ΜΙΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ
† ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
«Πατέρες και Αδελφοί μου αγαπημένοι, Πορευόμαστε προς τα Χριστούγεννα την Μητρόπολη των Εορτών της Χριστιανικής Πίστεως με μια φοβερή πραγματικότητα, σε ένα κόσμο που φαίνεται να αγνοεί παντελώς ή να μην τον ενδιαφέρει το γεγονός ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος σαρκώθηκε για να κάνει τον άνθρωπο Θεό. Γι αυτό και αυξάνονται δραματικά οι πολεμικές συγκρούσεις, συνεχίζουν να ανεβαίνουν οι αριθμοί των κρουσμάτων ενδοοικογενειακής και όχι μόνο βίας, στο περιβάλλον εξ αιτίας μας έχουν χαλάσει- σαλευθεί οι φυσικοί νόμοι κ.λ.π. με αποτέλεσμα να αυξάνεται ο κύκλος των αγωνιών μας με άδηλο το μέλλον και την πορεία της ανθρωπότητας. Όλος ο κόσμος παγκοσμίως βρίσκεται σε μία περιδίνηση γύρω από κοινωνικά προβλήματα υγειονομικά, οικονομικά, ψυχολογικά. Φαίνεται πως η ζωή του ανθρώπου, έχει καταντήσει αντικείμενο διεθνών οικονομικών συμφερόντων και συγκρούσεων. Μέσα σε αυτό το οδυνηρό κλίμα επικρατεί και μία σύγχυση σε συνδυασμό με την εύθραυστη ψυχολογική κατάσταση γι ’ αυτό και βλέπουμε συνεχώς απομονωμένο και πάντα οξύθυμο τον καθένα δίπλα μας από τους πιο μικρούς μάλιστα στην ηλικία. Ακόμα, παρατηρείται όπως είπαμε σε προηγούμενες συνάξεις της Ενορίας μας μία επιεικώς περιφρόνηση των ιερών θεσμών, με αποτέλεσμα να υφέρπει ένας έντονος εφελκυσμός μεταξύ της πίστης και Κοινωνίας. Κάποιοι προβληματίζονται αν πρέπει ο κόσμος μας να φωταγωγηθεί και να στολιστεί για την επερχομένη μεγάλη Χριστιανική Εορτή. «Τι ειρωνεία! Ο άνθρωπος, ο αλαζών πώς κατάντησε τον κόσμο μας..». Νομίζουμε ότι μπορούμε να ζούμε χωρίς Θεό, χωρίς
τον μετ’ ολίγου Ενανθρωπήσαντα διά την ημών σωτηρία Χριστό, χωρίς την Εκκλησία ως Σώμα Του, αλλά Εκείνος μας διαβεβαιώνει με σαφήνεια: «χωρίς εμού ού δύνασθε ποιείν ουδέν». Σε αυτήν τη συνάφεια, η επιστολή προς Διόγνητον των πρώτων χριστιανικών χρόνων, διδάσκει πως «οι Χριστιανοί απέχουν από την πολυπραγμοσύνη και την ανθρώπινη αλαζονεία. Δεν διδάσκονται το μυστήριο της θεοσέβειας και της πίστης από κάποιον άνθρωπο, αφού οι Χριστιανοί δεν ξεχωρίζουν από τους άλλους ανθρώπους στη γλώσσα ή στις συνήθειες. Οι Χριστιανοί ούτε κατοικούν σε δικές τους ξεχωριστές πόλεις, ούτε ζουν με «περίεργο» τρόπο. Κατοικούν σε πόλεις, όπως συνέπεσε ο καθένας και διαβιούν με τις τοπικές συνήθειες, συγχρόνως όμως γίνεται φανερή η θαυμαστή και αξιοπρόσεκτη συμπεριφορά τους. Ζουν ο καθένας στη δική του πατρίδα, αλλά ως πάροικοι. Μετέχουν σε όλα τα κοινά ως πολίτες και υπομένουν τα πάντα, όμως σαν να είναι ξένοι. Η ξενιτιά είναι πατρίδα τους και η πατρίδα τους ξενιτιά. Είναι γήινοι, αλλά δεν ζούνε με ζωώδη τρόπο. Διαβιούν στη γη αλλά έχουν το πολίτευμα στον ουρανό. Υπακούουν στους κρατικούς νόμους, αλλά με τον τρόπο τους ξεπερνούν αυτούς. Αγαπούν τους πάντες, έστω κι αν διώκονται από όλους. Αγνοούνται και κατακρίνονται, φονεύονται αλλά «ζωοποιούνται». Γίνονται φτωχοί από πεποίθηση και «πλουτίζουν» τους άλλους. Περιφρονούνται αλλά γίνεται δόξα γι’ αυτούς η περιφρόνηση. Συκοφαντούνται αλλά δικαιώνονται. Χλευάζονται κι αυτοί ευλογούν, υβρίζονται και τιμούν. Ενώ κάνουν το καλό τιμωρούνται ως κακοί, χαίρονται γιατί έτσι αποκτούν την «εν Χριστώ» ζωή. Ότι είναι για το σώμα η ψυχή, είναι και για τον κόσμο οι Χριστιανοί. Οι Χριστιανοί κατοικούμε στον κόσμο, αλλά δεν είμαστε του κόσμου, η αθάνατη ψυχή μας κατοικεί μέσα στο θνητό σώμα και οι χριστιανοί κατοικούμε στη φθαρτή κτίση αναμένοντας την ουράνια αφθαρσία».
Εντός λοιπόν αυτού του πλαισίου της κοινωνικής και οικουμενικής σύγχυσης που επικρατεί στο κόσμο, λες και δεν ήρθε, δεν σαρκώθηκε ο Υιός και Λόγος του Θεού για να σώσει τον κόσμο, λες και δεν κατήχησε, δεν μίλησε δεν χάρισε διά της Σταυρικής Θυσίας Του την δυνατότητα σε όσους Τον αποδεχθούν, να πληρωθούν, να γεμίζουν Χάρη και να ζουν και να μετέχουν ήδη της Βασιλείας Του, ο πιστός ελπίζει με όσα συμβαίνουν γύρω μας στη Πρόνοια του Θεού. Ο Νόμος του Θεού τελικά καθορίζει τη φυσική και υγιή εξέλιξη των πραγμάτων όσο και αν νομίζουμε πως κατευθύνουμε εμείς τα πράγματα του κόσμου. Όλα γίνονται υπό την πρόνοια του Θεού, έστω κι αν φαινομενικά είναι αντίθετα με το θέλημά Του. Πάντα έχει ένα σκοπό ο Κύριος που επιτρέπει κάτι, και ο σκοπός του Θεού είναι η τελική πραγμάτωση του θελήματός Του, δηλαδή η σωτηρία όλων των ανθρώπων.
Πιστεύουμε στη Θ. Πρόνοια για την πορεία του κόσμου και κάνουμε αυτό που έχουμε ταχθεί ως καθήκον. Ποιο; Να καλλιεργούμε πάντοτε διά της Εκκλησίας μας την οδό της ισορροπίας. Από τη μία εξαντλούμε τις δυνατότητες να κάνει ο καθένας ότι μπορεί και από την άλλη, δεν σταματάμε να ζητάμε την βοήθεια του Θεού. Τα νοσήματα, η φθορά της γης, οι πόλεμοι μεταξύ μας είναι αποτέλεσμα του προπατορικού αμαρτήματος και μπορούν μόνο με χριστιανικό τρόπο να τα αντιμετωπίζουμε πνευματικά με την Χάρη του Χριστού για να γίνουν αυτά για όλους μας ωφέλιμα πνευματικά. Ο Θεός δεν είναι αίτιος του πόνου, ούτε θέλει οι άνθρωποι να πονάνε, ούτε ο κόσμος να μην έχει ειρήνη, άλλωστε αυτό είναι το βασικό γνώρισμα και ο ύμνος των Χριστουγέννων «Δ ΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ». Η απουσία της ειρήνης στις μεταξύ μας σχέσεις, η ακαταστασία και η αποστασία του κόσμου, ο πόνος, οι πόλεμοι, οι θλίψεις, το χάλασμα του κλίματος, οι τρομερές περιβαλλοντολογικές επιπτώσεις δεν είναι τιμωρίες με τις οποίες μας παιδεύει ο Θεός ο Οποίος Αγάπη Εστί και μόνο Αγάπη, αλλά όλα τα πιο πάνω είναι τα φρούτα της δικής μας χωρίς Θεό αυτονόμησής μας από τον Θεό, δηλαδή τα φρούτα και τα ψώνια της αμαρτίας που οδηγούν στο θάνατο. Ο Μ. Βασίλειος θα πει: «Ο Θεός δεν στέλνει τα κακά στον κόσμο, αλλά είναι απόρροια της κακής προαίρεσης του ανθρώπου: «ούκ έστιν αίτιος των κακών ο Θεός». Ωστόσο, παρόλο την αμαρτωλότητα του ανθρώπου, ο Θεός με την αγαθότητά Του μας δίνει και τους τρόπους, ώστε να αξιοποιήσουμε πνευματικά τους πειρασμούς και όλα τα κακά, που συμβαίνουν στη ζωή να ωφεληθούμε στο τέλος, αφού μέσα από κάθε δοκιμασία ο Θεός θέλει την σωτηρία του δημιουργήματός Του. Όσο πληγωμένη και αν είναι η ανθρωπότητα και ο κόσμος όλος γύρω μας από την παρουσία της αμαρτίας, τόσο η παρουσία του Ενανθωπήσαντος Χριστού που γεννάται συνεχώς σε κάθε Θ. Λειτουργία στη Φάτνη της Αγ. Τραπέζης σε κάθε Ναό, οδηγεί στη Λύτρωση. Βεβαίως οφείλουμε να σκεφτόμαστε την «οργή του Θεού για την αποστασία και την αδιάφορία μας». Στη Πατερική σκέψη Οργή του Θεού είναι η εγκατάλειψη ουσιαστικά του Παρακλήτου, η απουσία της Θ. Χάριτος από τη ζωή και τα έργα μας. Σύμφωνα με τον Ψαλμωδό: «πάντες εξέκλιναν, άμα ηχρειώθησαν· ουκ έστι ποιών χρηστότητα».
Όμως, η Αγ. Γραφή μας παρηγορεί: «Αλλά, Χριστός Κύριος τοις υπομένουσιν αυτόν εν ημέρα θλίψεως». Παρόλη την ανθρώπινη εξαχρείωση, ο σκοπός του Θεού, είναι η επιστροφή του ανθρώπου, αφού η αγάπη του Θεού υπερνικά την οργή Του. Άρα, οφείλουμε να καλλιεργούμε και να αποκτούμε ελπίδα, γιατί ο Χριστός μετατρέπει την θλίψη και τις δύσκολες καταστάσεις σε μόνιμη και διαρκή χαρά. Αναζητούμε τον μετ ολίγον Ενανθρωπήσαντα Χριστό μέσα στο χάος της κοινωνικής σύγχυσης και της πνευματικής ραθυμίας: «ψάχνουμε για μια διέξοδο γυρεύοντας μια αλλιώτικη ζωή…». «Εγώ σε ψάχνω Χριστέ μου για να έχω μία αιτία για να ζω, να αποκτήσω πνεύμα ανδρείας στους πειρασμούς, πνεύμα ειρήνης, ελπίδας, χαράς, και για συμβεί αυτό οφείλω να ζητήσω να ενωθώ με την πηγή όλων αυτών που είναι η Θ. Κοινωνία, ώστε να αισθανθώ μεταλαμβάνοντας των Τ. Δώρων, αποκτώ την παρουσία του Χριστού μέσα μου αρχικά, δίπλα μου στη συνέχεια και κοντά του πάντα. Ο πιστός αναγεννημένος εν Χριστώ μπορεί να βλέπει τα πάντα εν συνεχεία με θεανθρώπινο μάτι, με την εσωτερική νοερή αίσθηση της καρδιάς. Ο χριστοφόρος άνθρωπος έχοντας κάνει την καρδιά του φάντη, μεταμορφώνοντας τον εαυτό του σε παράδεισο, όπου αντανακλάται η αγιότητα προς τον κόσμο και την κτίση όλη βλέπει με διαφορετικό πνευματικό μάτι τις δοκιμασίες και την πορεία του προς τον Ουρανό. Ξέρει να εκμεταλλεύεται θετικά την όποια δοκιμασία και τον πειρασμό στη ζωή. Εκλαμβάνει την κάθε δυσκολία ως πνευματική ευκαιρία προσέγγισης του Χριστού. Γι ’ αυτό και οι Άγιοι ως μικροχριστοί καθίστανται πύρινες φλόγες της παρουσίας και της προσευχής υπέρ όλης της Εκκλησίας. Οι Άγιοι με πρώτη την Κυρία μας Θεοτόκο ζητούν ταπεινά το έλεος του Θεού και έτσι αποκτά νόημα η ζωή τους. Μπορεί να έχουν πίκρες, αλλά παράλληλα «μαζεύουν» από την αγάπη του Θεού. Όταν στις δοκιμασίες υπάρχει πνευματική αντιμετώπιση, τότε δεν υπάρχει θλίψη, μοναξιά, κατάθλιψη και στενοχώρια. Όταν ο άνθρωπος τοποθετηθεί πνευματικά, όλα αλλάζουν και μεταμορφώνονται με τον Χριστό. Όταν ακουμπήσει στον Χριστό τότε ο πόνος και η θλίψη και όλα τα αρνητικά της ζωής αυτής μεταβάλλονται σε ευλογίες και ζωή χαριτωμένη με την Χάρη του Θεού» θα αναφέρει από την εν Θεώ εμπειρία του ο Άγ. Παΐσιος. Πλησιάζει η Ημέρα της Εορτής της Ενανθρωπήσεως του Κυρίου, της Γεννήσεως του Θεανθρώπου, ευκαιρία να αλλάξουμε στάση ζωής και να ευθυγραμμίσουμε εν Χριστώ τεχθέντι την ζωή μας. «Ουδείς απείραστος επί της γης». Όταν μας κυκλώνουν οι θλίψεις, οι αδικίες και οι δυνατοί πειρασμοί κατά παραχώρηση Θεού, που οπωσδήποτε θα έλθουν, να μην λυγίζουμε και να μην ολιγοπιστούμε, Εκείνος με την πανσοφία Του ενεργεί και επιτρέπει τα πάντα προς το αιώνιο συμφέρον της ψυχής μας ….»
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