ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ & ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: † ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
«Πιστεύουν κάποιοι ότι το επίμαχο νομοσχέδιο θα φέρει την πρόοδο στην Ελλάδα;» Σε τι εποχές ζούμε! Σαν να μην είχαμε άλλες υποχρεώσεις και ασχολούμαστε με το να υπερασπιζόμαστε πράγματα αυτονόητα για αιώνες αιώνων. Εμείς, βέβαια, καλά κάνουμε και υπερασπιζόμαστε και υπεραμυνόμαστε. Το δύστυχες της όλης υπόθεσης είναι ότι δεν θα χρειαζόταν καν να μιλήσουμε, δεν θα χρειαζόταν καν να έλθει προς ψήφιση κάτι τόσο άσχετο με τα ιδανικά μας, τόσο ξένο με όσα μάθαμε από παιδιά, τόσο ασύμβατο με αυτήν την ίδια την φύση. Σαφώς, ο λόγος για το γνωστό νομοσχέδιο, το οποίο δήθεν έρχεται να «εδραιώσει την ισότητα» και να «υπερασπιστεί τα δικαιώματα των ανθρώπων». Μάθαμε τώρα όλοι να μιλούμε για δικαιώματα. Ότι επιθυμεί ο καθένας το βαφτίζουμε «δικαίωμα» και το προστατεύουν, το αναδεικνύουν, το στηρίζουν οι «διαφωτιστές» προοδευτικοί της εποχής μας, όχι όμως απροϋπόθετα. Όχι! Μάχονται υπέρ αυτών των δικαιωμάτων με πρωτοφανή ζήλο μόνο αν πρόκειται για μειονότητες και… αν συντρέχουν βέβαια και άλλοι, πιο χειροπιαστοί λόγοι. Αυτό απαιτούν τα προστάγματα του «δημοκρατικού φιλελευθερισμού»: αφήνουμε την πλειονότητα να φωνασκεί εις ώτα μη ακουόντων, βαφτίζουμε την πλειονότητα «συντηρητική», «ακροδεξιά», η οτιδήποτε άλλο μειωτικό συναντούμε στο λεξικό, δημιουργούμε και μερικές δημοσκοπήσεις κομμένες και ραμμένες στα μέτρα μας και θυσιάζουμε την κοινή βούληση για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων. Που ήταν όλος αυτός ο ζήλος για άλλα, σημαντικότερα ζητήματα δικαιωμάτων; Ποιός νοιάστηκε για τα δικαιώματα των ασθενών που εισάγονται στα νοσοκομεία και νοσηλεύονται σε περιβάλλοντα ακάθαρτα και καταθλιπτικά, ξαπλώνοντας και πεθαίνοντας σε ράντζα; Είπαν κάποιοι ότι έχουμε γίνει ο περίγελος της Ευρώπης με την συμπεριφορά μας επειδή αντιδρούμε στο επαίσχυντο νομοσχέδιο. Αλήθεια, η δική μας συμπεριφορά είναι η αιτία που είμαστε «περίγελος» στην Ευρώπη; Όλες αυτές οι τριτοκοσμικές καταστάσεις που επικρατούν σε ουκ ολίγους τομείς του κράτους, και για χάρη των οποίων κάποιοι έχουν χτίσει ολόκληρες περιουσίες, δεν μας καθιστούν περίγελο;
Ποιός ενδιαφέρθηκε για τους κατοίκους, παραδείγματος χάριν, της Δυτικής Αττικής η του Ικονίου Περάματος οι οποίοι καθημερινώς εισπνέουμε τον καρκίνο των καυσαερίων από τα διυλιστήρια και τα «ντεπόζιτα του θανάτου» που βρίσκονται μέσα στις πόλεις; Ποιός ενδιαφέρθηκε για την κυκλοφορία, στην οποία χίλια προβλήματα δημιουργούνται με ένα απλό ψιλόβροχο; Ποιός ενδιαφέρθηκε για τους μαθητές εκείνους οι οποίοι πηγαίνουν με τα πόδια στο σχολείο και ύστερα από λίγη βροχή πρέπει να περάσουν στην κυριολεξία ποτάμια με τα όποια υποδήματά τους για να φτάσουν στον προορισμό τους; Δεν έχουμε δικαίωμα ως άνθρωποι να κυκλοφορούμε άνετα και απρόσκοπτα; Ποιός ενδιαφέρθηκε για τους χιλιάδες συμπολίτες μας οι οποίοι δεν έχουν την στοιχειώδη θέρμανση στο σπιτικό τους και είναι αναγκασμένοι τον χειμώνα να κάνουν υπομονή και να εμφανίσουν προβλήματα υγείας; Ποιός ενδιαφέρθηκε για τους αθλητές