ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ 25η ΜΑΡΤΙΟΥ 2021

† ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ

Κάθε χρόνο όταν έχουμε την μεγάλη Θεομητορική Εορτή του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου και την Επέτειο της Εθνικής μας Παλιγγενεσίας, όλοι μας αισθανόμαστε, ως Ορθόδοξοι Χριστιανοί και ως Έλληνες, δέος ιερό και εσωτερικό πνευματικό συγκλονισμό. Ευχαριστούμε τον εν Τριάδι Προσκυνούμενο Θεό μας για την οικονομία και την δωρεά Του προς το ανθρώπινο γένος, αφού «κλίνας ουρανούς κατήλθε και εσαρκώθη εις τα πάναγνα αίματα της υπερευλογημένης Δεσποίνης του κόσμου, της ητοιμασμένης, ίνα θρόνος του Βασιλέως της δόξης γένηται και προσφερθή ως η νέα Εύα, η Εύα της υπακοής προς τον Θεόν και καταστή η κλίμαξ η ενώσασα τον Ουρανόν με την γην».

Σήμερα λίγα θα αναφέρω περί του κοσμοσωτηρίου γεγονότος της Σαρκώσεως του Θεού, εν τη πανάγνω μήτρα της Πανακηράτου Κόρης της Κυρίας μας Θεοτόκου, αφού χθες στο Μεγάλο Εσπερινό ο Αδελφός μας π. Κων. Σπανός έκανε εκτενή απ’ άμβωνος λόγο , περί της Λαμπρής αυτής Εορτής. «Ιδού συλλήψη εν γαστρί και τέξη υιόν, και καλέσεις το όνομα αυτού Ιησούν. Ούτος έσται μέγας και υιός υψίστου κληθήσεται και δώσει αυτώ Κύριος ο Θεός τον θρόνον Δαυίδ του Πατρός αυτού και βασιλεύσει επί τον οίκον Ιακώβ εις τους αιώνας και της βασιλείας αυτού ουκ έσται τέλος» (Λουκ. Α , 31-33), είπε ο Άγγελος στην Παναγία, αποκαλύπτοντας την προαιώνια βουλή του Θεού. «Η δε μακαρία Παρθένος, ούτε τι των ειωθότων, ούτε φύσει προσήκον εναγομένη, πάσαν δε νυν δύναμιν υπερβαίνον…». «Πως έσται μοι τούτο, φησίν, επεί άνδρα ου γινώσκω; Εγώ μεν Θεού προς υποδοχήν έτοιμος και ικανώς έχω παρασκευής^. ει δε και η φύσις ακολουθήσει, διδάσκοις αν». (Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας). Και ο Άγγελος απαντά: «Πνεύμα Άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι»(Λουκ. Α , 35). Έτσι συντελείται το μέγιστο θαύμα και επέρχεται η σωτηρία του ανθρώπου, δια της Σαρκώσεως του Θεού και Λόγου, του Νέου Αδάμ, ο οποίος δια του Τ. Σταυρού, του θανάτου και της 3ημέρου ταφής και της εκ νεκρών Αναστάσεώς Του, θα αναστήσει το ανθρώπινο γένος και θα ανακαινίσει όλη την κτίση. «Σήμερον, λοιπόν, της σωτηρίας ημών το κεφάλαιον και του απ’ αιώνος μυστηρίου η φανέρωσις. Ο Υιός του Θεού, υιός της Παρθένου γίνεται και Γαβριήλ την χάριν ευαγγελίζεται...».

Όμως, έρχομαι τώρα στο Β΄ μέρος του σημερινού μεγάλου εορτασμού, ο οποίος αφορά τους Έλληνες Ορθοδόξους Χριστιανούς, όπου γης και κυρίως τους εν Ελλάδι, όλους εμάς, που γιορτάζουμε στην σημερινή μεγάλη επέτειο των 200 χρόνων 1821-2021 από την Εθνική μας Παλιγγενεσία. Το λέω αυτό διότι συνεχίζουν να υπάρχουν θέματα και προβλήματα, τα οποία αναφύονται τα τελευταία χρόνια, ως μη ώφελεν, που έχουν σχέση τόσο με την αγία και αμώμητο πίστη μας, όσον και με την εθνική μας υπόθεση, και ιστορία και την εθνική μας υπόσταση. Αυτό δημιουργεί έντονο προβληματισμό στους υγιώς σκεπτόμενους Έλληνες και ξένους, αφού είναι πρωτοφανές σε παγκόσμιο επίπεδο, το ότι υπάρχουν ακόμα Έλληνες, οι οποίοι είτε εξ ιδίας προαιρέσεως η αρρωστημένης φαντασίας, η εξ άλλων αιτιών, μη έχοντες γνώση των πραγμάτων σε βάθος και από ανεξήγητη εμπάθεια κινούμενοι, επιχειρούν να αλλοιώσουν, να παραχαράξουν, να παραποιήσουν την ένδοξη ιστορία του Έθνους μας, μη σεβόμενοι μαρτύρια και θυσίες γενεών και αιώνων, εξ αιτίας των οποίων σήμερα απολαμβάνομε την Ελευθερία μας και τόσα άλλα ιερά προνόμία. Η Ιστορία φορά γράφεται, και εμείς οι Έλληνες έχουμε ήρωες και δεν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε .

