«ΦΘΑΣΑΝΤΕΣ ΠΙΣΤΟΙ ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟΝ ΠΑΘΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ»
Η Μεγάλη Εβδοµάδα των Παθών του Κυρίου και Θεού µας Ιησού Χριστού αποτελεί αναµφίβολα σπουδαιότατο σταθµό πλουσίου πνευµατικού ανεφοδιασµού των ψυχών µας. Η µνεία των I. Γεγονότων µαζί µε τις θεσπέσιες Ι. Ακολουθίες των ηµερών, δηµιουργούν ατµόσφαιρα κατάνυξης και περισυλλογής. Τα Σεπτά Πάθη του Χριστού µας ελάχιστες ψυχές ανθρώπων αφήνουν ασυγκίνητες. Μόνο οι πωρωµένοι από την αµαρτία και το κακό άνθρωποι παραµένουν απαθείς τις ηµέρες αυτές. Πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι µάλλον θα µπορούσε κάποιος να τους χαρακτηρίσει αδιάφορους, αυτές τις άγιες ηµέρες κατακλύζουν τους ναούς µε τη «Σύνοψη» στο χέρι να σιγο-ψάλλουν τους ύµνους των Ι. Ακολουθιών. Επισηµαίνουµε σε αυτούς που δε γνωρίζουν την εκκλησιαστική τάξη, πως η Εκκλησία έχει καθιερώσει τη Μ. Εβδοµάδα να τελείται ο Όρθρος της ηµέρας το προηγούµενο βράδυ, π.χ. ο Όρθρος της Μ. ∆ευτέρας τελείται το βράδυ της Κυριακής, ο Όρθρος της Μ. Τρίτης το βράδυ της Μ. ∆ευτέρας κ.ο.κ. Αυτό γίνεται για να µπορούν οι εργαζόµενοι πιστοί να συµµετέχουν.
Η δοµή της Μεγάλης Εβδοµάδος είναι η αναπαράσταση της τελευταίας εβδοµάδος της επί γης παρουσίας του Χριστού.. Κάθε ηµέρα «µνείαν ποιούµεθα», όπως αναφέρει το Συναξάρι, ορισµένα από εκείνα τα σωτήρια γεγονότα. Τη Μεγάλη ∆ευτέρα τιµάµε µια µεγάλη προσωπικότητα της Π.∆. τον Ιωσήφ τον Πάγκαλο, ο οποίος είναι ο ίδιος, µε τα άδικα παθήµατά του, τύπος του Χριστού. Επίσης ενθυµούµαστε το γεγονός της «ξηρανθείσης συκής» από τον Κύριο, ως ζωντανή προτροπή στους πιστούς για παραγωγή πνευµατικών καρπών. Τη Μεγάλη Τρίτη ενθυµούµαστε τις παραβολές «των ∆έκα Παρθένων και των Ταλάντων», οι οποίες έχουν υψίστη σηµασία για τη σωτηρία µας, υπενθυµίζοντας µας την ∆ευτέρα Παρουσία του Κυρίου. Την Μ. Τετάρτη τιµάµε τη µετάνοια της αµαρτωλής γυναικός, η οποία άλειψε µε µύρο από ευγνωµοσύνη τα πόδια του Κυρίου, λίγο πριν το Πάθος Του και ακόµα τη µέρα αυτή θυµόµαστε την προδοσία του Ιούδα. Τη Μ. Πέµπτη εορτάζουµε τα σωτήρια γεγονότα που συνέβηκαν κατά τη διάρκεια του Μυστικού ∆είπνου, τον ιερό Νιπτήρα, την παράδοση της Θείας Ευχαριστίας, την Αρχιερατική Προσευχή του Κυρίου και τη σύλληψη του Κυρίου. Την Μ. Παρασκευή προσκυνούµε τα άγια και σωτήρια και φρικτά Πάθη του Κυρίου µας Ιησού Χριστού. Το Μ. Σάββατο τιµάµε τη θεόσωµο Ταφή του Κυρίου µας και την «εις Άδου Κάθοδον».
Οι Άγιοι Πατέρες στόλισαν τη Μ. Εβδοµάδα µε υµνολογικό περιεχόµενο υψίστης ποιητικής και µουσικής αξίας. Οι µεγαλύτεροι υµνογράφοι της Εκκλησίας µας, εµπνευσµένοι από το Θεό, µε πίστη και ευλάβεια, συνέθεσαν για τη Μεγάλη Εβδοµάδα ύµνους ύψιστης θεολογικής και αισθητικής αξίας. Η υµνολογία της Μ. Εβδοµάδος αποτελεί το ανώτατο έργο της παγκοσµίου ποιήσεως. Μεγάλοι µουσουργοί έντυσαν αυτούς µε έξοχη µελωδία. Ποια ανθρώπινη καρδιά δε µένει ασυγκίνητη στο άκουσµα του κατανυκτικού τροπαρίου «Ιδού ο Νηµφίος έρχεται», ή του άφθαστου δοξαστικού «Κύριε η εν πολλαίς αµαρτίαις περιπεσούσα γυνή», ή του συγκλονιστικού καθίσµατος «Σήµερον Κρεµάται επί ξύλου», ή του περίφηµου δοξαστικού «Εξέδυσάν µε τα ιµατιά µου» ή των µελωδικότατων εγκωµίων του Επιταφίου «Η Ζωή εν τάφω»;
Η Αγία µας Εκκλησία, µας καλεί αυτές τις ηµέρες να βιώσουµε µε συντριβή και κατάνυξη τα σεπτά Πάθη του Κυρίου µας Ιησού Χριστού. Καλούµαστε να γίνουµε συνειδητοί κοινωνοί των παθηµάτων του Λυτρωτή µας, διότι έτσι θα νοιώσουµε το µέγεθος της Θείας αγάπης και φιλανθρωπίας. Μόνο έτσι θα καταλάβουµε πως «ου φθαρτοίς αργυρίω ή χρυσίω ελυτρώθηµεν εκ της µαταίας αναστροφής πατροπαραδότου, αλλά τιµίω αίµατι ως αµνού αµώµου και ασπίλου Χριστού» (Α΄Πέτρ. κεφ.α΄18-19). Η σωτηρία µας είναι αποτέλεσµα των Παθηµάτων και της αδίκου Θυσίας του Κυρίου µας, καθότι «τας αµαρτίας ηµών αυτός ανήνεγκεν εν τω σώµατι αυτού επί το ξύλον, ίνα ταις αµαρτίαις απογενόµενοι τη δικαιοσύνη ζήσωµεν» (Α΄Πετρ. κεφ. β΄ 24- 37).Ο Χριστός «υπέρ πάντων απέθανεν … ίνα οι ζώντες µηκέτι εαυτοίς ζώσιν, αλλά τω υπέρ αυτών αποθανόντι και εγερθέντι» (Β΄ Κορ. κεφ. ε΄ 15). Αυτό προϋποθέτει η βίωση από µέρους µας των σωτηρίων Παθηµάτων του Λυτρωτή µας Χριστού να µην είναι την εβδοµάδα αυτή µία τυπική ή µόνο συναισθηµατική συµµετοχή, αλλά πρέπει να είναι καθολική οντολογική µέθεξη των σωτηριωδών ενεργειών, οι οποίες απορρέουν από «τον της πίστεως αρχηγόν και τελειωτήν Ιησούν» (Εβρ.12:2).
ΚΑΛΗ ΚΑΙ ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΕΜ∆ΟΜΑ∆Α