ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΗ ΣΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ ΚΥΡΙΑΚΗ 26.01.25
†ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Αδελφοί μου αγαπημένοι, Η βασική σκέψη μου και στη σημερινή πρώτη σύναξή μας για το νέο έτος 2025 είναι η αγωνία μου για την όσο το δυνατόν απόλυτη πνευματική σύνδεσή μας μέσω του ενός και βασικού Ι. Μυστηρίου της ενότητας με τον Τριαδικό Θεό και μεταξύ μας, αυτό της Θ. Λειτουργίας. Από την συνειδητή συμμετοχή μας σε αυτό το ένα και βασικό της Εκκλησίας Μυστήριο κρίνεται και καθορίζεται η όλη πορεία της σωτηρίας μας σε προσωπικό, διαπροσωπικό, ενοριακό και κοινωνικό επίπεδο. Η ποιμαντική της συμμετοχής του καθενός μας στο ζωή της Εκκλησίας από την θέση που έχουμε μέσα στο Σώμα της Εκκλησίας δεν είναι μία μέθοδος για να πείσουμε τους άλλους για κάτι, ούτε για να τους κάνουμε πελάτες και οπαδούς. Η ποιμαντική και οι συνάξεις μας δεν υπάρχουν για να αυξήσουμε τα μέλη της Εκκλησίας, ώστε να αναγνωρίζεται η Ενορία μας για παράδειγμα ως επιτυχημένη. Η ποιμαντική είναι μετάδοση ζωής. Στόχος της όλης εργασίας μας είναι να γευθούν όσοι περισσότεροι μπορούν αυτή τη χαρά της ζωής που βιώνουμε μετά από κάθε συμμετοχή μας στη Θ. Λειτουργία. Την Ενορία και την Εκκλησία δεν πρέπει να την ενδιαφέρουν ούτε η επιτυχία, με κοσμική νοοτροπία, ούτε οι αριθμοί, γιατί έτσι προσβάλλεται η σχέση και το πρόσωπο του καθενός μας. Η ουσία της ποιμαντικής της ζωής της Εκκλησίας είναι η εργασία για την πραγματοποίηση της προσωπική σχέση μας με τον Χριστό, που καθρεφτίζεται και προβάλλεται στις σχέσεις μας με τους αδελφούς συν-ανθρώπους μας και εν προκειμένω στις σχέσεις μας με τους άλλους συναδέλφους Αναγνώστες. Οι θεολογικές, ψυχολογικές, κοινωνικές, παιδαγωγικές γνώσεις είναι χρήσιμες, αλλά όχι αρκετές αν δεν συνδυάζονται με το δόσιμο προς τους άλλους. Προϋποθέτουν κάτι πιο σημαντικό που δίνει νόημα και κατεύθυνση σε κάθε γνώση και μόρφωση και είναι η πνευματική εμπειρία και το λειτουργικό βίωμα. Δηλαδή μπορεί να ξέρουμε πολλά, να διαβάζουμε πολλά, να ακούμε πολλά αν όλα αυτά δεν τα εκκλησιαστικοποιήσουμε μας είναι άχρηστα.. Ο κάθε άνθρωπος είναι ο «Χριστός εν ετέρα μορφή» που θα Τον διακονήσω, θα Τον υπηρετήσω, θα Τον αναπαύσω, θα Του δώσω ελπίδα και χαρά από την θέση που ο καθένας μας έχει. Να αισθανθεί ο νέος, ότι μεταξύ μας είμαστε αληθινά αδέλφια και όχι οι ξεχωριστοί με το υπερφίαλο ύφος και όχι το ανάλογο εκκλησιαστικό ήθος, δεν είμαστε η αυθεντία που θέλει να ελέγξει και να κυριαρχήσει ο ένας πάνω στον άλλο. Ο πιστός σήμερα δεν έχει ανάγκη από κηρύγματα και διδασκαλίες, αλλά θέλει να νιώθει ότι τον αποδέχεσαι, τον ακούς. Να αισθανθεί ότι τον καταλάβαμε, τον αποδεχτήκαμε. Τότε νιώθει ότι τον αποδέχεται και ο Θεός και τότε και ο ίδιος αποδέχεται τον εαυτό του και μπορεί να μπει σε πορεία εκκλησιαστικοποιήσεως. Δυστυχώς πολλές φορές διαπιστώνει κανείς τις χειρότερες συμπεριφορές κακίας, μοχθηρίας, ζήλειας κ.λ.π. από τους ανθρώπους και τα στελέχη της Εκκλησίας που δεν τα συναντάς εκτός Εκκλησίας. Θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ και στο επίσης κυρίαρχο άρρωστο σύμπτωμα της εποχής μας που είναι η μοναξιά και οι απρόσωπες σχέσεις. Η απουσία χαράς και νοήματος φυσιολογικά οδηγεί στις κάθε μορφής εξαρτήσεις κινητών, ουσιών, συναισθηματικές, σεξουαλικές κ.τ.λ.
Η Εκκλησία μέσω και αυτών των ουσιαστικών πνευματικών συνάξεων καλείται να οικοδομήσει στην ενοριακή κοινότητα σχέσεις οικογενειακές σεβασμού και εμπιστοσύνης. Να υπάρχει κοινωνία και μοίρασμα ζωής για αυτό κάνουμε ότι κάνουμε. Το νόημα αυτό της ζωής το γεύεται ο άνθρωπος από τη γεύση του Χριστού, ιδίως μέσα στη Θ. Κοινωνία. Η σύνδεση με τον Χριστό για κάποιον που δεν ξέρει τίποτα, που είναι σε πλήρες σκοτάδι μπορεί να φωτιστεί μόνο μέσα από ανθρώπους χριστοφόρους που έχουν εμπειρία Χριστού. Οι σχέσεις μας οφείλουν να μας παραπέμπουν στο Χριστό. Η χαρά μας, η καταδεκτικότητα, το χαμόγελο, το ενδιαφέρον είναι το κήρυγμα μετά από την συμμετοχή μας στην Ευχαριστιακή Σύναξη. Όταν όλοι οι άλλοι μας βλέπουν να έχουμε ζωή και ουσιαστική πνευματική ζωή τότε θα ψάξουν να βρουν ποιά είναι η πηγή και η αιτία όλων αυτών που εμείς μεταξύ μας ζούμε και βιώνουμε.
Ολοκληρώνοντας τις απλές αυτές καρδιακές σκέψεις μου υπογραμμίζω και πάλι την ανάγκη της καλλιέργειας και της γνώσεως του Ευαγγελικού Λόγου, που είναι ο κατεξοχήν κοινωνικός λόγος να βγει ο καθένας μας από την γωνιά και την απομόνωση του, να σχετιστεί, να εκκλησιαστικοποιηθεί η ζωή μας. Έτσι θα βγούμε εμείς πρώτοι και στη συνέχεια με την Χάρη του Παρακλήτου θα βγάλουμε από μέσα και γύρω μας την κατάθλιψη και τις αγχώδεις διαταραχές, το άγχος και τα λοιπά στρεσογόνα που είναι συμπτώματα απουσίας του Θεού και απουσία νοήματος ζωής. Είναι σημαντικό να εμπνεύσουμε ιδανικά και όμορφα οράματα της Εκκλησίας για να κυριαρχεί η καλοσύνη, η ανεκτικότητα, η μεταξύ μας με κάθε τρόπο στήριξη και η αγάπη όχι ως λόγια αλλά πράξη. Ιδανικά όμως που δεν γεννιούνται από ιδεολογίες και πολυλογίες, αλλά ιδανικά που εκπορεύουν από το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού που είναι η ζωή η αδαπάνητη και που μόνο μέσα στην Μυστηριακή και λοιπή λατρευτική ζωή της Εκκλησίας αποκτιούνται. Αυτό εύχομαι προς όλους σας στις πρώτες αυτές μέρες του νέου χρόνου ως στόχο της πνευματικής μας εργασίας.