+ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ  ΕΛΕΩ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ Ν. ΡΩΜΗΣ ΚΑΙ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΑΝΤΙ ΤΩ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΗ, ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τιμιώτατοι αδελφοί Ιεράρχαι και τέκνα εν Κυρίω αγαπητά,

Ευδοκία και χάριτι του πανδώρου Θεού διατρέξαντες τον δόλιχον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής και διελθόντες εν κατανύξει την Εβδομάδα των Παθών του Κυρίου, ιδού, ευφραινόμεθα τη πανηγύρει της λαμπροφόρου Αναστάσεως Αυτού, δι ής ελυτρώθημεν εκ της του Αδου τυραννίδος.

Η ένδοξη εκ νεκρών Έγερση του Σωτήρος Χριστού είναι συνανάσταση σύμπαντος του γένους των βροτών και πρόγευση της τελειώσεως των πάντων και της πληρώσεως της Θείας Οικονομίας εν τη επουρανίω Αυτού Βασιλεία. Μετέχουμε στο άφραστο μυστήριο της Αναστάσεως εν τη Εκκλησία, αγιαΖόμενοι εν τοις ιεροίς Αυτής μυστηρίοις και βιώνοντας το Πάσχα, «το πύλας ημίν του Παραδείσου ανοίξαν», όχι ως ανάμνηση ενός γεγονότος του παρελθόντος, αλλά ως πεμπτουσία της εκκλησιαστικής Ζωής, ως παρουσία του Χριστού αεί εν τω μέσω ημών, εγγύτερο σε μας από όσον εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας. Το Πάσχα, οι ορθόδοξοι πιστοί ανακαλύπτουν τον αληθινό τους εαυτό ως εν Χριστώ είναι, εντάσσονται στην κίνηση των πάντων προς τα Έσχατα, «εν χαρά ανεκλαλήτω και δεδοξασμένη» (Α Πέτρ. α, 8), ως «τέκνα φωτός… και υιοί ημέρας» (Α’ Θεσσ. ε’, 5).

