ΚΗΡΥΓΜΑ † ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ κ.κ. ΑΝΘΙΜΟΥ ΣΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 17.01.2021
-
Ο Σεβασμιώτατος αρχικά εξιστορεί με απλά λόγια την Ευαγγελική Διήγηση.
Εξ αφορμής αυτής δίνει τα πιο κάτω μηνύματα της Εκκλησίας μας σήμερα
«Το σημερινό μήνυμα της Εκκλησίας μας έρχεται να μας δείξει ότι άλλο πράγμα η σωτηρία και άλλο πράγμα η θεραπεία. Ο άνθρωπος μπορεί κάποια στιγμή και σε κάποια περίοδο να θεραπευθεί και Δόξα των Θεώ στην εποχή μας οι ιατρική επιστήμη έχει εξελιχθεί πολύ και θεραπεύει πολλές από τις ασθένειες του σώματος που παλαιότερα και μέχρι τις ημέρες μας οδηγούσαν τους ανθρώπους στο τάφο αλλά πρόσκαιρα.
Η σωτηρία του ανθρώπου όμως είναι άλλο πράγμα και βέβαια εδώ αναφερόμαστε στη σωτηρία του συνολικού ανθρώπου και του σώματος και της ψυχής.
Η θεραπεία του σώματος αφορά μόνο στο σώμα αλλά η σωτηρία του ανθρώπου αφορά σε όλη την προσωπικότητα και το σώμα και την πνευματική ύπαρξη όλη.
Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός τονίζει λοιπόν αυτό το γεγονός στην σημερινή ευαγγελική διήγηση και έχει αξία όπως την διασώζει ένας από τους 4 Ευαγγελιστές ο Λουκάς Ιατρός στο επάγγελμα πριν την ιδιότητα του ως Απόστολος και Ευαγγελιστής Χριστού.
Ο Χριστός υπογραμμίζει την ευγνωμοσύνη που έδειξε ο άνθρωπος σε Αυτόν που τον θεράπευσε χωρίς αυτός ο θεραπευμένος να γνωρίζει ποιος είναι αυτός που τον θεράπευσε δηλαδή ο ίδιος ο Θεός που περπατούσε στη γη και έδωνε στους ανθρώπους τα πάντα, δηλαδή όσα οι άνθρωποι χρειαζόμαστε για τη σωτηρία μας. Είναι πολύ λεπτό το θέμα που σήμερα από την Εκκλησία θίγεται της ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ.
Βλέπετε ότι οι άνθρωποι συνηθίζουμε πολλές φορές ή τις περισσότερες θα έλεγα να ζητάμε και μόνο να ζητάμε από τον Θεό. Θέλουμε και αυτό θέλουμε και εκείνο δώσε μας και αυτό δώσε μας και το άλλο, δώσε μας και το επόμενο, λες και ο Θεός δεν ξέρει τι χρειάζεται ο καθένας μας για να μας το δώσει. Θυμάστε στη προσευχή που μας παρέδωσε ο ίδιος ο Κύριος η Κυριακή Προσευχή η αλλιώς « ΤΟ ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ», μας ζήτησε μόνο ένα πράγμα τον άρτο μας τον καθημερινό «ΤΟΝ ΑΡΤΟΝ ΗΜΩΝ ΤΟΝ ΕΠΙΟΥΣΙΟΝ ΔΩΣΕ ΗΜΙΝ ΣΗΜΕΡΟΝ» και όλα τα υπόλοιπα μας είχε τονίσει στην ΕΠΙ ΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΟΜΙΛΙΑ (ΜΑΤΘ.3, 4,5,6 ) ξέρει ο Θεός τι χρειαζόμαστε οι άνθρωποι.
Θα σας τα δώσει αν σας συμφέρουν αυτά που ζητάτε. Και στη συνέχεια εκείνο που έχει σημασία όχι να ζητάμε από τον Θεό, αλλά να τον Ευχαριστούμε και αυτό πρωτίστως κάνουμε στη Θ. Ευχαριστία. Είπαμε λίγο πριν Κύριε Σε ευχαριστούμε για τις αφανείς σε μας και εμφανείς ευεργεσίες Σου και κυρίως για την παρουσία και συμμετοχή μας στο Ι. Μυστήριο της Ζωής την Θ Λειτουργία-Θ. Ευχαριστία.
