ΤΙ ΕΙΝΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΙΑ ΜΑΣ.
ΟΜΙΛΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ 2025
†ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
Πατέρες και Αδελφοί μου, Κυριακή των Βαΐων σήμερα, και η Εκκλησία μας εορτάζει την θριαμβευτική είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, μετά την Ανάσταση του Λαζάρου, όπου ο λαός τον υποδέχεται μετά Βαΐων και κλάδων, ψάλλοντας το Ωσαννά εν τοις Υψίστοις ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου! Σήμερα γιορτάζουμε Πάσχα πριν από το Πάσχα. Σήμερα θαυμάζουμε το πέρασμα του Θεού από την μεγαλοσύνη Του στην ανθρώπινη ευτέλεια, λίγο πριν απολαύσουμε, την επομένη Κυριακή, το πέρασμα του ανθρώπου από την θνητότητα στην αφθαρσία της Αναστάσεως. Σήμερα περνάει ο ταπεινός Ιησούς το κατώφλι της χαρμολύπης της Μεγάλης Εβδομάδας, για να περάσουμε εμείς, σε λίγες ημέρες, στην αψίδα του θριάμβου της Αναστάσεως, που οδηγεί στην ατέλειωτη Πεντηκοστή.
Ο Χριστός αρχικά παρακάθεται στο δείπνο της Βηθανίας, όπου ανάμεσα στους συνδαιτημόνες ευρίσκεται και ο άρτι αναστημένος Λάζαρος, ο αγαπημένος φίλος του Ιησού. Εκτός από το Λάζαρο, στο Ιερό Ευαγγέλιο γίνεται λόγος και για τις αδελφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία. Η Μάρθα είχε αναλάβει τη διακονία της τράπεζας, ενώ η Μαρία είχε αγοράσει πολυτιμότατο πανάκριβο μύρο, με το οποίο, θέλοντας να δείξει το σεβασμό και τη λατρεία της προς τον Κύριο της δόξης, άλειψε τα πόδια Του και κατόπιν τα σκούπισε με τα μαλλιά της. Πολύς κόσμος, επίσης, ήταν παρών, διότι είχε ακουστεί το θαύμα της ανάστασης του Λαζάρου και από περιέργεια ήθελαν να δουν το Λάζαρο από κοντά. Μάλιστα οι Ιουδαίοι Αρχιερείς, εκπροσωπώντας όλο το αρρωστημένο, σάπιο ηθικοθρησκευτικό κατεστημένο των Εβραίων, με το οποίο ουδέποτε ταυτίστηκε ο Κύριος, «εβουλεύσαντο», αποφάσισαν δηλαδή, να θανατώσουν το Λάζαρο, για να εξαφανίσουν προφανώς τα πειστήρια του θαύματος της ανάστασης! Αυτό, αδελφοί μου, δείχνει τη διεστραμμένη τους προαίρεση, διότι αν ήταν ευθεία η διάθεση της καρδιάς τους, θα είχαν δοξάσει το Θεό, βλέποντας στο πρόσωπο του Λαζάρου να έχει νικηθεί ο θάνατος. Είναι αλήθεια ότι όταν ο άνθρωπος είναι πονηρός, βλέπει το «άσπρο μαύρο και το μαύρο άσπρο», αρκεί να μην ξεφύγει από την πονηρία του, θαρρείς και μέσα στην πονηριά βρίσκει κάποιο είδος διεστραμμένης ευχαρίστησης, την οποία και δεν θέλει να αποχωριστεί, αλλά και επειδή ακριβώς ο άνθρωπος δεν πλάστηκε να είναι πονηρός, πάλι στο βάθος δεν είναι αληθινά ευχαριστημένος. Το ίδιο πρωτύτερα είχε επαναληφθεί και στο θαύμα της ίασης των 10 λεπρών, όπου 10 είχαν δεχτεί την ίαση, ένας μόνον όμως ευχαρίστησε τον Κύριο, οι άλλοι σαν να μην είδαν το θαύμα της γιατρειάς και μάλιστα του σώματός τους. Παρέμειναν, όπως άλλωστε οι περισσότεροι αδιάφοροι απέναντι στο Χριστό.
