ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΙΑΣ – ΚΥΡΙΑΚΗ ΚΡΙΣΕΩΣ
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ ΚΩΝ/ΝΟΥ ΣΠΑΝΟΥ
Πατέρες και αδελφοί, Βρισκόμαστε πλέον στην Γ’ Κυριακή του Τριωδίου, της Απόκρεω, όπως ονομάζεται και αυτό γιατί σήμερα είναι η τελευταία ημέρα που καταλύουμε κρέας, μία ακριβώς εβδομάδα πριν την είσοδό μας στη Μ. Τεσσαρακοστή. Την 1η Κυριακή του Τριωδίου, Τελώνου και Φαρισαίου, είδαμε πως ο Τελώνης, έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητάς του, ταπεινώθηκε και δικαιώθηκε από τον Θεό, ενώ ο Φαρισαίος απορρίφθηκε, αφού έθεσε ως κέντρο της υπάρξεώς του το είδωλο του εαυτού του, και όχι τον Θεό. Την προηγούμενη Κυριακή ακούσαμε για τις τραγικές συνέπειες που υφίσταται ο άνθρωπος, όταν δεν διαχειρίζεται σωστά τα δώρα του Θεού στη ζωή του και καταντά πνευματικά νεκρός και όταν μετανοήσει τότε αυτή η αλλαγή του τρόπου σκέψης και ζωής τον οδηγεί και πάλι στην πατρική αγκαλιά του Θεού και ανασταίνεται.
Η σημερινή 3η Κυριακή ονομάζεται και Κυριακή της Μέλλουσας Κρίσεως, αφού τόσο η υμνολογία της ημέρας, όσο και η Ευαγγελική Περικοπή που ακούστηκε αναφέρονται στο φοβερό γεγονός της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου, όπου θα έρθει με όλη τη δόξα Του για να κρίνει ζώντας και νεκρούς. Μάλιστα σήμερα η Εκκλησία αποκαλύπτει πολύ σημαντικές αλήθειες, τις οποίες οφείλουμε να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας.
Α) Η ζωή του ανθρώπου δεν είναι ανεξέλεγκτη. Κάποια στιγμή θα υπάρξει για όλους μας η Κρίση του Θεού. Από αυτή την Κρίση δεν πρόκειται να εξαιρεθεί κανείς και είναι καθολική για όλους. «Συναχθήσονται πάντα τα έθνη». Αυτό είναι αναπόφευκτο γεγονός, που θα τερματίσει την ιστορία του κόσμου και θα σφραγίσει την προσωπική του καθενός μας ζωή. Την παρέλευση αυτού του φθαρτού και τραυματισμένου από την αμαρτία κόσμου θα επισφραγίσει η μεγάλη και αδέκαστη κρίση του Χριστού, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την είσοδο μας στη βασιλεία Του. Οι άνθρωποι, ως ελεύθερα όντα, οφείλουμε να τοποθετηθούμε στη Βασιλεία του Χριστού ανάλογα με τη δική μας επιλογή από αυτή τη ζωή.
Β) Η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή μας υπενθυμίζει ακόμα μια μεγάλη αλήθεια. Ο Θεός δεν είναι μονάχα στοργικός Πατέρας. Είναι και δίκαιος Κριτής. _Την περασμένη Κυριακή μίλησε το Ευαγγέλιο για την αγαθότητα του Θεού Πατρός που περιμένει το πλάσμα Του να επιστρέψει. Αυτό δεν πρέπει να μας κάμει να ξεχάσουμε και την δικαιοσύνη Του. «Ούτε ο έλεος αύτοΰ άκριτος, ούτε η κρίσης άνελεήμων» λέγει ο Μ. Βασίλειος.
Ο Κύριος θα κρίνει τον κόσμο λέει το Ευαγγέλιο, και μάλιστα όχι αυθαίρετα, αλλά σύμφωνα με τα έργα μας. Μας φέρνει η σημερινή Κυριακή ενώπιον του Γεγονότος της Κρίσεως. Λέμε του «Γεγονότος», γιατί η παγκόσμια κρίση αποτελεί για την Εκκλησία μία εσχατολογική βεβαιότητα και μία πραγματικότητα, που ομολογείται στο Ι. Σύμβολο της Πίστεως και Ομολογίας μας: «Και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας καί νεκρούς…».
