Για τους περισσότερους είναι µία παράδοση, ένα έθιµο. Συνδεδεµένη µε τη νηστεία και µε έκβασή της τη Μεγ. Εβδοµάδα και το Πάσχα, η Σαρακοστή είναι µία συνήθεια που έρχεται από το παρελθόν. Πολλοί νέοι σήµερα νηστεύουν, ακολουθώντας την οικογένειά τους, επιλέγοντας έναν εναλλακτικό τρόπο διατροφής ή επειδή αισθάνονται ότι η νηστεία είναι ένας απόηχος της ανάγκης για Θεό και νόηµα ζωής. Άλλοι πάλι εκκλησιάζονται, ιδίως κατά τους Χαιρετισµούς ή τις Κυριακές της Σαρακοστής. Σχεδόν όλοι όµως συνεχίζουν τον τρόπο ζωής τους, χωρίς να συνειδητοποιούν στο λογισµό και στον προβληµατισµό τους ότι Σαρακοστή σηµαίνει αλλιώτικη πορεία ζωής.
Η οικογένεια, εφόσον έχει πνευµατικά βιώµατα και νιώθει την ανάγκη µεταλαµπάδευσής τους, µπορεί να δώσει στα παιδιά και τους νέους αφετηρίες σαρακοστιανών εµπειριών. Λιγότερη τηλεόραση και υπολογιστής. Επιµέλεια στην προσευχή. Συζήτηση για το νόηµα του κόσµου και της ζωής. Ο Χριστός ως βάση για τη διαχείριση των περιστάσεων, των ανθρώπων, των σχέσεων. Και τη ίδια στιγµή εργασία µε τον εαυτό µας. Αίσθηση ότι ο χρόνος της νηστείας δεν είναι διατροφική αλλαγή, αλλά απόφαση για περισσότερη αγάπη, συγχώρεση και ανοχή. Για θέαση του κόσµου µέσα από τη θέση του πλησίον. Αντίσταση στο ήθος ενός πολιτισµού που επιµένει ατοµοκεντρικά. Σύνδεση µε την εκκλησιαστική κοινότητα µέσω της Θ. Λατρείας και των εορτών. Μετάνοια για τα µικρότερα ή µεγαλύτερα λάθη. Και βέβαια χαρά. Αυτή που είναι το τελικό νόηµα της Σαρακοστής, όπως και κάθε λειτουργικής περιόδου της ζωής της Εκκλησίας. ∆εν είναι καταπίεση η νηστεία, η προσευχή, ο συχνότερος εκκλησιασµός, η συναίσθηση ότι δεν είµαστε τέλειοι, ότι ο κόσµος δεν υπάρχει για να προβάλλουµε τον εαυτό µας αλλά για να αγαπούµε, δηλαδή για να βγαίνουµε από αυτόν. Και η έξοδος δίνει χαρά. Κάποτε φανερή, κάποτε µυστική. Σκοπός είναι η συνάντηση µε τον Χριστό. Η θέα Του στο πρόσωπο του άλλου. Η µεταµόρφωση της καρδιάς. Ό,τι δίνει αληθινό νόηµα στη ζωή µας και µας κάνει να µη νικιόµαστε από την έπαρση και το δικαίωµα της κατανάλωσης των πάντων, από την υιοθέτηση του µοιραίου «όλα επιτρέπονται». Και είναι χαρά να µην αισθανόµαστε µόνοι, ακόµη κι αν για τους πολλούς αυτός ο τρόπος είναι κατεξοχήν µοναχικός. Κάποτε παρωχηµένος. Η χαρά όµως δε νικιέται από το παρόν, αλλά το αγιάζει και το µεταµορφώνει. Και µας µαζί του. Η Εκκλησία λοιπόν καλεί ιδιαίτερα τους νέους να δουν πίσω από τις λέξεις των ύµνων, πίσω από το λιτό φως των ακολουθιών, τα πένθιµα άµφια, την προτροπή για µετάνοια, για απελευθέρωση από έναν κόσµο που φωνάζει. Που θεοποιεί τον εαυτό µας και τα πάθη µας. Που δεν ξέρει να ακούει. Και ο νέος, αυτός δηλαδή που ζητά αυθεντικότητα και αγάπη, µπορεί να βρει στο χρόνο της Σαρακοστής και στον τρόπο της Εκκλησίας τη χαραµάδα από την οποία το φως της πίστης θα περάσει, θα αλλάξει την καρδιά και θα κάνει τον άνθρωπο να µοιάσει του Θεού. Εκείνου που από αγάπη θα σταυρωθεί και θα αναστηθεί. Για να δώσει αιωνιότητα στη χαρά που τόσο µας λείπει και που ο κόσµος την υποκαθιστά µε τις ψευδαισθήσεις του.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ † ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙ∆ΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑ∆ΟΥ