Δίκαια το Έθνος μας θέσπισε τον εορτασμό της Εθνικής Παλιγγενεσίας κατά την Μεγάλη Εορτή της Παναγίας, στις 25 Μαρτίου και ουσιαστικά και συμβολικά. Τότε είχαν ορίσει να αρχίσει η Επανάσταση. Αν άρχισε κάποιες ημέρες νωρίτερα, από τον μεγάλο πόθο για την λευτεριά, αυτό δεν σημαίνει, ότι οι Έλληνες δεν είχαν μάρτυρα και προστάτη τους την Παναγία την Ευαγγελίστρια για την λευτεριά της Πατρίδας. Οι κατά καιρούς αναφυόμενοι μικρόνοες και «εκτελεσταί» τής  Ιστορίας, με την έννοια της κατακρημνίσεως του βάθρου της ιστορικής αληθείας, δρούνε ελεύθεροι, ανενόχλητοι, προκαλώντας σύγχυση κυρίως στους νέους Έλληνες, οι οποίοι αντιμετωπίζουμε εκτός της πανδημίας και την οικονομικής δυσκολίας για την επιβίωσή μας και πλείστα άλλα προβλήματα. Η ζημία που προκαλείται στις νεότερες γενιές είναι μέγιστη. Η ζημιά που συνίσταται

• Ύβρη εναντίον της Ορθοδόξου Πίστεώς.

• Συκοφαντία σε βάρος της αλήθειας των γεγονότων.

• Αγνωμοσύνη έναντι όλων εκείνων, οι οποίοι ευκλεώς αγωνίστηκαν και ηρωικώς έπεσαν, υπέρ της Πίστεως και της Πατρίδος.

Η ζημία αυτή γίνεται μεγαλύτερη αφού τα τελευταία χρόνια, όλα εκείνα τα στοιχεία και μεγέθη τα οποία συνιστούν την ουσία του αγώνος και της θυσίας, υπέπεσαν από μερικούς νεοέλληνες σε ανυποληψία και με την αλλοίωση, την διαστρέβλωσή και παραχάραξή τους κατέστησαν άγνωστα η το ακόμη χειρότερο κακώς γνωστά στις νεότερες γενιές. Αυτό το θρασύτατο έγκλημα συνεχίζεται δυστυχώς, με την ανοχή όλων μας.

ΤΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΚΥΠΤΟΥΝ Η ΜΑΛΛΟΝ ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΧΡΗΖΟΥΝ ΠΡΟΣΟΧΗΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΩΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:

  1. Γιατί έγινε η Επανάσταση του 1821;

  2. Ποιός έκανε την Επανάσταση;

  3. Ποιά τα αποτελέσματα της Επαναστάσεως του 1821;

1. Γιατί έγινε η Επανάσταση του 1821;

Όταν στην πόρτα της Αγίας Σοφιάς, στην αιματοβαμμένη Βασιλεύουσα, την αποφράδα εκείνη ημέρα της 29ης Μαΐου 1453, σφάδαζε διπλοσφαγμένος ο Δικέφαλος Βυζαντινός Αετός, τότε το δούλο Γένος, όρκο έδινε ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ότι ζυγό δεν θα μπορέσει να βαστάξει και ότι θα αγωνιστεί, έστω και αν χρειασθούν πολλά-πολλά χρόνια για να τον αποτινάξει. Εκείνη την ώρα πλήττονταν τα σπλάχνα του. Διακυβεύετο ότι ιερό και όσιο είχε. Υβρίζετο η Πίστη στον αληθινό Θεό. Βεβηλώνονταν οι Εκκλησιές. Ατιμάζονταν αγαπημένα πρόσωπα. Εστερείτο η δυνατότητα να αναπνέει, να ζει ελεύθερος, να δρα, να κινείται μέσα στα πλαίσια της τιμής και της αξιοπρεπείας του ανθρώπου. Γνώριζε ο Ρωμιός από την πρώτη στιγμή, ότι δεν θα ήταν ούτε 1 ημέρα, ούτε 1 μήνας και 1 χρόνος η σκλαβιά και το σκοτάδι. Έβλεπε πολύ βαθειά, στον ορίζοντα, την αλυσίδα της σκλαβιάς. Μέσα σ’ αυτό το σκοτάδι παρέδιδε η μια γενιά στην άλλη την Ι. Παρακαταθήκη και την Ευχή για την επιτυχή έκβαση του αγώνος, ο οποίος από την πρώτη στιγμή είχε αρχίσει. Έκανε απογόνους ο ραγιάς και τους κατηχούσε, τους μυούσε στο μεγάλο μυστικό. Τους έδειχνε την Μεγάλη Εκκλησιά που και σήμερα προκλητικά μετατράπηκε σε τζαμί, μιλούσε για ερήμωση και καταστροφή και ετοίμαζε την μεγάλη ημέρα του ξεσηκωμού.

