ΜΗΝΥΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟ ΜΑΣ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ & ΜΕΓ. ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ 2023
† ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Η περίοδος της Μεγ. Τεσσαρακοστής που ανοίγεται με τον αποψινό Α‘ Κατανυκτικό Εσπερινό, είναι μια μοναδική πνευματική περίοδος μέσα στην ετήσια εκκλησιαστική ζωή. Οι έννοιες που μας δίνει, τα μηνύματα, το τελετουργικό, όλα διαφέρουν. Ανοίγει προπαρασκευαστικά όπως είπαμε με το Τριώδιο, δυναμικά με την Μ. Τεσσαρακοστή από αύριο και ολοκληρώνεται, την Μ. Εβδομάδα, με την Ανάσταση. Όλη αυτή η νέα περίοδος των 5 Εβδομάδων μας προσκαλεί η Εκκλησία να την ζήσουμε. Όπως κάθε βρέφος, όταν γεννιέται έχει μπροστά του μια ζωή για να την ζήσει, όπως ο κάθε πιστός, όταν είναι ετοιμοθάνατος, βλέπει να στέκεται στο κατώφλι της άλλης νέας ζωής, που τον προσκαλεί να την κληρονομήσει έτσι και εμείς οφείλουμε να ζήσουμε την Μ. Τεσσρακοστή. Η Μεγ. Τεσσαρακοστή δεν νοηματοδοτείται ούτε καταξιώνεται μόνο στην Ανάσταση. Έχει σημασία ο δρόμος που μας οδηγεί μέχρις εκεί. Οι χριστιανοί, καλούμαστε να μεταχειριστούμε τον ασφαλή δρόμο, περπατώντας με σωστό βηματισμό, προκειμένου να φτάσουμε στο σκοπό μας, να βρούμε τον στόχο και εδώ είναι το ζητούμενο. Ποιος είναι ο στόχος της Μ. Τεσσαρακοστής; Ο στόχος είναι να συναντήσουμε στη ζωή μας τον Άναστημένο Κύριο, να συναναναστηθούμε και να αναληφθούμε μαζί Του να ξαναμπούμε στο φυσικό χώρο μας, τον Παράδεισο, από τον Οποίο εκδιωχθήκαμε λόγω των αμαρτιών και αστοχιών μας. Σ’ ΛΥΤΟΝ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΜΛΣ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΛ ΦΤΑΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΝΛ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ; Σε όλους τους πιστούς μας δόθηκε δώρο, η αγωνιστική διαδικασία της Μ. Τεσσαρακοστής και αυτή η διαδικασία θα την κατανοήσουμε με το παρακάτω απλό και κατανοητό σε όλους μας παράδειγμα. Είναι ανάγκη να προλάβω το τραίνο. Άργησα,, τρέχω με τις βαλίτσες μου στα χέρια, εκείνο φεύγει, το χάνω. Προκειμένου να το προλάβω πετώ τις βαλίτσες μου και τρέχω γρήγορα, αρπάζω μια λαβή και ανεβαίνω. Πρόλαβα! Ανέβηκα! Δεν λυπάμαι τον κόπο, ούτε τις βαλίτσες (βαλίτσες είναι όσα «στερούμαστε» την Μεγ. Τεσσαρακοστή). Σημασία έχει ότι πρόλαβα το τραίνο (που είναι μεταφορικά ο Χριστός, ο στόχος). Αυτή η επιτυχία, μας δίνει αυτοπεποίθηση και μοναδική και τέλεια χαρά. ΗΜεγ. Τεσσαρακοστή δεν προτείνει στερήσεις και κόπους. Προτείνει νίκες! Αυτό μας σύστησε ο Χριστός! Να μην παραιτούμαστε, να μην εγκαταλείπουμε, να τρέχουμε, να παλεύουμε, να διεκδικούμε και να στοχεύουμε στην νίκη. Αυτή, είναι, η «κατά Χριστόν ζωή». Τα λόγια του Κυρίου αντηχούν στα αυτιά μας : «…κουράγιο! εγώ νίκησα τον κόσμο».
ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ: Η ΖΩΗ …ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΙΚΕΣ! Δίκιο έχετε! Γι’ αυτό, η «κατά Χριστόν» ζωή, δεν προτείνεται ως παραμυθένια ζωή, δεν είναι ψευδαίσθηση. Μας διδάσκει να αγωνιζόμαστε, να παλεύουμε, να ματώνουμε, να πέφτουμε και να σηκωνόμαστε, διαρκώς. Ο κανόνας της «κατά Χριστόν» ζωής, είναι να μην μένουμε πεσμένοι αλλά όρθιοι και να συνεχίζουμε και σε όλη αυτή την πορεία δεν είμαστε μόνοι, έχουμε συντροφιά τον Χριστό. ΤΙ ΔΙΛΦΕΡΕΙΗ ΖΩΗ ΤΩΝ ΛΛΛΩΝ ΛΝΘΡΩΠΩΝ ΛΠΟ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΛΣ, ΤΗΝ «ΚΛΤΛ ΧΡΙΣΤΟΝ ΖΩΗ»; Μα! ακριβώς σε αυτό. Και οι άλλοι άνθρωποι αγωνίζονται, παλεύουν, ματώνουν, πέφτουν και σηκώνονται ίσως, χωρίς Χριστό! Αυτό το «μαζί με τον Χριστό» ή «χωρίς τον Χριστό» είναι η ειδοποιός διαφορά του ανθρώπου με τα άλλα έμβια όντα, που κι εκείνα τρώνε, πίνουν, αναπαράγονται και ψοφούν. Και εκείνα πλάσματα Θεού είναι, αισθάνονται, αγαπούν ενστικτωδώς, θυμούνται, θλίβονται· όμως ο Χριστός σ’ εμάς, έδωσε όχι μόνο αυτήν, την στοιχειώδη ζωή, αλλά όπως μας είπε: «… και περισσσόν ζωής» «παραπάνω από ζωή». Αυτό σημαίνει το δώρο που μας δόθηκε από τον Θεό, να διαχειριζόμαστε εμείς οι ίδιοι την ζωή μας με δύο τρόπους: με υπευθυνότητα και με ελευθερία.
Διαχειρίζομαι την ζωή μου υπεύθυνα, σημαίνει δεν καταργώ την λογική. Ελέγχω τα αισθήματά μου, δεν εγκαταλείπω τις υποχρεώσεις μου. Διαχειρίζομαι την ζωή μου ελεύθερα, σημαίνει μελετώ, ρωτώ, μαθαίνω από την πείρα των άλλων, παίρνω γνώμες Λγίων -Πνευματικών και στο τέλος αποκρυσταλλώνω δική μου άποψη που ελεύθερα την ακολουθώ, χωρίς να μου την επιβάλλει κανείς άλλος άνθρωπος ή κάποια ανάγκη. Η άποψή μου, δεν σημαίνει ότι είναι αλάνθαστη, όμως είναι δική μου! Αν κάποτε διαπιστώσω ότι η άποψή μου υπήρξε λαθεμένη, τότε ελεύθερα οφείλω να την αλλάζω. Όμως όταν λέμε ότι ένας άνθρωπος αποφασίζει να ζήσει «κατά Χριστόν», σημαίνει ότι αποφασίζει να δημιουργήσει υπεύθυνη και ελεύθερη σχέση με το Χριστό. Στην Εκκλησία ερχόμαστε για να δημιουργήσουμε σχέσεις αληθινές με το Χριστό και με τους αδελφούς μας γύρω μας . Η «κατά Χριστόν» ζωή δεν είναι στερεότυπος τρόπος ζωής. Σύμφωνα με το θέλημα του Θεού έζησαν βασιλείς, στρατηγοί, σοφοί, αγράμματοι, οικογενειάρχες, μοναχοί, κληρικοί, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, άλλοι σε βούρκο αμαρτωλότητος άλλοι σε παρθενία και αγνότητα, σε παλάτια, σε πόλεις, σε σκήτες, σε ερήμους, σε ελεύθερα πολιτεύματα, σε σκλαβιές, σε μαρτύρια κλπ. Όλοι αυτοί έζησαν «κατά Χριστόν», όμως με τον δικό τους διαφορετικό τρόπο ο καθένας. Οικοδόμησαν ξεχωριστή σχέση μαζί Του, τήρησαν το