ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΕΙΡΑ ΤΩΝ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΤΕΤΑΡΤΗΣ “ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ”

†ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ

Με την Θ. Λειτουργία: ΕΝΣΩΜΑΤΩΝΕΤΑΙ Ο ΠΙΣΤΟΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΚΑΙ ΑΓΙΑΖΕΤΑΙ ΟΛΗ Η ΚΤΙΣΗ  Στη Θ. Λειτουργία γινόμαστε όλοι μας «σύσσωμοι και σύναιμοι Χριστού». Ο άνθρωπος δέχεται μέσα του τον Χριστό και ο Χριστός τον άνθρωπο. Ο Χριστός είναι ο  οίκος και ένοικος του ανθρώπου. Ένα σώμα γινόμαστε όλοι μας  από την σάρκα, το αίμα και τα οστά της Κεφαλής του Σώματος αυτού που είναι ο Χριστός». Ο Ι. Χρυσόστομος θα τονίσει «….Για να μη γίνουμε ένα σώμα με το Χριστό μόνο με την συναισθηματική ιδιότητα της αγάπης αλλά και ουσιαστικά γι’ αυτό και κοινωνούντες ενωνόμαστε με τη σάρκα του Χριστού. Αυτό επιτυγχάνεται με την τροφή που μας χάρισε, θέλοντας να μας δείξει τη μεγάλη αγάπη που έχει για μας.  Ανέμιξε τον εαυτό Του με μας, και έγινε ένα φύραμα το σώμα Του με μας, για να υπάρχουμε σαν ένα, όπως ακριβώς το σώμα είναι ενωμένο με την κεφαλή. Αυτό είναι δείγμα εκείνων που αγαπούν σφοδρά….Δεν αρκέστηκε μόνο  να γίνει άνθρωπος, να ραπισθεί, να σφαγεί αλλά και αναμιγνύει τον εαυτό Του μαζί μας και όχι μόνο με την πίστη αλλά πραγματικά μας κάνει σώμα Του»: «Όχι απλώς αναμιγνύομαι μαζί σου, αλλά συμπλέκομαι, τρώγομαι, κόβομαι λεπτά κομματάκια, για να γίνει πλήρης η ανάκραση και η ανάμιξη και η ένωση. Διότι τα ενούμενα κρατούν τα δικά τους σχήματα και όρια. Εγώ όμως συνυφαίνομαι μαζί σου. Δεν θέλω να υπάρχει κάτι ανάμεσά μας· θέλω να είναι τα δύο ένα». Ανάμεσα στον Χριστό και τον πιστό δεν θέλει ο Κύριος να παρεμβάλλεται τίποτε. Όλα λιώνουν μέσα στη φωτιά της αγάπης Του: «εμείς και ο Χριστός είμαστε ένα» μας λέει ο ιερός Χρυσόστομος. Μόνο οι άγιοι τολμούν να μιλήσουν έτσι.