Ξέρει ο Θεός τι χρειαζόμαστε και θα μας το δώσει ακόμα και αν δεν του το ζητάμε, επειδή μας αγαπάει. Και ο Θεός δεν κάνει διακρίσεις. Αυτό που λέγει το Ιερό μας Ευαγγέλιο και το τονίζουμε συχνά « Δίνει σε όλους τους ανθρώπους χωρίς καμία απολύτως διάκριση τα πάντα χωρίς να κάνει διάκριση σε κανένα. Ανατέλλει τον Ήλιο επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει και χιονίζει επί δικαίους και αδίκους. Δεν στερεί από κανένα τίποτα. Εκείνο λοιπόν που χρειάζεται περισσότερο, να μάθουμε να Τον Ευχαριστούμε κάποτε, γιαυτό και λέμε απλά στην Αγία μας Εκκλησία ότι ένα Ευχαριστώ Θεέ μου!!!! αξίζει όσα χίλια «Κύριε ελέησον».
Επειδή το Ευχαριστώ είναι η αναγνώριση του, το οφείλει ο άνθρωπος προς τον Θεό. Είναι η αναφορά του τι νιώθει ό άνθρωπος ότι χρωστάει προς τον Θεό και βέβαια οφείλει να έχει ο καθένας μας συναίσθηση ότι στο Θεό χρωστάμε τα πάντα. Επαναλαμβάνω στο σημείο αυτό ότι βλέπουμε το σημαντικότερο Μυστήριο της Αγίας μας Εκκλησίας , το Μυστήριο της Κοινωνίας του Ανθρώπου με τον Θεό, το Μυστήριο του να μπολιαστεί και να ενωθεί κάποιος με τον Θεό η Εκκλησία το ονομάζει και το βιώνει ως Θεία Ευχαριστία. Ευχαριστούμε τον Θεό για όλα. Για όσα είμαστε και για όσα δεν είμαστε. Για όσα καταλαβαίνουμε και για όσα δεν τα χωράει αυτό το μικρό και πεπερασμένο μυαλουδάκι μας. Για όσα μπορέσαμε οι άνθρωποι να κατακτήσουμε και για όσα όχι τόσο. Για όλα. Ευχαριστούμε τον Θεό και για την Υγεία μας και για τις αρρώστιες μας. Και για τις χαρές μας και για τις λύπες μας, και για τους πόνους μας και για τις χαρές και την ευτυχία μας, και για την ζωή μας και για το θάνατό μας. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΌΛΑ.
Τώρα θα μου κάποιος από εσάς, «Με αυτά που μας λες μέχρι τώρα άρα δεν χρειάζεται να ζητάμε από τον Θεό τίποτα. Ξέρει τι θέλουμε και θα μας το δώσει.» Μάλιστα.
Έχει πραγματικά τόση μεγάλη ανάγκη ο Θεός την ευχαριστία μας:
Αγαπητοί μου όχι.
Εκείνος μονίμως εισπράττει την αγνωμοσύνη μας από την δημιουργία του ανθρωπίνου γένους, από την τότε πτώση μας μέχρι και σήμερα. Ξέρει ο Θεός ότι δεν είμαστε ευγνώμονες. Και από τους 10 που θεράπευσε ακούσαμε και πάλι σήμερα ένας μόνο γύρισε πίσω. Και όλοι αυτό κάνουμε. ¨Όταν αρχίζουμε το φαγητό μας το μεσημέρι, μάλλον και ίσως (!!!) κάποιο θυμόμαστε να κάνουμε το Σταυρό μας και λέμε «Δόξα τω Θεώ» που μας έδωσες και σήμερα να φάμε. Όταν τελειώσουμε το φαγητό μας σηκωνόμαστε και φεύγουμε και ξεχνάμε να Τον ευχαριστήσουμε, και αυτό γίνεται σε όλα και για όλα τα γεγονότα της ζωής μας αλλά ο Θεός δεν έχει ανάγκη από τις δικές μας ευχαριστίες.
Ξέρετε γιατί όμως ζητάει ο Θεός να τον ευχαριστούμε : Μόνο για ένα λόγο. Να μάθουμε να ευχαριστούμε τον Θεό προκειμένου να εξασκηθούμε οι άνθρωποι να εκφράζουμε τις ευχαριστίες μας και την ευγνωμοσύνη μας και προς τους συνανθρώπους μας. Ο καθένας μας είμαστε κάτι. Αλλά χωρίς τους συνανθρώπους μας δεν είμαστε τίποτα απολύτως. Ο καθένας μας μπορεί μερικά πράγματα, αλλά τι αξία θα είχαν αυτά τα επιτεύγματα του ανθρώπου, αν δεν είχε την ικανότητα αυτά τα επιτεύγματα να τα μοιραστεί με τους άλλους γύρω μας.