μας, για τους οποίους καυχώμαστε ότι δοξάζουν την Ελλάδα μας με τις διακρίσεις τους, όταν το κράτος τους αφήνει να προπονούνται σε συνθήκες απαράδεκτες; Ποιός ενδιαφέρθηκε για το εκπαιδευτικό σύστημα που τόσες δεκαετίες τα παιδιά μας πρέπει να πληρώνουν φροντιστήρια για να λάβουν τα απαραίτητα εφόδια ώστε να επιτύχουν στις πανελλαδικές εξετάσεις, ωσάν το σχολείο να ήταν ανίκανο να τους προσφέρει την απαιτούμενη γνώση; Ποιός ενδιαφέρθηκε τόσες δεκαετίες να ενισχύσει την πυρασφάλεια μιας που κάθε χρόνο βιώνουμε σκηνές βγαλμένες από τα τάρταρα εξαιτίας των πυρκαγιών; Ποιός ενδιαφέρθηκε όλες αυτές τις δεκαετίες, η έστω την προηγούμενη πενταετία, για να μην συμβεί η άνευ προηγουμένου και πέραν πάσης λογικής πολύνεκρη τραγωδία των Τεμπών με την σύγκρουση των τρένων, εκ των οποίων το ένα μάλιστα διακινούσε παράνομα εύφλεκτη ύλη; Ποιός, τέλος, ενδιαφέρθηκε για να μην γίνει τόσο μεγάλη καταστροφή στη Θεσσαλία και να μην πληγούν οι περιουσίες και οι οικονομικές δραστηριότητες των κατοίκων; Είμαστε σε όλα πια τόσο μπροστά που το μόνο θέμα που μας κρατάει πίσω και μας καθιστά «γελοίους» σύμφωνα με τα λεγόμενα κάποιων, είναι το ότι ακόμη δεν έχουμε ισοπεδώσει τελείως τον πανάρχαιο θεσμό της οικογένειας;
Από την άλλη, όντες υπανάπτυκτοι σε πολλούς τομείς και με άλλα πολλά δικαιώματά μας να τυγχάνουν της παντελούς αδιαφορίας των υπευθύνων, πιστεύουν αληθινά και ανιδιοτελώς κάποιοι ότι το νομοσχέδιο θα είναι η αρχή της μεταμορφώσεως των πάντων προς ένα καλύτερο και διαφωτισμένο μέλλον της Πατρίδας μας, όπου θα κυριαρχήσει η ισότητα και η κοινωνική δικαιοσύνη; Αμφιβάλλω. Με την βίαιη απομάκρυνση του Χριστού και των Αγίων, οι οποίοι αγωνίσθηκαν έμπρακτα για την ισότητα και την δικαιοσύνη (π.χ. κατάργηση αργίας Τριών Ιεραρχών), με την ακύρωση των ιδανικών μας, με την αφιλτράριστη εισαγωγή όλων των ξένων ιδεών ως προοδευτικών μόνο και μόνο επειδή είναι ξένες, μην περιμένουμε να πάμε μπροστά. Μην μας φανεί περίεργο αν οι άνθρωποι σε λίγα χρόνια συμπεριφέρονται ως δαιμωνιώδεις η παντελώς κτηνώδεις. Αναρωτιούνται κάποιοι γιατί η Εκκλησία μιλά για όλα αυτά, η γιατί ενώ μας διδάσκει την αγάπη εκφράζει μίσος και οργή. Ποιοί είναι αυτοί που θα κρίνουν αν η Εκκλησία έχει η δεν έχει αγάπη, όταν εμείς από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός τρέχουμε για την υπηρεσία του πλησίον -όποιος και αν είναι αυτός, όταν τρέχουμε για να προσφέρουμε από αυτά που δεν έχουμε για να απαλύνουμε τον πόνο, η να ανακουφίσουμε τις ανάγκες κάποιων συνανθρώπων μας, όταν έχουν ματώσει τα πόδια μας για να προσφέρουμε πνευματική και ηθική στήριξη και να συμβάλλουμε στην πρόοδο του τόπου με έργα πολιτισμού και παιδείας;Με λόγια, ευχολόγια και φθηνές κριτικές, όχι αγάπη δεν δείχνει κανείς, αλλά ούτε και επίπεδο σώφρονος ανθρώπου. Ας έρθουν στον δρόμο να δουν οι φιλοπρόοδοι των ημερών μας πως αγαπά η Εκκλησία και όσοι την διακονούν. Λυπούνται δήθεν κάποιοι δημοσιογράφοι και σχολιάζουν την αυστηρή στάση της Εκκλησίας και την μεταφράζουν ως μίσος. Έδειξαν ποτέ το έργο που προσφέρει η Εκκλησία; Η Εκκλησία έχει κάθε δικαίωμα να μιλά όπως μιλά, είτε πιο μετριοπαθώς, είτε με αυξημένους τόνους.