θέλημά Του και η Εκκλησία τους αναγνώρισε ως αγίους Της και μας τους προβάλει σαν παραδείγματα. Εδώ τώρα χρειάζεται να αναπτύξουμε εμείς την υπευθυνότητα και την ελευθερία. Οι ζωές των άλλων δεν σημαίνει ότι αντιγράφονται. Δεν μπορούμε να μιμηθούμε τις πράξεις τους. Αν το προσπαθήσουμε, θα πελαγοδρομήσουμε, θα μπερδευτούμε, θα κλονιστούμε και τότε θα έρθει ο πονηρός και θα μας ρίξει στην αμφιβολία, στην απόγνωση, στην απιστία. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος: να νομίσουμε ότι μιμούμαστε επαρκώς τις ζωές κάποιων αγίων της πίστεως, που έζησαν «κατά Χριστόν» και τότε κινδυνεύουμε να έρθει ο πονηρός και να μας ρίξει στην υπερηφάνεια και στην έπαρση, για το τάχα κατόρθωμά μας. Ξέρουμε καλά, οι χριστιανοί, ότι η υπερηφάνεια είναι εωσφορική αμαρτία. Λοιπόν, τι κάνουμε; Να! τι κάνουμε. Πρώτα θα μάθουμε καλά και υπεύθυνα ποίο το θέλημα του Θεού. Όχι, από κινηματογραφικές ταινίες. Θα δούμε το θέλημα του Θεού στους βίους των Αγίων, πώς βιώθηκε το θέλημα Του σε διαφορετικές εποχές.
Η Αγ. Γραφή, από την μια και πώς την έζησαν διαχρονικά οι χριστιανοί, από την άλλη, έτσι θα καταλάβουμε την δυναμική της Παράδοσής της Εκκλησίας. Μέσα σ’ αυτή την Παράδοση αναπνέουμε σήμερα. Θα προσαρμόσουμε την «κατά Χριστόν» ζωή στα μέτρα τα σημερινά. Θα σκεφθούμε λογικά και ελεύθερα: τι μπορώ να κάνω εγώ σήμερα, από τα παραδείγματα που μου δίνει η Εκκλησία; Τι ταιριάζει στην εποχή, στο χαρακτήρα, στις αντοχές μου; Τι δέχεται η οικογένειά μου; Προσοχή: στην προσπάθειά αυτή δεν θα αυτενεργήσω, δεν θα αυθαιρετήσω, θα κόψω άνθη μέσα από τον κήπο της Παραδόσεως, αλλά με υπευθυνότητα και ελευθερία, σε σχέση πάντα και πνευματική εξάρτηση με τον Πνευματικό Πατέρα μου, που δεν είναι απλά ο κάδος που του ρίχνω τις αμαρτίες, αλλά ο φωτισμένος οδηγός στην εν Χριστώ Ζωή και τον αγιασμό μου. «Όλες οι πράξεις των αγίων είναι αξιοθαύμαστες, αλλά δεν είναι όλες αξιομίμητες». Εμείς το 2023 δεν ζούμε στις Κατακόμβες, ούτε στα βυζαντινά χρόνια, ούτε στα αγιορείτικα μοναστήρια. Η εποχή μας απομακρύνθηκε από αρετές, δεν προβάλει τιμιότητα, περιφρονεί την αγιότητα, μάλλον κάνει και κάτι χειρότερο: εκτροχιάζει την αγιότητα σε παράλογη θαυματουργία μαγικών Σταυρών σε κάποιους, διαιτητικά και γυμανστικά αποτελέσματα τύπου γιόγκα και διαλογισμών! Έχουμε ανάγκη, τη διδασκαλία της Εκκλησίας, την εμπειρία των αγίων και την ποικιλότροπη «κατά Χριστόν» ζωή, να τα προσαρμόσουμε στην δική μας εποχή, στην δική μας ζωή, με υπευθυνότητα και ελευθερία. Η Μεγ. Τεσσαρακοστή είναι η διαδικασία που θα μας οδηγήσει σε συνάντηση με τον Αναστημένο Κύριο. Η διαδικασία αυτή προβλέπει νηστεία, εγκράτεια, ελεημοσύνη, προσευχή, μελέτη