ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΕΩΡ. ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ,
ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΥ ΕΛΛΗΝΑ ΦΙΛΟΛΟΓΟΥ, ΓΛΩΣΣΟΛΟΓΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΚΑΙ ΛΕΞΙΚΟΓΡΑΦΟΥ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ
ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟ
«Μνήμη Αναστασίου, Αρχιεπισκόπου Αλβανίας»
Η απώλεια του Αρχιεπισκόπου Αναστασίου, του πραγματικά αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Αλβανίας, ξεπερνάει την κοίμηση ενός Ιεράρχη. Είναι απώλεια ενός στύλου της Ορθοδοξίας, που με τον γνήσιο πατρικό λόγο του συντάραζε την ψυχή του συνομιλητή ή του ακροατηρίου του και συνάμα την ενέπνεε και την ανάπαυε. Μια φωνή αυθόρμητης αδελφικής αγάπης και ειλικρινούς ενδιαφέροντος για τον άλλο, όποιος κι αν είσαι, που σε έκανε να νιώθεις σημαντικός. Συγχρόνως όμως άρχιζες να σκέφτεσαι στην συζήτηση με τον προικισμένο ιεράρχη διαφορετικά για τον κόσμο και τον εαυτό σου, άλλοτε ένοχα για παραλείψεις σου, άλλοτε ενθάρρυνση για νέα βλήματα, άλλοτε αγαλλίαση για σκέψεις και μορφές συμπεριφοράς που σε βλοηθούσε να ανακαλύψεις μόνος σου στο πλαίσιο μιας τέτοιας συζήτησης «ουσίας της ζωής». Με το μοναστικό σκουφάκι του, με το απλό ράσο του καθόταν ο Αναστάσιος απέναντι και σε κοίταζε στα μάτια, μιλούσε απλά με ταπεινοσύνη και σε παρότρυνε να δοκιμάσεις το γλυκό κουταλιού που σου προσέφερε, το οποίο υπολειπόταν σε γλυκύτητα των λόγων του. Αυτά τα λίγα και απλά για τον άνθρωπο, που για εμένα είχε ένα μοναδικό χαρακτηριστικό: ότι ο μεγάλος θεολόγος, ο πανεπιστημιακός καθηγητής, ο δημιουργός ενός πρωτοφανούς εκτάσεως και σημασίας έργου συνδεόμενου με την αναγέννηση του Χριστιανισμού στην Αλβανία και με ένα σπάνιας εκτάσεως κοινωνικό και παιδευτικό έργο για το ποίμνιό του, ήταν ο ίδιος αξεχώριστα άνθρωπος με τον αμούστακο ξανθό δυναμικό νεαρό άνδρα με τα μυωπικά από τότε γυαλιά, λαϊκός όχι ιερωμένος ακόμα, που γνωρίσαμε ως κατηχητή στον Άγ. Κωνσταντίνο Ομονοίας οι μαθητές του εξατάξιου τότε γυμνασίου της περιοχής στην δεκαετία του ’60. Το ίδιο ταπεινός, το ίδιο δυνατός στην σκέψη και τον λόγο, το ίδιο εμπνευστικός για μια άλλη πορεία ζωής που γοήτευε τα χρόνια εκείνα εμάς, τους ταλαιπωρημένους ψυχικά και σκληρά δοκιμασμένους νέους της Κατοχής και του Εμφυλίου και μας ανέβαζε σε άλλα επίπεδα σκέψης. «Να μπορούσαμε, Γιώργο, να συγκεντρώσουμε σε μια συνάντηση όσους μπορέσουμε από τους μαθητές του Αγ. Κωνσταντίνου; Τί ωραίο θα ήτανε! Να το προσπαθήσουμε οπωσδήποτε, σε παρακαλώ» μου έλεγε με χαμόγελο ψυχικής ευφορίας ο αγαθός Πνευματικός Ιεράρχης τον περασμένο Ιούνιο στο γραφείο του στα Τίρανα, όπου πάντα συναντούσα όταν βλρισκόμουν στο Ελληνοαλβανικό Αρσάκειο Τιράνων. Στην προσπάθεια επιτυχίας του Αρσακείου Σχολείου εκεί πάντοτε με εμψύχωνε, με συμβουλές και επισημάνσεις που του επέτρεπε η πείρα και το δυνατό μυαλό του πάντοτε σε ένα πλαίσιο δημιουργικού οράματος. Τον απασχολούσε ιδιαίτερα το θέμα της διδασκαλίας και της διάδοσης της ελληνικής γλώσσας παράλληλα προς την εμπέδωση τής Ορθοδοξίας στην Αλβανία. Συχνά ανακαλούσε στην μνήμη μου τον Πατρο-Κοσμά στον τρόπο που συνέδεε θρησκεία και ελληνική γλώσσα. Ποτέ δεν έφευγα από τις συναντήσεις μας χωρίς κάποιο νέο βιβλίο του, κάποιο δημοσίευμα, ένα νέο φυλλάδιο με την δραστηριότητα της Αρχιεπισκοπής, παράλληλα με υποδείξεις να διαβάσω κάτι οπωσδήποτε και μαζί ρωτώντας με να του υποδείξω κι εγώ κάτι σημαντικό από τον χώρο μου. Σε όλη την επικοινωνία μας αυτό που διέχεε ο σεμνός Ιεράρχης σε όλα τα επίπεδα ήταν ένα πέπλο αγάπης, συμπόνιας, συμμετοχικότητας στην επίλυση προβλημάτων του ποιμνίου του που τα έκανε δικά του προβλήματα, με κατανόηση, με πνεύμα διαλλαγής και με έτοιμη την συγχώρηση. Προσωπικά, η στάση του έφερνε στην μνήμη μου δυσκολίες που αντιμετώπιζε στο ιεραποστολικό έργο του στην Αφρική, πράγμα που εξηγούσε με πόση ηρεμία και κατανόηση αντιμετώπιζε και τα προβλήματα των ανθρώπων στην Αλβανία. Τα λόγια για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο της άλλης μεγάλης και μοναδικής προσωπικότητας της Ορθοδοξίας, του Οικουμενικού Πατριάρχου μας κ.κ. Βαρθολομαίου, ότι «ο Αναστάσιος είναι δώρο του Θεού στον κόσμο» τα είπε όλα. Ο μακαριστός πλέον Ιεράρχης Αναστάσιος δεν έχει παρά να αναμένει αυτό που δίδασκε σε όλη του την ζωή με πάθος και αυτό που ζούσε, την Ανάσταση. ΑΙΩΝΙΑ ΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