«…….Σε στέλνει ο Γέροντάς σου σε κάποιους επισκέπτες και σού ξεφεύγει µια κουβέντα.
Αργότερα σού λέγει ένας αδελφός σου: «Πως σού ξέφυγε αυτή η κουβέντα; Αλλά τέτοιος είσαι πάντα». Καλύτερα να φας τη γλώσσα σου, παρά να του µιλήσεις έτσι. Ουδέποτε προσβάλλοµε ή λυπούµε άνθρωπο, ουδέποτε τον κάνοµε να νοιώσει στερηµένος, ελαττωµένος, να νοιώσει κατωτερότητα, διότι του σκοτώνοµε την ψυχή. Αυτός ο άνθρωπος θα τραυµατιστεί και δεν θα µπορεί να επιτύχει στην ζωή του.
Αναθέτεις σε κάποιον να ψάλλει, και εκείνος κάνει λάθος τον ήχο, και τότε του λες:
«Πάλι πήρες στραβά το τροπάριο». Κάθε φορά που θα πηγαίνει να ψάλει, θα το θυµάται και θα λέει: Πρέπει να προσέξω µην το πάρω στραβά. Και θα το παίρνει πάλι στραβά. Ποιός θα φταίει; Αυτός που του έκανε την παρατήρηση. Ποτέ δεν τονίζουµε σε κάποιον την αδυναµία του, το πρόβληµά του. Ποτέ δεν του υπενθυµίζουµε την κακία του, την αµαρτία του. Μόνον τον έπαινο χρησιµοποιούµε, αλλά τον ευγενή έπαινο, όχι τον αφελή.
∆ιότι ο άνθρωπος ουδέποτε διορθώνεται µε ονειδισµό, όπως και µε παρατήρηση. Πρέπει να είναι πολύ άγιος, για να δεχθεί να διορθωθεί µε τον ονειδισµό, την υπόδειξη ή την παρατήρηση σου. Αλλά, εάν ήταν τόσο άγιος, δεν θα είχε αυτό το ελάττωµα, για το οποίο χρειάσθηκε να του κάνεις παρατήρηση εσύ. Αφού λοιπόν το έχει, το µόνο που χρειάζεται, είναι ο άκρος σεβασµός σου, για να µπορέσει κάποτε να ταπεινωθεί και να διορθωθεί, βλέποντας την δική σου ειρήνη, πραότητα, ταπείνωση, αγάπη, µακροθυµία, χρηστότητα, επιείκεια, γλυκύτητα… Μόνον όποιος έχει αυτές τις αρετές µπορεί να διορθώσει κάποιον άλλον».
Νηπτική ζωή & ασκητικοί κανόνες», Ερµην. Κανόνων Μ.Αντωνίου, †Αρχ. Αιµιλιανού Σιµωνοπετρίτου
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ † ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