ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ «ΣΥΝΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» ΓΙΑ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΦΗΤΟΥ
ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: +ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Πατέρες και Αδελφοί μου, Ολοκληρώνεται σήμερα το Άγιο Δωδεκαήμερο. Γνωρίζουμε ότι όλη αυτή η χρονική εορταστική για την Εκκλησία περίοδος συντίθεται από τις τρεις Μεγάλες Δεσποτικές Εορτές, 1)την Δεσποτική Εορτή της κατά Σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου, 2) την Δεσποτική Εορτή της Περιτομής η οποία κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας αποτελεί «τύπο του Αγ. Βαπτίσματος» και 3) την Εορτή των Θεοφανείων, της Θείας Επιφανείας, της Βαπτίσεως του Κυρίου.
Σε αυτή την πνευματική περίοδο, την πνευματική ανάβαση μας έρχεται η Εκκλησία στις πρώτες μέρες του νέου ημερολογιακού χρόνου να μας δώσει το περίγραμμα, το στίγμα της πορείας μας προβάλλοντας μας πρόσωπα ιερά όπως ο Τίμιος Πρόδρομος σήμερα. Έρχεται ο Ευαγγελιστής Μάρκος και μας μιλά για να βάλουμε «αρχή μας το Ευαγγέλιο του Κυρίου» και μας εμφανίζει το πρόσωπο του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου, Προφήτου της Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, που ήρθε να προετοιμάσει την «οδόν Κυρίου», να ετοιμάσει το έδαφος, ήρθε τελευταίος αυτός για τελευταία φορά να εξαγγείλει τον ερχομό του Μεσσία. Άλλωστε όλοι οι Προφήτες της Π. Διαθήκης, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, μίλησαν για τον ερχομό του Μεσσία, όλοι διαβεβαίωναν την ανθρωπότητα ότι ο Μεσσίας έρχεται. Ο Πρόδρομος έρχεται να μας πει και σήμερα ότι δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι οφείλομε να προετοιμαστούμε, να έχουμε προετοιμάσει το έδαφος της καρδιάς μας για να δεχτούμε τον Μεσσία στην ύπαρξή μας, στη ζωή μας. Έρχεται και μας δείχνει και χθες και σήμερα και πάντα τον «Αμνό του Θεού» προκειμένου να Τον αποδεχθούμε, να Τον ακολουθήσουμε γιατί Αυτός ο ερχόμενος πίσω του Προδρόμου Χριστός είναι ο «ισχυρότερος» και διαχρονικά η Εκκλησία θα μας προτρέπει με το «Μετανοείτε, ηγγικεν γάρ η Βασιλεία τών Ούρανών».
Η μετάνοια, η αλλαγή δηλαδή του τρόπου που σκεπτόμαστε, που κινούμαστε και που ζούμε είναι η πραγματικότητα, ο ρεαλισμός μιας κοινωνίας που έχει όραμα, που έχει έμπνευση, που θέλει δηλαδή να γίνει πραγματικά καλύτερη, θέλει να ζήσει ένα καλύτερο μέλλον, θέλει να βλέπει το παρελθόν, να γνωρίζει καλά το παρελθόν, να κάνει τον απολογισμό της αλλά συγχρόνως έχει τη ματιά εστραμμένη στο μέλλον.
Ο Απ. Παύλος αναφερόμενος και απευθυνόμενος στον μαθητή του τον Τιμόθεο του λέει να μη σταματήσει ποτέ να είναι σε εγρήγορση, ώς καλάς στρατιώτης Ίησού Χριστού» και του εμφανίζει τον τρόπο με τον οποίο οφείλει να κινηθεί στο μέλλον λέγοντάς του ότι δεν μπορούμε να κινηθούμε στο μέλλον χωρίς νήψη, χωρίς εγρήγορση, χωρίς διάθεση να υποφέρουμε προκειμένου να αλλάξει ο κόσμος, να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι, δεν αλλάζει ο κόσμος με ευχολόγια. Δεν αλλάζει ο κόσμος με διακηρύξεις, με λουλούδια, πίτες και γλυκά. Ο κόσμος αλλάζει με ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να κακοπαθήσουν, να πελεκήσουν τον εγωισμό τους, να αντιμετωπίσουν τη φιλαυτία τους, να έρθουν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους, να κάνουν ρήξεις, υπερβάσεις, ταπεινώσεις, να μπορέσουν να προχωρήσουν μπροστά με ματωμένα βήματα, με ιδρωμένους βηματισμούς.