Βλέπετε πόσο δυσκολευόμαστε και πόσο υποφέρουμε τώρα στην παρατεταμένη περίοδο του εγκλεισμού μας. Γιατί; Γιατί έχουμε τα πάντα, μπορούμε και με άλλους τρόπους να κάνουμε κάποια άλλα, και στο σχολείο, και στις δουλείες μας και στις αγορές, τεχνολογικά νέους-καινούργιους τρόπους κ.λ.π. αλλά δεν έχει αξία τίποτα μα τίποτα όσο η επικοινωνία του ενός ανθρώπου με τον άλλο αυτό λοιπόν είναι το σημαντικότερο.
Χρειάζεται λοιπόν να καταλάβουμε την αξία του κάθε συνανθρώπου μας, και να μην τρώει ο καθένας μας τον άλλο συνάνθρωπό μας.
Να μην μεταχειριζόμαστε τον άνδρα μας, την γυναίκα μας, τα παιδιά μας τους γονείς και τους συγγενείς μας, τους φίλους μας, τους συνεργάτες μας, αλλά και όλοι όσοι εξαρτώνται από εμάς και είναι υπάλληλοι μας να μην τους εξαντλούμε, να μην τους στραγγίζουμε, να μην τους εξοντώνουμε όταν έχουμε την δυνατότητα. Γιατί χωρίς όλους αυτούς δεν είμαστε τίποτα απολύτως.
Είμαστε κάτι ο καθένας το ξαναλέω όταν όμως υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας, και χαίρονται με την χαρά μας και στενοχωριούνται και λυπούνται με την λύπη μας και συμμερίζονται τον πόνο μας και προχωρούν δίπλα μας και μας κρατούν το χέρι δυνατά, ζεστά, σφικτά, και όταν πάμε να πέσουμε μας δίνουν το χέρι τους για να κρατηθούμε και να μην κατεδαφιστούμε κάτω. Αξίζει ο καθένας από τους ανθρώπους γύρω μας, περισσότερο από τον εαυτό μας.
Με τον εαυτό μου τι να κάνω; Όσο μεγάλος και αν είμαι, όσο ικανός, όσο άριστος όσο επιτυχημένος, κανένας δεν θα με αναγνωρίσει αν οι άνθρωποι γύρω μου δεν στέκονται με σοβαρότητα, με αγάπη, με υπευθυνότητα, με αξιοσύνη, και με αξιοπρέπεια. Αλλά όλα αυτά πρέπει να τους τα δώσω εγώ.
Καταλαβαίνουμε τι θέλουμε να πούμε Αδελφοί και Πατέρες; Να αφήνουμε τους ανθρώπους που είναι δίπλα μας να αναπνεύσουν και να μην τους πνίγουμε κάθε ικμάδα, κάθε γνώμη, κάθε άποψη, Έχω γνώμη, έχω άποψη. Αλλά και οι άλλοι ξέρουν και οι άλλοι έχουν δικαίωμα να έχουν γνώμη, να έχουν άποψη, και των άλλων η γνώμη μετράει, και τον άλλων η άποψη μπορεί και είναι επίσης όπως η δική μου σοβαρή και ίσως πολλές φορές και σοβαρότερη και από την δική μου.
Μα είναι τα παιδιά μου είναι μικρότερα τι ξέρουν αυτά από την ζωή; Και όμως και αισθάνονται και διαισθάνονται και ξέρουν και καμία φορά και καλύτερα από εμάς. Σε ότι αφορά λοιπόν την γυναίκα μου ή τον άνδρα μου, τα παιδιά μου, τους φίλους μου ή τους συγγενείς και συνεργάτες μου στηριζόμαστε σε αυτούς και μαθαίνουμε τρεις λέξεις με τις οποίες επικοινωνούμε μαζί τους, « ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ-ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΙ ΣΥΓΝΩΜΗ.».
Ο άνθρωπος που δεν μεταχειρίζεται αυτές τις 3 λέξεις δεν είναι και δεν μπορεί να λέγεται άνθρωπος ζει και κινείται ενστικτωδώς, αν και τα ζώα έχουν αισθήματα και μπορεί σήμερα η επιστήμη να εξιχνιάσει, ότι και τα ζώα πονούν και δακρύζουν και χαίρονται και εκφράζουν με το δικό του ατελή για μας τρόπο και την ευγνωμοσύνη τους και την ευχαριστία τους προς τον άνθρωπο που τους φέρεται με τον αρμόζοντα για τα ζώα ανάλογο τρόπο.
