ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ 2023
† ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
« Πέτρον και Παύλον, τους λαμπρούς φωστήρες του νοητού στερεώματος, τους Πρωτοκορυφαίους και Πανεύφημους Αποστόλους τιμά σήμερα κατά χρέος και εγκωμιάζει με ψαλμούς και ύμνους τα Πάνσεπτα Πρόσωπά τους η του Χριστού Εκκλησία.».
Η Μητέρα μας Αγία Εκκλησία, ιδρυμένη με τη σάρκωση του Υιού και Λόγου του Θεού και την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος στον κόσμο, που πριν από λίγες μέρες γηθοσύνως εορτάσαμε και που χορήγησε άπλετο τον θείο φωτισμό στους Αγίους Αποστόλους, θεμελιώθηκε ακριβώς στη θεόπνευστη διδασκαλία τους. Στη διδασκαλία και το Ευαγγελικό Κήρυγμα, τόσο των Πρωτοκορυφαίων ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ, όσο και των λοιπών Αποστόλων, των πτωχών εκείνων και άσημων κατά κόσμο ψαράδων και απλών και αμόρφωτων ανθρώπων, που απεστάλησαν από τον Εσταυρωμένο και Αναστάντα Διδάσκαλό μας Κύριο Ιησού Χριστό μαζί και με τους άλλους εκ των 12 και των 70 στα πέρατα της Οικουμένης, για να οδηγήσουν το ανθρώπινο Γένος, όλους τους βυθισμένους στην πλάνη των ειδώλων και της αμαρτίας ανθρώπους στο φως της θεογνωσίας και επιγνώσεως του Αληθινού Τριαδικού Θεού. Και οφείλουμε καθώς πλησιάζει η μνήμη των Πρωτοκορυφαίων να αναλογισθούμε, τους υπέρ άνθρωπον αγώνες, θυσίες, κόπους, πληγές, φυλακές και θλίψεις και τον βίαιο, τέλος, θάνατο των Αγίων τούτων Ανδρών, χάριν της υπακοής τους και της πλήρους αφοσιώσεως των στο πρόσταγμα του Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…», χάριν της σωτηρίας όλων μας! Για τούτο και η Εκκλησία μας από τους πρώτους τους αρχαιότατους χρόνους, τιμώντας χρεωστικά το μέγιστο αυτό έργο των Αγίων Αποστόλων προς ευαγγελισμό της Οικουμένης, καθιέρωσε περίοδο νηστείας προς τιμή Τους, καθώς και ξεχωριστή μέρα, την 29η Ιουνίου, ως μέρα Μνήμης των Κορυφαίων της Αποστολικής Δωδεκάδας, των Πέτρου και Παύλου και την 30η Ιουνίου, ως μέρα μνήμης και συνάξεως μας προς τιμή των 12, αλλά και των 70 Αποστόλων και όλων των άλλων μαθητών και μαθητριών των Αποστόλων, όπως μαρτυρούν τα αρχαία συναξάρια. «Διότι, αν και δεν τελειώθηκαν όλοι αυτοί κατά την ίδια ημέραη Εκκλησία, αποδίδοντάς τους υπερβάλλουσα τιμή, τελεί τη μνήμη όλων αυτών από κοινού.»