της Αγ. Γραφής. Στόχος να διορθώσουμε την συμπεριφορά μας, να βελτιώσουμε τον χαρακτήρα, να καθαρίσουμε τον νου. Οπότε τι θα κάνουμε με οδηγό τον Πνευματικό Πατέρα του ο καθένας μας; Θα αντλήσουμε από την Ι. Παράδοση ότι μας βοηθάει, ότι μας ταιριάζει, ότι μας εξυπηρετεί πνευματικά προκειμένου να πετύχουμε τον στόχο μας. Όχι υπερβολές, όχι ακρότητες, όχι αντιγραφές, αλλά δημιουργικές συνθέσεις. Όχι αυθαιρεσίες και πειραματισμούς, αλλά από τον πλούτο της Παραδόσεώς μας. Με σύνεση, με σοβαρότητα, με υπευθυνότητα, με ελευθερία. Πόσο μπορώ να νηστεύσω κι από τι; Πόσο είναι εφικτό να εγκρατευθεί το ζευγάρι; Πόσο μπορώ να προσευχηθώ και πώς; Ποια Ι. Κείμενα μπορώ να μελετήσω και με ποιόν τρόπο; Πώς μπορώ να διορθώσω την συμπεριφορά μου; Να βελτιώσω τον χαρακτήρα μου; Να καθαρίσω τον νου μου; Πώς μπορώ να αρχίσω να ζω «κατά Χριστόν». Πώς θα συζήσω με τον Χριστό; Όταν οι πιστοί αρχίσουμε να συζούμε με το Χριστό, τότε Εκείνος έρχεται και κατασκηνώνει μέσα μας και αρχίζει την διαδικασία της θεώσεώς μας. Επιμένω, μην ξεχνάμε! Πολλές φορές ζούμε λανθασμένα και επικίνδυνα την «κατά Χριστόν» ζωή και μας δημιουργείται η εντύπωση ότι κάνουμε αγγαρεία. Νομίζουμε ότι ο Θεός θέλει να στερούμαστε κι όταν στερούμαστε ικανοποιείται. Νομίζουμε ότι η Εκκλησία εφευρίσκει εξιλεωτικές ποινές για τα παιδιά Της. Ότι υπάρχει στην Πίστη μας ένας κατάλογος με «μη», που οφείλουμε να αποφεύγουμε και ένας κατάλογος με «πρέπει», που χρωστάμε να εκπληρώνουμε και όλα αυτά, χωρίς λογική, χωρίς κανένα δικαίωμα ελεύθερης επιλογής. Όμως η «κατά Χριστόν» ζωή δεν είναι αγγαρεία. Ο Θεός δεν θέλει να στερούμαστε, δεν ικανοποιείται όταν υποφέρουμε. Η Εκκλησία δεν έχει ποινές, δεν υπάρχουν «μη», δεν υπάρχουν «πρέπει». Ζωή «κατά Χριστόν» είναι ο,τι φέρνει χαρά στον άνθρωπο! Ο Χριστός επανέλαβε πολλές φορές το βράδυ της Μεγ. Πέμπτης, πριν παραδοθεί στους σταυρωτές Του: «Σας αφήνω την χαρά μου, …Εγώ ήρθα για να χαίρεστε, με τέτοια χαρά και τόση χαρά, που κανείς ποτέ δεν θα μπορεί να σας την πάρει». Μακριά από τον Χριστό δεν υπάρχει χαρά. Να γιατί νηστεύουμε. Γιατί εγκρατεύονται τα ζευγάρια. Γιατί διορθώνουμε το χαρακτήρα. Γιατί βελτιώνουμε την συμπεριφορά. Γιατί προσπαθούμε να καθαρίσουμε τον νου μας. Ο Χριστός θέλει να επιστρέψουμε στην παραδείσια κατάστασή μας, να αναπτυχθούν στο έπακρο η καλοσύνη, η ευπρέπεια, η αρετή, η αγιότητα που είναι τα φυσικά μας ιδιώματα. Αυτά μας προτείνει η Εκκλησία για να καταλάβουμε ότι αξίζουμε περισσότερο από τις απαιτήσεις μας. Για να μην μας ρίχνουν χαμηλά τα πάθη, για να μην μας σέρνουν οι ορέξεις, τα νεύρα, οι εγωισμοί και οι αδυναμίες μας.
