφρανθείς να ευωδιάζουν. Θα ακούσεις να σου διηγούνται την λαµπρή και ένδοξη ιστορία της. Για τους αρχαίους προγόνους, για τους προ Χριστού χριστιανούς, για την Αυτοκρατορία της Κωνσταντινουπόλεως, για την σκλαβιά του Τούρκου και τους Νεοµάρτυρες, την Επανάσταση και τη σύγχρονη Ελλάδα. Κι ένα παράπονο θ’ ακούσεις. Με ντροπή ανείπωτη.
Γιατί η ευλογηµένη και πολυαγαπηµένη αυτή θυγατέρα του Θεού, ζήτησε τὸ ἐπιβάλλον µέρος τῆς οὐσίας Αχάριστη και επιπόλαια ξενιτεύτηκε από την θεία αγάπη. Την αγιασµένη πίστη της και τις παραδόσεις τις αντάλλαξε για ἕψηµα φακοῦ. Προτίµησε αντί της ευλαβείας και του θείου φόβου την απιστία και την αµφισβήτηση. Των αθέων. Αντί της καταλλαγής και της συγχώρεσης επιδόθηκε σε ιεροκατηγορίες και σκανδαλολογία. Αντί του Θείου Ονόµατος προσκύνησε και λάτρεψε ονόµατα «ειδώλων». Ηθοποιών, τραγουδιστών, ποδοσφαιριστών και άλλων. Και εκεί έδωσε σύµπασα την ψυχή της. Προδίδοντας την ίδια ώρα τον Χριστό. Τον Χριστό, που απάντησε στον Φίλιππο και τον Ανδρέα, όταν Του είπαν ότι Τον ζητούν κάποιοι Έλληνες, ότι «ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Με πολλούς, όµως, τρόπους η σύγχρονη Ελλάδα ως άσωτη θυγάτηρ φεύγει όλο και πιο µακριά Του.
Έκανε αποστασία και διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτῆς ζῶν ἀσώτως. Σπατάλησε τα πνευµατικά της χαρίσµατα και έθαψε τα τάλαντα, µε τα οποία την τίµησε και την εµπιστεύτηκε ο Θεός. Και θέλει να ζήσει χωρίς Αυτόν, γιατί µάλλον χωρίς Θεό «όλα επιτρέπονται». Θέλει ανένοχα και ακατάκριτα να αµαρτάνει. Θέλει να ζήσει επιτέλους τη ζωή της. Θέλει να καταργήσει από την επιγραφή του Συντάγµατος την αφιέρωση˙ «Εἰς τὸ ὄνοµα τῆς Ἁγίας καὶ Ὁµοουσίου καὶ Ζωοποιοῦ καὶ Ἀδιαιρέτου Τριάδος.» Θέλει να καταργήσει την προσευχή στα σχολεία. Θέλει να κατεβάσει τις εικόνες από τα δηµόσια κτίρια. Θέλει να καταργήσει το Μάθηµα των Θρησκευτικών ή να νοθεύσει τον ορθόδοξο χαρακτήρα του. ∆εν αγαπά τον Εκκλησιασµό. ∆εν χαίρεται µε την καµπάνα, που προσκαλεί τους πιστούς στην Εκκλησία. Αντίθετα, προβάλλει υπέρµετρα ως φυσιολογικές καταστάσεις αµαρτίες, όπως η µοιχεία, η οµοφυλοφιλία, οι ελεύθερες σχέσεις. Και, ενώ αρνείται «λογικά» την χριστιανική πίστη, εµµένει ακόµα παράλογα προσκοληµµένη σε παγανιστικά έθιµα, όπως οι χαρτορίχτρες, οι ξεµατιάστρες, τα µέντιουµ και τα άστρα και πιστεύει αλίµονο σε ζώδια και όνειρα. ∆ιοργανώνει καρναβάλια κατά την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, βλασφηµώντας ακόµα και το Πρόσωπο του Θεανθρώπου. Αναφέρουµε χαρακτηριστικά καρναβάλι νησιού του Ιονίου, που είχε ως θέµα άρµα µε τον Εσταυρωµένο και γύρω Του να χορεύουν εµπαίζοντάς Τον άνθρωποι ενδεδυµένοι ως δαιµόνια. Για να φτάσουµε στο µεγαλύτερο αµάρτηµα της άσωτης θυγατρός, τις αµβλώσεις. Τα ανοµήµατα αυτά γέννησαν αναµφίβολα αυτή την σύγχρονη κρίση, η οποία σύµφωνα µε τον Άγ. Νικόλαο Βελιµίροβιτς σηµαίνει θεία δίκη. Όπως, ακριβώς, και στην ιστορία του ασώτου «ἐγένετο λιµὸς ἰσχυρός κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην». Οι άνθρωποι πείνασαν, έχασαν τις δουλειές τους και τα σπίτια τους. Σε αυτό, όµως, ακριβώς το οριακό σηµείο, που βρίσκεται σήµερα η πατρίδα µας, έχει µία µοναδική και ιστορική ευκαιρία.