Χρειάζεται λοιπόν να καλλιεργήσουμε τον εαυτό μας και όλα όσα περιγράψανε σήμερα δεν λέγονται απλά ΤΡΟΠΟΙ ΚΑΛΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ –SAVOIR VIVRE», δηλαδή, έξω από το σπίτι μου να είμαι ή μάλλον να φαίνομαι και να φοράω την μάσκα του καλού, του ευγενικού, του προσηνή, του ευπρεπούς με τους ανθρώπους αλλά μέσα στο σπίτι μου, να πατώ με την αχαρακτήριστη συμπεριφορά μου τους ανθρώπους μου στο πάτωμα, και να τους εξουθενώνω και να τους εξαφανίζω ή στην απασχόληση και στην εργασία μου στους μεν προϊσταμένους μου να τους φέρομαι δουλικά, και τους υφισταμένους μου να τους υποβιβάζω, να τους ξευτελίζω, να τους υβρίζω και υποτιμώ και να τους εξαντλώ και να μην τους υπολογίζω.
Θα μου επιτρέψετε επίσης να σημειώσω και κάτι ακόμα που δεν μας είναι ευχάριστο για όλες αυτές τις ημέρες που προηγήθηκαν.
Είδαμε στην τηλεόραση δύο νέοι ανήλικοι να φέρονται με απαράδεκτο και ιδιαίτερα σκληρό και βίαιο τρόπο σε έναν μεγαλύτερο άνθρωπο, τον σταθμάρχη και υπεύθυνο της στάσεως του μετρό στην Ομόνοια, που έτυχε να τους κάνει μία παρατήρηση, επειδή η παρουσία τους μέσα στο βαγόνι του τραίνου δεν ήταν η πρέπουσα και η αρμόζουσα και επειδή δεν φορούσαν μάσκα προστασίας για τον covid όπως ήταν και είμαστε υποχρεωμένοι για λόγους υγείας να φέρουμε όλοι μας παντού, και τον κλωτσοπατούσαν και τον χτυπούσαν χωρίς συμπόνια χωρίς έλεος χωρίς ίχνος σεβασμού και αισθημάτων αγάπης.
Αυτά τα παιδιά συνελήφθηκαν και βέβαια ακολουθήθηκε για αυτά ότι επιβάλει ο νόμος, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι με ότι τους επέβαλε ως τιμωρία ο νόμος θα καλλιεργηθεί όπως θα έπρεπε από πολύ μικρά να είχε γίνει ή θα γίνει και μάλιστα μετά την παραδειγματική τιμωρία που οφείλει να τους γίνει η ψυχή τους και ο εσωτερικός πνευματικός κόσμος τους. Μάλλον μετά την ποινή θα σκληρύνουν ακόμα περισσότερο
Είναι πολύ μεγάλη η ηλικία των 15, 16, 17 ετών που είναι τα 2 αυτά αδέλφια για να καλλιεργηθούν τα αδέλφια αυτά πια. Χρειάζεται πολύ προσπάθεια όταν το δένδρο μεγαλώσει και ο κορμός στράβωσε, και δεν τον πρόσεξες όταν έπρεπε, δεν μπορείς να τον φτιάξεις. Όταν είναι μικρό το δενδράκι μπορείς να το στηρίξεις και να το κατευθύνεις σωστά.
Τα ερωτήματα λοιπόν για την κοινωνία μας την Ελλαδική Κοινωνία του 21ου αιώνα που στην πλειονοψηφία πόνεσε που είδε αυτό το τραγικό περιστατικό, είναι τα εξής :
1) ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΠΟΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΝ; ΣΗΜΕΡΑ ΤΙ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ;
Ακόμα και η πιο προβληματική οικογένεια είναι και οφείλει να είναι «οικογένεια πρότυπο» στα μάτια των παιδιών που θέλουν τον πατέρα τους και την μάνα τους ψηλά και ως μοναδικές προσωπικότητες. Βέβαια στις μέρες μας στις χωρισμένες και διαλυμένες κυρίως οικογένειες, συνήθως τα παιδιά γίνονται, και να μου συγχωρήσετε την φράση, ο σάκος του μποξ, πάνω στον οποίο σκληρά φέρονται οι γονείς ο ένας προς τον άλλο και ακονίζουν τα δόντια τους, ο ένας εναντίον του άλλου πάνω στη ζωή των παιδιών τους γιαυτό και αυτός ο ξεπεσμός στα λόγια, στις κουβέντες και στις πράξεις μας.
2) ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΙ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ ΕΙΧΑΝ ΣΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ;
Μα κανείς δεν μπόρεσε να βάλει στη ψυχή τους λίγη καλοσύνη ότι αυτός είναι άνθρωπος; Ένα ζώο κατοικίδιο του φέρεσαι με βιαιότητα και ο νόμος σήμερα έρχεται και σε καταδικάζει, έναν άνθρωπο δεν θα το σεβαστείς;
3) ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΑΠΑΔΕΣ ( ΟΧΙ ΔΗΜΟΣΙΟΣΧΕΤΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ!!!!) ΔΕΝ ΕΙΧΑΝ ΣΤΗΝ ΕΝΟΡΙΑ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΩΣΑΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΜΑΛΑΚΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΔΑΞΟΥΝ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ; ΤΟ ΤΙ ΘΕΛΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ; ΤΙ ΖΗΤΑ Η ΠΑΝΑΓΙΑ; ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ;
Μετά από όσα είπαμε και θίξαμε μέχρι τώρα καταλαβαίνετε πόσο δρόμο και κόπο έχουμε να κάνουμε όλοι μας ως κοινωνία και ως Εκκλησία.
Τα παιδιά που μετά λύπης μας είδαμε, μπορεί να είναι χριστιανοί και όπως και είναι μα και τόσοι άνθρωποι γύρω μας είναι και λέγονται χριστιανοί και μακάρι ο Χριστός έστω και τώρα, να μιλήσει στη καρδιά τους, να μαλακώσει την ψυχή τους και να καταλάβουν και κατανοήσουν το τραγικό λάθος που έκαναν και να καταλάβουμε όλοι ότι η σκληρότητα, οι μαγκιές και οι αγριάδες όλων μας με όποια μορφή, δεν φέρνουν λύση.
Έναν κόμπο σε ένα σχοινί αν τον τραβήξεις και από τις δύο άκρες σφίγγεται ακόμα περισσότερο και δεν χαλαρώνει. Χρειάζεται αγάπη. Χρειάζεται τρυφερότητα, χρειάζεται στοργή, χρειάζεται καλοσύνη, χρειάζεται να μάθουμε να λέμε ΣΥΓΝΩΜΗ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΠΑΡΑΚΑΛΩ., για να καλλιεργήσουμε στην ψυχή του καθενός μας και στις ψυχές των παιδιών μας ότι καλύτερο, ότι ομορφότερο και ότι αγιότερο μας έδωσε ο Θεός να ζούμε σε αυτό τον κόσμο, την ζωή μας δηλαδή, και να την χαιρόμαστε και με αυτή την καλή ζωή μας να προετοιμάζουμε την άλλη που μας περιμένει μετά τον φυσικό θάνατό μας .
Η ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ λοιπόν προς τον Θεό, μας κατευθύνει να μάθουμε να είμαστε ευγνώμονες και σωστοί προς τους συνανθρώπους μας. Γιατί αν δεν καταλάβουμε τι χρωστάμε στις γυναίκες μας, στους άνδρες μας, στους γονείς μας, στα αδέλφια μας. στους φίλους και συνεργάτες μας, στους υπαλλήλους μας, ΤΟΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ.
Είμαστε αγρίμια που έχουν και την δυνατότητα να ζήσουν τελείως και μόνοι τους επάνω στα βουνά.
Ο Άνθρωπος όμως δεν είναι για να είναι σαν αγρίμι μόνος στα βουνά, είναι για την κοινωνία και την επικοινωνία και ζωή με τους συνανθρώπους του και σε αυτή την κοινωνία χρειάζονται αυτές οι αρετές προκειμένου να κάνουν την ζωή όλων μας υποφερτή και όμορφη.
Και μακάρι οι άνθρωποι διά της Εκκλησίας να ανακαλύψουν στις μέρες μας μία ζωή όπως την έζησαν και την βιώσαν κοντά στο Χριστό και η Παναγία Μητέρα Του και Μητέρα μας και οι αγωνιζόμενοι, όλων των αιώνων και εποχών, Άγιοι μας, όπως έζησε και δίδαξε ο σημερινά εορταζόμενος μεγάλος ασκητής Άγιος της Εκκλησίας Όσιος Αντώνιος και όπως ομολόγησε και μαρτύρησε για την πίστη μας ο Άγιος Νεομάρτυρας Γεώργιος των Ιωαννίνων, των οποίων ζητούμε τις ευχές και τις προσευχές και πρεσβείες. Αμήν