ΕΟΡΤΙΟΣ ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ

ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ Γ. ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ Κ. ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΑΤΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ Κ. Κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΥ

 (ΦΑΝΑΡΙΟΝ, 11.06.2024)

Παναγιώτατε Δέσποτα,

Ο Λόγος της Αναστάσεως του Χριστού, λόγος ζωής και ελπίδος, αποδίδεται αύριο μόνον λειτουργικώς και ουχί οντολογικώς και ημείς, οι Χριστιανοί της σήμερον, όπως και της χθες και οι της αύριον μένομεν εδραίοι και αμετακίνητοι επί του ακραγωνιαίου τούτου λίθου της πίστεώς μας, ονομαζόμενοι εκ του Ονόματος του Αναστάντος Κυρίου, πιστεύοντες εις όσα οι οφθαλμοί μας ουκ είδον αλλά σε όσα ηκούσαμεν ως διδαχή και διαδοχή υπό των μακαρίων στομάτων των Μαθητών Του και Αποστόλων, κήρυκες και ημείς κατά το μέτρον των δυνάμεών του έκαστος, του σωτηριώδους μηνύματος της σωτηρίας του κόσμου.

Η Ανάστασις του Δεσπότου Χριστού, σε ένα κόσμο ο οποίος αισθάνεται ότι εγκλωβίζεται εδώ, επί γης, με όριο την πλάκα του τάφου, δίνει την απεραντοσύνη και την ανάπαυση της αιωνίου ζωής, της αφθαρσίας, της αλήκτου χαράς και ευφροσύνης. Η Ανάστασις χαρίζει νόημα εις την υπέροχο Δημιουργία. Άνευ αυτής, κάθε τι το έμψυχο και πολύ περισσότερο το άψυχο είναι καταδικασμένα να φέρουν το στίγμα και τας διαστάσεις της φθοράς και του τέλους από την πρώτη κιόλας στιγμήν της ανθίσεώς των. Η αρχή των όντων άνευ της Αναστάσεως, μοιραίως βαστάζει και το τέλος των ενώ η ζωήρυτος δύναμις, η Τριήμερος Έγερσις του Σαρκωθέντος Ανάρχου, αίρει την εξουσία του θανάτου και οδηγεί το ατελές εις την τελειότητα της Βασιλείας των Ουρανών.

Μοιραίον τοις βροτοίς η ανάλυση και «μοιραίον» δια τους πιστεύοντας η Ανάληψη, καθώς όχι μόνον ανασταίνεται εκ νεκρών ο άνθρωπος σωματικώς, αλλά τούτο το σώμα, βαπτισμένο εις Χριστόν, συνταφέν δια του βαπτίσματος εις τον θάνατον, συσσωματώνεται εις την άνοδο του Δεσπότου και κάθεται εν τοις δεξιοίς του Πατρός. Αύτη η κατά άλλους υψηλή θεολογία και δι  ἡμᾶς η καθ  ἡμέραν βιωματική, αποτελούν το κεντρικό μήνυμα και το κήρυγμα της Μητρός Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως προς τε τον εκκοσμικευμένο κόσμο αλλά και προς τον υπό του εκ δεξιών λογισμού βασανιζόμενο Χριστώνυμο λαό.

Κατά τας αισίας ημέρας της εν τω Συνθρόνω της Μεγάλης Εκκλησίας εγκαθιδρύσεως της Υμετέρας Σεπτής Κορυφής, έχουμε την μοναδική ευκαιρία να απολαμβάνουμε αμέριμνοι τον πολύ κόπο και μόχθο, την θυσιαστική αγάπη και την ανιδιοτελή μέριμνα μεθ  ὧν Υμείς διακονείτε ποικιλοτρόπως το αιώνιο και πανίσχυρο μήνυμα της Αναστάσεως Χριστού. Ο Αποστολικός Υμών ζήλος δικαιώνει ακφραιφνώς την επιλογήν του Ονόματός Σας υπό του εν χώρα ζώντων αυλιζομένου μακαριστού Προκατόχου μου και Γέροντός Σας, καθώς Βαρθολομαίος και Υμείς ίστασθε ακολουθών τω Αποστόλω, Πρωταπόστολος της Οικουμένης, ευαγγελιζόμενος την εν Χριστώ λύτρωσιν εκ της αμαρτίας.

Εξ άλλου, και άλλω Βαρθολομαίω επόμενος, τω εν Οσίοις καταλελεγμένω συντοπίτη Υμών, τω Κουτλουμουσιανώ, εργάζεσθε και Υμείς μετά ενθέου πόθου προς τον καλό και αγαθό διαφωτισμό του ποιμνίου μη φειδόμενος κόπων και μόχθων κατά την δύσβατο πορεία Υμών.