Να γιατί νηστεύουμε. Γιατί εγκρατεύονται τα ζευγάρια. Γιατί διορθώνουμε το χαρακτήρα. Γιατί βελτιώνουμε την συμπεριφορά. Γιατί προσπαθούμε να καθαρίσουμε τον νου μας. Ο Χριστός θέλει να επιστρέψουμε στην παραδείσια κατάστασή μας, να αναπτυχθούν στο έπακρο η καλοσύνη, η ευπρέπεια, η αρετή, η αγιότητα που είναι τα φυσικά μας ιδιώματα. Αυτά μας προτείνει η Εκκλησία για να καταλάβουμε ότι αξίζουμε περισσότερο από τις απαιτήσεις μας. Για να μην μας ρίχνουν χαμηλά τα πάθη, για να μην μας σέρνουν οι ορέξεις, τα νεύρα, οι εγωισμοί και οι αδυναμίες μας. Στερούμαστε από μόνοι μας οτιδήποτε μας σκλαβώνει, ώστε να σταθούμε ψηλότερα, να αποκτήσουμε αυτοπεποίθηση, δυναμισμό, αντοχή, επιβολή στον εαυτό μας, να νικήσουμε την ζωή. Δεν μας τα επιβάλλει ο Θεός, μόνοι μας ξέρουμε που και από τι πάσχουμε και γυρεύουμε το ανάλογο πνευματικό αντίδοτο. Όχι αυθαίρετα φάρμακα, ούτε αμφίβολα βοτάνια, αλλά μέσα από την δισχιλιτεή και πλέον Παράδοση της Εκκλησίας και πάντα σύμφωνα με όσα φανέρωσε το Ι. Ευαγγέλιο.
Η «κατά Χριστόν» ζωή, φέρνει χαρά, ομορφιά, αυτοπεποίθηση, δυναμισμό, ρεαλισμό. Δίνει παρρησία, όχι άγχος. Πατάει στέρεα, όχι σε ψευδαισθήσεις. Είναι ταπεινή διώχνει φαρισαϊσμούς, είναι αληθινή ελευθερώνει από ενοχές, έχει παρρησία, δεν είναι δειλή, εκπέμπει σοβαρότητα υγιές φρόνημα, όχι αρρωστημένες θρησκοληψίες, γεροντισμούς και ανυποληψίες. Δεν μας ζητά τίποτε ο Θεός, μόνο τις αμαρτίες μας για να τις διαγράψει, ώστε χωρίς τύψεις να συνεχίσουμε ελεύθερα και λογικά με αξιοπρέπεια την ζωή. Μόνοι μας αποφασίζουμε την περίοδο αυτή να στερηθούμε τις αμαρτίες, πάθη, αδυναμίες, λάθη, επειδή έχουμε πεισθεί ότι αυτά μας στερούν την χαρά από την ζωή. Μόνοι μας εμπιστευόμαστε τον Χριστό και καταθέτουμε στα χέρια Του τον κακό μας εαυτό, για να μας αλλάξει, να μας διορθώσει, να μας φωτίσει με το φως Του. Οπότε η Μεγ. Τεσσαρακοστή δεν είναι στέρηση, δεν είναι υποχρέωση, είναι μία μοναδική και ανεπανάληπτη ευκαιρία, το συμφέρον μας. Ζητώ εγώ ο ίδιος να με πάρει ο Χριστός στην αγκαλιά Του, επειδή έχω πεισθεί απόλυτα ότι