Κεντρικό χαρακτηριστικό της Ορθοδόξου Ζωής είναι ο αναστάσιμος παλμός της. Άστοχα αποκάλεσε ο φιλόσοφος την Ορθόδοξη πνευματικότητα «σκυθρωπήν» και «φθινοπωρινήν». Εύστοχα επαινείται από τους Δυτικούς το αναπτυγμένο αισθητήριο των Ορθοδόξων για το νόημα και το βιωματικό βάθος της πασχαλινής εμπειρίας, χωρίς όμως η πίστη αυτή να λησμονεί , ότι η πορεία προς την Ανάσταση πάντοτε διέρχεται δια του Σταυρού. Δεν γνωρίζει η Ορθόδοξη πνευματικότητα τον ουτοπισμό της Αναστάσεως χωρίς Σταυρό, ούτε την απαισιοδοξία του Σταυρού χωρίς την Ανάσταση. Για το λόγο αυτό, στο ορθόδοξο βίωμα το κακό δεν έχει τον τελευταίο λόγον στην ιστορία, ενώ η πίστη στην Ανάσταση λειτουργεί ως κίνητρο για τον αγώνα εναντίον της παρουσίας του κακού στο κόσμο και των συνεπειών του, και δρα η Ανάσταση ως ισχυρή μεταμορφωτική δύναμη. Στην ορθόδοξη αυτοσυνειδησία δεν υπάρχει χώρος για συνθηκολόγηση απέναντι στο κακό και αδιαφορία περί της πορείας των ανθρωπίνων πραγμάτων. Αντιθέτως, η συμβολή στη μεταμόρφωση της ιστορίας έχει θεολογική βάση και υπαρξιακό έρεισμα και εκτυλίσσεται χωρίς τον κίνδυνο ταυτίσεως της Εκκλησίας με τον κόσμο. Δεν είναι η Εκκλησία κόσμος. Ο Ορθόδοξος πιστός έχει συνείδηση της αντιθέσεως μεταξύ της εγκόσμιας πραγματικότητας και της εσχατολογικής τελειότητας και δεν είναι δυνατόν να παραμείνει αδρανής απέναντι σε όσα αρνητικά γίνονται γύρω μας. Για το λόγον αυτό, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είδε ποτέ τον αγώνα για μεταμόρφωση του κόσμου ως μία ασήμαντη υπόθεση. Η πασχάλια πίστη έσωΖε την Εκκλησία τόσον από την εσωστρέφεια και την κλειστότητα, όσον και από την εκκοσμίκευση. Στο Πάσχα των Ορθοδόξων συμπυκνώνεται ολόκληρο το μυστήριο και ο υπαρξιακός πλούτος της ευσεβείας μας. Το «εξεθαμβήθησαν» των Μυροφόρων, όταν, «εισελθούσαι εις το μνημείον είδον νεανίσκον… περιβεβλημένον στολήν λευκήν» (Μαρκ. ιστ , 5), χαρακτηρίΖει το μέγεθος και την ουσία της εμπειρίας της πίστεως ως βιώσεως υπαρξιακού συγκλονισμού. Το «εκθαμβείσθαι» δηλώνει ότι ο άνθρωπος βρίσκεται ενώπιον ενός μυστηρίου, το οποίον βαθαίνει, όσον το προσεγγίΖει, κατά το λεχθέν, ότι η πίστη μας «δεν είναι πορεία από το μυστήριο στη γνώση, αλλά από τη γνώση στο μυστήριο». Ενώ η άρνηση του μυστηρίου συρρικνώνει υπαρξιακά τον άνθρωπο, ο σεβασμός ανοίγει σε αυτόν την πύλη του ουρανού. Η πίστη στην Ανάσταση είναι η βαθύτατη και ακραιφνεστάτη έκφραση της ελευθερίας μας η μάλλον η γέννηση αυτής ως εκουσίας αποδοχής της υψίστης θείας δωρεάς της κατά χάριν θεώσεως. Η Ορθόδοξος Εκκλησία, ως «βιωμένη Ανάστασις», είναι ο χώρος της «αληθεστάτης ελευθερίας», η οποία στη χριστιανική Ζωή είναι θεμέλιο, οδός και προορισμός. Η Ανάσταση του Χριστού είναι το ευαγγέλιο της ελευθερίας, ερίναι δωρεά ελευθερίας και εχέγγυον της «κοινής ελευθερίας» στην «αιώνιον βιοτήν» της Βασιλείας του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Με αυτά τα αισθήματα, τιμιώτατοι αδελφοί και πεφιλημένα τέκνα, έμπλεοι της πεπληρωμένης χαράς της μετοχής εις την «κοινήν των όλων πανήγυριν», λαβόντες φως εκ του ανεσπέρου φωτός του Φαναρίου και δοξάΖοντες Χριστόν τον Αναστάντα εκ νεκρών και ανατείλαντα πάσι την Ζωήν, μεμνημένοι δε κατά την πανέορτη αυτή την «κλητήν και αγίαν ημέραν», πάντων των εν περιστάσεσιν αδελφών, δεόμεθα του «πατήσαντος θανάτω τον θάνατον» Κυρίου και Θεού της ειρήνης, όπως ειρηνεύηει τον κόσμο, καταυγάζει τα διαβήματα όλων ημών προς παν έργον αγαθόν και Αυτώ ευάρεστον και αναφωνούντες τον πανευφρόσυνο ύμνο «Χριστός Ανέστη» σας ασπαζόμεθα όλους με το φίλημα της Αναστάσεως!

Φανάριον, Άγιον Πάσχα, βκδ’

 + Ο Κωνσταντινουπόλεως διάπυρος προς Χριστόν Αναστάντα ευχέτης πάντων υμών.

Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο Κυριακής 5 Μαϊ 24