Ως φαίνεται η Αιγαιοπελαγίτις Ίμβρος, μικρά το δέμας, εκοσμήθη παρά Θεού ίνα αποδώση εις το γεώργιο  της Μεγάλης Εκκλησίας τον μέγιστο των Πατριαρχών των κάτω και των επέκεινα χρόνων, Βαρθολομαίον τον Ίμβριον, Υμάς, Παναγιώτατε Δέσποτα.

Είναι γενικώς φυσικό δια μία τοιαύτη εόρτιον σύναξιν και ευκαιρία να λέγωνται ως εκ συνηθείας λόγοι τιμής και επαίνου προς τον εορτάζοντα επί κεφαλής. Εις ημάς ουχ ούτως.             Ημείς ομιλούντες περί του Υμετέρου Σεπτού προσώπου, δεν επαινούμε, δεν εγκωμιάζουμε, δεν καλολογούμεν αλλά ἁπλῶς περιγράφουμε και εκφράζουμε και μαρτυρούμε στεντορεία τη φωνή όσα βιωματικώς και εξ εμπειρίας ζούμε και απολαμβάνουμε και διδασκόμαστε τρέχοντες τον αγώνα της πίστεως, υπείκοντες στις σοφές  εντολές και τις πολυτίμους διδαχές της Υμετέρας Θειοτάτης Παναγιότητος. Όντως η καρδιά ημών καιομένη, Παναγιώτατε, καθ  ὅσον συμπορευόμεθα προς Εμμαούς του Θείου θελήματος!

Υμείς, φλέγεσθε εκ του πόθου δια την Εκκλησία του Χριστού και τούτο εμπνέετε εις όλους ημάς. Εκδαπανάσθε, μελετάτε, σκέπτεσθε, αγωνιάτε υπέρ της εν αληθεία ευσταθείας του Κυριακού Σώματος, υπέρ μιας ειρήνης εδραζομένης επί της στερεάς βάσεως της Ορθοδόξου Εκκλησιολογίας και όχι επί μιας ατερμόνου αγαπολογίας και ψευδευγενίας.         Υπέρ μιας ενότητος εν ονόματι του σάρκα λαβόντος Υιού και Λόγου του Θεού Ου ο λόγος ζων και ενεργής και τομώτερος υπέρ πάσαν μάχαιραν δίστομον. Διότι γνωρίζετε ακριβώς και εμπειρικώς ότι μία ενότητα, μία ειρήνη, ήτις χάριν αβροφροσύνης και ίνα μη κύκλους ταράξη και μόνον, παραθεωρεί τα ιερώς παραδεδομένα, τα όσια και τεθεσπισμένα κόποις και μόχθοις υπό των πατέρων ημών, τότε αποβαίνει επί ζημία του εκκλησιαστικού φρονήματος. Ασφαλώς, και η Μεγάλη Εκκλησία έκπαλαι γνωρίζει και διδάσκει παντάπασι την θυσιαστική συμπεριφορά, το πολίτευμα της κατά Θεό και ανιδιοτελούς κενώσεως χάριν της πνευματικής ωφελείας του λαού.

Δι  αὐτῆς επορεύθη, δι  αὐτῆς κινείται, δι  αὐτῆς δίδει μαρτυρία Χριστού. Όμως στην πορεία της αυτονοήτου ταπεινώσεως, η ανάγκη διαφυλάξεως της Αληθείας αποτελεί το θεόθεν τείχος εκ δεξιών και τείχος εξ εὐωνύμων, αποτρέπων την ομογενοποίηση της αυταπαρνήσεως μετά της παραιτήσεως εκ των ιδιαιτάτων καθηκόντων και υποσχέσεων και ευθυνών του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως, ώστε μείζων πασών των αρετών η διάκριση

Ταύτα πάντα, Αποστολικώ τω τρόπω και τω ήθει τα βλέπουμε σαρκούμενα και εκφραζόμενα υπό της Υμετέρας Θειοτάτης και Προσκυνητής πάσιν ημίν Παναγιότητος.

Δια τούτο η Σεβασμία Ιεραρχία του Θρόνου της Μεγάλης Εκκλησίας εκ μέρους της οποίας ίσταμαι ενώπιον Υμών σήμερον και υποβάλλω εόρτια σεβάσματα καυχάται και συγχαίρει εν Κυρίω, η καλύτερα  και δια τούτο και δια πολλά ακόμη εύφημα και μεγάλα!

Ζήθι έτη πλείστα, δυναμικά, ειρηνικά, ευλογημένα, Παναγιώτατε τρόπων μέτοχε και θρόνων διάδοχε, έμπλεως χάριτος και ζήλον και ήθους Αποστολικού, Πρωτοκορυφαίε της Οικουμένης, Πάτερ και οδοδείκτα πάντων ημών.

Εις πολλά έτη, Δέσποτα!