ΠΗΓΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΩΝ
†Π. ΘΩΜΑ ΒΑΜΒΙΝΗ
Ο φλοιός του κόσμου διαρκώς αλλάζει, ο πυρήνας του όμως παραμένει ίδιος, πυρακτωμένος, με φυλακισμένες ισχυρές δυνάμεις, που αρκετές φορές δείχνουν την ισχύ τους με ηφαιστειακές εκρήξεις· δηλαδή με θυμούς, επαναστάσεις, πολέμους, καταστροφές, αλλά και με δημιουργικές ενέργειες σε όλα τα πεδία της ζωής του κόσμου.
Τέτοιες δημιουργικές «ηφαιστειακές εκρήξεις» είναι και οι εμπνεύσεις για υψηλότερη ζωή, με υγιή θυμό, υπομονή και ανδρεία, που οδηγεί τους θεουμένους στην κατά το δυνατόν ακριβέστερη τήρηση των εντολών του Χριστού, που φθάνει μέχρι και στις λεπτότατες κινήσεις του νου, της καρδιάς και της διανοίας.
Το εξωτερικό, λοιπόν, περίβλημα της ζωής του κόσμου διαρκώς εξελίσσεται μαζί με τους πολλούς κλάδους της επιστήμης, τις κοινωνικές αλλαγές και την ανάπτυξη της τεχνολογίας.
Αυτή η πολυμερής εξέλιξη δημιουργεί στον Λαό της Εκκλησίας, στην θεολογία και την ποιμαντική της, πολλών ειδών προκλήσεις.
Έργο των ποιμένων της Εκκλησίας είναι να εκφράζουν την θεολογία και την εμπειρία των αγίων της απέναντι στις προκλήσεις αυτές και να κρατούν τον λαό της ανεπηρέαστο από παραπλανητικές επιδράσεις, σταθερά προσηλωμένο στο αποστολικό κήρυγμα και την ζωή της Εκκλησίας.
Αυτή η ποιμαντική μέριμνα χρειάζεται όλο τον πλούτο της Αποστολικής και Πατερικής διδαχής, η οποία «νομοθετεί» όλες τις δυνάμεις της ψυχής και φωτίζει τον «κρυπτό της καρδίας άνθρωπο», δηλαδή τον «πυρήνα» της ζωής των ανθρώπων, ο οποίος, αν δεν εκχυθεί η ειρήνη του Θεού σε αυτόν, είναι ευεπίφορος σε καταστροφικές «ηφαιστειακές εκρήξεις».
Θα καταγράψουμε στην συνέχεια 2 πηγές προκλήσεων που δέχεται η Εκκλησία και βέβαια οι πάντες γνωρίζουν πως δεν είναι μόνον αυτές.
Βλέποντας τα πράγματα μέσα στις συνθήκες που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού· η μία πηγή είναι εσωτερική και η άλλη πηγή είναι εξωτερική.
Η εσωτερική πηγή είναι η ευαισθησία και η υγιής αντίδραση σε κάθε αλλοίωση της πίστης και της ζωής της Εκκλησίας, η οποία όμως κάτω από την καθοδήγηση ορισμένων Ποιμένων, κυρίως μέσω του διαδικτύου, χάνει τον προσανατολισμό της και διχάζει τον λαό της Εκκλησίας.
Η άλλη πηγή είναι η εξέλιξη της επιστήμης. Έχει παρατηρηθεί ότι τον τελευταίο καιρό δεν γίνεται πολύς λόγος για θεμελιώδη θέματα της πίστεως. Το ενδιαφέρον μονοπωλεί η πανδημία του κορωνοϊού, οι επιπτώσεις που έχει στην εκκλησιαστική ζωή και οι ερμηνείες της εξαπλώσεώς του, κυρίως οι διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, οι οποίες από αρκετούς εκλαμβάνονται ως η αλήθεια που δεν λέγεται από τους έγκυρους επιστήμονες, ούτε ακόμη από αυτή την Ηγεσία τους Επισκόπους και Κληρικούς της Εκκλησίας μας.
Το ανησυχητικότερο από όλα, όμως, είναι ότι εμφανίζονται ως κριτήρια της εκκλησιαστικής ζωής πράγματα που δεν έχουν καμιά σχέση με την εκκλησιαστική ζωή.
Έτσι, ΠΑΡΑΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΑΔΥΝΑΤΙΖΕΙ ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ, καθώς και ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, που έχει ως περιεχόμενο την σωτηριολογική σημασία των Ορθών Δογμάτων.
Σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα εμφανίζεται πολύ έντονα «ο πειρασμός της επιστήμης», κυρίως της μοριακής βιολογίας και της γενετικής μηχανικής που αποτελούν ακόμα μία άλλη πηγή προκλήσεων για την πίστη μας και την Εκκλησία. Μια ένδειξη της ισχύος αυτής της προκλήσεως είναι ο θόρυβος που δημιουργήθηκε για τα εμβόλια και κάποιες θεραπευτικές αγωγές, που προκάλεσε έντονες συζητήσεις στο διαδίκτυο.
