ΣΕ ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΟΜΙΛΙΑ †ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Κάθε φορά που γιορτάζει η Παναγία μας, η Μητέρα του Θεού και δική μας Μητέρα, οι περισσότεροι από εμάς αισθανόμαστε μια χαρά, αισθανόμαστε την ημέρα να είναι ξεχωριστή. Ούτως ή άλλως, οι Εορτές της Παναγίας, που τις αποκαλούμε Θεομητορικές, η Εκκλησία μας τις περιέβαλε με πολύ μεγάλη αγάπη και δόξα για να τιμήσει την δυνατότητα του ανθρώπου – μέσω Εκείνης – να μπορέσει να φτάσει τον Θεό, να υπερβεί τον εαυτό του, να αξιωθεί την αγιότητα. Γιορτάζουμε, λοιπόν, και χαιρόμαστε την περίοδο αυτή και όλο τον μήνα Αύγουστο, την Παναγία, πρώτα απ’ όλα γι’ αυτήν ακρι βώς την ελπίδα . Όπως Εκείνη, η ΠΑΝ-αγία, η περισσότερο αγία όλων μπόρεσε από ένας απλός άνθρωπος, μια γυναίκα του λαού που ήταν, να φτάσει σε τέτοια μεγάλη δόξα και τιμή ( ταπείνωση και αγάπη) , έτσι κι εμείς συν θεώ να μπορέσουμε να αξιωθούμε να της μοιάσουμε στην αγιότητα. Χαίρεστε οι γυναίκες ιδιαίτερα τις γιορτές της Παναγίας μας, σκεφθείτε ότι εκείνη την εποχή της Παναγίας μας, αλλά και για πολλούς αιώνες πριν η θέση της γυναίκας στον κόσμο ήταν ευτελισμένη. Όργανο για παιδοποιία, αντικείμενο και σκεύος ηδονής των ανδρών. Διά της Παναγίας στο διάβα του χρόνου τιμήθηκε και τιμάται η παρουσία και η θέση της γυναίκας. Τιμάται πολύ περισσότερο απ’ ότι ήθελαν να την τιμήσουν οι κοινωνίες και τα λόγια των ανθρώπων.
Και οι άντρες από την άλλη πλευρά, μέσα από το Ιερό Πρόσωπο Της και στην τιμή της Μάνας του Χριστού μας, στην Παναγία βλέπουμε την μάνα μας, την δυνατότητα της αγκαλιάς, της προστασίας, της σκέπης, της φροντίδας. Αυτό το ορμέμφυτο που υπάρχει μέσα σε κάθε άνθρωπο επί της γης, που γυρεύει συνεχώς κάποιον να τον φροντίζει, να τον σκέφτεται να τον αγαπά άδολα και ανυπόκριτα όπως έτσι αγαπά η μητρική καρδιά. Έτσι νιώθουμε κάθε φορά που τιμούμε μαζί με όλα τ’ άλλα την Παναγία. Ας μην ξεχνούμε όμως και κάτι βασικό. Η Παναγία δεν ήταν μια «καθώς πρέπει» γυναίκα. Ηταν μια γυναίκα του λαού. Γέννησε μέσα σε μια σπηλιά, διώχτηκε και καταδιώχτηκε σαν πρόσφυγας, ήθελαν να την σκοτώσουν και αυτή και το παιδί Της. Έζησε φτωχικά, γυναίκα και μητέρα ενός μαραγκού. Δεν ήταν η κυρία μιας προνομιούχας κοινωνικής τάξεως, δεν ήταν η σύζυγος κάποιου επιφανούς Φαρισαίου, ή κάποιου ανώτερου ιερέα. Γύρναγε την Παλαιστίνη μαζί με τους άλλους μαθητές, δίπλα στον γιό της και συνάμα Δάσκαλό της, φορούσε ένα απλό χιτώνα και σανδάλια και ζούσε σε εκούσια πτωχεία. Συγκρουόταν συνεχώς με το αρρωστημένο κατεστημένο της εποχής Της Δεν ήταν εκπρόσωπος των Φαρισαίων, εκπρόσωπος δηλαδή μιας εξουσίας, ενός καθωσπρεπισμού. Η Παναγία είχε πολύ μεγάλη ευσέβεια. Είχε πολύ μεγάλη αγάπη στον Θεό. Γι’ αυτό και σε Αυτόν από μικρή τριετής κορούλα αφιερώθηκε. Είχε μεγάλη υπομονή, έβλεπε το παιδί Της να λέει και να κάνει πράγματα που μια μάνα δεν θέλει να κάνει. Έβλεπε τον γιο της να πηγαίνει προς τον θάνατο να ρισκάρει την ζωή Του, να συγκρούεται με κάθε κατεστημένο, με κάθε αντίληψη θρησκευτική, με κάθε εξουσία πολιτική. Συγκλονιζόταν συνεχώς από το γεγονός ότι υπερφυσικά πράγματα συνέβαιναν μπροστά της. Δεν μπορούσε να τα χωρέσει ο μητρικός νους Της.