Έχει ξεφύγει η κατάσταση. Από το 1971 έφυγε ο Σταυρός από τα κοντάρια των σημαιών, συζητήθηκε η κατάργηση του 1ου άρθρου του Συντάγματος, απαγορεύθηκε η σημαία στα σπίτια πλην των δύο εθνικών επετείων, καταργήθηκε η ποδιά στα σχολεία, καταργήθηκε το πολυτονικό και απλοποιήθηκε η γλώσσα, νομιμοποιήθηκαν οι εκτρώσεις, θεσμοθετήθηκε ο πολιτικός γάμος, η Κυριακή έγινε εργάσιμη, επετράπη η αποτέφρωση των νεκρών, νομιμοποιήθηκε η αλλαγή φύλου σε παιδιά 15 ετών.
Κάποτε οι Κληρικοί μας έκαναν περιοδείες στα σχολεία και μετέφεραν δύο πνευματικά μηνύματα στα παιδιά. Μάλιστα, όποια παιδιά ήθελαν εξέφραζαν τα προβλήματα που τους απασχολούσαν στους Ιερείς και εξομολογούνταν σε αυτούς, λαμβάνοντας πνευματική στήριξη και κάτι που σήμερα λείπει: νόημα στη ζωή τους.
Και ήταν σημαντική αυτή η παρουσία των Ιερέων μας στα σχολεία, διότι τα παιδιά συνειδητοποιούσαν ότι ο άνθρωπος δεν είναι μόνο σάρκα, αλλά έχει και ηθική υπόσταση, η οποία καλλιεργείται με την αρετή. Σήμερα ακόμη και αυτή η βασική λέξη της ελληνικής φιλοσοφίας έχει θαφτεί. Που οδήγησαν όλα αυτά; Στο να βλέπουμε τα παιδιά μας να σφάζουν το ένα το άλλο, να βγάζουν στιλέτα και ψαλίδια, μέχρι και να λιθοβολούν ακόμη, άνευ λόγου και αιτίας. Και μετά λέμε ότι η Εκκλησία βρίσκεται στον «Μεσαίωνα». Πρόοδος αποκαλείται αυτό; Υπάρχει ποτέ περίπτωση όλα αυτά τα οποία έχουν ως αποτέλεσμα την εξάλειψη της διαμορφωμένης από αιώνων ταυτότητάς μας, και την συνακόλουθη αχρήστευση του ανθρώπου να τα ευλογήσει η Εκκλησία; Η Εκκλησία υψώνει λόγο για να κρατήσει ο,τι έχει απομείνει όρθιο. Απεναντίας, για να εξασφαλισθούν υψηλές θέσεις, θυσιάζεται από τους ιθύνοντες μέχρι και αυτή η Δημοκρατία. Ο λαός, μέσα από τόσες δημοσκοπήσεις έχει δείξει περίτρανα την άρνησή του στο νομοσχέδιο. Ποιός σέβεται αυτόν τον λαό; Ποιός, με την ψήφιση του νόμου θα έρθει ύστερα να αντικρίσει στα μάτια τον λαό; Ποιός θα έρθει στην Εκκλησία όταν θα έχει ψηφίσει νόμο αντίθετο με τον νόμο του Θεού; Εύχομαι εκ βάθους καρδίας ο Θεός να ανατρέψει τα άσεμνα σχέδια που τίθενται ενάντια στις αρχές της Πίστεως και του Έθνους μας. Από την άλλη, ελπίζω ότι ακόμη και αν το επίμαχο νομοσχέδιο ψηφισθεί, οι αντιδρώντες να δείξουν την αντίδρασή τους στην κάλπη, αναδεικνύοντας τους κατάλληλους εκείνους οι οποίοι θα ακυρώσουν τους άνομους νόμους, θα επαναφέρουν αυτά που κακώς χάθηκαν και θα φέρουν την πρόοδο εκεί που πρέπει και όχι εκεί που θα εξυπηρετήσουν ιδιοτέλειες.»