Η Εκκλησία μας ξεχώρισε από την αρχή τα πρόσωπα των 2 Αποστόλων, Πέτρου και Παύλου και ο μεν Πέτρος ανήκε στην αρχική δωδεκάδα του στενότερου κύκλου των μαθητών του Κυρίου· λόγω δε της ηλικίας του, καθώς και του θερμού και δυναμικού του χαρακτήρα, αλλά και της ιδιαίτερης αγάπης του Χριστού προς αυτόν, είχε τα πρωτεία του Ιερού Συλλόγου. Το τιμητικό του αυτό πρωτείο φαίνεται και στα κείμενα του Ι. Ευαγγελίου και στο βιβλίο των Πράξεων, όπου σε πολλές συνάξεις της πρωτοχριστιανικής Αδελφότητας των Ιεροσολύμων είχε την πρωτοβουλία, και ο λόγος του ενείχε ιδιαίτερο κύρος και ήταν η αδιαμφισβήτητη ηγεμονική μορφή. Ο Απ. Παύλος δεν ανήκε στους δώδεκα , ούτε στους εβδομήκοντα, ούτε είχε, όπως όλοι γνωρίζουμε, γνωρίσει σωματικά τον Δεσπότη μας Κύριο Ιησού Χριστό κατά την επί γης παρουσία Του. Στο Χριστό πίστευσε μετά το Θείο Πάθος και την Ανάστασή Του, κατόπιν εκείνης της φοβερής και αναπάντεχης οπτασίας και ενώ πορευόταν στη Δαμασκό, κατά την οποία είδε τον Χριστό να τον προσκαλεί στην πίστη Του. Αυτό όμως, που τον κατέστησε αδιαμφισβήτητα τον Κορυφαίο μεταξύ των Αγ. Αποστόλων και εφάμιλλο του Απ. Πέτρου, ήταν οι υπερβάλλοντες αποστολικοί Του κόποι, το ύψος και η έκταση της θεόπνευστης διδασκαλίας και της συγγραφικής του δραστηριότητας. «Τι μείζον Πέτρου; η τι ίσον Παύλου», ερωτά εκπληττόμενος σε ένα εγκωμιαστικό του λόγο προς τους ισάγγελους τούτους αποστόλους ο χρυσός ρήτορας της οικουμένης, Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος;
Η ουράνια διδασκαλία και τα θεάρεστα έργα των «καλλικέλαδων αυτών χελιδόνων του Πνεύματος» είναι ασφαλώς αφθονώτατα και, «επιλήψει με ο χρόνος διηγούμενον» αυτά. Να σταθούμε σε ένα κοινό σημείο της ζωής των δύο αυτών Χριστοφόρων Ανδρών, στο από τα βάθη της ψυχής μετανοίας τους, την οποία επεσφράγισαν με τα έργα τους που ακολούθησαν. Πέτρος, «πέτρα της πίστεως», κατά τον χαρακτηρισμό του Κυρίου. Ένθερμος μαθητής, φωτίσθηκε από τον Θεό και ομολόγησε την θεότητα του Χριστού, για να ακούσει το, «συ εί Πέτρος, καί επί ταύτην τήν πέτραν θά θεμελιώσω τήν Εκκλησία μου», για την απροσεξία και την καύχησή του λίγο πριν το Πάθος του Διδασκάλου του -ότι τάχα κι αν όλοι τον αρνούνταν, αυτός ουδέποτε θα σκανδαλιζόταν και, αν χρειαζόταν, θα πέθαινε μαζί του-, έπεσε πτώμα μέγα! Φοβισμένος από τους λόγους κάτι υπηρετριών και ασήμων αργοσχόλων στην αυλή του Καιάφα, πριν ακόμη λαλήσει ο κόκορας δύο φορές, όπως του το είχε προειπεί ο Παντογνώστης Κύριος μας Τον αρνήθηκε ενώπιόν τους 3 φορές τον Ευεργέτη των απάντων, και μάλιστα με όρκους «ούκ οίδα τόν άνθρωπον»! Δεν τον γνωρίζω αυτόν, ποιος είναι, δεν έχω καμιά σχέση μαζί του! Κι όταν ο Χριστός θλιμμένος και εξουθενημένος από τους παρόντες και από όλους εγκαταλειμμένος, γύρισε και τον ατένισε στα μάτια και στην καρδιά, τότε ο Πέτρος ήλθε σε συναίσθηση του φρικτού του πτώματος και, «έξελθών εξω, εκλαυσε πικρώς»! Παύλος, Πόσα κακά δεν έπραξε κατά της νεοσύστατης Εκκλησίας, τα οποία ο ίδιος ομολογεί; Παρίστατο στον λιθοβολισμό του Πρωτομ. Στεφάνου, προσέχοντας τα ρούχα αυτών, που φόνευαν τον άγιο. Συνευδοκούσε και συμψήφιζε στη θανάτωση τών Χριστιανών. Καταδίωκε τα Μέλη της Εκκλησίας, τα φυλάκιζε, τα ανάγκαζε να βλασφημούν το όνομα του Χριστού! Νόμιζε ότι έτσι ευαρεστεί τον Θεό των πατέρων του! Αλλά, ήλθε η ώρα της Χάριτος. Ο Πέτρος δεν έκλαυσε μόνο μετά την άρνηση. Έκλαιγε και μετά! Καθόλη τη μετέπειτα ζωή του! Λέγεται, μάλιστα, ότι όποτε άκουγε κόκορα να λαλεί, ερχόταν στον νου του η αμαρτία του εκείνη και θυμόταν την πτώση του! Ο Φιλάνθρωπος Θεός τον συγχώρησε, τον αποκατέστησε στο Αποστολικό αξίωμα, όπως διηγείται το τελευταίο κεφάλαιο του κατά Ιωάννην Ευαγγελίου. Γι ’ αυτό κι εκεί τον ρώτησε ο Αναστάς Ιησούς 3 φορές, «Σίμων Ιωνά, αγαπάς με;», ώστε με την τριπλή ερώτηση και την αντίστοιχη τριπλή απάντηση του Πέτρου, «ναί, Κύριε, σύ οίδας οτι φιλώ σε», να εξαλειφθεί το αμάρτημα της αρνήσεως. Έτσι θεολογεί προσφυέστατα το δοξαστικό του Εσπερινού της Εορτής ο Μελωδός- Υμνογράφος, Ιωάννης ο Δαμασκηνός: «Τω τριττω της έρωτήσεως, τω Πέτρε φιλεΐς με, τό τριττόν της άρνήσεως ό Χριστός διωρθώσατο». Και στη συνέχεια άκουσε από τον Κύριο το, «βόσκε τα πρόβατά μου» Και ο Πέτρος όπως εξιστορεί ο βίος του έζησε την μετάνοια του με τους μέγιστους ιεραποστολικούς του κόπους στην αχανή Ρωμαική Αυτοκρατορία, και τον οδήγησαν μέχρι τη Ρώμη, όπου υπέστη το διά Χριστόν μαρτύριο του από τον ασεβέστατο διώκτη της Εκκλησίας Νέρωνα, σταυρωθείς αντιστρόφως, με το κεφάλι προς τα κάτω, όπως ο ίδιος ζήτησε!
Ο Παύλος; μετά την ουράνια ε κλήση του από τον Χριστό, που μέχρι τότε καταδίωκε, , μέχρι το τέλος της ζωής του θρηνούσε για όσα κακά είχε πράξει εν αγνοία του κατά της Εκκλησίας και ελεεινολογούσε τον εαυτό του. Ταυτόχρονα, απεδύθει στο τεράστιο εκείνο ιεραποστολικό έργο, από τη Παλαιστίνη μέχρι και την Ισπανία, υφιστάμενος θλίψεις και δοκιμασίες, για να υπομείνει κι αυτός στο τέλος τον διά ξίφους θάνατο στη Ρώμη επίσης από τον Νέρωνα. Ας δούμε πως εκφράζει όλα τούτα με ταπείνωση και συναίσθηση, προς δόξα Θεού: «Τελευταίο από όλους, σαν σε έκτρωμα, εμφανίστηκε και σε εμένα ο Χριστός. Εγώ πραγματικά είμαι τελευταίος ανάμεσα σε όλους τους Αποστόλους· δεν είμαι άξιος ούτε να ονομάζομαι Απόστολος, γιατί καταδίωξα την Εκκλησία του Θεού. Με τη Χάρη όμως Εκείνου έγινα αυτό που έγινα· κι αυτή η Χάρη προς εμένα δεν υπήρξε άκαρπη, αλλά κοπίασα στο αποστολικό έργο περισσότερο από όλους όχι βέβαια εγώ, αλλά η Χάρη του Θεού που με συνοδεύει» (Α ‘Κορ. 15, 8-10).
«Ω, μακαρία δυάς, Πέτρε & Παύλε! Πως να σας εγκωμιάσουμε επάξια; Ποια ευχαριστία πρέπουσα για τους μυρίους καμάτους σας για τη σωτηρία μας να σας ανταποδώσουμε; Παρακαλούμε, πρεσβεύσατε στον Κύριο, προς τον Οποίο έχετε παρρησία, να μας ελεήσει και συγχωρήσει, τους αναξίους της κλήσεως και του ονόματος του Χριστού! Να μας δώσει κάτι από τη μετάνοιά σας και τα έργα της μετανοίας Σας. Να ειρηνεύσει τη ζωή μας, τον τόπο μας και τον κόσμο ολόκληρο. Να μας αξιώσει της ανέκφραστης εκείνης τρυφής του Παραδείσου, όπου Εσείς χοροβατείτε με τους αγγέλους και τους απ αιώνος Αγίους, με τη Χάρη και φιλάνθρωπία Του. Αμήν!
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 18 και 25 Ιουν 23