« ΤH AΓΝΩΣΤΩ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ » - ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ

« ΤH AΓΝΩΣΤΩ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ »

ΚΗΡΥΓΜΑ, ΚΥΡΙΑΚΗ ΤHΣ OΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

† ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΚΑΙ ΑΓ. ΒΛΑΣΙΟΥ ΙΕΡΟΘΕΟΥ

Κυριακή της Ορθοδοξίας σήμερα, αγαπητοί μου, και συνεχίζει από το πρωί να εορτάζει η Ορθόδοξη Εκκλησία και ως θεολογία και ως Εκκλησία και ως ζωή. Δεν είναι, δηλαδή, μόνον η ορθόδοξη πίστη, αλλά και η ορθόδοξη ζωή, είναι η ορθο-δοξία και η ορθο-ζωΐα. Όπως είναι καθιερωμένο, σήμερα παντού, σε όλους τους Ι. Ναούς μας, τηρουμένων των δύσκολων συγκυριών λόγο πανδημίας όπου έγιναν, σήμερα το πρωί η Θ. Λειτουργία, ακουστήκαν κηρύγματα γύρω από το θέμα της Ορθοδοξίας και μίλησαν πολλοί Επίσκοποι, Κληρικοί και θεολόγοι για την Ορθοδοξία. Όλοι οι ομιλητές αναφέρθηκαν στην Ορθοδοξία και προσπάθησαν να παρουσιάσουν εκείνα που οι ίδιοι νομίζουν ότι είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Ορθόδοξη θεολογία και η Ορθόδοξη Παράδοση.

ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΟΜΩΣ ΠΟΥ ΤΙΘΕΤΑΙ ΕΙΝΑΙ: ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ;

Είναι ένα ερώτημα, το οποίο πρέπει να απαντηθεί. Και φυσικά δεν αρκεί ένα σύντομο ευχαριστιακό κήρυγμα μόνο σε μία Θ. Λειτουργία και μόνο μία φορά το χρόνο ή ένα αποψινό κήρυγμα στον Β΄ Κατανυκτικό Εσπερινό, κάθε τέτοια επετειακή ημέρα μία φορά το χρόνο για να δώσει κανείς μία απάντηση, τι είναι η Ορθοδοξία.

Ωστόσο θα προσπαθήσουμε και απόψε σαν συμπλήρωμα των όσων ακουστήκαν από την θέση αυτή και σήμερα το πρωί να διατυπώσουμε προσθετικά ακόμα μερικές απόψεις .

Σκεπτόμενος αρχικά το ερώτημα –τι είναι η Ορθοδοξία– ήρθε στον νου μου η ομιλία την οποία έκανε ο Απ Παύλος στον Άρειο Πάγο. Μεταξύ των άλλων τους είπε ότι περιήλθε την αγορά και είδε τα αγάλματα που υπήρχαν εκεί, όλα τα αγάλματα των θεών, και μεταξύ αυτών είδε και ένα άγαλμα το οποίο ήταν αφιερωμένο στον «άγνωστο θεό», δηλαδή επιγραφόταν: «Τω αγνώστω Θεώ».

Αυτό το περιστατικό με οδήγησε στις πιο κάτω σκέψεις για την αποψινή βραδιά στον Β Κατανυκτικό Εσπερινό.

Σκέφθηκα ότι αυτό συμβαίνει και σήμερα με την πίστη μας στην Αγία Ορθοδοξία. Όλοι μιλούν για την Ορθοδοξία, αλλά τελικά η Ορθοδοξία είναι άγνωστη στους πολλούς.

Οπότε, αν θα μπορούσαμε να δώσουμε σήμερα μία επιγραφή στην Ορθοδοξία, θα λέγαμε: «Τη αγνώστω Ορθοδοξία». Νομίζω ότι σε πολλούς είναι άγνωστη η Ορθοδοξία, ενώ όλοι μιλούν γι’ αυτήν, γράφουν γι’ αυτήν και υπάρχουν βιβλία τα οποία αναφέρονται σε αυτήν. Σε όλα αυτά γίνεται λόγος για την Ορθόδοξη Εκκλησία, την Ορθόδοξη Παράδοση, την ορθόδοξη θεολογία, την ορθόδοξη ζωή, αλλά τα βλέπουν επιλεκτικά και επιφανειακά.

Ίσως θα με ρωτήσετε: «Γιατί είναι άγνωστη η Ορθοδοξία σήμερα; Πως το λέτε αυτό;»

Υπάρχουν 2 βασικοί λόγοι για τους οποίους ισχυρίζομαι ότι είναι άγνωστη εν πολλοίς η Ορθοδοξία όχι μόνο στον λαό, αλλά και στους Κληρικούς όλων των βαθμών.

