ΟΜΙΛΙΑ: ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΩΣ ΣΤΟ ΟΡΟΣ ΘΑΒΩΡ

Την 6η Αυγούστου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει μια μεγάλη Δεσποτική εορτή. Τη Μεταμόρφωση του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η Μεταμόρφωση του Κυρίου είχε συμβεί πριν από το εκούσιο πάθος Του. 40 ημέρες πριν από τη Σταύρωσή Του. Η εορτή συνέπιπτε την περίοδο της νηστείας και δια τούτο εορτάζεται 40 ημέρες πριν από την ύψωση του Τιμίου Σταυρού την 14η Σεπτεμβρίου. Η Μεταμόρφωση τιμάται στο μέσον της εορταστικής περιόδου από την Δεσποτική Εορτή του Πάσχα μέχρι την Εορτή των Χριστουγέννων. Της σημερινής Δεσποτικής Εορτής προηγείται νηστεία και μόνο σήμερα ότι μέρα και αν πέσει επιτρέπεται η κατάλυση ψαριών. Η νηστεία του 15Aυγούστου είναι δυο συνεχόμενες νηστείες, μια προς τιμή της Μεταμορφώσεως του

Χριστού και μια προς τιμή της Εορτής της Κοιμήσεως της Παναγίας μας . Προηγείται λοιπόν νηστεία όπως και στις δυο άλλες προαναφερθείσες Δεσποτικές Εορτές Πάσχα και Χριστούγεννα. Μεγάλη συνεπώς και η σημερινή Δεσποτική Εορτή. Όσο βασική και σπουδαία για την σωτηρία μας είναι η εορτή των Χριστουγέννων και της Αναστάσεως τόσο σπουδαία και σημαντική είναι και η εορτή της Μεταμορφώσεως. Και σήμερα εφανερώθη η Θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για μια ακόμη φορά.Ο Κύριος μας για να προετοιμάσει τους μαθητές Του για το εκούσιο πάθος του, πήρε τρεις από αυτούς: τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο και πορεύθηκε προς προσευχή στο όρος Θαβώρ. Γιατί πήρε αυτούς; Τον Πέτρο για τη μεγάλη πίστη και αγάπη που είχε προς τον Χριστό, τον Ιωάννη για την αγνότητα και την ολόψυχη προς τον Χριστό αφοσίωσή του και τον Ιάκωβο επειδή θα έχυνε πρώτος το αίμα του για τον Χριστό. Κουρασμένοι από την ταλαιπωρία κάθισαν να ξεκουραστούν και τους πήρε ο ύπνος. Κάποια στιγμή ξυπνούν και βλέπουν τον Διδάσκαλό τους να λάμπει περισσότερο και από τον ήλιο. Δεν μπορούσαν τα γήινα μάτια των μαθητών Του να αντικρίσουν το υπέρλαμπρο θεϊκό φως και για αυτό έπεσαν κάτω με τα πρόσωπα προς την γη, όπως μας διασώζει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος «ἔπεσον ἐπί πρόσωπον αὐτῶν καί ἐφοβήθησαν σφόδρα» (Ματθ. 17,6). Επέτρεψε ο Κύριος να πάρουν μια γεύση από τη Θεότητά Του και πως θα είμαστε όλοι μας φωτισμένοι και χαριτωμένοι μετά την Δευτέρα Παρουσία Του. Οι μαθητές ακόμη δεν είχαν λάβει τη χάρη του Αγ. Πνεύματος για να μπορούν να δουν το Θεϊκό Άκτιστο Φως. Ταυτόχρονα τα φυσικά υλικά μάτια τους είδαν τον Κύριό μας να συνομιλεί με τον Προφήτη Μωυσή, εκπρόσωπο του Νόμου στην Π. Διαθήκη και εκπρόσωπο όλων των κεκοιμημένων και τον Προφήτη Ηλία ως εκπρόσωπο όλων των Προφητών της Π. Διαθήκης και όλων των ζώντων. Έτσι με αυτή την συνομιλία φαίνεται καθαρά ότι ο Μεταμορφωμένος Χριστός είναι Κύριος της Ζωής και του θανάτου και οι συνομιλητές Του είναι δούλοι Του. Συνομιλούν για το εκούσιο Πάθος Του που πρόκειται να συμβεί. Γράφει χαρακτηριστικά ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης: «Έφερε δε εις το μέσον τους τον Mωυσήν και τον Ηλίαν, διά να διορθώση τας σφαλεράς υποψίας, οπού είχον οι πολλοί περί αυτού. Kαθότι, άλλοι μεν έλεγον τον Kύριον, πως είναι ο Ηλίας. Άλλοι δε, πως είναι ο Iερεμίας. Διά τούτο λοιπόν επαράστησεν εις το Θαβώρ τους πρώτους και κορυφαίους Προφήτας, διά να γνωρίσουν οι μαθηταί, και διά των μαθητών όλοι οι άνθρωποι, πόση διαφορά είναι αναμεταξύ του Xριστού, και των Προφητών. O μεν γαρ Xριστός, είναι Δεσπότης. Oι δε Προφήται, είναι δούλοι. Kαι ίνα μάθουν, ότι ο Kύριος έχει την εξουσίαν του θανάτου και της ζωής. Διά τούτο, από μεν τους αποθαμένους, έφερε τον Mωυσήν. Aπό δε τους ζωντανούς, έφερε τον Ηλίαν». Προετοιμάζονται οι μαθητές Του για τα επερχόμενα.»