χέρια του Θεού, είναι χέρια καλά, τρυφερά χέρια. Τότε ο 40ήμερος βηματισμός μου δεν βαστάει μόνο όσο η Σαρακοστή, αλλά διαρκεί όλα τα χρόνια της επι της γης ζωής μου. Γίνεται μόνιμος τρόπος ζωής. Είναι η δική μου «κατά Χριστόν» ζωή, μία τόσο όμορφη ζωή. Τότε ο άνθρωπος αποκτά μοναδική και προσωπική σχέση με τον Θεό. Συζεί μαζί Του και κάθε φορά ρωτά: «αυτό που επιθυμώ, το θέλεις, Θεέ μου; αν «ναι», το πράττω. Αν αυτό που επιθυμώ δεν το θέλεις, εμπιστεύομαι την κρίση σου, ας γίνει το θέλημά Σου».
Στο 40ήμερο βηματισμό της «κατά Χριστόν» ζωής, δεν είμαστε μόνοι. Τραγικό να ζει κανείς χωρίς Θεό. Προπονητής, αθλητικός γιατρός, σύντροφος, συνοδοιπόρος, συνεργός και συναθλητής είναι ο Χριστός, μέσω της μοναδικής Λειτουργικής, Λατρευτικής και Μυστηριακής ζωής της Εκκλησίας μας, που τόσο αγνοεί ο σημερινός νέος άνθρωπος, έτσι όπως εντείνεται την περίοδο της Μεγ. Τεσσαρακοστής. Λειτουργίες «τετελειωμένες–προηγιασμένες», Χαιρετισμοί, Απόδειπνα, καρδιακή ευχή «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ με το κομποσχοίνι, που δεν είναι φυλαχτό στον καρπό, μετάνοιες, καθαρή εξομολόγηση, Ι. Ευχέλαιο, μελέτη της Αγ. Γραφής, των βίων των Αγίων, ψυχωφέλιμα πνευματικά βιβλία με την υπόδειξη του Πνευματικού, περιορισμένη και ανάλογα με τις σωματικές ανάγκες και υποδείξεις του γιατρού μας τροφή, τι είναι όλα αυτά; Βήματα της «κατά Χριστόν» ζωής, που ομορφαίνουν την ζωής μας και μας οδηγούν στο τέλος της Μεγ. Εβδομάδος, για να συναντήσουμε εκεί «τον εραστή της ψυχής μας» τον Αναστημένο Κύριό μας. Κάτι όμως εσκεμμένα ξέχασα…! Δεν σας είπα τίποτε για την κόλαση! Μα! τι να σας πω; την κόλαση την ζούμε κάθε μέρα. Μια απλή περιήγηση στα δελτία ειδήσεων φανερώνει την κόλαση στην οποία ζούμε. Η Εκκλησία όμως μιλάει και δείχνει το δρόμο για τον παράδεισο, για τη ζωή, τη χαρά, το φώς τον Χριστό. Έλεγε ένας άγιος : «αν μου έλεγαν ότι ο Χριστός είναι έξω από τον παράδεισο, θα προτιμούσα να πάω στο Χριστό κι όχι στον παράδεισο». Και κατέληγε: Ξέρετε τι είναι κόλαση; Κόλαση είναι η έλλειψη κοινωνίας με το Χριστό.