Τα παραπάνω αναφέρω επειδή από χείλη ανιστόρητα ειπώθηκε το παράδοξο, πρωτάκουστο και ιστορικά βλάσφημο, ότι η γενιά που επαναστάτησε το 1821, δεν είχε καμιά συνοχή και σχέση πνευματική η ιστορική συνέχεια με την γενιά του 1453. Αυτό όπως και τα άλλα παρόμοια, μόνο μισέλληνες η πληρωμένοι κονδυλοφόροι μπορούν να υποστηρίξουν. Η πιο τρανή απόδειξη ότι η γενιά του 1821 ήταν η αναπόσπαστη συνέχεια εκείνης του 1453 είναι το ότι πριν από το κίνημα του 1821, ένδεκα (11) κινήματα μεγάλα και άλλα 100 μικρότερα είχαν, κατά το διάστημα των 4 αιώνων της σκλαβιάς, προηγηθεί για την απελευθέρωση του δούλου Γένους. Παραπέμπω ενδεικτικά ιστορικές μαρτυρίες, θρύλους και παραδόσεις, οι οποίες βεβαιώνουν ότι οι Αγωνιστές του 1821 ζούσαν, παρά την 4 αιώνων χρονική απόσταση, τα γεγονότα της Αλώσεως, ωσεί παρόντα.

Ακούστε την φωνή, η οποία έρχεται μέσα από τον ζόφο της Τουρκοκρατίας. Έτος 1672. Στα Ιεροσόλυμα ο Πατριάρχης Δοσίθεος στη συνεδρία της Πατριαρχικής Συνόδου, η οποία συζήτησε περί του Κυρίλλου Λουκάρεως, Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, θα πεί:

«Ρωμαίων γη (η Ορθόδοξος Ελλάς) νυν εισέτι κρατείται και ταλαιπωρείται σύμπασα, ως μηδέποτε τεταλαιπώρηται παρά τινος αρχής εν τοις εξωτερικοίς πράγμασι, μηδέν γένος υπήκοον. Αλλ’ ούτοι εισίν ανώτεροι του φόβου και των απειλών, ώστε συμβέβηκεν αυτοίς λάμπειν ως μάρτυρας ου καθ’ εκάστην ημέραν, αλλά και καθ’ ώραν και στιγμήν και ούτω προσπαίζουσι τη καταιγίδι ταύτη, ην οι αντίδικοι μόνη ακοή και φρίττουσι και θαυμάζουσι.». Το γένος των Ελλήνων λέει ο Πατριάρχης Δοσίθεος, ευρίσκεται στη πιο δεινή καταιγίδα.«Παιδομάζωμα, χαράτσι, φυλακίσεις και δαρμοί, βιασμοί και ατιμώσεις, φόνοι άγριοι και άλλα πολλά». Όμως οι αγωνιστές μένουν «ανώτεροι του φόβου και των απειλών» και «προσπαίζουσι τη καταιγίδι». Οι σκλάβοι γίνονται μάρτυρες. Πεθαίνουν, δεν υποχωρούν. Την ώρα του μαρτυρίου λάμπουν σαν τον πρωτομάρτυρα Στέφανο, που ενώ ελιθάζετο, το πρόσωπο αυτού, έλαμπε «ωσεί πρόσωπον αγγέλου». Έτσι έγινε το θαύμα, σε πείσμα εκείνων που επιδίδονται στην απομυθοποίηση της Ιστορίας και τον αποχριστιανισμό του Ελληνικού Έθνους.

Γράφει ο Σπυρίδων Τρικούπης στον επίλογο της Ιστορίας του: «Είναι τω όντι αξιοπαρατήρητον, ότι τα σχέδια της Αυλής και των ξένων Δυνάμεων επί του Ελληνικού αγώνα, όχι μόνον εματαιώθησαν, αλλά και ενάντια της θελήσεως και της πολιτικής των, όλα απέβησαν. Ήθελαν την ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Και η Οθωμανική Αυτοκρατορία κατεκολοβώθη. Ήθελαν την κατάθλιψιν και αποτυχίαν του επαναστατικού κινήματος της Ελλάδος, και το επαναστατικόν κίνημα της Ελλάδος εν μέσω ορατών και αοράτων δυσκολιών και κινδύνων εθριάμβευσεν… Μελετώ δε, ω αναγνώστα, τα κατά την επανάστασιν… και εκπληττόμενος, δι όσα κατόρθωσαν, οι επέκεινα εξαετίας αβοηθητί τον υπέρμεγαν τούτον και άνισον αγωνισθέντες και κατά γην και κατά θάλασσαν αγώνα, λέγω, ενθυμού, ότι ο αγών ήταν υπέρ πίστεως και υπέρ ανακτήσεως της πατρώας γης και ελευθερίας, τουτέστιν ο ιερώτερος και ο ενδοξότερος όλων των αγώνων…»