Για το λόγο αυτό οφείλουμε αν ακόμα δεν το κάναμε να αναρωτηθούμε, να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «Εγώ το παρελθόν έτος 2023 αγωνίστηκα τον καλό αγώνα; Ακολούθησα τέλεια τον δρόμο του Ευαγγελίου; Τήρησα την πίστη του Χριστού; Έμεινα πιστός στο Ευαγγέλιο Του; Έμεινα πιστός στις εντολές Του, πιστός και αφοσιωμένος σε αυτό που θέλει ο Θεός από εμένα; Αυτός είναι ο απολογισμός που πρέπει να γίνει. Τα ερωτήματα τα σωτήρια. Όχι να κάτσουμε να μετράμε μόνο κέρδη ή ζημίες. Αυτή είναι δουλειά των επιχειρήσεων που κλείνουν τα βιβλία τους, κάνουν τους οικονομικούς απολογισμούς και ισολογισμούς. Ο άνθρωπος δεν είναι επιχείρηση, είναι εικόνα Θεού ζώντος, είναι πρόσωπο που καλείται να ζήσει αγαπητικά με το Θεό και αγαπητικά με τον κόσμο και για αυτό δικός μας απολογισμός, δικό μας ταμείο δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία καταμέτρηση και αναμέτρηση με τον κανόνα της Εκκλησίας η εργασία της αγάπης. Ο αγώνας μας, η τήρηση της πίστης και η τελείωση του δρόμου συνοψίζεται σε μία λέξη μονάχα. Στη λέξη «Αγάπη». Σε αυτό θα αναμετρηθούμε. Σε αυτό θα μετρήσουμε και εκεί θα αναρωτηθούμε, πόσο αγαπήσαμε τον χρόνο ή τα χρόνια που έχουν φύγει χωρίς επιστροφή.
Αγαπήσαμε όσο περισσότερο μπορούσαμε; υπερβάσεις κάναμε χάρη της αγάπης; Πόσα συγνώμη ζητήσαμε; Πόσες φορές κλείσαμε το στόμα μας; Πόσες φορές καταφέραμε να συγκρατήσουμε τα νεύρα μας; Πόσες φορές χάρη της αγάπης κατάπιαμε το λογισμό, τη σκέψη, τη γλώσσα μας τη βουτήξαμε στη σύνεση και στη σωφροσύνη; Πόσες φορές για την αγάπη συναντήσαμε τον πτωχό; Αγκαλιάσαμε τον ορφανό; Θρέψαμε τον πεινασμένο; Είπαμε έναν καλό λόγο για το διπλανό μας; Καταφέραμε να υπερβούμε τον λογισμό της κατάκρισης, της συκοφαντίας;
Ερωτήματα πολύ σημαντικά που θέλουν απάντηση από την ενδοσκόπηση της καρδιάς και του είναι μας. Αυτός είναι ο απολογισμός στον οποίο μας προσκαλεί η Εκκλησία και αυτός ο απολογισμός γεννά μετάνοια, θεραπεία δηλαδή.
Αν δεν προηγηθεί διάγνωση, αν δεν ζούμε την πραγματικότητα του εαυτού μας είναι πολύ εύκολο να κάνουμε διαπιστώσεις για τους άλλους, ακόμα και με μπηχτές και με υπονοούμενα, ακόμα και με την στάση της ένοχης σιωπής όταν γνωρίζουμε ότι κάτι ή κάποιος αδελφός αδικείται, αλλά αυτό δεν μας σώζει, αυτό δεν μας οδηγεί στο Θεό, δεν ανοίγει την καρδιά, δεν γεμίζει την ύπαρξή μας αγάπη.
Έχουμε ανάγκη προσωπικής αυτοκριτικής, έχουμε ανάγκη «του όραν τα έμα πταίσματα, και μή κατακρίνειν τον άδελφόν μου», έχουμε ανάγκη να δούμε την αλήθεια, να δούμε την ύπαρξή μας, να φωτίσουμε τα σκοτάδια της ύπαρξής μας και να βάλουμε αρχή μετανοίας αν πραγματικά ανήκουμε σε αυτούς που θέλουν σήμερα να τιμούν τον Τ. Πρόδρομο.
