ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ 25Η ΜΑΡΤΙΟΥ 2024
† ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Αγαπητοί μου Πατέρες, φίλε κ. Δήμαρχε και Αδελφοί μου ,
Ημέρα με ιδιαίτερη σημασία η σημερινή η 25η του Μάρτη! Ημέρα μεστή νοημάτων και συμβολισμών! Ημέρα πανενδόξου εορτασμού τόσο του σωτηρίου για όλο το ανθρώπινο Γένος γεγονότος του Ευαγγελισμού της Υπεραγίας Θεοτόκου, όσο και της επισήμου ενάρξεως του Εθνοαπελευθερωτικού Αγώνος του 1821. Εορτάζουμε οι Χριστιανοί ΄Έλληνες την Θεομητορική Εορτή του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας. Ο Αρχάγγελος Γαβριήλ αναγγέλλει το χαρμόσυνο λυτρωτικό Μήνυμα του Τριαδικού Θεού στη Πάναγνο Κόρη, την θυγατέρα του Ιωακείμ και της Άννας, ότι αυτή η Μαρία, η Παναγία μας επιλέχθηκε από τον Κύριο να κυοφορήσει και να φέρει σε αυτόν τον αισθητό κόσμο τον Υιό του Πατρός, τον Θεόν Λόγο, το Δεύτερο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος.
Ό Αρχάγγελος αναμένει την ελεύθερη απαντήσή Της, περιμένει από την Ίδια να «συνεργήσει», ώστε να πραγματοποιηθεί η υπερφυσική Σύλληψη στην παρθενική της γαστέρα, κάνοντας σώφρονα χρήση της ελευθερίας της και του αυτεξουσίου που έχει ως δώρο μοναδικό ο κάθε άνθρωπος. Δίχως την Θεία συγκατάβαση και την ανθρώπινη συνέργεια δεν θα ήταν δυνατή η Ενσάρκωση του Υιού και Λόγου Και η αγαθή και ήρεμη απόκριση της Κυρίας Θεοτόκου, και μέσω αυτής, η ικετήρια «κραυγή» συνόλου του πεπτωκότος ανθρωπίνου Γένους, αφοπλιστική : «ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμά σου» (Λκ α’, 24-38). Δέχεται η Παρθένος την ύψιστη τιμή που θα μπορούσε να γίνει σε μία γυναίκα, αψηφώντας τους φυσικούς και βιολογικούς νόμους περί συλλήψεως και εμπιστευόμενη τα πάντα στην Πρόνοια του Θεού, αφήνεται ολοκληρωτικά στο Θείο Θέλημα χωρίς να λογαριάσει το φαινομενικώς «παράλογο» με τα ανθρώπινα δεδομένα και μέτρα, ούτε τα προστάγματα της τότε «υποκριτικής ηθικής» της κλειστής ιουδαϊκής κοινωνίας. Τα άφησε όλα στον Θεό και για τον Θεό και Αυτός ενήργησε καταλλήλως, γιατί βίωνε ότι «τα αδύνατα παρά ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστιν» (Λκ ιη’, 18-27). Με τη θετική απόκριση της Θεοτόκου, εγκαινίζεται η συμφιλίωση του Θεού με τον εκπεσόντα – μετά την παρακοή των Πρωτοπλάστων – εκ του Παραδείσου άνθρωπο. Είναι η «δεύτερη ευκαιρία» που μας προσφέρει απλόχερα το φιλόστοργο χέρι του Θεού για να μας απελευθερώσει από τα δεινά της Πτώσεως και της Παρακοής.
Ας μην ξεχνάμε ότι, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου είναι η απαρχή της απελευθερώσεως του ανθρωπίνου Γένους από το κράτος του διαβόλου και την κυριαρχία του θανάτου. Καταλαβαίνουμε συνεπώς όλοι μας ότι το μήνυμα του Ευαγγελισμού, το διαχρονικό μήνυμα της Εκκλησίας μας, έχει άμεση σχέση με τη ζωή, με την πορεία μας, με τον τρόπο αντιμετώπισης των γεγονότων και των καταστάσεων. Καλούμαστε όλοι να μιμηθούμε την Κυρία Θεοτόκο, στο μέτρο της ασθενούσας προαιρέσεως μας – στην απόθεση της ζωής μας στη Θεία Πρόνοια κατά τη λειτουργική προτροπή «Εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Βέβαια αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να μένουμε αδρανείς, αλλά απαιτείται και η δική μας συνέργεια και συνεργασία στο προσωπικό και κοινό δρόμο της σωτηρίας μας.
Όπως η Παναγία «συνήργησε» στο Θείο Θέλημα με την θετική απάντηση και τον ενάρετο βίο Της, έτσι κι εμείς κατά το ανθρώπινο, καλούμαστε να πράξουμε αυτό που μπορούμε κατά Θεό και όχι αυτό το οποίο «βολεύει» τον ανθρώπινο λογισμό μας και καλλιεργεί τα πάθη μας. Για όλα τα υπόλοιπα ας αφήνουμε να μεριμνά και η Θεία Πρόνοια.