Στον ιερό αγώνα των Ελλήνων πρυτάνευσε το πνεύμα της θυσίας και η πίστη στο Θεό. Στη διακήρυξη της Α’ Εθνοσυνελεύσεως στην Επίδαυρο αναφέρεται:« Κινήσαμεν τον πόλεμον κατά των Τούρκων…. αποφασίσαντες η να επιτύχωμεν τον σκοπόν μας… η να χαθώμεν εξ ολοκλήρου….

Ο ύψιστος Θεός μας εβοήθησε καίτοι όχι ικανά προπαρασκευασμένους, εις τοιούτον μέγα τω όντι επιχείρημα».(Αρχεία Εθνικής Παλιγγενεσίας, εκδ. Βιβλιοθήκης Βουλής των Ελλήνων, Αθήναι 1971, τομ. 3ος, σελ. 41). Γι΄ αυτό έγινε η Επανάσταση. Το λένε οι ίδιοι που την έκαναν. Τι χρεία άλλων μαρτύρων έχουμε;

2. Ποιοί έκαναν την Επανάσταση;

Είναι αληθές και πανθομολογούμενο ότι, τον αγώνα τον έκαναν όλοι οι Έλληνες, μικροί και μεγάλοι, επώνυμοι και ανώνυμοι, άνδρες και γυναίκες, φτωχοί η και έχοντες, Κληρικοί και λαϊκοί. Κανείς δεν έμεινε απ’ έξω από αυτή την πρόσκληση της Πατρίδος στο κοινό χρέος. Όλοι αισθάνονταν βαρύ το φορτίο και τον ζυγό της σκλαβιάς.

Ο Κολοκοτρώνης θα ομολογήσει χαρακτηριστικά:

«Όταν αποφασίσαμε να κάνουμε την Επανάσταση, δεν συλλογιστήκαμε, ούτε πόσοι ήμεθα, ούτε πως δεν έχομε άρματα, ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τις πόλεις, ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε: «που πάτε να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα», αλλ’ ως μία βροχή έπεσεν εις όλους μας η επιθυμία της λευτεριάς μας και όλοι και Κληρικοί και Προεστοί και Καπεταναίοι και πεπαιδευμένοι και οι Έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι εσυμφωνήσαμε εις αυτόν τον σκοπό και εκάναμε την Επανάσταση (Λόγος στην Πνύκα). Και θα συνεχίσει: «Ο ένας επήγε εις τον πόλεμο, ο αδελφός του έφερνε ξύλα, η γυναίκα του εζύμωσε ψωμί και έφερνε μπαρουτόβολα εις το στρατόπεδο… και αν αυτή η ομόνοια βαστούσε ακόμα δύο χρόνους, ηθέλαμε κυριεύσει και την Θεσσαλία και την Μακεδονία και ίσως εφθάναμε και έως την Κωνσταντινούπολιν…»

Είπαν οι ανθέλληνες: «Η Επανάσταση ήταν ταξική». Αλλά γι’ αυτό το θέμα είναι εύγλωτη και η «διαμαρτύρηση», την οποία η Ελληνική Κυβέρνηση έστειλε στις 12 Αυγούστου 1824 στην Αγγλία, αγανακτισμένη για το προτεινόμενο ρωσικό σχέδιο δημιουργίας 3 κρατιδίων στο Ελληνικό έδαφος.

«Οι Έλληνες προ 4 ετών θαρρούντες αδιασείστως εις την Θεία Πρόνοια υπερασπίζονται με καλήν έκβασιν το έδαφος των προπατόρων των. Λέγομεν ότι υπερασπίζονται το έδαφος, επειδή ολίγον φροντίζουν δια τας πόλεις και τα χωριά, δια τας οικίας και τας ιδιοκτησίας των. Αποσείοντες τον αφόρητον ζυγόν αυτών είχον προ οφθαλμών τον ιερόν σκοπόν, του να σώσουν την πίστιν των, την πατρίδα των, τους ιερούς Ναούς των… και όχι εκείνα τα πολιτικά τέλη, τα οποία ετάραττον τότε την Ευρώπην». (Σπ. Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως, Αθήναι 1925, τομ. 2, σελ. 266).

Πολλά τέτοια κείμενα θα μπορούσαμε να παραθέσουμε, όπως την έγκυρη γνώμη, ότι:

«Η Ελληνική Επανάστασις του 1821 είναι άνθος αυτοφυές και κατ’ εξοχήν Ελληνικόν… Δεν ενέπνευσαν αυτήν αι περί πολιτείας και κοινωνίας θεωρίαι της Γαλλικής επαναστάσεως… αρχαί ανέκαθεν γνωσταί βεβαίως και οικείαι προς τους Έλληνας, αλλά ιδέαι κατά πολύ υψηλότεραι. Η πίστις προς τον Θεόν, η Ορθόδοξος θρησκεία μας και η Πατρίς… Διεξήχθη αύτη υπό πληθυσμού, ο οποίος ενώ κατ’ ανάγκην ευρίσκετο εις διαφορετικάς καταστάσεις, Φιλικοί, Νησιώτες, λαϊκές τάξεις, διετήρησαν εν τούτοις αδιάσειστον την ιδεολογικήν βάσιν του αγώνος των και την κοινήν απελευθερωτικήν προσπάθειαν και ορμήν»(βλ. Ε.Γ. Πρωτοψάλτης, Πολιτική Ιστορία της νεώτερης Ελλάδος, σ.σ. 123-128).

• Τον αγώνα τον έκαναν, οι απλοί γεμάτοι πίστη στο Θεό και αγάπη στην Πατρίδα Έλληνες.

• Τον αγώνα τον έκανε ο φτωχοκαλόγερος στης Εκκλησιάς τον νάρθηκα και στου Μοναστηριού τη λιτή, μαθαίνοντας τα Ελληνόπουλα Γράμματα μέσα από το Ψαλτήρι και το Οκτωήχι. Το κρυφό Σχολειό δεν ήταν μύθος. Ήταν μία πραγματικότητα. Σε πολλά μέρη της Ελλάδος καθ’ όλη την διάρκεια της τουρκικής σκλαβιάς, οι διαθέσεις των Τούρκων αφεντάδων, έναντι των Ρωμιών, ήταν άθλιες, απάνθρωπες, σκληρές. Ανάμεσα σε όλα και η απαγόρευση της παιδείας και της μορφώσεως των Ελληνοπαίδων. Εκεί έπαιξε τον ρόλο της η Εκκλησία. Ακόμα και σε καιρούς και σε κάποιες περιοχές που κάπως ήταν ελαστικά τα πράγματα, ακόμα και τότε κρυφά γινόταν το μεγάλο μάθημα για να φτάσουμε στο μεγάλο θαύμα. Μπορεί να ήξερε ο Τούρκος την πόρτα του «Σχολειού», αλλά δεν έμαθε ποτέ ότι εκεί ανασταινόταν του σκλάβου η αποσταμένη ελπίδα και καλλιεργείτο το ελεύθερο φρόνημα, για να φτάσουμε στης λευτεριάς την ένδοξη ημέρα. Κλειστά κρατήθηκαν τόσους αιώνες τα στόματα των σκλαβόπουλων, σαν το στόμα του εξομολόγου, για να ανοίξουν μια και καλή, την ευλογημένη ώρα και να κραυγάσουν «Ελευθερία η θάνατος».

Μη ξεχνάμε ότι μιλώντας για το «κρυφό σχολειό», μιλάμε για την εκπαίδευση κάτω από τις σκληρές συνθήκες μιας φρικτής και αλλόθρησκης Κατοχής. Και μη μου πείτε, ότι η Τουρκία στα 400 χρόνια της σκλαβιάς στην Ελλάδα, ήταν δημοκρατικότερη από σήμερα και σέβετο τους θεσμούς και τις αξίες!

• Τον αγώνα τον έκαναν οι 10 Πατριάρχες που μαρτύρησαν και έδωσαν το αίμα τους υπέρ Πίστεως και Πατρίδος, οι 100 Αρχιερείς που με οποιονδήποτε τρόπο φρικτά τελειώθησαν, οι 6.000 Κληρικοί και Μοναχοί που προσφέρθηκαν θύματα εθελόθυτα υπέρ της ελευθερίας του Γένους.

• Τον αγώνα τον εμψύχωσε ο οίστρος για λευτεριά και ο πόθος για τη διατήρηση της γλώσσας και της θρησκείας, του Πατροκοσμά του Αιτωλού, που ιεραποστολικά διάβηκε χώρες και χωριά φωτίζοντας τα σκοτάδια μέσα στα οποία ζούσε το δούλο γένος.

• Τον αγώνα καθαγίασε ο θρυλικός Δεσπότης της Πάτρας, ο Γερμανός, στην Αγία Λαύρα των Καλαβρύτων και στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Πάτρα και τον τόνωσε με την διακήρυξή του:

Διακήρυξις του Γερμανού Εξάρχου της πρώτης κατά την τάξιν «Αχαΐας» Αρχιεπισκόπου Πατρών, προς τον Κλήρον και τους πιστούς της Πελοποννήσου.