Αγαπητοί μου, Πατέρες και αδελφοί. Ολοκληρώνοντας σήμερα Κυριακή της Τυρινής, όσα η Χάρης του Αγ. Πνεύματος οδηγεί το νου και την καρδιά μου ταπεινά να σας συμβουλεύσω, στο κατώφλι της εισόδου μας στην Μεγ. Τεσσαρακοστή να τονίσω ότι η «κατά Χριστόν» ζωή, όπως εκτενώς σας περιέγραψα, χωρίς την συνειδητή Θ. Κοινωνία δεν ευδοκιμεί. Η Θ. Κοινωνία είναι ο ίδιος ο Χριστός που έρχεται σαν φως για να φωτίσει το βαθύ και σκοτεινό χάος μέσα μας. Ζωή «κατά Χριστόν» είναι μπόλιασμα της ζωής μας στην ζωή Του. Χωρίς αυτό το μπόλιασμα μένουμε αγριόδενδρα, χωρίς καρπούς σαν την άκαρπη συκιά. Χωρίς Θ. Κοινωνία η σχέση μας μαζί Του είναι σχέση φιλοσοφική, θεωρητική και η αγάπη μας προς Εκείνον είναι αγάπη πλατωνική, ενώ δια της συμμετοχής στη Θ. Κοινωνία, πραγματική, ζωντανή, ζεστή. Η Μεγ. Τεσσαρακοστή και η Εκκλησία μας υποδεικνύει το όφελός μας. Βήμα-βήμα μας οδηγεί στον Αναστημένο Κύριο, που μας πήρε στην πλάτη Του και μας κουβαλάει για να μας ξεκουράσει: «ελάτε σε μένα οι κουρασμένοι και οι βαρυφορτωμένοι κι εγώ θα σας ξεκουράσω», είπε. Η ζωή δεν είναι κούραση, η αμαρτία είναι κούραση. Τα προβλήματα και οι στενοχώριες δεν είναι ανυπέρβλητα, η απελπισία είναι. Η Μεγ. Τεσσαρακοστή φέρνει νίκες, προτείνει λύσεις, ελευθερώνει από σκλαβιές, διώχνει ψευδαισθήσεις, μας φέρνει στα συγκαλά μας, μας φέρνει χαρά. Και η μεγαλύτερη χαρά, είναι η διαρκής παρουσία του Χριστού στην ζωή μας που δυστυχώς την έχουμε κάνει μίζερη, τραγική και απέλπιδα και επειδή, ούτε χωράει ο νους μας, ότι ο Χριστός, ακόμα και σε αυτή την κατάντια μας, δεν μας εγκαταλείπει. Ο Χριστός αν ακούσει από το στόμα μας έστω κι έναν ψίθυρο μετανοίας, αν αφουγκραστεί στην καρδιά μας έστω κι ένα θρόισμα ελπίδας, αν δει στο πρόσωπό μας έστω κι ένα δάκρυ εμπιστοσύνης τότε από το ύψος του Ουρανού, εξακοντίζεται σαν αστραπή, εκτινάσσεται σαν βολίδα, σχίζει το σύμπαν κι έρχεται να μας βρει. Σε όποιο βούρκο και αν καθόμαστε, σε όποια σκοτάδια και αν περπατάμε, έρχεται δίπλα χωρίς θόρυβο, σιωπηλός χωρίς κουβέντες, κάθεται κοντά να μας συντροφεύσει, να μας κάνει παρέα, να μας πει «εδώ είμαι, μη φοβάσαι». Μπροστά λοιπόν σε αυτή την προσωπική είσοδό μας στην μοναδική πνευματικά Αγία περίοδο της Μεγ. Τεσσαρακοστής, που ανοίγεται με τον αποψινό Α’ Κατανυκτικό Εσπερινό από τον οποίο μου είναι αδιανόητο να σκεφτώ ότι όσοι με ακούτε αδικαιολόγητα και επιπόλαια θα απουσιάσετε, ας συγχωρεθούμε μεταξύ μας για να μας συγχωρέσει όλους και ο Πάναγιος Θεός, επιτρέποντάς μας και ευλογόντας την έναρξη του πνευματικό αγώνα μας «Ευλογητός ο Θεός ήμών, πάντοτε νυν και άει και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν».