ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΖΟΜΕΝΗ;
+ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΗΡΑΚΛΗ ΦΙΛΙΟΥ
ΒΑΛΚΑΝΙΟΛΟΓΟΥ, ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΚΛΗΡΙΚΟΥ Ι.Μ. ΣΤΑΓΩΝ
ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ; ΣΥΝΕΧΩΣ ΕΝΑΝΘΡΩΠΙΖΟΜΕΝΗ, ΣΥΝΕΧΩΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΟΥΣΑ; Αυτό το ερώτημα διατύπωσε κάποτε ο μακαριστός Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων Χατζής.
Η πανδημία έχει ήδη περάσει στον καθένα τα μηνύματά της. Ο Θεός που δεν είναι αίτιος των κακών κατά Μ. Βασίλειο, παιδαγωγεί τον άνθρωπο, απέχοντας ο Ίδιος από τιμωρίες. Ο Θεός αφορμές δίνει στην ανθρωπότητα για να θέσει την προοπτική της στην αρχική σχέση που είχε με τον Θεό, μία σχέση ισορροπίας, μία σχέση κάλλους, μία σχέση αντίδοσης.
Η Εκκλησία μας στο θέμα της πανδημίας συστρατεύεται και άριστα πράττει, με την προσπάθεια της Πολιτείας για την καταπολέμηση του ιού και θέτει μόνο ως θέμα που δεν μπορεί να συζητηθεί, ως κόκκινη γραμμή, μόνο το ζήτημα της συμμετοχής μας στο Ποτήρια της Ζωής την Θ. Κοινωνία – Θ. Ευχαριστίας.
Μέρος του Κλήρου ακόμα και Μητροπολίτες που έχουν ανάγει τον εαυτό τους σε Οικουμενικούς Πατριάρχες και αποφαίνονται επί παντός επιστητού π. χ. Μόρφου κ.λ.π. αλλά και Ηγούμενοι και μοναχοί που περιδιαβαίνουν δεξιά και αριστερά σε πόλεις και χωριά; αντί να βρίσκονται στο τόπο της μετάνοιας των τις Μονές τους, ενεργούν με ατίθασο και απείθαρχο-απαράδεκτο εκκλησιαστικά τρόπο και πολλές φορές χωρίς να υπολογίζουν την προστασία του άλλου, αλλά και του εαυτού των.
Αρνητές της μάσκας, προκλητικοί, κάποιες φορές, αγνοώντας τις συνέπειες της στάσης τους απέναντι στους άλλους, απέναντι στους πιστούς.
Αρνητές της μάσκας, που πριν από καιρό ακροβατούσαν μεταξύ ζωής και θανάτου, βλέποντας την ζωή τους να περνάει από χίλια κύματα και κηρύττοντας μετά την ίαση πως δεν κολλάς τον ιό ή κάτι άλλο μέσα στην Εκκλησία μαζί με όλη την παραφιλολογία περί τσιπ, εμβολίων ελέγχου του DNA και άλλα φαιδρά που ανήκουν στο χώρο της φαντασίας και του περιορισμένου κόσμου τους που βλέπει μόνο παντού εχθρούς και συνωμοσίες.
Ένα κήρυγμα με έντονη την απουσία κάθε ικμάδας ιερατική, και εκκλησιαστικής συναίσθησης. Αρνητές της μάσκας, υποτιμητές ενός φονικού ιού ο οποίος σπέρνει τον θάνατο χωρίς να το αντιληφθείς. Εγγυητές της απουσίας του ιού και άλλων νοσημάτων και από τους ναούς μας , μοιάζοντας να έχουν συνθηκολογήσει με τον Θεό για το υπόλοιπο της ζωής τους ή μάλλον μοιάζοντας να έχουν απαιτήσει από τον Θεό το θαύμα.
Παίζοντας την ίδια στιγμή κρυφτό με τον ιό και τις άλλες ασθένειες, πίσω από την μάσκα της ανευθυνότητας. Και οι πάντες πλέον γνωρίζουν ότι στο θέμα του covid ανεξάρτητα από το πώς προήλθε και γιατί προήλθε αυτός εχουμε να κάνουμε με ένα ζήτημα που δεν είναι σε καμία περίπτωση δογματικό, αλλά καθαρά ιατρικό και επιστημονικό. Η μάσκα στο πρόσωπο δεν σηματοδοτεί την έλλειψη πίστης. Δεν έχει ανάγκη η πίστη από ένα κομμάτι πανί και ούτε η ορθόδοξη πίστη στηρίζεται σε ένα κομμάτι πανί. Είναι επικίνδυνη μία τέτοια σκέψη.
Ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης, ο Πρώτος της Ορθοδόξου Εκκλησίας επί της γης πολύ σωστά μεταξύ των άλλων Θέσεων του μας είπε πριν από λίγους μήνες «Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά…..Αυτό που κινδυνεύει δεν είναι η πίστη αλλά οι πιστοί, δεν είναι ο Χριστός αλλά εμείς οι Χριστιανοί, δεν είναι ο Θεάνθρωπος αλλά εμείς οι άνθρωποι. Η πίστη μας είναι βαθιά θεμελιωμένη στις ρίζες της Ιερής Παραδόσεως της Εκκλησίας μας, στις ρίζες και την πηγή της Αγ. Γραφής, στις ρίζες του πολιτισμού και των Αγίων της Εκκλησίας μας Η πίστη μας είναι και θα παραμείνει ζωντανή και καμία έκτακτη κατάσταση, καμιά πανδημία, κανένας εξωτερικός και εσωτερικός πειρασμός δεν μπορεί να την περιορίσει αφού η πίστη μας τροφοδοτείται και ζει από τον Παράκλητο το Πανάγιο Πνεύμα…».