«Πολυαγαπημένοι μας αδελφοί, ο Κύριος, ο οποίος τιμώρησε (ενν. δια της υποδουλώσεως εις τον κατακτητήν) τους πατέρας μας και τα τέκνα των, σας αναγγέλλει δια του στόματός μου το τέλος των ημερών, των δακρύων και των δοκιμασιών. Η φωνή του Κυρίου είπε, ότι θα είσθε ο στέφανος του κάλλους Του και το διάδημα της Βασιλείας Του. Η Αγία Σιών δεν θα παραδοθή πλέον στην ερήμωσιν (Ησαΐα 62,3). Ο ναός του Κυρίου, ο οποίος βεβηλώθηκε, σάν άθλιος χώρος, τα σκεύη της δόξης, τα οποία σύρθηκαν στον βούρκο (Α’ Μακαβ. 2,8-9), θα γίνουν καταιγίδα! Η άβυσσος την άβυσσον επικαλείται (Ψαλμ. 41,8). Η ευσπλαχνία του Κυρίου (Θρήνοι Ιερεμίου 5,1) θα επισκιάση τον Λαόν Του. Η φυλή των Τούρκων υπερέβη το μέτρο των ανομιών ἡ ώρα του καθαρμού έφθασε….. Να είσθε λοιπόν, αγαπημένοι, ω γένος των Ελλήνων φυλή Ελληνική, δύο φορές δοξασμένοι από τους Πατέρας σας νά οπλισθήτε με ζήλο του Θεού. Έκαστος εξ υμών ας ζωσθή την ρομφαία του, διότι είναι προτιμώτερον να αποθάνη τις με τα όπλα ανά χείρας, παρά να καταισχύνη τα ιερά της Πίστεώς του και την Πατρίδα του (Ψαλμ. 44,4). Εμπρός λοιπόν «ας συντρίψωμεν τα δεσμά, τον ζυγόν ο οποίος επικάθηται επί την κεφαλήν μας»(Ψαλμ. 2,3), διότι είμεθα οι κληρονόμοι του Θεού και οι συγκληρονόμοι του Ιησού Χριστού (Ψαλμ. 8,17)…….Στρατιώται του Σταυρού, καλείσθε να υπερασπισθήτε το θέλημα του Ουρανού! Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος να είσθε ευλογημένοι και συγκεχωρημένοι από τις αμαρτίςς σας»

Την ευλογία των όπλων και του αγώνα στην Αγία Λαύρα την αναφέρουν εκτός από τον ίδιο τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόφιλος, ο Βλαχοπαπαδόπουλος, ο οποίος ήταν αρχιδιάκονος του Παλαιών Πατρών Γερμανού, ο Πουκεβίλ, ο Ασημάκης Φωτήλας, η Γαλλική Εφημερίδα «ο Συνταγματικός», οι Times του Λονδίνου εκείνης της Εποχής. Όλοι αυτοί λένε ψέματα;

Ο Γεώργιος Παπανδρέου, παππούς του τέως Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου , είχε πει χαρακτηριστικά για την Αγία Λαύρα το έτος 1947. «…Προσέξτε το κοινό χρέος: Μη θίξουμε ποτέ τον θρύλο της Αγίας Λαύρας. Η Αγία Λαύρα είναι η Κιβωτός του Έθνους». (Αναπλιώτη. Το ξεκίνημα του εικοσιένα σ.17)

Δεν τους πειράζει τίποτε άλλο, τους πολεμίους αυτής της αλήθειας , παρά η ταύτιση της 25ης Μαρτίου της Εορτής δηλαδή του Ευαγγελισμού με την απαρχή του αγώνα. Αυτό ενοχλεί.

• Τον αγώνα πότισε η θυσία του Εθνοϊερομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ και των άλλων Αρχιερέων του Πατριαρχείου.

• Το δένδρο της ελευθερίας λίπανε το αίμα των Αρχιερέων και προκρίτων της Φυλακής της Τριπολιτσάς, που τους έφαγαν ζωντανούς τα σκουλήκια και τους βρήκε σαπισμένους ο Κολοκοτρώνης, όταν μπήκε ελευθερωτής της πόλεως.

• Αυτό τον αγώνα τον έκαναν η Μπουμπουλίνα και η Μαντώ Μαυρογένους με την περιουσία που είχαν και ο Μακρυγιάννης με την λεβεντιά του και την αφοπλιστική απλότητά του, την βαθειά πίστη του στο Θεό, που ενώθηκε με τα ακαταίσχυντα άρματά του και θαυματούργησε. Αυτός ο απλός ήρωας έλεγε: « Χωρίς αρετή και πόνο εις την Πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους, Έθνη δεν υπάρχουν…»(«Απομνημονεύματα» Εκδ. Γαλαξία, Αθήναι 1965, σελ. 87).