1) Πρώτον, είναι άγνωστη, εν πολλοίς η Ορθοδοξία, γιατί υπάρχει μεγάλη σύγχυση γύρω από ορθόδοξα θεολογικά θέματα, υπάρχει παχυλή άγνοια του καθαρού περιεχομένου των ορθοδόξων θεμάτων (ΣΧΟΛΙΟ!!!! ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΝ Θ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΚΑΙ ΌΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΦΑΙΔΡΑ ).

Υπάρχει εν πολλοίς άγνοια της Ορθοδοξίας, επειδή υπάρχει σύγχυση στα θεολογικά ζητήματα. Τόσες προσμείξεις, επιρροές από όλες τις κατευθύνσεις, από φιλοσοφικές, θεολογικές, χριστιανικές, θρησκευτικές, που στο τέλος λέει κανείς: είναι αυτό Ορθοδοξία; Επειδή υπάρχουν προσμείξεις και επιρροές, γι’ αυτό ακριβώς και υπάρχει άγνοια του βάθους της Ορθοδοξίας. Όποιος παρακολουθεί θεολογικά και φιλοσοφικά ρεύματα που επικρατούν γύρω μας βλέπει πόσο επηρεάσθηκαν τα ορθόδοξα θεολογικά θέματα από τον Σχολαστικισμό, την Μεταρρύθμιση, τον Διαφωτισμό, και από ανατολικές παραδόσεις. Όταν κανείς γνωρίζει την πατερική διδασκαλία, την διδασκαλία των Οικουμενικών Συνόδων και διαβάσει παλαιότερες Δογματικές είναι τα βιβλία κατηχήσεως θα λέγαμε σε απλή γλώσσα, που συνέγραψαν αείμνηστοι καθηγητές μας Θεολογικών Σχολών, βλέπει απόψεις οι οποίες δεν είναι πατερικές, αλλά απόψεις που προσπαθούν να υπερβούν την πατερική παράδοση και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Όσοι επίσης ασχολούμαστε με την διδασκαλία των Πατέρων και γνωρίζουμε τις χριστιανικές αναταράξεις που έγιναν στην Ευρώπη από τον 11ο αιώνα και εξής ξέρουμε ότι οι θεολόγοι του Μεσαίωνα στη Δύση στη Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία και στις Προτεσταντικές Εκκλησίες χρησιμοποιούσαν φιλοσόφους για να ερμηνεύσουν θεολογικά δόγματα.

Αυτό δείχνει ότι από τους δυτικούς ετεροδόξους Χριστιανούς διάφορες αιρετικές απόψεις που καταδικάστηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία, θεωρούνται ακόμα και σήμερα προοδευτικές και εισάγονται και σε ορθόδοξα βιβλία.

Επομένως, ένα από τα προβλήματα που έχουμε σήμερα, από πλευράς Ορθοδοξίας, είναι ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ.

Υπάρχουν πολλές παραδόσεις, χριστιανικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές, ιστορικές κ.λ.π για αυτό και καθίσταται επιτακτική ανάγκη να γνωρίζουμε και να πιστεύουμε σωστά τι ακριβώς είναι η Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας, πως ορίζεται αυτή η Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας και πως διακρίνεται η Ορθόδοξη Παράδοση της Εκκλησίας μας από άλλες παραδόσεις.

2) Δεύτερον, υπάρχει άγνοια της Ορθοδοξίας σήμερα, γιατί κυριαρχεί η σκοπιμότητα και η ιδιοτέλεια. Δηλαδή, μερικοί γνωρίζουν τι λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας πάνω σε διάφορα θέματα, αλλά επειδή διακρίνονται από διάφορες σκοπιμότητες, δεν τα παρουσιάζουν όπως τα διαβάζουν στα πατερικά κείμενα, αλλά τα παρουσιάζουν σύμφωνα με ερμηνείες που καλύπτουν τα πάθη τους. Όταν κάνω λόγο για σκοπιμότητες εννοώ, τους σύγχρονους εθνικισμούς και τις γεωπολιτικές στρατηγικές, τις διχόνοιες, τις διχογνωμίες και τις απαράδεκτες συμπεριφορές μεταξύ υποτίθεται των αδελφών Ορθοδόξων Εκκλησιών ( ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΡΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ- ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ- Ο ΡΩΣΙΑΣ «ΠΗΡΑΝ ΤΗΝ ΑΓ. ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΞΑΝΑ ΤΖΑΜΙ ΕΠΙΕΔΗ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΕ ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΜΗ) συμπεριφορές δηλαδή που έχουν αποδυναμώσει το ουσιαστικό περιεχόμενο της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας και την έχουν καταστήσει αιχμάλωτη σε κοσμικές πρακτικές.