Τα θέματα αυτά, όμως, εκτός από την Πολιτεία, τα αντιμετωπίζει υπεύθυνα και η Εκκλησία, με δική της Ειδική Συνοδική Επιτροπή Ειδικών επιστημόνων που είναι ταυτόχρονα πιστά και ενεργά μέλη Της. Η εν λόγω Ειδική Συνοδική Επιτροπή εισηγείται στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας της Εκκλησίας μας, η Οποία με την σειρά Της παίρνει τις τελικές πνευματικές και πρακτικές αποφάσεις. Γι’ αυτό τα μέλη της Εκκλησίας, για θέματα επιστημονικά, έχουν στέρεο στήριγμα, ώστε να μη σαλεύονται από ποικίλες διδασκαλίες.
Ο καθένας μας, όλες αυτές τις προκλήσεις οφείλει να τις αντιμετωπίζει ως μέλος της Εκκλησίας, ενταγμένος οργανικά στον θεσμό της, το Συνοδικό Ιεραρχικό Σύστημα, αντλώντας καθοδηγητικούς λόγους από τους Κανονικούς Ποιμένες και Επισκόπους Της και σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων της και αυτό το σημειώνουμε εδώ για τους εξής δύο παρακάτω σημαντικούς λόγους:
Πρώτον, αν θέλουμε να ζούμε ως πραγματικά μέλη της Εκκλησίας, δεν μπορούμε να αγνοούμε Αυτούς τους Κανονικούς Ποιμένες και Επισκόπους μας που είχαν και έχουν πάντα σύμφωνα με την Αποστολική Παράδοση της Εκκλησίας του Χριστού, την ποιμαντική πνευματική ευθύνη της διαποίμανσης του λαού, και αναφέρομαι στην Ιερά Σύνοδο, στους Επισκόπους, αλλά και στη συνέχεια Αυτών δηλαδή στους Πρεσβυτέρους που οφείλουν με πνεύμα απόλυτης υπακοής και αφοσιώσεως στον Επίσκοπό Τους να διακονούν τον λαό της Εκκλησίας πάντα όπως τονίστηκε υπό την ευλογία και ευθύνη των Επισκόπων τους. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ «ΑΣΥΝΤΑΚΤΟ ΣΩΜΑ». Έχει ιεραρχική διάρθρωση και διοικείται συνοδικά. Δεν αυτονομούμαστε, λοιπόν, χαράζοντας δικούς μας δρόμους. Δεν αφήνουμε τον εαυτό μας έκθετο σε ορισμένους που ενσπείρουν υπόνοιες για τους ποιμένες της Εκκλησίας, ασκώντας μια «ποιμαντική υπονοιών» με την επίκληση του πολέμου των «σκοτεινών δυνάμεων», των οποίων αυτοί (δήθεν) γνωρίζουν πολύ καλά τις υποχθόνιες μεθοδεύσεις τους.
«ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ» υπάρχουν, αλλά ο πόλεμος εναντίον τους γίνεται με τα «όπλα του φωτός», με την πιστή και απόλυτη προσήλωση μας στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Κυρίου μας Ιησού Χριστού, με την τήρηση όλων των εντολών Του, μέσα στον θεσμό της ζωής και Παραδόσεως της Αγίας μας Εκκλησίας, που είναι το Σώμα Του, και όχι με την βύθιση στο σκοτάδι των υπονοιών και την αμφισβήτηση τελικά στην πράξη από αυτά που λέμε δεξιά και αριστερά του Ιεραρχικού και Συνοδικού Πολιτεύματος της Αγίας του Χριστού Εκκλησίας μας.
Δεύτερον, μέσα στις συνθήκες της σύγχρονης ζωής λαμβάνουμε φως καθοδηγητικό από τις θεόπνευστες διδασκαλίες των Αγίων Πατέρων, ΜΕΝΟΝΤΑΣ ΑΤΑΛΑΝΤΕΥΤΑ ΕΝΤΑΓΜΕΝΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ «ΘΕΣΜΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ».
ΑΥΤΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗ,
Δυστυχώς δεν καταφεύγουμε στους Πατέρες της Εκκλησίας μας όταν θέλουμε να μιλήσουμε για τις ποικίλες ασθένειες της ψυχής, για τις αιτίες και τα συμπτώματά τους, παρά το γεγονός ότι έχουμε ακούσει, έχουμε διδαχθεί ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας μας είναι Αυτοί που γνωρίζουν πολύ καλά την υγεία και την ασθένεια της ψυχής του ανθρώπου.
Θέλετε Αποδείξεις της άγνοιας και της κακής συμπεριφοράς μας;
Το διαπιστώνουμε καθαρά σε διαδικτυακές αντιδράσεις απέναντι σε κείμενα, τα οποία στηρίζονται στους Πατέρες της Εκκλησίας, και μάλιστα τους νηπτικούς, στην μελέτη και αντιμετώπιση σύγχρονων προβληματικών καταστάσεων. Αποκαλυπτικός αυτής της νοοτροπίας είναι ο ακόλουθος τίτλος σχετικού κειμένου: «Προς Θεού! Όχι και τους αγίους Πατέρες στην υπηρεσία του κορωνοιού». Δηλαδή, η χρήση της εν Αγίω Πνεύματι διεισδυτικής διδασκαλίας των Αγίων Πατέρων, στην περιγραφή πνευματικών ασθενειών, που εκδηλώθηκαν μέσα στις συνθήκες της πανδημίας του κορωνοιού, θεωρείται υπαγωγή τους στην υπηρεσία του κορωνοιού!!!!!!!!