• Το δένδρο της Ελευθερίας άνθισε, γιατί το πότισε με το αίμα του ο Διάκος στην Αλαμάνα, και ο αγνός αγωνιστής, που έπεσε υπέρ Πατρίδος ηρωϊκά, Μάρκος Μπότσαρης. «Αδελφοί», θα πει, «εγώ έκανα το χρέος μου προς την πατρίδα και πεθαίνω ευχαριστημένος. Κρεμώ τα παιδιά μου στο λαιμό σας και στην αγάπη του Έθνους. Σταθήτε πιστά στην Πατρίδα σαν πιστοί δούλοι του Θεού. Αφήστε με και τρέξτε να τελειώσετε, ο,τι εγώ άρχισα». Αυτά τα κλέη των ανδρών ηρώων, έψαλε η λαϊκή Μούσα και τραγούδησε ο ποιητής.

3. Ποία τα αποτελέσματα της Επαναστάσεως.

Όταν συνέλαβαν οι Αυστριακοί, το Ρήγα Φεραίο, ο ανακριτής τον ερώτησε. «Από που κατάγεσαι; ποιά είναι η πατρίδα σου;» Και ο ήρωας απήντησε. «Είμαι Έλληνας, κατάγομαι από την Ελλάδα». «Από την Ελλάδα!» απήντησε ειρωνικά ο ανακριτής και πήγε μπροστά στο χάρτη της Ευρώπης. «Δεν βλέπω Ελλάδα στο χάρτη», συνέχισε περιπαικτικά.

«Θα αναγκαστούν σε λίγο να την ξαναβάλλουν οι μισέλληνες που την έβγαλαν από εκεί», απήντησε ο λεβεντόψυχος Έλληνας. Και πράγματι έτσι έγινε. Η Ελλάδα ξαναμπήκε στο χάρτη και ο εθνικός μας ποιητής τραγούδησε:

«Απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά

και σαν πρώτα ανδρειωμένη χαίρε, ω χαίρε Ελευθεριά».

Οι Έλληνες διεκήρυξαν από την Επίδαυρο τον Ιανουάριο του 1822: «Εν ονόματι της Αγίας και αδιαιρέτου Τριάδος. Το Ελληνικόν Έθνος το υπό την φρικώδη Οθωμανικήν δυναστείαν μη δυνάμενον να φέρη τον βαρύτατον και απαραδειγμάτιστον ζυγόν της τυραννίας και αποσείσαν αυτόν με μεγάλας θυσίας, κηρύττει σήμερον δια των νομίμων παραστατών του, εις Εθνικήν συνηγμένων Συνέλευσιν, ενώπιον Θεού και ανθρώπων την πολιτικήν αυτού ύπαρξιν και ανεξαρτησίαν». Σήμερα όλοι μας κατατρέχουν όπως πάντοτε. «Τους κατέτρεξαν οι Ευρωπαίοι τους δυστυχείς Έλληνες» θα πει και πάλι ο Μακρυγιάννης «Και τους κατατρέχουν ολοένα για να μη υπάρξουν» και θα προσθέσει: «Οι ξένοι είχαν ολέθριους σκοπούς δια την πατρίδα μας και τη θρησκεία μας» Αλλά και εμάς «μας τυφλώνει η κακία μας και η παραλυσία μας και η ιδιοτέλειά μας»

Επιτρέψτε μου να τολμήσω να πω, ότι και σήμερα μας χαρακτηρίζει ένας ιδιότυπος νενεκισμός. Η λέξη βγαίνει από το όνομα Νενέκος, που σημαίνει τον προσκυνημένο Έλληνα.  Όχι μόνο πρόδωσε τον αγώνα, αλλά συντάχτηκε με τον στρατό των εχθρών και πολέμησε εναντίον των Ελλήνων. Ο Κολοκοτρώνης αγανακτισμένος για την κατάσταση αυτή είχε πει: «Μόνον κατά τον καιρό του προσκυνήματος, φοβήθηκα δια την πατρίδα μου». Δεχόμαστε κατά τρόπο απαράδεκτο και εγκληματικό, ότι λέγεται και ότι γράφεται σε βάρος της Πατρίδας, χωρίς να διαμαρτυρόμαστε. Επιζητείται μετά μανίας και πάθους η αποδόμηση του Έθνους, η διακοπή της Ιστορικής μας μνήμης και συνέχειας μέσα από την συρρίκνωση της Ιστορίας της γλώσσας και τον λιθοβολισμό των ακατάλυτων αξιών της φυλής μας.

Αρνούμεθα εμείς οι ίδιοι την ιστορία μας και όποιον μιλάει για το Έθνος τον βαπτίζομε πολύ εύκολα εθνικιστή. Όποιον μιλάει για την Πατρίδα τον ονομάζομε οπισθοδρομικό και ονειροπόλο. Και όμως κάποιοι που ίσως μας αγαπάνε λίγο, έρχονται με την στάση τους έναντι της Πατρίδος τους, να μας διδάξουν. Η Καγκελάριος Μέρκελ της Γερμανίας, είπε . «Πρέπει να στηρίζωμε την πρόοδο της Γερμανίας πάνω στην έννοια του Έθνους και στην εθνική μας συνείδηση και ταυτότητα».