Η σημερινή επίσης μοναδική για την Εκκλησία και την Πατρίδα μας ημέρα διδάσκει ότι όλα σε αυτόν τον τόπο υπάρχουν, για να μας θυμίζουν. Αγώνες, θυσίες, δάκρυα και αίματα, μνήμες, που σημάδεψαν την εθνική μας φυσιογνωμία. Για να μπορούμε εμείς οι Νεοέλληνες να βλέπουμε στον καθρέπτη της ιστορίας αυτού του ξεχωριστά ευλογημένου αιματοβαμμένου με το άιμα των αγίων μαρτύρων και το αίμα των ηρώων υπέρ της ελευθερίας από κάθε μορφής δουλεία και ζυγό, τον εαυτό μας, και την ταυτότητά μας. Να θυμίσω ότι κοινό γνώρισμα των αγωνιστών του 1821 ήταν ότι δεν δείλιασαν μπροστά σε κινδύνους, εμπιστεύθηκαν τα πάντα, την ίδια τους τη ζωή τους στον Ύψιστο, πολέμησαν όχι απλά για κάποιες αφηρημένες ιδέες και γενικόλογα ιδανικά, για μία πίστη τάχα σε μία ανώτερη απρόσωπη και θολή δύναμη αλλά πολέμησαν για την Πίστη τους στον Θεό, στην Αγία Μητέρα Εκκλησία και για την Ελευθερία. Ο αγώνας αυτός δεν ήταν απλά ένας αγώνας, για την απόκτηση μιας εγκοσμίας και εφήμερης προσωρινής ελευθερίας, αλλά ένας αγώνας για την εγκαθίδρυση ενός ανεξαρτήτου Κράτους, του οποίου οι δομικοί πυλώνες θα θεμελιώνονταν στη Χριστιανική Πίστη στην πίστη του Χριστού την Αγία. Ο λειτουργικός χρόνος δεν μου επιτρέπει να καταθέσω μέσα στα πλαίσια ενός σύντομου λόγου όλα τα ιστορικά τεκμήρια που αποδεικνύουν το αληθές των ισχυρισμών μου και ότι δεν λέω απλά ωραία λόγια.
Σας καλώ όμως και μάλιστα τους νεότερους να ανατρέξετε στα Απομνημονεύματα των Αγωνιστών, στα Συνταγματικά κείμενα που ψηφίσθησαν στη διάρκεια του Αγώνα της Ελληνικής Επαναστάσεως και εκεί θα διαπιστώσετε την αποκρυστάλλωση του προτάγματος της Ορθοδόξου Πίστεως εκεί θα κατανοήσετε γιατί στο ΣΥΝΤΑΓΜΑ μας υπάρχει η επίκληση στο όνομα της Αγίας και Ομοουσίου Τριάδος που άρχει και δεν πρέπει να σταματήσει ποτέ να υπάρχει σε όλα τα Προοίμια των Πολιτειακών Πράξεων.
Είναι δε άξιο προσοχής πως όλα αυτά τα κείμενα συντάχθησαν μεσούσης της Επαναστάσεως και αποτελούν αδιάψευστες πηγές για τον τρόπο με τον οποίο επιθυμούσαν να οργανώσουν θεσμικά τον ελεύθερο βίο τους σε σχεση με την πίστη και την Εκκλησία τους οι Εθνοαπελευθερωτές πρόγονοί μας και αν ποτέ σκέφτονταν ότι τάχα θα πρέπει να κόψουν τις πνευματικές σχέσεις τους η Εκκλησία με την Πολιτεία . Ο Ηλίας Βενέζης έγραφε: «αν ζητάτε να σβήσουμε την ιστορία μας, το συναξάρι και το μαρτυρολόγιο μας, αυτό δεν το μπορούμε». Όμως, οι Έλληνες τότε και σήμερα μοιάζουμε να είμαστε πλέον διαφορετικοί. Άλλαξαν τα χρόνια, οι συνθήκες, οι αντιλήψεις, οι νοοτροπίες. Ένα περιστατικό που συνέβη σαν σήμερα πριν από λίγα χρόνια, είναι συγκλονιστικό και διδακτικό και επιτρέψτε μου να σας το μεταφέρω όπως δημοσιεύτηκε. « …..Έφτασε η σειρά της παρέλασης ενός Λυκείου της Αττικής. Η Λυκειάρχης δίνει τις τελευταίες οδηγίες και, καθώς δίνει τα γάντια στον σημαιοφόρο, δέχεται τον λόγο του σαν αστραπή μπροστά σε όλα τα παιδιά. «–Πάρτε την σημαία σας, δεν γουστάρω να την σηκώσω.» Ήταν ο πρώτος στην τάξη και στο τμήμα του, αλλά από παρακίνηση η εντολή κάποιου ήθελε να δημιουργήσει επεισόδιο απαξίωσης της παρελάσεως την τελευταία στιγμή και να ακυρώσει την συμμετοχή της τάξης του στη παρέλαση.
