«Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ»
†ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΕΚΛΛΗΣΙΑΣ ΜΑΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ †ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Κατά την μεγάλη Δεσποτική εορτή της Πεντηκοστής, ακούσαμε στο Ευαγγέλιο τον Κύριο να βοά προς κάθε ενδιαφερόμενο: «εάν κάποιος διψάει να έρθει προς εμένα και να πιεί». Πραγματικά, μέσα στην κάμινο των δοκιμασιών, διψώντας η καρδιά μας για ψυχική ανάπαυση που μόνο ο Χριστός προσφέρει, προστρέχουμε στην πηγή του Ιερού Ευαγγελίου και λαμβάνουμε αυτό που ποθούμε, ύδωρ ζων. Μέσα από το Ιερό Ευαγγέλιο αντλούμε και τον βίο που οφείλουμε να ασκούμε ως Χριστιανοί, και την παρηγοριά και τις κατάλληλες απαντήσεις.
Βεβαίως, στο Ευαγγέλιο προστρέχει πάντοτε εκείνος ο οποίος γνωρίζει ότι δεν γνωρίζει τίποτα και οφείλει πάντοτε να μαθητεύει. Εκείνος που θεωρεί ότι τα γνωρίζει όλα, δυστυχώς δεν αναγνωρίζει την ανάγκη του να ανατρέξει στον λόγο του Κυρίου.
Ο Χριστός, ως καλός Ποιμήν, ερχόμενος αντιμέτωπος με την φυγή ενός από τα εκατό πρόβατα της ποίμνης Του, δεν μένει αδιάφορος, ούτε κακιώνει με το πλανηθέν πρόβατο. Αφήνει τα ενενήντα εννέα και φεύγει προς αναζήτηση του ενός, για να μην καταλήξει τροφή των λύκων. Με την αγάπη αυτή ο Κύριος νίκησε τον κόσμο. Όπου κυριάρχησαν τα προσωπικά πάθη, επαναλαμβανόταν η ιστορία του αδελφοκτόνου Κάιν. Όπου απουσιάζει η αγάπη, και αν ακόμη κάποιος έχει το χάρισμα της προφητείας και κατέχει όλα τα μυστήρια και όλη τη γνώση, και αν με την πίστη του μετακινεί βουνά, δεν είναι παρά ένα μηδενικό (Α Κορ 13,3).
Ο Κύριος μας διδάσκει ποιά στάση πρέπει να τηρούμε απέναντι στον αδελφό μας που αμαρτάνει. Λιβελογραφήματα; Δημόσια διαπόμπευση; Υποχθόνιες μεθοδεύσεις; Όχι βέβαια! Αλίμονο αν μεταξύ των Χριστιανών που έχουμε βαπτισθεί στο όνομα του πράου και ταπεινού τη καρδία, του ευγενικού και γλυκυτάτου Ιησού, υπάρχουν τέτοιες λυπηρές καταστάσεις, δια των οποίων φυγαδεύεται η Θεία Χάρις. Συμφέρει τότε να κρεμαστεί μυλόπετρα στον τράχηλό μας και να πέσουμε στην θάλασσα. Τι, λοιπόν, διδάσκει ο Κύριος; Αν, λέει, αμαρτήσει σε εσένα ο αδελφός σου, να πας να τον ελέγξεις προσωπικά, ενώπιος ενωπίω. Αν αποτύχει η προσπάθεια αυτή, πάρε μαζί σου ακόμη έναν η δύο. Αν και τότε προβάλει παρακοή, πες το στην Εκκλησία. Αν πάλι μένει εμμονικά στο αμάρτημά του, τότε να τον θεωρήσεις σαν εθνικό και τελώνη.
«Οι έντολες του Θεού δεν είναι βαρειές» (Α Ιω. 5,3). Η Εκκλησία είναι μεν στρατός του Κυρίου, αλλά όχι στρατόπεδο αντιμαχόμενων οικειοκτόνων. Δεσπόζει εντός της η αγαθή προαίρεση, το ειλικρινές ενδιαφέρον, η προσευχή υπέρ των αδελφών, η παρρησία η οποία ειρηνοποιεί.
Τι ακούμε σε Αποστολικό Ανάγνωσμα; «Ο γαρ καρπός του Πνεύματος εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία». Η κακή προαίρεση, η άδικη κρίση, η ψευδολογία στερούν από τον άνθρωπο την μετοχή του στους ψυχοτρόφους καρπούς του Αγίου Πνεύματος. Αν δε ο άνθρωπος στερείται αυτών των αγαθών που οδηγούν στην αιώνια ζωή, τότε ευχής έργον θα ήταν η μέριμνα για την προσωπική του μετάνοια και σωτηρία και όχι το έργο της διδασκαλίας η πολύ περισσότερο της κρίσεως, η οποία έχει δοθεί όλη στον Υιό (Ιω 5,22).
Οι Φαρισαίοι και οι νομικοί, αν και προσκολλημένοι στο γράμμα του Νόμου και αδιαφορώντας για το πνεύμα αυτού, δίδασκαν. Η διδασκαλία τους δεν ήταν ευάρεστη στον Θεό, για αυτό και ο Χριστός τόνισε στους Μαθητές Του να απέχουν από της ζύμης αυτών, η οποία είναι η υποκρισία (Λκ 12,1). Στα φοβερά «ουαί υμίν τοις νομικοίς», δια των οποίων θέλησε να τους λυτρώσει από την πλάνη, έμειναν τελικά αμετακίνητοι, για αυτό τους έμελε να σταυρώσουν τον Χριστό. Και γατί Τον σταύρωσαν; Διότι δήθεν δεν τηρούσε το Σάββατο, διότι συναναστρεφόταν με τελώνες και αμαρτωλούς, διότι μίλησε στην Σαμαρείτιδα, διότι εκπλήρωσε το αίτημα της Χαναναίας.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Επιστρέφουμε δύο χιλιάδες χρόνια πριν, όταν ακόμη υπήρχε η αμφιβολία για την διάδοση του Ευαγγελίου στα έθνη. Έχουμε την αξίωση να μας δείξει όραμα ο Θεός, όπως έδειξε στον Απόστολο Πέτρο (Πραξ. 10,11-16); Θεωρούμε ότι η Ορθοδοξία είναι μόνο για εμάς; Δεν έχουμε καθήκον να μεταδώσουμε την πίστη μας; Ασφαλώς και έχουμε, όπερ και πράττουμε και θα συνεχίσουμε να πράττουμε. † ο Α.& Β.Χρ.
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 21 ιουλ 24