Ήταν όμως και μια γυναίκα με μεγάλο θάρρος, με μεγάλη τόλμη. Είδε τον γιο της στο Σταυρό και κλήθηκε να κάνει το μητρικό δάκρυ και το κλάμα Της προσευχή, να κάνει την αγάπη της για τον γιο Της θέλημα του Θεού. Να Τον πιστέψει και να τον λατρέψει ως αληθινό Θεό.
Έτσι όταν, όπως αυτές τις μέρες, με την παρουσία μας κάθε βραδύ στις Παρακλήσεις Της, τιμούμε την Παναγία, τιμούμε πολύ περισσότερα πράγματα απ’ ό,τι φανταζόμαστε και νομίζουμε. Τιμούμε την δυνατότητα της ανθρώπινης φύσης να ξεφεύγει απ’ αυτό που η φύση η πεπτωκυία μας αναγκάζει να είμαστε. Να φεύγουν οι γυναίκες από τον βασικό ρόλο τους, που είναι να είναι πρώτα από όλα μάνες, για να κατευθυνθούν στον ρόλο της αγίας. Να γίνετε οι μάνες Αγίες όπως το πρότυπό σας, η Παναγία. Να φύγουμε οι άντρες από τον ρόλο μας απλώς του δήθεν δυνατού, λογικοκρατούμενου και σκληρού αγέρωχου ανθρώπου και να πάμε εκεί που προστάζει ο Νόμος της αγάπης. Δια της Παναγίας να πάει το ανθρώπινο γένος να ξαναβρεί την ελπίδα του στο αληθινό και όχι σε ένα κόσμο που νόημα ζωής θεωρεί την αιώνια νεότητα, τον πλούτο, το χρήμα, την καλοπέραση, την κενότητα.
Η σοφία, η αγιότητα, η χαρά μιας άλλης θέασης της ζωής βρίσκονται εδώ μπροστά στο Ι. Εικόνισμα της Παναγίας μας. Τιμώντας την Παναγία, τιμάμε στην ουσία την ελπίδα στην ζωή μας. Αν δεν το καταλαβαίνουμε αυτό θα μένουμε στα ίδια, σε μια χλωμή από συνήθεια φολκλορική γιορτή με εξωτερικούς συναισθηματισμούς που απλώς στη καλύτερη περίπτωση θα νιώθουμε ότι γιορτάζουμε και τιμούμε μια γυναίκα που κάποτε έζησε. Δεν είναι όμως για την Εκκλησία τα πράγματα έτσι. Όσοι ειλικρινά τιμούμε και αποδεχόμαστε το Άγιο Πρόσωπο της Μητέρας του Κυρίου μας και δικής μας Μητέρας, της Παναγίας Θεοτόκου, έτσι όπως η Εκκλησία ορίζει και οι Άγιοι βιώνουν, ας χαρούμε κι ας ελπίζουμε ότι όσο και να καταρρέει ο κόσμος γύρω μας, όσο και να βαδίζουμε προς τα έσχατα, για τον καθένα από εμάς υπάρχει ελπίδα. Και αυτή την ελπίδα την φέρνουν όλες αυτές οι γιορτές και της Παναγίας μας, που κάνουν την ζωή μας πιο όμορφη μέσα στην ερημιά και την ξεραΐλα της σημερινής εποχής, που δημιουργούν πρότυπα μίμησης της Παναγίας, που ξεκουράζουν και χαριτώνουν τον κόσμο μας. Ο Θεός, δια πρεσβειών της Αγίας Κυρίας Θεοτόκου να μας δίνει αυτή την δύναμη, την πίστη και την αγιότητα. Αμήν