Να ακολουθήσει τοπαράδειγµα του Ασώτου. Να συνειδητοποιήσει την κατάστασή της και να µετανοήσει. Και να πάρει τον δρόµο της επιστροφής προς τον Πατέρα.
Είναι απολύτως βέβαιο εκ του ευαγγελίου ότι ο Θεός θα δεχόταν µε συγκατάβαση και πατρική ευσπλαγχνία την µετάνοια αυτή. Θα πληµµύριζε µε ευλογία τον λαό µας. Με Φως, χαρά, αγάπη, ελπίδα και όραµα. Άλλος τρόπος εξόδου από την κρίση δεν υπάρχει. Ο Θεός είναι πάντοτε µαζί µας πολυτρόπως, άλλοτε µε την ράβδο να µας νουθετεί και να µας παιδαγωγεί και άλλοτε µε την βακτηρία να µας παρηγορεί και να µας στηρίζει. Χρειάζεται, όµως, και αυτή η πατρίδα µας να Τον εµπιστευτεί. Να επιστρέψει κοντά Του. Να αλλάξει τρόπο ζωής. Να µάθει να προσεύχεται, να συγχωρεί και να αγαπά. Ν’ ανάψει πάλι το καντήλι και να γονατίσει παρακλητικά στην Παραµυθία Μητέρα Του. Να διαβάσει τους βίους των Αγίων και αναγνώσµατα ωφέλιµα. Να κλείσει την τηλεόραση µε τις χυδαιότητες και τα αίσχη και ν’ ανοίξει την καρδιά της, για να χωρέσει την θεία αγάπη. Ν’ ανοίξει τα µάτια της και να θαυµάσει πάλι αυτή τη θάλασσα, αυτόν τον ουρανό, που διηγείται ολοζώντανα την δόξα του Θεού. Να µυρίσει το αγιασµένο χώµα και να αφουγκραστεί µε προσοχή όσα έχει να µας διδάξει. Όλα τα παραπάνω θα µπορούσαν να χαρακτηριστούν ως ένα ουτοπικό ευχολόγιο. Εµείς, όµως, θεωρούµε µε βέβαιη πίστη ότι είναι εφικτά µε την Χάρη και την ευλογία του Αγίου Θεού, καθώς «τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν». Μπορούν να γίνουν πραγµατικότητα, αν όλοι αναλάβουµε τις ευθύνες µας. Αν πάψουµε την κατάκριση του αδελφού και προτιµήσουµε αντί αυτής έναν ενσυνείδητο και έµπονο προσωπικό και εκκλησιαστικό αγώνα. Τότε θα µπορέσουµε να αναφωνήσουµε µε βαθειά πίστη και ελπίδα, παραφράζοντας τον Προφητάνακτα λύτρωσαι, ὁ Θεός, τὴν Ἑλλάδα ἐκ πασῶν τῶν θλίψεων αὐτῆς.
( ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ † ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ ).