ΜΗΝΥΜΑ ΣΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 2024
† ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
«…..ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε…»
Πατέρες & Αδελφοί μου, Δεν υπάρχει γλυκύτερο όνομα στα χείλη μας από το όνομα της Μάνας μας, της Παναγίας. Ιδιαίτερα αυτές τις ημέρες του Δεκαπενταύγουστου αρχικά με τις Παρακλήσεις που απευθύναμε σε Εκείνη αλλά και χθες και σήμερα με την μεγάλη Θεομητορική Εορτή της Κοιμήσεως και της εις τους ουρανούς μεταστάσεώς Της. Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη η αγάπη, η τρυφερή αγάπη, που τρέφει ο πιστός Ορθόδοξος Χριστιανικός λαός προς την Παναγία, ώστε αυτή η αγάπη και εμπιστοσύνη μας στο Σεπτό Θεομητορικό Της Πρόσωπο μας υποχρεώνει, να σκεφθούμε λιγάκι: Γιατί η Εκκλησία, όλοι οι Άγιοι και οι πιστοί καλούμαστε να έχουμε αυτή την εξαιρετική τιμή και σεβασμό προς την Παναγία, την Μητέρα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού; Ποιος είναι ο λόγος για τον οποίο το πρόσωπο της Παναγίας έχει εξαρθεί τόσο πολύ μέσα στην Εκκλησία και στις συνειδήσεις των αγίων και των πιστών, ώστε να έχει θέση μοναδική, θέση κεντρική και στην υμνογραφία, και στις ομιλίες και στις προσευχές μας και στην γενικότερη Θ. Λατρεία, κυρίως όμως και προπαντός μέσα στις καρδιές όλων των πιστών παιδιών Της;
Είναι πολλοί οι λόγοι, για τους οποίους η Παναγία έχει αυτή την ξεχωριστή θέση. Εμείς υπογραμμίζουμε έναν, τον σπουδαιότερο. Ο σπουδαιότερος λόγος της ξεχωριστής θέσης της Παναγίας στο κόσμο είναι ότι η Κυρία Θεοτόκος είναι το πρόσωπο εκείνο μέσα στο οποίο αποκαλύφθηκε όλη η αγάπη του Θεού και πραγματοποιήθηκε η σωτηρία του κόσμου. Από τότε που ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τον Θεό και αναγόρευσε τον εαυτό του σε θεό, ο δρόμος που πήρε η ανθρωπότητα ήταν δρόμος προς την καταστροφή, προς τον θάνατο, πνευματικό και σωματικό. Αυτό φαίνεται άλλωστε σε κάθε εποχή που ο άνθρωπος με τις πράξεις και ενέργειές του βγάζει τον Θεό από την ζωή του. Αυτό είδαμε να συμβαίνει και στις μέρες μας με την έκπτωση των αρχών και αξιών και την θεοποίηση των κατωτέρων ενστίκτων που μας μετατρέπουν σε χειρότερους από τα κτήνη. Τότε και στη συνέχεια στράφηκε ο άνθρωπος, το μοναδικό αυτό χαριτωμένο δημιούργημα από τα χέρια του Τριαδικού Θεού προς την κατάσταση του ζώου, του θανάτου και της καταστροφής και δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος για να σωθεί παρά μόνο το να επέμβει ο ίδιος ο Θεός, ο ίδιος ο Θεός ο Οποίος έπρεπε να επέμβει με έναν τέτοιο τρόπο που θα δεν θα καταργούσε την ελευθερία του ανθρώπου. Ήθελε να επέμβει για να σώσει τον κόσμο, χρησιμοποιώντας την ελευθερία του ανθρώπου, σεβόμενος την ελευθερία του ανθρώπου και γι’ αυτό μέσω της ελευθερίας του ανθρώπου έστειλε τον Υιό Του για να γίνει άνθρωπος και να σώσει τον κόσμο.