Ο “Άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και Πρόδρομος Χριστού μακαρίζει όλους όσοι αγάπησαν την Επιφανεία, «πασι τοις ήγαπηκόσι την επιφάνειαν αύτοΰ», σε αυτούς που αγάπησαν την κατά σάρκα φανέρωση του Χριστού, αυτούς που αγαπούν τα Θεοφάνεια, αυτούς που αγαπούν τη δυνατότητα να φανερωθεί ο Θεός στη ζωή μας, αυτούς που ζουν με αυτή τη λαχτάρα και με αυτό τον πόθο να συναντήσουν το Θεό πραγματικά και όχι σε έναν κόσμο φαντασίας, όχι σε έναν κόσμο ιδεατό, κόσμο πλασμένο με μύθους, αλλά μέσα στην πραγματικότητα της ζωής, γιατί είναι πραγματικότητα ο Χριστός δεν είναι μύθος, μύθευμα, παραμύθι, λογοτεχνικό δημιούργημα καλλιτεχνική απεικόνιση. Ο Θεάνθρωπος Επιφανείς Κυριός είναι το μόνο αυθεντικό πρόσωπο αγάπης που έρχεται στη ζωή μας για να τη γεμίσει με αγάπη και νόημα. Αυτή είναι η μετάνοια, ο απολογισμός, η αγάπη για την Επιφάνεια του Χριστού και η Αρχή του Ευαγγελίου που οφείλει να έχει ο καθένας μας.
Αυτή είναι και η πρόκληση της νέας χρονιάς, μία ακόμα ευκαιρία στη ζωή μας να αρχίσουμε να ζούμε με το Ευαγγέλιο, να πάψουμε να ζούμε με τον μικρόκοσμο μας, τις ιδέες, τα πάθη και τα λάθη, τις πληγές, τα κόμπλεξ, τις μειονεξίες και τις πνευματικές αναπηρίες μας. Να πάψουμε να ζούμε με όλα αυτά τα τοξικά που μας κρατάνε πίσω, να ζούμε με έχθρες, με παράπονα, με πικρίες, με μιζέρια και κακομοιριά, για το τι μας έβλαψε ο διπλανός ή γιατί μας πρόδωσε ο έτερος διπλανός, αλλά να αποφασίσουμε επιτέλους στην αρχή του νέου αυτού χρόνου να ζει το Ευαγγέλιο μέσα μας. Να γίνει η Αρχή του Ευαγγελίου στη ζωή μας και αυτό είναι που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο.
Επιτρέψτε μου να ολοκληρώσω τις σημερινές σκέψεις της καρδιάς μου με κάποιες σοφές διαπιστώσεις τις οποίες έκανε ένας από τους Πνευματικότερους και σοφότερους αλλά και Αγιότερους Ιεράρχες της Εκκλησίας. Αναφέρομαι στον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Τιράνων και πάσης Αλβανίας κ.κ. Αναστάσιο, ο Οποίος την ημέρα της Πρωτοχρονιάς δήλωσε:
«……. Μου έχει κάνει εντύπωση από τη φιλοκαλία ένα ρητό του Οσίου Νείλου, που
ξεχωρίζει για την πρωτοτυπία και την τόλμη του. “Μακάριος εστί ο άνθρωπος, ο πάντας ανθρώπους ως Θεόν μετά Θεόν λογιζόμενος”. Είναι νομίζω μια από τις πιο τολμηρές και υπέροχες φράσεις Των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας μας.
Θυμάμαι πάντα και αυτό, που λέει ο Απ. Παύλος στην προς Θεσσαλονικείς Επιστολή:
“Ο Θεός να μας δίνει πάντοτε έργο πίστης, κόπο αγάπης και υπομονή της ελπίδας ”. Και όντως αυτά τα πνευματικά εφόδια είναι απαραίτητα στη ζωή μας, η οποία πάντοτε, και ειδικά σήμερα, σχετίζεται με κάποια ψυχική δουλεία και ανελευθερία.
Και συνεχίζει Αυτό, που χρειάζεται είναι η έξοδος από τα προσωπικά μας δεσμά. Εάν σήμερα δεν έχουμε αρκετή ευσέβεια, πίστη με καρπούς και αν δεν γεμίζει η ζωή μας με ομορφιά, η βαθύτερη αιτία είναι πως δεν έχουμε στενούς προδρομικούς δεσμούς με τον Θεό.
Γι’ αυτό χρειάζεται να αφυπνιστούμε και οι δεσμοί μας να γίνουν ολοένα στενότεροι, ισχυρότεροι και σφιχτοί, αδιάσπαστοι με τον Θεό.
Ο Θεός όχι μόνο δεν μας αποκλείει από κοντά του, αλλά με κάθε τρόπο θέλει να κρατήσει σε εγρήγορση τη συνείδησή μας, για να αντιληφθούμε τι χάνουμε με την αποχή μας από Εκείνον και πόσα έχουμε να κερδίσουμε με τη συμμετοχή μας. Αμήν.
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 7 Ιαν 24