Ο Απ. Πέτρος ενθουσιασμένος και γεμάτος θεία γλυκύτητα και φωτισμό προτείνει να φτιάξουν τρεις σκηνές για να μείνουν εκεί. Μία για τον Δάσκαλό Τους και μια για τον Μωυσή και μία για τον Ηλία. Τότε νεφέλη τους σκέπασε και ακούστηκε φωνή λέγουσα «Οὗτος ἐστὶν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε» (Λουκά, θ΄ 28-36). Δηλαδή, Αυτός είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, που τον έστειλα για να σωθεί ο κόσμος. Αυτόν να ακούτε. Είναι η φωνή του Θεού Πατέρα, όπως και στην βάπτιση του Κυρίου που τον αποκαλεί και εδώ «Υιόν Του αγαπητό». Για όλους εμάς τους θνητούς και φθαρτούς που πλάθουμε και κατασκευάζουμε τον Χριστό στα δικά μας ανθρώπινα και αμαρτωλά μέτρα. Ο Χριστός είναι το δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος: Πατήρ, Υιός και Άγιο Πνεύμα. Εδώ στην σημερινή Δεσποτική Εορτή της Μεταμορφώσεως ο Κύριος απλά φανέρωσε και επέτρεψε να δούνε τα ανθρώπινα μάτια μας ένα μόλις μικρό μέρος της Θεότητός Του, «καθὼς ἠδὐναντο», όπως αναφέρεται στο Απολυτίκιο της Εορτής. Μηνύματα πολλά σήμερα: 1) Το πρώτο χαρμόσυνο μήνυμα είναι ότι η Μεταμόρφωση του Χριστού σημαίνει και τη δυνατότητα να μεταμορφωθούμε εν Χριστώ οι άνθρωποι και όχι να μετασχηματιστούμε 2) Να μείνουν στην άκρη οι ατέλειες μας , οι αδυναμίες μας, οι κακότητες μας , τα τραύματα, οι πληγές, η δίψα και τα βάσανα της ψυχής μας, οι ματαιοπονίες μας και όλα όσα στραβά και διαβολικά μετασχηματισμένα ζει το ανθρώπινο γένος μπάς και καταφέρουμε να ξαναβρούμε τον αληθινό φωτεινό και αγιασμένο προορισμό μας. 3) Μεταμορφωμένοι εν Χριστώ οι άνθρωποι, πάντοτε με τη δύναμη και τη Χάρη του Παρακλήτου, αποκτούμε πνευματικές ιδιότητες, πνευματικά προσόντα και γνήσιες χριστιανικές αρετές, που δείχνουν ξεκάθαρα τη θεία μας καταγωγή και τη συγγένειά μας με το Δημιουργό μας Θεό. Ο άνθρωπος, είναι ολοφάνερο από την πείρα, μόνος του δεν μπορεί να μεταμορφωθεί. Με τη βοήθεια του Θεού, όμως, αν και ανίσχυρος και αδύνατος, είναι ικανός να βαδίσει προς το δρόμο της εν Χριστώ τελειώσεως και μεταμορφώσεως. Και όταν μιλάμε για μεταμόρφωση εν Χριστώ, εννοούμε να ξαναπάρει και να ξαναβρεί ο καθένας μας την αξία της ζωής και της ψυχής μας. 4) Ας μεταμορφωθούμε οι άνθρωποι εν Χριστώ σε Ανθρώπους του Θεού, σταματώντας να γινόμαστε υποχείρια των παθών και των έργων μας, να μαυρίζουμε την καρδιά μας, να αρνούμαστε τον Πλάστη μας, να εκμηδενίζουμε το μεγαλείο μας να καταντούμε χειρότεροι από τα άλογα ζώα.