Αν όλα αυτά τα σκεφτούμε καλύτερα και σε βάθος, στις Οικουμενικές Συνόδους δεν κινδύνευε η πίστη, υπό την στενή έννοια του όρου, αλλά η σωτηριολογική προοπτική του ανθρώπου.
Αν λοιπόν ο ιός αλλά και κάθε μεταδοτική νόσος, ως φανέρωση του κακού στον κόσμο δεν προσβάλλει τον πιστό μέσα στην Εκκλησία, τότε γιατί ο πιστός εξακολουθεί να πάσχει ψυχοσωματικά όταν εκκλησιάζεται με ιώσεις, με ασθένειες, με καρκίνο κ.ο.κ; Δεν Θα έπρεπε να μην έχει καμία ασθένεια μέσα στον ναό; Το κυνήγι μαγισσών καλά κρατεί και ορισμένες φωνές εντός της Εκκλησίας, που υποτιμούν τον ιό και τον θανάτο που σπέρνει, αδιαφορούν για τους συνανθρώπους τους μέσα από την σιωπή και την ζηλωτική υπερβολή τους..
Δραματική και η ανεπάρκεια μας στο Θέμα της Θείας Ευχαριστίας. Ανοίξαμε διάλογο για να πείσουμε πως δεν κολλάς από την Θεία Ευχαριστία. Εκβιάσαμε την αλήθεια του I. Μυστηρίου, την μεταφέραμε την αλήθεια του I. Μυστηρίου στους δύσπιστους ή και εχθρούς της Εκκλησίας με τρόπο νοητικό, με τρόπο στοχαστικό, με τρόπο αμιγώς φιλοσοφικό.
Χρησιμοποιώντας την ίδια στιγμή χίλια δυο παραδείγματα – αποδείξεις ότι δεν κολλάς από το Άγιο Σώμα και Αίμα του Θεανθρώπου μας που όντως δεν κολλάς και δεν έπρεπε να συζητάμε καν για το θέμα αυτό, γίναμε Δυτικοί στην σκέψη, αφήνοντας πίσω μας μία πνευματική αγιότητα αιώνων και αντίληψη του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά αλλά και όλων των Πατέρων της Εκκλησίας όλων των αιώνων και εποχών. Έτσι, όπως σωστά το είχε πει ο Νίτσε- χωρίς να το καταλαβαίνουμε εμείς οι εκκλησιαστικοί πρωτίστως “σκοτώσαμε” τον Θεό. “‘ΦΑΓΑΜΕ ΗΤΤΑ, στην πιο πρόσφατη, στην περίοδο της πανδημίας γιατί κακώς δεχθήκαμε να ξεκινήσουμε ένα απαράδεκτο διάλογο για το I. Μυστήριο που συγκροτεί την Εκκλησία και βρίσκεται στον πυρήνα της Εκκλησίας μας το Ι. Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Μυστήριο για τους εντός, αλλά αγνοούμε ότι δεν είναι τίποτα για τους περισσότερους αυτούς που θέλουν να είναι εκτός Εκκλησίας και την θυμούνται σε κάτι φολκλορικό μόνο.
To I. Μυστήριο της Εκκλησίας βιώνεται και σιωπάται, δεν γίνεται αντικείμενο διαλόγου, αντικείμενο έρευνας στα βιοχημικά εργαστήρια, αντικείμενο περίγελου με τον κάθε άγευστο πίστεως και συνειδητής εκκλησιαστικής ζωής.
To I. Μυστήριο της Εκκλησίας βιώνεται ως το Μυστήριο της Εκκλησίας, ως η ευρύχωρη φύση της Εκκλησίας, ως πέρασμα από τον τόπο της θυσίας του Θεανθρώπου μας Χριστού στον Τρόπο της Βασιλείας Του, από ένα μυθικό τρόπο στον τρόπο της ελευθερίας και της αγάπης της ένσαρκης Παράκλησης.
Το Θεο-ίδρυτο I. Μυστήριο της Θ. Ευχαριστία δεν εξαντλείται σε καμιά «ανάλυση» του μυστηρίου, ούτε εξηγείται ο άφθαρτος και αμόλυντος χαρακτήρας του Αγίου Σώματος και του Αίματος του Χριστού.
Πέρα από τις ελάχιστες, πιστεύω, παραφωνίες που συναντά κανείς στο χώρο της Εκκλησίας μας, Αυτή , η Εκκλησία, το Σώμα του Χριστού σωστά ενεργεί και με αγάπη προς τον συνάνθρωπο, καταφέρνοντας τρία πράγματα, έτσι όπως αυτά τα 3 πράγματα τα περιγράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Paul Ricoeur στο βιβλίο του “Το κακό” και σχετίζονται με την αντιμετώπιση του: Να μάθουμε να σκεφτόμαστε σωστά, να πράττουμε σωστά, για να μπορούμε να νιώσουμε και να αισθανθούμε σωστά.
Το ερώτημα επίκαιρο παρά ποτέ. «Προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες των καιρών ή θα συνεχίσουμε να είμαστε υπεύθυνοι για την “μουμιοποίηση” των Πατέρων της Εκκλησίας, τους οποίους επικαλούμαστε στα πλαίσια μιας κακής αντίληψης περί παραδόσεως, φοβούμενοι να τους φέρουμε στην εποχή μας αλλά και να προχωρήσουμε την δικής τους Αγιοπνευματική πατερική σκέψη παραπέρα στο μέλλον, πατερική αντίληψη που θα είναι ενσωματωμένη στις σύγχρονες ανάγκες και στις σύγχρονες προσκλήσεις;