Ας ακούσουμε τον Άγ.  Συμεών το Νέο Θεολόγο: «Γινόμαστε μέλη του Χριστού και ο Χριστός μέλη δικά μας και  χέρι ο Χριστός και πόδι ο Χριστός δικό μου του παναθλίου,  και εγώ ο άθλιος γίνομαι χέρι του Χριστού και πόδι του Χριστού·  κινώ το χέρι, και το χέρι μου είναι όλος ο Χριστός·  διότι πρέπει να εννοείς αμέριστη τη θεία θεότητα ! Κινώ το πόδι και ιδού αστράφτει όπως Εκείνος, μην πεις ότι βλασφημώ, αλλά δέξαι αυτά και προσκύνησε τον Χριστό που σε κάνει τέτοιο!» Οι άγιοι γίνονται φωτόμορφοι και φωτολαμπείς και χριστοφόροι και ζωηφόροι, διότι έχουν κοινωνήσει την πλημμύρα της Ζωής και του Φωτός. Αγιάζουν και όλη την κτίση με την ζωή και τη θεία Χάρη  που αναδίδουν τα μέλη τους.  Με τη Θ. Ευχαριστία επιτυγχάνεται ολοκληρωτική αλλαγή του ανθρώπου. Συντελούνται η κάθαρση, ο φωτισμός, η θέωσή μας. Όταν ο Χριστός έλθει μέσα μας και το κατανοήσουμε αυτό, όλα αλλάζουν. Ο πιστός μεταμορφώνεται, υφίσταται ολοκληρωτική αλλαγή· δεν αλλάζει μόνο κάποιες εξωτερικές συμπεριφορές. «Γνωρίζει» τον Θεό με όλη του την ύπαρξη, με όλο το είναι του-δεν αποκτά απλώς κάποιες εγκεφαλικές γνώσεις περί Θεού, και αυτό διότι η συνάντηση με το Θεό σε κάθε Θ. Λειτουργία καθιστά τον άνθρωπο λειτουργικό ον, άνθρωπο δοξολογικό, σαρκωμένη προσευχή. Ο άνθρωπος πια, δεν «κάνει προσευχή» αλλά «γίνεται ο ίδιος προσευχή» και μοιάζει με τον Θεό, αφού γίνεται κατά χάριν Θεός και  όχι απλά ένας  «καλός » άνθρωπος Η Θ. Λειτουργία αποτελεί αληθινή παιδαγωγία του ανθρώπινου προσώπου. Ο άνθρωπος είναι πρόσωπο και ολοκληρώνεται σαν πρόσωπο, όταν έχοντας απέναντί του (προς + όψη) κάποιο άλλο πρόσωπο  κοινωνεί αληθινά (δηλ. με ανιδιοτελή αγάπη χωρίς όρια και διακρίσεις) μαζί του. Ολοκληρώνεται ο καθένας μας κοινωνώντας, επικοινωνώντας αληθινά με τον άλλο  τον αδελφό και διά των αδελφών με τον Χριστό. Η πραγμάτωση μιας τέτοιου είδους αληθινής κοινωνίας και αλλαγής γίνεται μόνο μέσα στην Εκκλησία. Η αληθινή κοινωνία που ταυτίζεται με την τέλεια αγάπη βιώνεται μόνο στη Θ. Λατρεία, μόνο στην Λατρευτική Σύναξη των πιστών, μόνο μέσα στο Μυστήριο της Θ. Ευχαριστίας. Η  Εκκλησία δεν είναι συνάθροιση ατομικοτήτων και οικονομικών μονάδων, η Εκκλησία είναι  κοινωνία και επικοινωνία προσώπων, τα οποία συνδέονται μεταξύ τους μόνο μέσω του Χριστού. Η συνάντηση του προσωπικού ανθρώπου με τον προσωπικό Θεό δεν είναι απλή διανοητική θέα, ενόραση της ουσίας του Θεού. Είναι οντολογική κοινωνία, πραγματική μετοχή στη ζωή της σάρκας του Αναστημένου Χριστού, που θεώθηκε και μας θεοποιεί τους γηγενείς.

Η Θ. Λειτουργία είναι το προσωπικό μας Θαβώρ όπου ο φιλανθρωπότατος Θεός απεργάζεται την προσωπική μας μεταμόρφωση «Ο Πανάγαθος Θεός, γράφει ο Άγ. Μαξιμος ο Ομολογητής, μας μεταδίδει θεία ζωή κάνοντας τον εαυτό Του τροφή για μας, Αυτός γνωρίζει…θεώνοντας όλους εμάς που Τον τρώγουν και τον βιώνουν ως  άρτος ζωής και δυνάμεως». Σε κάθε Θ. Λειτουργία με την συνειδητή συμμετοχή στη Θ. Κοινωνία ο πιστός :1) λαμβάνει την άφεση των αμαρτιών του,  2) αγιάζεται ψυχικά και σωματικά, 3) θεώνεται, 4) ενώνεται και με όλους τους άλλους χριστιανούς που κοινωνούν, σε ένα σώμα και τέλος  5) Με τη Θ. Λειτουργία αγιάζεται όχι μόνο ο άνθρωπος, αλλά και όλη η κτίση. Η Θ. Λειτουργία είναι η ίδια η θυσία του Χριστού επί του Σταυρού. Δια του Σταυρού του Χριστού, γράφει ο ιερός Δαμασκηνός, «ο θάνατος καταργήθηκε…δωρήθηκε η ανάσταση… ανοίχθηκαν οι πύλες του παραδείσου…γίναμε παιδιά του Θεού και κληρονόμοι». Ο άνθρωπος ελευθερώθηκε από τη σκλαβιά του διαβόλου, αποκαταστάθηκε η πρωτόκτιστη ωραιότητά του. Αυτά ζούμε και αυτά αποκτούμε και  οικειοποιούμαστε σε κάθε Θ. Λειτουργία.

Ο άνθρωπος και ο κόσμος όλος αγιάζεται  στους αιώνες: «Λίγες σταγόνες αίματος, λέει ο Άγ.  Γρηγόριος ο Θεολόγος αναδημιουργούν τον κόσμο ολόκληρο και γίνονται σαν χυμός γάλακτος για όλους τους ανθρώπους και μας συνδέουν και μας συγκεντρώνουν σε μια ενότητα». Ο Χριστός, λέει ο Άγ. Πορφύριος, ένωσε το σώμα της Εκκλησίας με τον ουρανό και την γη. Με τους αγγέλους, τους ανθρώπους και όλα τα δημιουργήματα, με όλη την κτίση του Θεού. Με τα ζώα και τα πουλιά. Με κάθε μικρό αγριολούλουδο, με κάθε μικρό έντομο». Προσφέροντας  στο Θεό το ψωμί και το κρασί προσφέρουμε τον κόσμο και  ο κόσμος γίνεται Ευχαριστία και δια αυτής της προσφοράς μας αγιάζεται όλος ο κόσμος. Όλη η Δημιουργία και ο άνθρωπος, η κορωνίδα της Δημιουργίας, γι’ αυτόν τον σκοπό δημιουργήθηκαν· για να λατρεύουν τον Θεό. Με την κάθοδο του Αγ. Πνεύματος «εφ’ ημάς και επί τα προκείμενα δώρα» την ώρα της μεταβολής του ψωμιού σε πραγματικό Σώμα Χριστού και του οίνου σε πραγματικό Αίμα Χριστού  αγιάζεται και χριστοποιείται ο άνθρωπος, αγιάζεται και ανακαινίζεται και όλη η κτίση την οποία η αμαρτία μας έχει χαλάσει. Ο άνθρωπος γίνεται μικρο-Χριστός και ο κόσμος «οίκος Θεού». Το μυστήριο της Θ.  Ευχαριστίας γίνεται ο δρόμος και ο τρόπος και η πύλη δια μέσου της οποίας περνάει και βαδίζει ο Χριστός και εισέρχεται στον κόσμο και στον άνθρωπο.  Η Θ. Ευχαριστία είναι ένα αναστάσιμο πανηγύρι όπου όλοι και όλα καινουργούνται. Ο κόσμος που «συστενάζει και συνωδίνει από τις άστοχες χωρίς Θεό ενέργειες του ανθρώπου» δέχεται ξανά την ευλογία του Θεού και ο άνθρωπος αποκαθίσταται στο «αρχαίον κάλλος» και ακόμη περισσότερο γίνεται Θεός κατά χάριν. Ζει έτσι  την αρχή του καινού αιώνος. Την αρχή εκείνης της ανέσπερης μέρας κατά την οποίαν ο Δεσπότης θα επανέλθει και «θα στηθεί ο χορός των αγαθών δούλων γύρω Του, και καθώς Εκείνος θα λάμπει και αυτοί θα λάμψουν». Θα είναι τότε ο Θεάνθρωπος «Θεός εν μέσω θεών. Ωραίος ωραίου κορυφαίος χορού»

ΣΥΓΚΡΟΤΕΙΤΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΤΟ ΣΩΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

Άλλος καρπός της Θ. Λειτουργίας είναι ότι σε κάθε Θ. Λειτουργία συγκροτείται ο κόσμος σε Εκκλησία, σε Σώμα Χριστού. Ο Κύριός μας στην Αρχιερατική Του Προσευχή Ζητάει για όλους όσους πιστεύουν σ’ Αυτόν να είναι ένα. Να ζουν τη χαρά της ενότητας, της αγάπης. Η τέλεια αυτή ενότητα επιτυγχάνεται μέσα στην Εκκλησία. «Αυτό είναι το μεγαλύτερο βάθος, η μεγαλύτερη έννοια που έχει η Εκκλησία. Εκεί βρίσκεται το μυστήριο. Να ενωθούν όλοι σαν ένας άνθρωπος εν Θεώ» λέει ο γέροντας Πορφύριος. «Η Εκκλησία συγκροτείται στον κόσμο με τη Θ. Ευχαριστία. Κάθε πιστός που μετέχει στη Θ. Λειτουργία ενώνεται όπως επανειλημμένως τονίσαμε διά της Θ. κοινωνίας με το Πανάγιο Σώμα του Χριστού, στο οποίο ανήκουν και οι άλλοι πιστοί και όχι μόνο όσοι ζούμε, αλλά και όσοι έζησαν στο παρελθόν αλλά και όσοι θα ζήσουν στο μέλλον. Πλαστήκαμε για ένα και μόνος σκοπό να δοξάζουμε, να λατρεύουμε να ευχαριστούμε, να ευγνωμονούμε και να ζούμε αιωνίως με την πηγή της ζωής και των αγαπών το Θεό κάθε στιγμή, σε κάθε τόπο κυρίως να λειτουργούμε και ταυτόχρονα να λειτουργούμαστε «εν εκκλησίαις».

Κάποιοι αντιδρούν: Γιατί να πάω στην Εκκλησία; Να προσευχηθώ μπορώ και στο σπίτι μου και καλύτερα με την ησυχία μου, να μην βλεπω και τα μούτρα των παπάδων και άλλα τέτοια…. Απατάς τον εαυτό σου άνθρωπε», λέει ο Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος. «Να προσευχηθείς στο σπίτι σου είναι δυνατό. Όμως, να προσευχηθείς, όπως προσεύχεσαι στην Εκκλησία είναι αδύνατο. Στην Εκκλησία υπάρχει το πλήθος των πατέρων κι αναπέμπεται στο Θεό ομόφωνη κραυγή ικεσίας. Δεν θα γίνεις εισακουστός απ’ το Δεσπότη τόσο πολύ, όταν τον παρακαλείς μοναχός σου, όσο όταν τον παρακαλείς ενωμένος με τούς αδελφούς σου. Εδώ υπάρχει κάτι περισσότερο, όπως η ομόνοια κι η συμφωνία κι ο σύνδεσμος της αγάπης κι οι ευχές των ιερέων. Γι’ αυτό το λόγο στέκονται μπροστά οι ιερείς, ώστε οι προσευχές του πλήθους καθώς είναι πιο αδύνατες, να ενωθούν με τις προσευχές των πιο δυνατών και ν’ ανεβούν μαζί στον ουρανό». Με την κοινή Λατρεία, την λατρευτική σύναξη στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας φανερώνεται το σώμα της Εκκλησίας. Η παρουσία του κάθε λειτουργού, ως λειτουργού του Υψίστου, μεταβάλλει την απλή σύναξη σε Λατρευτική Σύναξη. Χωρίς τον Λειτουργό η συγκέντρωση των πιστών, είναι μια απλή θρησκευτική συγκέντρωση. Με τον Λειτουργό η σύναξη γίνεται ένα κομμάτι της Βασιλείας του Θεού, γιατί ο κάθε Λειτουργός ανεξάρτητα του ποιος είναι, είναι, ζει και κινείται σε κάθε Θ. Λειτουργία «εις θέσιν και εις τύπον Χριστού». Με την Θ. Λειτουργία που τελεί, φέρνει τον Κύριο ανάμεσα στους πιστούς σωματικά. Αυτή η Θεία παρουσία αλλοιώνει, μεταμορφώνει και ανυψώνει την σύναξη των πιστών σε Εκκλησία, σε Σώμα Χριστού. Οι πιστοί δεν είναι πια ένα άθροισμα φυσικών ατόμων, αλλά «κάτι άλλο», μια νέα κοινότητα, ένα σώμα, με απροσμέτρητες δυνατότητες, το Σώμα του Χριστού. Ο Κυρίως μας άλλωστε υποσχέθηκε ότι: «Εάν δύο από σας συμφωνήσουν στη γη για κάθε πράγμα, που θα ζητήσουν από κοινού στην προσευχή τους, θα γίνει αυτό σ’ αυτούς από τον Πατέρα μου, που είναι στους ουρανούς.». Υπακούοντας σ’ αυτήν την προτροπή του Κυρίου οι πιστοί συναθροίζονται και απαρτίζουν την Εκκλησία, ένα σώμα, με απροσμέτρητες δυνατότητες. Η ένταξή όλων μας σ’ αυτό το Εκκλησιαστικό Σώμα είναι και η σωτηρία μας. Διότι η συμφιλίωση του ανθρώπου με το Θεό, η ένωσή του με τον Κύριο δεν είναι υπόθεση ατομική· δεν είναι κάτι που γίνεται «κατ’ ιδίαν» και «κατά το δοκούν». Είναι καρπός της εντάξεως και της συμμετοχής του πιστού στη ζωή του Εκκλησιαστικού Σώματος. «Δεν είναι απλώς μια γνώση που μαθαίνεις, αλλά μια γνώση που παθαίνεις η Ορθόδοξη Πνευματικότητα» Και την παθαίνεις μέσα στη Θ. Λατρεία. Είναι μια μεταμόρφωση, μια οντολογική αλλαγή, μια δεύτερη γέννηση, η εν Χριστώ ζωή· και αυτή συντελείται μέσα στην Εκκλησία, με τον Εκκλησιασμό του πιστού, δηλ. την συμμετοχή του στην Λατρευτική σύναξη. Χωρίς Λατρεία, χωρίς Λατρευτική σύναξη, δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν υπάρχει και σωτηρία. Σωζόμαστε όλοι μαζί, σαν Λατρευτική Κοινότητα, σαν Σώμα Χριστού· ποτέ μόνοι μας. Διότι η σωτηρία μας είναι ο Κύριος που είναι παρών εκεί όπου «εισι δύο η τρεις συνηγμένοι εις το όνομά Του».

Οι πρώτοι χριστιανοί με μύριες προφυλάξεις αλλά και με αδούλωτο φρόνημα τελούσαν την Θ. Λειτουργία στις κατακόμβες ή στις εκκλησίες όταν δεν ήταν καιρός διωγμού. «Θεωρούσαν θεμελιακό, πρώτο καθήκον, να βρεθούν με τα άλλα αδέλφια τους στον ίδιο τόπο, να συγκροτήσουν το ιερό σώμα της Εκκλησίας, να δοξολογήσουν μαζί το Θεο και Πατέρα. «Κατά τη μέρα, που τη λέμε μέρα του ήλιου (δηλ. την Κυριακή) γράφει ο Άγ. Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς, γίνεται συνάθροιση στο ίδιο μέρος όλων, που κατοικούν στις πόλεις ή στα χωριά. Και διαβάζονται τα απομνημονεύματα των Αποστόλων ή τα συγγράμματα των Προφητών μέχρι που μας επιτρέπει ο χρόνος. Ύστερα σηκωνόμαστε όλοι κι αναπέμπουμε προσευχές και όπως είπαμε πριν, όταν σταματήσουμε τις προσευχές, προσφέρεται ο «άρτος» και ο «οίνος» και το ζεστό νερό, και ο Προϊστάμενος Απόστολος και Λειτουργός της Συνάξεως πάλι «αναπέμπει» ευχές κι ευχαριστίες μ’ όλη τη δύναμή του, και ο λαός συμφωνεί ψάλλοντας όλοι μαζί με δυνατή την φωνή το «Αμήν», και γίνεται η διάδοση στον καθένα και η μετάληψη από τα δώρα της Θ. Ευχαριστίας και σε όσους δικαιολογημένα απουσιάζουν λόγω ασθενείας, σε αυτούς μόνο στέλλεται η Θ. Κοινωνία με τούς διακόνους..»

Όταν οι πιστοί συγκεντρώνονται σ’ έναν ορισμένο τόπο και μια ορισμένη στιγμή για να τελέσουν τη Θ. Ευχαριστία, η Σύναξη αυτή φανερώνει το Μυστήριο της Εκκλησίας. Εκκλησία και Ευχαριστία είναι το σώμα του Χριστού, ο ίδιος ο Χριστός. Στο Δείπνο του Χριστού, στη Θ. Λειτουργία δεσπόζει η σταυρική θυσία Του και ακριβώς η σταυρική θυσία του Κυρίου, δηλαδή η θεία Αγάπη που φθάνει «εις τέλος», είναι το θεμέλιο της Εκκλησίας. Έτσι η επί το αυτό σύναξη όλων ημών των πιστών και η αγαπητική ένωσή μας με τον Κύριο και μεταξύ μας, δηλ. η συγκρότηση της Εκκλησίας, όλης της μεγάλης πνευματικής οικογένειας μας είναι οι καρποί της σταυρικής θυσίας του Κυρίου που είναι η ίδια με την θυσία που τελείται σε κάθε τέλεση της αναιμάκτου Θ. Λειτουργίας . «Βγήκε από την πλευρά Του επί του Τ. Σταυρού το αίμα και το ύδωρ. Μη παρατρέξεις αφελώς το μυστήριο» λέγει ο Χρυσορρήμων. «Διότι έχω και άλλο λόγο να πω. Σύμβολο του βαπτίσματος το ύδωρ που βγήκε από την πλευρά του Κυρίου όταν ο στρατιώτης τον κέντησε με την λόγχη. Σύμβολο της Ευχαριστίας το αίμα Του που χύθηκε ως λύτρο εξαγοράς μας από την αμαρτία. Από αυτά τα δύο ύδωρ και Αίμα ( Βάπτισμα και Θ. Λειτουργία ) γεννήθηκε, ζει και πορεύεται στα έσχατα η Εκκλησία… Εξήλθεν αίμα και ύδωρ…Από αυτά τα δύο συστάθηκε η Εκκλησία… Από εδώ λαμβάνουν αρχή τα μυστήρια» Τα μυστήρια του Βαπτίσματος και της Ευχαριστίας αρχίζουν από το Σταυρό. Και τα ίδια αυτά μυστήρια συνιστούν, συγκροτούν την Εκκλησία. Συνεπώς, μετέχοντας συχνά πυκνά σε κάθε Θ. Λειτουργία, διατηρούμε ζωντανή την ενσωμάτωσή μας στο θεανθρώπινο σώμα. Ξαναβρίσκουμε την χαμένη μας οικειότητα με τον Θεό. Γινόμαστε ένα μεταξύ μας. Εκπληρώνουμε το αίτημα της αρχιερατικής προσευχής του Κυρίου για όσους θα πιστέψουν σε Αυτόν : «ίνα ώσιν εν». Οι Απόστολοι και οι Πατέρες της Εκκλησίας φωτισμένοι από την Χάρη του Παρακλήτου μας έδωσαν στην Ευχαριστιακή συνάθροιση τα εξής ονόματα: Συν-αξη, συν-έλευση, συν-αγωγή, συν-οδος. Όλοι αυτοί οι όροι εκφράζουν την πορεία μας προς ενότητα και συγκρότηση του Σώματος του Χριστού της Εκκλησίας, αλλά και την συμπορεία μαζί με το Θεό και κάτω από το βλέμμα και την αγάπη του Θεού. ο Απ. Παύλος θα γράψει στους Κορινθίους: «ότι εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί εσμέν οι γαρ πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν». Οι πολλοί δια του ενός Άρτου, του Χριστού, που κοινωνούμε αποτελούμε ένα σώμα. Η θεία αυτή τροφή οικοδομεί την Εκκλησία. Κάνει την Εκκλησία να είναι Σώμα Χριστού:«Διότι τι είναι ο άρτος; Σώμα Χριστού. Τι γίνονται αυτοί που μεταλαμβάνουν; Σώμα Χριστού». Ενωνόμαστε και γινόμαστε αδελφοί. Το ίδιο τεθεωμένο αίμα ρέει στις φλέβες μας και η ίδια τεθεωμένη σάρκα μας ζωοποιεί.

Ολοκληρώνοντας και απόψε να θυμίσω ότι Ενωνόμαστε μ’ ένα δεσμό ασυγκρίτως ισχυρότερο από εκείνον που έχουν τα σαρκικά αδέλφια. Ταυτιζόμαστε χωρίς όμως και να χάνουμε την υπόσταση, το πρόσωπο μας. Αλληλοπεριχωρούμεθα αλλά και διατηρούμε την ιδιοπροσωπία μας. Ζούμε ο ένας για τον άλλο, ο ένας μέσα στην καρδιά του άλλου, όλοι μέσα στο Θεο και ο Θεός μέσα σ’ όλους μας. Ενωνόμαστε και νικάμε και εμείς δι’ Αυτού τη φθορά και το θάνατο, την διαίρεση και τον αλληλοσπαραγμό που βασιλεύουν στον κόσμο, σωζόμαστε όχι σαν μονάδες, ατομικά αλλά σαν σύνολο, σαν Ευχαριστιακή -Λειτουργική Κοινότητα, σαν πρόσωπα και μέλη του Σώματος του Χριστού. Σαν Εκκλησία και εντός της Εκκλησίας και ποτέ μόνοι μας. «Εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία» διακηρύττουν οι Πατέρες. Και επειδή η Εκκλησία συγκροτείται και φανερώνεται μόνο με τη Θ. Λειτουργία μπορούμε να πούμε, να τονίζουμε και να βιώνουμε ότι «Εκτός της Θ. Λειτουργίας δεν υπάρχει σωτηρία». Ο πιστός εντάσσεται στην Εκκλησία από τη στιγμή που βαπτίζεται. Με την Θ Λειτουργία επιτυγχάνει την διατήρηση της ενσωματώσεώς του στην κοινότητα, στο Σώμα του Χριστού. Γίνεται ένα με όλους. Έτσι κάθε Ευχαριστιακή Σύναξη κάθε Θ. Λειτουργία είναι η Σύναξη, η συνάθροιση, το μάζεμα ολόκληρης της Εκκλησίας. Με τη σάρκωσή Του ο Χριστός «εκκλησίας σάρκα ανέλαβε» λέγει ο Χρυσορρήμων και «ήρθε στο δικό της σπίτι, την βρήκε λερωμένη, λιγδωμένη, γυμνή, βουτηγμένη μέσα στα αίματα, και την έλουσε, την άλειψε με λάδια και αρώματα, την έθρεψε, την έντυσε ιμάτιο που όμοιό του δεν γίνεται να βρεις, Αυτός ο Ίδιος έγινε η στολή της και την πήρε από το χέρι και την οδηγεί την Εκκλησία δηλαδή όλους εμάς τους πιστούς όλων των αιώνων και χρόνων και εποχών στα ύψη. Εκεί στο Επουράνιο Θυσιαστήριο όπου ιερουργείται αδιάκοπα και ατελεύτητα η Ουράνια Θ. Λειτουργία. Μακάρι ποτέ να μην πάψουμε να μετέχουμε Αυτής. Αμήν

Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 1,8  Δεκ 24