Οι άγιοι Μακάριος ο Αιγύπτιος και Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης αναφέρουν πως τα πνευματικά πράγματα, η

Μεταμόρφωσή μας δηλαδή εν Χριστώ, είναι ανέγγιχτα από τους περισσοτέρους επειδή το Άγιο Πνεύμα έρχεται σε μόνο σε ψυχές πιστές, καθαρές, ταπεινές και αγίες. Ο θησαυρός του φωτός της σημερινής Δεσποτικής Εορτής της Μεταμορφώσεως αποκαλύπτεται μόνο σε εκείνον που έχει υπομονή και θέληση να αγωνίζεται πνευματικά. Όλοι όσοι επιθυμούμε να αγωνισθούμε πνευματικά θα ενδυθούμε με το Θαβώρειο Φως της Θ. Λειτουργίας και σωματικά και ψυχικά συνδεδεμένοι με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Και τέτοιοι Μεταμορφωμένοι άνθρωποι είναι όσοι για τον Χριστό αρνήθηκαν τα χρήματα, τη δόξα, την ηδονή των παθών, τον εαυτό τους, επειδή αισθάνθηκαν την επιθυμία να ζήσουν μόνο για τον Χριστό. Το Θεϊκό φως του Θαβώρ υπήρχε τότε στο Όρος Θαβώρ και συνεχίζει υπάρχει πάντοτε σε κάθε Αγ. Τράπεζα των Ι. Ορθοδόξων Ναών μας, αλλά για δείτε δεν μπορούν να το δουν όλοι, όπως δεν μπόρεσαν και τότε να το δουν όλοι οι μαθητές. Ας θυμηθούμε όταν αυτό το φως του Θεού εμφανίστηκε στο πρόσωπο του Μωυσή που πλημμυριζόταν από τη Θεία Χάρη, οι άλλοι ανέτοιμοι και ράθυμοι πνευματικά δεν μπορούσαν να το δουν. Το φως της Μεταμορφώσεως του Χριστού , όπως λέει ο Άγ. Ισαάκ ο Σύρος, φαίνεται μόνο διά της προσευχής και μόνο μέσα στη Λατρεία της Εκκλησίας μας. Όταν αυτό το θεϊκό φως το αληθινό όπως ψάλλουμε στο τέλος κάθε Θ. Λειτουργίας το δει και το κάνει κτήμα του ο κάθε πιστός άνθρωπος τότε ουσιαστικά φωτισμένος και μεταμορφωμένος εν Χριστώ δεν θα θέλει να ενδιαφερθεί για τίποτε άλλο πρόσκαιρο και εφήμερο και μάταιο στη ζωή του. Αυτός που βλέπει και φωτίζεται, δε μιλά. Αυτός που δεν βλέπει, τυφλός πνευματικά, συνήθως προσπαθεί να διακωμωδήσει το Θεό και τα του Θεού. Αν ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά την αληθινή σχέση με το Θεό, αν παλεύει να διώξει το σκοτάδι της ζωής του, αν ψάχνει για να ξεκουράσει την ψυχή του, αν επιθυμεί να γλιτώσει από το άγχος του, τότε πρέπει να γνωρίζει πως αυτό θα το καταφέρει μόνο αν πλησιάσει και βιώσει τον Χριστό μέσα στην ζωή και στην Λατρεία της Αγίας Εκκλησίας μας και μόνο μέσα από την συνειδητή συμμετοχή του στην Λατρεία Της όχι για φολκλόρ ή για έθιμο ή για το καλό του χρόνου. Ο πιστός άνθρωπος μεταμορφωμένος και κοινωνημένος εν Χριστώ μπορεί να παραμένει μεταμορφωμένος συνεχώς. Είναι αυτός που απλώνει το χέρι στο Χριστό και του επιτρέπει να τον ανεβάσει μαζί Του στο Πνευματικό Θαβώρ της Αγίας Τραπέζης και να τον κάνει μέτοχο της Βασιλείας και της Χαράς Του. Γένοιτο.»