Έτσι, ο καθένας ερμηνεύει τα πατερικά κείμενα η παρουσιάζει τα θέματα της πίστεως, σύμφωνα με τα πάθη του και παρουσιάζει ως Ορθοδοξία την δική του εσωτερική αρρωστημένη κατάσταση. Όταν θέλει κανείς να καλύψει τον εαυτό του και να τον δικαιολογεί για τις πράξεις του, τότε θέλει να στηρίζεται και σε πατερικά κείμενα τα οποία βέβαια παρερμηνεύει.

Αυτό συνδέεται με το γεγονός ότι όσοι αγωνιζόμαστε να έχουμε καθαρό ορθόδοξο φρόνημα -πιστεύω δηλαδή και καθαρό ορθόδοξο ήθος μας δίνουν διαφόρους χαρακτηρισμούς, όπως ότι είμαστε φονταμενταλιστές, συντηρητικοί, παραδοσιακοί στενόμυαλοι κλπ., επειδή θέλουμε να παραμείνουμε πιστοί στη διδασκαλία των Πατέρων της Εκκλησίας και την αδιάκοπη Παράδοση Της.

Στην κατηγορία αυτή της σκοπιμότητας και της ιδιοτέλειας υπάγονται και όσοι αισθάνονται φόβο όταν βρίσκονται μπροστά σε ισχυρούς της γης, πολιτικούς εκκλησιαστικούς, και δεν θέλουν να εκφρασθούν καθαρά, αλλά ρέπουν περισσότερο στην λεγόμενη θεολογική «διπλωματική ασάφεια» που συσκοτίζει τα θέματα και την ομολογία της πίστεως τα οποία απαιτούν μια καθαρή από εμάς στάση και έκφραση.

Ακόμη, παρατηρείται το φαινόμενο, όταν παρευρίσκεται κάποιος Κληρικός η θεολόγος σε ακροατήρια που παρίστανται και ετερόδοξοι να παριστάνει τον ευγενή, για να έχουν οι άλλοι μία καλή ιδέα γι’ αυτόν, είναι φοβικός δεν μιλάει αυθεντικά, ορθόδοξα και πατερικά δεν ομολογεί τον κρυστάλλινο λόγο της Εκκλησίας. Όταν όμως στην συνέχεια το ίδιο πρόσωπο ο ίδιος Κληρικός η Θεολόγος βρίσκεται στα δικά του ακροατήρια εκεί γίνεται «σούπερ» υπέρ ορθόδοξος ζηλωτής των πατρικών παραδόσεων φίλος του Ορθοδόξου «Ρύπου» συγνώμη Τύπου ήθελα να πω. Καταλαβαίνει συνεπώς ο καθένας μας ότι και σε αυτή την νοοτροπία διακρίνεται η ύπαρξη φόβου και σκοπιμότητας.Αλλά η Ορθοδοξία και η ομολογία της αληθείας της Εκκλησίας μας δεν μπορεί να εκφρασθεί με φοβικά σύνδρομα και με διάφορες κοσμικές σκοπιμότητες.

Ο αείμνηστος π. Ιωάννης Ρωμανίδης, Καθηγητής της Δογματικής, έλεγε ότι υπάρχουν ορθόδοξοι θεολόγοι και Κληρικοί, οι οποίοι μπροστά στους ετεροδόξους στέκονται σαν «ποντίκια», δηλαδή φοβισμένοι και δεν ορθοτομούν τον λόγο της αληθείας, αλλά όταν βρίσκονται στα δικά τους ακροατήρια, τα οποία κατεξουσιάζουν για τους δικούς τους λόγους (!!!!) τότε παρουσιάζονται σαν «λιοντάρια ορθοδοξίας». Και ενώ δίνεται η δυνατότητα σε διάφορες διαχριστιανικές και διορθόδοξες συναντήσεις να ομολογεί κανείς τον Χριστό και την Ορθόδοξη θεολογία ορθά δεν το κάνει, εν τούτοις όταν πηγαίνει στο ποίμνιό, γίνεται διαπρύσιος ομολογητής της Ορθοδοξίας. Κάπως έτσι γίνεται και αυτήν την ημέρα της Ορθοδοξίας ανά τον κόσμο.