Πώς εκδήλωσε ο άνθρωπος την ελευθερία του; Στο πρόσωπο της Παναγίας. Η Παναγία ήταν εκείνη μέσα από όλους τους ανθρώπους που είπε ελεύθερα το «ναι» στον Θεό. Που αντέστρεψε αυτό που είχε κάνει η Εύα, η οποία υπαγόρευσε στον Αδάμ να πουν «όχι» στον Θεό. Έρχεται η Παναγία, για να πει ελεύθερα το «ναι» στον Θεό, ώστε να μπορέσει ο Θεός με το «ναι» αυτό –το ελεύθερο– του ανθρώπου να επέμβει και να σώσει τον άνθρωπο και όχι μόνον επεμβαίνει ο Θεός χάρη στο «ναι» της Παναγίας, αλλά μέσω Εκείνης δίνει στον Υιό Του σάρκα και αίμα ανθρώπινο. Παίρνει από την Παναγία ο Θεός ανθρώπινη σάρκα και αίμα και γίνεται μ’ αυτόν τον τρόπο άνθρωπος. Έτσι, δεν υπάρχει κανένα πρόσωπο, κανένας άνθρωπος σε όλο τον κόσμο, σε όλη την κτίση, που να είναι τόσο στενά ενωμένος με τον Θεό όσο η Παναγία. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος για τον οποίο τιμούμε τόσο πολύ την Παναγία Μητέρα του Θεανθρώπου Χριστού αλλά και δική μας μητέρα . Είναι Αυτή που έδωσε τον εαυτό Της και το ελεύθερο «ναι» και τη σάρκα Της, για να σαρκωθεί, να γίνει άνθρωπος ο Υιός του Θεού και Σωτήρας όλου του ανθρωπίνου γένους και της κτίσεως.
«Ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε…». Δεν είναι λόγια κενά ο στίχος αυτός δεν είναι έκφραση ενός φορτισμένου θρησκευτικά συναισθήματος, που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Είναι βαθιά και ουσιαστική αλήθεια της πίστης μας με άμεσες μάλιστα τις ηθικές προεκτάσεις της στη ζωή μας. Δεν εγκατέλειψε τον κόσμο η Παναγία παρά το ότι μετέστη στους ουρανούς. Είναι κοντά μας, μας παραστέκεται, μας σκέπει, μας παρηγορεί, μας αγαπά απεριόριστα, είναι Μάνα όχι μόνο του Θεού αλλά και δική μας. Ακούει τις προσευχές μας, γνωρίζει τον πόνο μας, αναδέχεται το βάρος των ανεπίλυτων προβλημάτων μας, και μεσολαβεί για μας στον Υιό και Θεό της. Είναι διαρκώς κοντά μας. Το επιβεβαιώνουν αιώνες τώρα η Ιστορία και η καθημερινή πραγματικότητα. Οι σελίδες της βυζαντινής και νεότερης Ιστορίας, έχουν εξαγιασθεί από την καταγραφή αναρίθμητων θαυμαστών εμφανίσεών της στη μαρτυρική πορεία του Έθνους μας. Όταν μελετούμε, βλέπουμε μπροστά μας την Υπέρμαχο Στρατηγό, τη γλυκιά μάνα του βασανισμένου λαού μας, το καταφύγιο του Γένους. Βλέπουμε Εκείνη, «δι’ ἧς ἐγείρονται τρόπαια καί ἐχθροί καταπίπτουσι». Πολλά, συχνά και αδιαμφισβήτητα θαύματα επιτελούνται και σήμερα με τις πρεσβείες Της, όλα βεβαιώνουν την παρουσία Της στη ζωή μας. Αισθανόμαστε να μας νιώθει, να μας συμπονεί. Τα προβλήματά & οι πίκρες δεν της είναι ξένα και άγνωστα. Η Παναγία υπήρξε άνθρωπος, όπως είμαστε κι εμείς, έζησε μέσα σε κόσμο γεμάτο αμαρτία και κακότητα, όπως και εμείς. Δοκίμασε με αφθονία την οδύνη, τη θλίψη, τα βάσανα, τα δάκρυα. Αναδείχθηκε βασίλισσα και ηρωΐδα της υπομονής, της αντοχής, της καρτερίας. Καταλαβαίνει τον πόνο μας. Γι’ αυτό κι εμείς στην Παναγία καταφεύγουμε με εμπιστοσύνη. Την αισθανόμαστε δίπλα μας. Γευόμαστε τη γλυκύτητα της επικοινωνίας μαζί της. Ακούμε τις μητρικές συμβουλές της. Νιώθουμε αισιοδοξία για το μέλλον. Την Δέσποινα και Μητέρα του Λυτρωτού μας είναι βέβαιο ότι την έχουμε «ελπίδα και στήριγμα και της σωτηρίας τείχος ακράδαντον». Ας την παρακαλέσουμε να πρεσβεύει για όλους μας και ιδιαίτερα για την Πατρίδα μας, που από άκρου έως άκρου της είναι Παναγιοσκέπαστη, ώστε να αντιμετωπίζουμε με την βοήθειά Της και με τον αγώνα μας νικηφόρα κάθε δυσκολία και δοκιμασία της ζωής. Αμήν.