Το πιο αποκαλυπτικό αυτής της νοοτροπίας, είναι ο χαρακτηρισμός της καταγραφής των συμπτωμάτων της πνευματικής ασθένειας των υπονοιών, όπως μας την δίνουν οι άγιοι Πατέρες, ΩΣ ΧΛΕΥΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ!
Υπάρχει ένας βασικός κανόνας: ΟΛΑ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΑ. ΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΜΑΣ ΔΙΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΚΡΙΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑ.
Στην περίοδο που διερχόμαστε, η κόπωση από τα συνεχιζόμενα μέτρα, πρέπει να μας κάνη περισσότερο νηφάλιους. Σε αυτό μας βοηθά η διαρκής τροφοδοσία μας από την πλούσια τράπεζα της Πατερικής Διδασκαλίας. Αυτή κρατά σε ορθό προσανατολισμό την σκέψη μας και μας αποτρέπει από τις περιπλοκές σε υπόνοιες και συνωμοσιολογίες.
Βλέπουμε τους Ι. Ναούς μας ακόμα να παραμένουν κλειστοί ή με περιορισμένο αριθμό πιστών στις Ι. Ακολουθίες την Θ. Λειτουργία και την εν γένει Λατρευτική ζωή της Εκκλησίας μας, βλέπουμε δηλαδή αντικειμενικές δυσκολίες στην Λειτουργική και Μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Αυτά τα γεγονότα, κάτω από ειδική καθοδήγηση, γίνονται αφορμή για την διασπορά υπονοιών και «νοσογόνων λογισμών». Όμως με υπόνοιες, χωρίς επίγνωση των ιδιαίτερων συνθηκών και χωρίς τεκμηριωμένο λόγο, επιστημονικά και θεολογικά, δεν μπορεί κανείς να σταθεί απέναντι σε αποφάσεις που αδικούν τον Λαό της Εκκλησίας, με το να του στερούν την δυνατότητα της μετοχής στην Θεία Ευχαριστία και την Θ. Κοινωνία, και τα άλλα Ι . Μυστήρια. ΦΘΑΣΑΜΕ ΣΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΕΣ ΝΑ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ « Π Α Ρ Α Δ Ο Σ Ι Α Κ Ο Ι », ΓΝΗΣΙΑ ΤΕΚΝΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΔΗΛΑΔΉ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΙ.
Τα λεξικά όμως δίνοντάς μας την σημασία της λέξης «ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΑΣ» επιβεβαιώνουν την κοινωνική και εκκλησιαστική προβληματικότητά τους.
Το Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη γράφει: «ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΑΣ: Ο ΚΑΤΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΤΑ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΑ».
Το Λεξικό Μπαμπινιώτη τον περιγράφει αναλυτικότερα. «ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΑΣ: Είναι το «πρόσωπο που συστηματικά αρνείται την ισχύ ή το κύρος των παραδεδεγμένων, που εκφράζει απόψεις αντίθετες προς τις επικρατούσες και αξίες και αρχές αντίθετες προς τις καθιερωμένες».
Είναι προφανές ότι αυτός που δεν θέλει να κρίνεται από το φως της Πατερικής Διδασκαλίας και δεν δέχεται να κρίνει τα σύγχρονα θέματα με βάση τις Παραδεδεγμένες Πατερικές Νουθεσίες, Πρακτικές και Διδασκαλίες κι ακόμη εκφράζει απόψεις αντίθετες προς τις εν Αγίω Πνεύματι Αποφάσεις της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας , ουσιαστικά στη πράξη ΥΠΟΝΟΜΕΥΕΙ ΤΗΝ ΙΔΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Εν κατακλείδι. Είναι πολλές οι προκλήσεις που δέχεται διαρκώς ο θεσμός και η διδασκαλία της Εκκλησίας.
Στις μέρες μας, θα πρέπει με κάθε τρόπο να εμποδισθεί η εξάπλωση της καλλιέργειας των υπονοιών, ώστε να αποτραπεί η μετάδοση ενός ακόμα πιο φονικό εντός της Εκκλησίας και του Λαού του Θεού δαιμονικού ιού, «του ιού της ατεκμηρίωτης αμφισβήτησης», ο οποίος, ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟΔΕΚΤΑ ΤΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ, ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΔΙΔΑΧΗ ΚΑΙ ΤΟ ΙΕΡΑΡΧΙΚΟ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΤΟΤΕ ΜΕΤΑΤΡΕΠΕΙ ΖΩΝΤΑΝΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΚΟΙΝΟΥΣ ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΕΣ.
Αδελφοί, ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!!!!!!!