Σήμερα, όπως είπα προηγουμένως, όλοι μιλούν για το μεγαλείο και την αξία της Ορθοδόξου Πίστεως και της Ορθοδόξου Εκκλησίας αλλά προτιμώ να ζούμε συνεχώς και παντού και πάντοτε ορθόδοξα και να ομολογούμε την πίστη μας και μάλιστα ακόμα πιο ομολογητικά όταν βρίσκεται ο καθένας μας εκτός της Εκκλησίας στο χώρο δηλαδή της δράσης και εργασίας , της οικογένειας και της υπόλοιπης ζωής του.

Τελικά παραμένει το ερώτημα. Τι ακριβώς είναι η Ορθοδοξία;

Με πολλή συντομία θα πω ότι η Ορθοδοξία είναι τρία συγεκριμένα γεγονότα:

1) Πρώτον. Ορθοδοξία είναι οι Αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, δηλαδή τα Δόγματα που διατυπώθηκαν από τις Οικουμενικές Συνόδους, αλλά και από τις Τοπικές Συνόδους οι οποίες έχουν αναγνωριστεί από τις πρώτες. Όταν διαβάσει κανείς τα Πρακτικά και τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων, τότε θα καταλάβει την ουσία της Ορθοδοξίας και συνεπώς μαζί με την υπόλοιπη μελέτη μας καλό θα ήταν να μελετήσουμε και τις Αποφάσεις των 7 τουλάχιστον Οικουμενικών Συνόδων .

2)Δεύτερον. Ορθοδοξία είναι το περιεχόμενο του σημαντικού έργου που λέγεται «Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών Πατέρων» τα έργα δηλαδή των Αγίων Μοναχών της Εκκλησίας μας. Αυτά τα έργα δείχνουν τον τρόπο με τον οποίο μπορεί κανείς να φθάσει στην εμπειρία του Θεού, δηλαδή είναι ο δρόμος της μοναχικής ζωής που καλούμαστε όσο το δυνατόν μπορούμε να μιμηθούμε και όλοι οι άλλοι αφού φως μοναχών οι άγγελοι και φως ανθρώπων οι μοναχοί. Και ο δρόμος αυτός συνδέεται με μετάνοια, προσευχή, καθαρότητα καρδιάς, σκέψεων και πράξεων.

Τα έργα δηλαδή των Αγίων Μοναχών της Εκκλησίας μας δείχνουν στα μέτρα της ζωής του καθενός μας τις μεθόδους για να φθάσει κανείς στην εσωτερική πνευματική γνώση του Θεού σε άμεσο συνδυασμό πάντοτε με την συνειδητή λατρευτική ζωή και την λειτουργική πράξη της Εκκλησίας και όπως αυτή η συμμετοχή μας εκφράζεται στα δόγματα και τους όρους των Οικουμενικών Συνόδων.

3) Και τρίτον. Ορθοδοξία είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε δεν αρέσει είναι η συμμετοχή μας στη λατρεία της Εκκλησίας. Είναι δηλαδή τα Μυστήριά της με κορυφαίο το Μυστήριο της θείας Ευχαριστίας οι ιερές Ακολουθίες και Τελετές, μαζί με τις εκκλησιαστικές τέχνες, την εκκλησιαστική υμνογραφία– μουσική, την εκκλησιαστική αγιογραφία, τις ιερές εικόνες, το ορθόδοξο τυπικό, τα ήθη και τα εκκλησιαστικά έθιμα κλπ.

Άλλωστε, ας σκεφτούμε. Γιατί καθόρισε η Εκκλησία την σημερινή ημέρα που είναι η αναστήλωση των Ι. Εικόνων, να εορτάζεται σήμερα ως Κυριακή της Ορθοδοξίας;

Το έκανε αυτό, γιατί και οι Ι. Εικόνες είναι εκείνες που παρουσιάζουν πνευματικό εσωτερικό μεγαλείο της ορθοδόξου θεολογίας και της Ορθοδόξου Εκκλησίας, δείχνουν κατά τρόπο αυθεντικό το μυστήριο της ενανθρωπήσεως του Υιού και Λόγου του Θεού, και το μυστήριο της θεώσεως του ανθρώπου, είναι μία μορφή Ορθοδόξου Κατηχήσεως. Επομένως, όταν συνδέσει κανείς τα τρία αυτά γεγονότα, δηλαδή 1)δόγματα,-τις αποφάσεις δηλαδή των Οικουμενικών Συνόδων, 2)την μοναστική παράδοση, όπως καταγράφεται στα πατερικά κείμενα, και 3) τις εκκλησιαστικές τέχνες, την αγιογραφία, την μουσική παράδοση, τον τρόπο με τον οποίο κτίζουμε τους ναούς, τον τρόπο με τον οποίο τελούμε την θεία Λειτουργία, την συμμετοχή μας την συχνή στη θεία Ευχαριστία, τότε καταλαβαίνει ο καθενας μας εγγράμματος η ολιγογράμματος τι είναι η Ορθοδοξία και τι είναι η Γνήσια Ορθόδοξη Πίστη της Εκκλησίας μας.

Όλα όσα γίνονται στην Ορθόδοξη Εκκλησία ( ΑΠΟΔΕΙΠΝΑ, ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΙ, ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΙΣ, ΕΣΠΕΡΙΝΟΙ, ΟΜΙΛΙΕΣ, ΣΥΝΑΞΕΙΣ, ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ όλα αυτά είναι καρπός αυτών των βασικών 3 γνωρισμάτων και αυτό σημαίνει ότι το δόγμα – το τι πιστεύω δηλαδή συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με την προσευχή που γίνεται μέσα στην καρδιά του ανθρώπου κυρίως όμως με την κοινή προσευχή μας την Λατρεία της Εκκλησίας και ακόμα πιο ουσιαστικά με την Θεία Κοινωνία του Αγίου Σώματος και Αίματος του Χριστού.

Ορθοδοξία είναι να συναντήσει κανείς από εμάς έναν θεόπτη άγιο και θεόπτες δεν θα βρεί κανείς μόνο στα Μοναστήρια μας αλλά παντού Αγίους Κληρικούς, Μοναχούς και Λαϊκούς, οι οποίοι θα συνδέονται στενότατα με την Θ. Λειτουργία θα είναι άνθρωποι λίγων ομιλιών και λίγων κουβέντων, άνθρωποι προσευχής, καλοσύνης, φιλανθρωπίας και αδιάκριτης θυσιαστικής αγάπης που έχει εμπειρική γνώση του Θεού, και μπορείς να μαθητεύσεις κοντά τους αφού σε κάνουν να νιώθεις ειρηνικά, όμορφα αισιόδοξα, και έτσι μπορείς και θέλεις να ακολουθήσεις τις συμβουλές τους και κυρίως να μιμηθείς την ζωή τους μία ζωή που δεν δημιουργεί υποτακτικούς και δούλους υποκριτές αλλά αλελφούς συναγωνιστές και συναθλητές για τον αγώνα της κατακτήσεως της Βασιλείας του Θεού.

Τότε θα μάθει εκ πείρας πλέον ο καθένας μας –όπως ένας φοιτητής μαθαίνει την επιστημονική γνώση από τον επιστήμονα ερευνητή– τι είναι Ορθοδοξία και θα γίνει Ορθόδοξος σε όλες τις εκφράσεις και εκφάνσεις της ζωής του.

Η Ορθοδοξία θα μάθει στην πράξη ότι δεν είναι ο βερμπαλισμός, τα ιδεολογήματα, τα συνθήματα, οι έξυπνες ατάκες τύπου Κονάνου που εντυπωσιάζουν πρόσκαιρα και εξαφανίζονται, όπως οι φωτοβολίδες τον Ουρανό. Όμως εδώ ξεκινά και η υποχρέωση όλων μας να μάθουμε σοβαρά την Ορθοδοξία, και για να μάθει κανείς την Πίστη του σωστά οφείλει να ασχοληθεί ώριμα και να ενδιαφερθεί με το βάθος αυτών των πραγμάτων.

Τελικά, Ορθοδοξία είναι να γνωρίσει κανείς το βάθος της, που είναι η μετάνοια, η ταπείνωση και αγάπη και τότε θα γνωρίσει και το ύψος της, που είναι όπως το όρος Θαβώρ, το ανέσπερο δηλαδή Φως της Αναστάσεως, και βίαια πνοή του Αγ. Πνεύματος του Παρακλήτου της Πεντηκοστής.

Πατέρες και Αδελφοί μου εισερχόμενοι στην Β’ Εβδομάδα των Νηστειών με τις Άγιες Εικόνες και τον Τ. Σταυρό μπροστά μας, μακάρι, μέχρι που να τελειώσουμε την ζωή μας εδώ πάνω, μέχρι που να φύγουμε από τον μάταιο αυτόν κόσμο που πονά και υποφέρει, να μάθουμε, έστω και λίγο, τι είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία και τι είναι η Ορθόδοξη πίστης και θεολογία και να μην παραμείνει μέχρι τέλους η Ορθοδοξία μία άγνωστη σε όλους εμάς, έστω κι αν νομίζουμε επειδή εκκλησιαζόμαστε ή έχουμε κάποια σχέση με την Εκκλησία ότι την ομολογούμε.