Η Λυκειάρχης δέχθηκε τον κεραυνό, αλλά δεν έχασε την ψυχραιμία της και σαν έτοιμη από καιρό απάντησε: «–Δεν φταις εσύ αγόρι μου. Εγώ και οι άλλοι δάσκαλοί σου φταίμε που δεν ρώτησα την σημαία αν γουστάρει να την κρατήσουν τα δικά σου χέρια.» Ο σημαιοφόρος αποχωρεί εκνευρισμένος και ταπεινωμένος από την αναπάντεχη απάντηση της Λυκειάρχη. Εκείνη έριξε το βλέμμα της σ’ έναν μαθητή της Β Λυκείου μέτριο γεννημένο στη Κορυτσά μεγαλομένο στην Ελλάδα, Αλβανό για τους Έλληνες, Έλληνα ανεπιθύμητο για τους Αλβανούς, παιδί με εξαίρετο ήθος και αγώνα και δίψα για μάθηση. Τον κάλεσε και του παρέδωσε την Σημαία. Εκείνος φανερά συγκινημένος μετά το τέλος της παρέλασης είπε στην καθηγήτρια: «-Σας ευχαριστώ που με κρίνατε άξιο». Από τότε πήρε δύναμη και η πρόοδός του εκτοξεύθηκε στο β τετράμηνο από το 12 στο 19, ώστε την επόμενη χρονιά να περάσει από τους πρώτους στην Γ’ βάθμια εκπαίδευση. Γνώριζε καλά ότι η Σημαία δεν ήταν ένα σκέτο πανί, όπως θέλουν να την χαρακτηρίζουν και να την υποτιμούν και υποβιβάζουν κάποιοι. Είναι το ιερό αιματοβαμμένο σύμβολο της Πατρίδας μας που λειτούργησε ως εφαλτήριο για ανώτερες επιδόσεις. Από τότε ο σημερινός Εύελπις υψηλόβαθμο Στέλεχος των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων μας, κάθε φορά που συναντάει την παλιά του δασκάλα, της θυμίζει το περιστατικό και με σεβασμό της λέει : «-Όλα τα χρωστάω στη ιερή Σημαία μας.»
Αν παρ’ όλα τα προαναφερόμενα, υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν να αμφισβητούν την σημασία που διαδραμάτισε για τους επαναστάτες προγόνους μας η αδιάπτωτη σύζευξη της Χριστιανικής τους Πίστης και της αγάπης για την Πατρίδα, η φωνή του Αρχιστρατήγου του Αγώνα, Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, θα έλθει και πάλι μέσα από τα μπαρουτοκαπνισμένα πεδία των μαχών, να διαλύσει τις φωνές των ατάκτων «Ο Θεός έβαλε την υπογραφή Του για την Ελευθερία της Πατρίδος και δεν την παίρνει πίσω». Και σύμψυχοι με τον αγέρωχο Γέρο του Μοριά, ο Μακρυγιάννης, ο Παπαφλέσας ο Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ και τόσοι μα τόσοι άλλοι μέχρι ναι τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο των ημερών μας τον Χριστόδουλο μας που μας παραδίδουν διαχρονικά μαθήματα ένθεης Φιλοπατρίας και μαρτυρία της αυθεντικής ρωμαίικης αυτοσυνειδησίας μας.
Αγαπητοί μου εν Χριστώ αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά Ως Πνευματικός Πατέρας Σας με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης μου σας προτρέπω όχι με ………..φωνές που προκαλούν τα γέλια και την αποδοκιμασία που ακούγονται στις μέρες μας και από τον χώρο μας…. μην αποκαθηλώνετε ποτέ από την καρδιά, τη σκέψη τη ζωή και την οικογένειά σας τα εθνικά και χριστιανικά σύμβολα παρασυρμένοι από την δίνη της ισοπέδωσης· μην απαξιώνετε ποτέ τα ιδανικά και τους αγώνες του παρελθόντος· μην απογοητεύεσθε, έστω και αν άλλοι το κάνουν αυτό γύρω σας παρουσιάζοντας ξενόφερτους τρόπους ζωής. Όλα αυτά σε κρίσιμες στιγμές λειτουργούν ως έναυσμα που ξυπνά ναρκωμένες συνειδήσεις, γεννά νικηφόρους αγώνες και νέους ηρωισμούς. Τη μεγάλη σημερινή ημέρα του Ευαγγελισμού της Παναγίας μας Κυρίας Θεοτόκου, ας αναλογιστούμε τους αγώνες και τις θυσίες των προγόνων μας, αλλά και των σημερινών συγχρόνων «αγωνιστών» και ας υποσχεθούμε όλοι μαζί και ο καθένας από μας μέσα από την καρδιά του: «αμυνώ […] και υπέρ ιερών και οσίων και μόνος και μετά πολλών. και την γλυκυτάτη μου Πατρίδα και την Πίστη ουκ ελάσσω παραδώσω» (Όρκος Αθηναίων Εφήβων), ώστε έτσι να καταφέρουμε τελικά να ζήσουμε πραγματικά ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ. Οι πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου της Ευαγγελιστρίας να μας σκέπουν και να μας ενδυναμώνουν τον καθένα μας στο τόπο και στον αγώνα μας.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΕΛΛΑΔΑ!
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 25 Μαρ 24