Ξεφυλλίζοντας τα σχολικά βιβλία θλιβόμαστε για τα όσα πολύ λίγα και γενικόλογα γράφουν η παραλείπουν σε σχέση με την εθνική ιστορία μας. Έχομε βιβλία ιστορίας τα οποία αμφισβητούν την αλήθεια της ιστορικής μας πορείας. Διαπιστώνομε, ότι ολοένα και περισσότερο η έννοια της συνέχειας του Ελληνισμού αποδομείται. Η ιστορία διδάσκεται αποχριστιανοποιημένη και αφελληνισμένη. Κάποιοι μας λένε, με θρασύτητα, ότι μέχρι το 1780 δεν είχαμε έθνος και ήλθαν οι Γάλλοι διαφωτιστές να μας πουν ή να μας μάθουν, να γίνουμε έθνος. Ο Ηρόδοτος όμως από τον Ε π.Χ. αιώνα μιλάει για εθνική συνείδηση. Για το όμαιμον, το ομόγλωσσον, τα κοινά των θεών ιδρύματα, τα ομότροπα ήθη.

ΔΙΕΡΩΤΩΜΑΙ. ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΑΣ;

Ζούμε σε μία άσχημη εποχή, σε ένα θλιβερό και ξοφλημένο πνευματικά παρόν, το οποίον δεν ανέχεται τους αγώνες, τη λεβεντιά, το φως, αλλά και τα λάθη του παρελθόντος και γι’ αυτό θέλει αυτό το παρελθόν να το αχρηστεύσει, να το σβήσει, να μη υπάρχει έλεγχος. Το όραμα το μεγαλοφάνταστο, που έγινε πραγματικότητα, αποτύπωσε η καρδιά του Εθνικού Ποιητή μας Διονυσίου Σολωμού. Και έκανε αυτή, την «δύστυχη», την «πικραμένη», την «ντροπαλή» την πάντα «μεγαλόψυχη στον πόνο και στη δόξα» Πατρίδα μας, μία ολόφωτη ιδέα, ταυτίζοντας την μοναδική και ξεχωριστή μας Πατρίδα με την έννοια και την λέξη Ελευθερία.

Ο Εθνικός ποιητής μας «ενώνοντας σ’ αυτή την προσδοκία των ζωντανών και τη φωνή όλων όσων πέθαναν για την Ελλάδα, στους κάμπους, στα βουνά και τα λαγκάδια, στις ρεματιές και στα πέλαγα», νοιώθοντας «την ψυχή του όλο ψυχές γιομάτη», θα χαιρετήσει από την Ζάκυνθο μας αντικρίζοντας με κλάματα στα μάτια του τον ιερο αγώνα και την έξοδο των Ελλήνων του Μεσσολογίου λέγοντας «θεϊκιά κι όλη αίματα είναι η γλυκιά Πατρίδα».

Ό ίδιος ο ποιητής ανοίγει τους τάφους των ηρώων και μαρτύρων και από εκεί βγάζει την ελευθερία μας, «απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά». Μία ελευθερία γεμάτη ορμή, που δέχτηκε τον ασπασμό της Θρησκείας και έκοψε τις αλυσίδες, με το δίστομο σπαθί της.

«Κι εσύ αθάνατη, εσύ θεία που ο,τι θέλεις μπορείς

εις τον κάμπο, ελευθερία, ματωμένη περπατείς».

          Πατέρες και Αδελφοί μου 200 χρόνια από την Εθνική Παλιγγενεσία 1821-2021, ας μη λησμονούμε τον άλλο σπουδαίο ποιητή τον Κωστή Παλαμάς που λέγει:

«Χρωστάμε σ’ όσους πέρασαν, θα’ρθούν και θα περάσουν,

Κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι νεκροί».

Θα τελειώσω ότι είχα μέσα από τα φτωχά μεν λόγια μου αλλά με μία καρδιά που πάλεται από αγάπη για την Πίστη του Χριστού την Αγία και για την Πατρίδα μας αφού αυτά τα δύο χαρακτηρίζουν το είναι κάθε Έλληνα Κληρικού Χριστός και Ελλάδα με λόγια του Στρατηγού Μακρυγιάννη:

«Αγαθέ Πατέρα του παντός, εμείς κανένα κεφάλαιο δεν είχαμε… Μας ανέστησε η αγαθότης σου… το 1821. Μόνον την ευσπλαχνία σου είχαμε κεφάλαιο λαμπρό… Μας ευλόγησες και μας συγχώρεσες και μας ανάστησες σαν τον Λάζαρο.

Δόξα, δόξα, δόξα της παντοδυναμίας Σου, δόξα και της βασιλείας σου, και φώτισέ μας, ένωσέ μας, δώσε μας γνώση να υπάρξουμε εις την πρώτη μας ηθική και αρετή… να υπάρξομε και εις το εξής με την ευχή σου και την ευλογία της παντοδυναμίας Σου και της βασιλείας Σου».

(«Οράματα», σελ. 207-8).