Γ) Τρίτο βασικό σημείο του σημερινού Ευαγγελίου είναι ότι η ανθρωπότητα όλη θα κριθείμε μέτρο την αγάπη προς τον δοκιμαζομένο αδελφό, τον οποίο μάλιστα ο Κύριος ταυτίζει με τον εαυτό Του «εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε». Ο Χριστός τονίζει ότι καθετί το απλό που γίνεται για τους αδελφούς Του, τους ελάχιστους, αποτελεί πράξη διακονίας προς τον Ίδιο. Το μυστικό της Χριστιανικής αγάπης στηρίζεται στην άμεση σύνδεσή της με τον Χριστό. Έτσι αποκλείονται άλλα κίνητρα για την αγαθοεργία, τα οποία θα θόλωναν την καθαρότητα της πράξεως, όπως επίδειξη, συμφέρον κλπ. Η συμπαράσταση στον κάθε πάσχοντα άνθρωπο είναι συνάντηση με τον Παθόντα για εμάς Κύριο. Είμαστε αληθινοί Χριστιανοί, αν βλέπουμε στο πρόσωπο του κάθε πονεμένου τον Χριστό. «Είδες αδελφόν σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου» λέγουν οι Πατέρες της Εκκλησίας και όχι μόνο με συμπάθεια, αλλά με σεβασμό.
Όπως τονίζει ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος «Σε μια εποχή που ζητεί να ταυτίσει τον καθένα μας μ’ έναν αριθμό, τον οποίο επεξεργάζονται – διαχειρίζονται οι υπολογιστές, ο Χριστός επιμένει να βλέπουμε τον κάθε άνθρωπο, ως πρόσωπο ταυτιζόμενο μ’ Εκείνον. Αυτή είναι η σημαντική διαμαρτυρία της Εκκλησίας μας στη σημερινή σκληρή εποχή»» Κάθε φορά που αρνούμαστε την αγάπη για τον εμπερίστατο άνθρωπο αρνούμαστε τον ίδιο τον Θεό. Η αγάπη που προβάλλει ο Χριστός, ως κριτήριο, αναφέρεται σε πράγματα καθημερινά, που όλοι μπορούν να εφαρμόσουν. Σε οποιεσδήποτε συνθήκες ζωής κι αν βρίσκονται. Οποιοδήποτε επάγγελμα, ηλικία, μόρφωση, απασχόληση κι αν έχουν. Ποιος θα μπορέσει να δικαιολογηθεί την ημέρα εκείνη, ότι δεν είχε τα μέσα να δείξει αγάπη; Ο Κύριος δεν στηρίζει την απόφασή Του σε μεγάλα επιτεύγματα. Λέει: «Δεν σας καταδικάζω, διότι ήμουν ασθενής και δεν με θεραπεύσατε, ήμουν στη φυλακή και δεν με ελευθερώσατε», αλλά γι’ αυτά τα μικρά που περνούσαν από το χέρι σας και δεν τα πράξατε. Γι’ αυτά καταδικάζεστε. Ένα πιάτο φαγητό, ένα ποτήρι νερό, μια επίσκεψη, είναι πράγματα που εύκολα προσφέρονται. Ακόμα και ο πιο φτωχός και ο πιο αδύναμος έχουν χίλες δυο ευκαιρίες να προσφέρουν αγάπη.
Δ) Ένα ακόμα σημείο είναι ότι ο Χριστός τονίζει την ενοχή της αδιαφορίας. «Έπείνασα γαρ, καί. έδώκατέ μοι φαγεΐν…». Στο κέντρο της Κρίσεως δεν τίθεται μόνο το τι κακό έπραξαν, όσο το τι καλό αμέλησαν να κάνουν. Ας προσέξουμε αυτό, ιδιαίτερα όσοι αποκοιμίζουμε τον εαυτό μας με τη σκέψη ότι δεν κάναμε στη ζωή μας σοβαρές παραβάσεις. Η σημερινή Ευαγγελική Περικοπή αποκαλύπτει ότι αδικούμε όλους εκείνους που θα μπορούσαμε να ευεργετήσουμε και δεν τους βοηθούμε. Η γνήσια αγάπη εκφράζεται με μια ενεργητική φροντίδα για τον άλλο. Προσοχή όμως στο εξής: Δεν αρκεί να ανακουφίσουμε τους δοκιμαζομένους αδελφούς μόνο με υλικά αγαθά. Οπωσδήποτε και με αυτά. Πολλοί στερούνται ακόμα και βασικών αγαθών. Στερούνται θαλπωρής, παρηγοριάς, υποφέρουν από μοναξιά. Όμως δεν θα μείνουμε μόνο σε αυτά. Όχι μια τυπική εκτέλεση θρησκευτικών καθηκόντων, τα οποία άλλωστε τηρούν και οι αιρετικοί. Θα αγωνιστούμε να συνδέσουμε τον κάθε πονεμένο αδελφό με το πρόσωπο του Χριστού. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σώμα, αλλά και ψυχή. Δεν χρειάζεται τροφή, αλλά και ψυχή. Όταν ο διάβολος πείραξε τον Χριστό στην έρημο, λέγοντάς του: «αν είσαι Υιός του Θεού, κάνε αυτές τις πέτρες ψωμί, για να φας», ο Κύριος τον αποστόμωσε, απαντώντας του: «ουκ επ’ άρτω μόνω ζήσεται άνθρωπος, αλλ’ επί παντί ρήματι εκπορευομένω διά στόματος Θεού»». Ο άνθρωπος δεν ζει μόνο με ψωμί, με υλική τροφή, χρειάζεται τον Λόγο του Θεού στη ζωή του. Ο Λόγος του Θεού δεν είναι μια θεωρία ή μια φιλοσοφική σκέψη, αλλά βιώνεται μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, στα Ι. Μυστήρια, και την όλη Λατρευτική ζωή, την προσωπική άσκηση του καθενός, προσευχή, νηστεία, μελέτη. Αν περιοριστούμε μόνο στα υλικά αγαθά, ενδεχομένως να χορτάσουμε το σώμα του αδελφού, την ψυχή του όμως όχι, με αποτέλεσμα να επικρατεί μέσα του ένα κενό. Καθημερινά ακούμε θλιβερές καταστάσεις στην κοινωνία, άγχος, ανασφάλεια, διαφθορά, εγκληματικότητα, ακόμα και μεταξύ ανηλίκων. Τι δείχνει αυτό; Απουσία του Θεού από τη ζωή. Ένας αγώνας του σύγχρονου ανθρώπου να ικανοποιήσει μόνο το σώμα του και τα πάθη του. Πολλοί αδελφοί δεν γνωρίζουν τον Χριστό. Είναι ευθύνη όλων μας να τους βοηθήσουμε να ζήσουν τη Μυστηριακή και πνευματική – ασκητική ζωή της Εκκλησίας. Ειδικά το Ι. Μυστήριο της Θ. Λειτουργίας. Μόνο έτσι θα γνωρίσουν την Αλήθεια. Είναι σαφής ο λόγος του Κυρίου : «Ο τρώγων μου την σάρκα και πίνων μου το αίμα εν εμοί μένει καγώ εν αυτώ». Οφείλουμε ως Χριστιανοί να γίνουμε πνευματικοί μαγνήτες για τον κάθε άνθρωπο και να τον οδηγήσουμε στον Χριστό και την Εκκλησία Του και για να γίνει αυτό οφείλουμε πρώτα εμείς να βιώνουμε συνεχώς και με συνείδηση την ζωή της Εκκλησίας. Πρώτοι εμείς να γνωρίσουμε καλά τον εαυτό μας. Πρώτα εμείς να αξιοποιήσουμε τα Πνευματικά Δώρα-Χαρίσματα που μας χάρισε ο Θεός για να μην καταντήσουμε να τρεφόμαστε με ξυλοκέρατα. Όταν πέσουμε, να έχουμε ταπείνωση να ομολογήσουμε «Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου». Δεν είναι δυνατόν να κηρύσσουμε κάτι, το οποίο εμείς οι ίδιοι δεν βιώνουμε. Τότε θα προσφέρουμε στους αδελφούς την αληθινή αγάπη του Χριστού, όταν τους οδηγήσουμε στην πηγή της Ζωής, στην Αγία Τράπεζα της Εκκλησίας.
Αδελφοί μου, Το σημερινό Ευαγγελικό Ανάγνωσμα μας τοποθετεί μπροστά στο τέλος την ανθρώπινης ιστορίας και της προσωπικής μας ιστορίας. Αυτό δεν πρέπει να μας τρομάξει, αλλά να σκεφτούμε ότι κάθε μέρα που περνά χωρίς αγάπη, είναι μια χαμένη ημέρα για το μέλλον μας. Αυτοί που στερούν τον άλλο από την αγάπη τους, κινδυνεύουν να στερηθούν και οι ίδιοι το πολυτιμότερο που υπάρχει: Να στερηθούν τον Θεό, που είναι η Αγάπη. Από το σημείο αυτό αρχίζει η κόλαση – από τότε που παύουμε ν’ αγαπούμε και να νιώθουμε ότι μας αγαπούν. Γι’ αυτό, πολλοί άνθρωποι, ήδη προτού πεθάνουν, ζουν την κόλαση. Η ζωή αυτή τη στιγμή είναι μπροστά μας. Δεν γνωρίζουμε πόσα χρόνια ακόμη. Ας αφουγκραστούμε λοιπόν τα τόσα Μηνύματα και της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής. Ας έχουμε τέλος υπόψη μας τα λόγια του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου «Έως εστί καιρός, Χριστόν επισκεψώμεθα, Χριστόν θεραπεύσωμεν, Χριστόν θρέψωμεν, Χριστόν ενδύσωμεν, Χριστόν συναγάγωμεν, Χριστόν τιμήσωμεν»», ανακαλύπτοντάς Τον κάτω από την ταπεινή μορφή του κάθε θλιμμένου και ταλαιπωρημένου. Η περίοδος που έρχεται, η Μ. Τεσσαρακοστή είναι μια μεγάλη ευκαιρία να πλησιάσουμε πιο πολύ τον Θεό και τον κάθε συνάνθρωπό μας, μέσα από την λατρευτική ζωή της Εκκλησίας και μέσα από τη με κάθε μορφή διακονία του πονεμένου αδελφού . Ας την αξιοποιήσουμε. ΑΜΗΝ.
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 18 Φεβ 23