Εντύπωση, επίσης, μας προξενεί η αντίδραση του Ιούδα του Ισκαριώτη, ο οποίος κρύβοντας φθόνο για το Χριστό και φιλοχρηματία μαζί μέσα στην καρδιά του, ανησύχησε τάχατες για τους φτωχούς, για τη σπατάλη που γινόταν, κοστολόγησε κιόλας τη δαπάνη. Ο Ιούδας έκανε δηλαδή το φθόνο και τη φιλαργυρία νομότυπα καλύμματα της «δικαιολογημένης» αντίδρασής του. Όμως, ο Χριστός τον διορθώνει λέγοντάς του ότι, πρόωρα το σώμα Του η Μαρία το ετοίμασε για την ολόσωμη ταφή Του που θα γινόταν ύστερα από λίγες μέρες, ύστερα από την προδοσία και τη σταύρωσή Του. «Αλλά και οι φτωχοί πάντοτε θα υπάρχουν ανάμεσά σας, εγώ όμως αυτοπροσώπως όχι». Επομένως καλά έπραξε η Μαρία, και γι’ αυτό μέχρι σήμερα όλες οι γενεές των Χριστιανών με κατάνυξη τη μνημονεύουν. Την άλλη μέρα σαν σήμερα δηλαδή ο Χριστός εισέρχεται εν μέσω ζητωκραυγών στην πόλη των Ιεροσολύμων. Ο όχλος, που λίγο αργότερα θα μεταστραφεί και θα κραυγάζει την καταδίκη Του, δείχνει προς το παρόν ενθουσιασμένος. Ο Κύριος εισοδεύει στην Πόλη τη μεγάλη, καθισμένος πάνω σε ένα ονάριο. Το ονάριο αυτό δείχνει να μην επηρεάζεται καθόλου από τις κραυγές του πλήθους. Υπακούει πλήρως στο Χριστό που το κατευθύνει. Γίνεται «τύπος», όπως λένε οι Πατέρες μας του αληθινού Χριστιανού. Ο νους αυτού που ακράδαντα πιστεύει, έχει καταποθεί από το Χριστό και κατευθύνεται από Εκείνον. «Δεν ζω εγώ, αλλά ζει ο Χριστός μέσα μου», όπως λέει ο Απ. Παύλος. Άλλωστε και οι Πατέρες με τον τρόπο ζωής τους δηλώνουν ότι «ημείς νουν Χριστού έχομεν» και «νουν Χριστού τηρούμεν».
Η αδιαφορία πάλι του οναρίου απέναντι στην οχλοβοή του φανατισμένου όχλου, μας ανακαλεί στην καρδιά την πλήρη αδιαφορία του ειλικρινώς πιστεύοντος απέναντι στα πλαγιοκοπήματα των λογισμών, οποθενδήποτε κι αν προέρχονται αυτοί. «Νους ορά και νους ακούει», λένε οι Πατέρες. Στην περίπτωση όμως του πολέμου των λογισμών μας, που όλοι μας άλλος περισσότερους και άλλος λιγότερους, όλοι μας έχουμε λογισμούς, αποτέλεσμα της πνευματικής εργασίας μέσα μας, οι οποίοι ως άλλο φανατισμένο πλήθος ζητούν να καλύψουν τη φωνή της προσευχής μας, θα πρέπει ο νους απέναντί τους να γίνει «κουφός και τυφλός», υποταγμένος πλήρως στον Κύριό Του, όπως ακριβώς το ονάριο.
Επίσης η σημερινή είσοδος του Κυρίου στην πόλη των Ιεροσολύμων συμβολίζει «αναγωγικώς», όπως λέμε στη θεολογική γλώσσα, τη βασιλική είσοδο του Χριστού μέσα στις καρδιές μας, όπου δεν απαιτεί, αλλά με ευγένεια που φθάνει τις διαστάσεις μιας θεϊκής επαιτείας, σφοδρά αναμένει να Του κάνουμε χώρο, να Τον δεξιωθούμε. Και να απομακρύνουμε οτιδήποτε εμποδίζει την αμαρτία δηλαδή και τις αστοχίες μας, από μια τέτοιου είδους υποδοχή και δεξίωση του Κυρίου μέσα μας.
Ας υποδεχτούμε, αδελφοί, διά της συχνούς συνειδητής συμμετοχής μας στην Θ. Κοινωνία και στην όλη λατρευτική και λειτουργική ζωή της Εκκλησίας τον Κύριο στις καρδιές μας, για να τις ζωογονήσει και να τις αναστήσει, σείοντας εμείς θριαμβευτικά μαζί με τα φυσικά στα χέρια μας σήμερα και τα νοητά βαία (κλαδιά) των φοινίκων, σαν χαρούμενη αγγελία ότι, ο θάνατος έχει πλέον νικηθεί στο Πρόσωπο του Χριστού. Ο Άγιος Κύριλλος Πατριάρχης Αλεξανδρείας συνιστά στους Χριστιανούς να μη κρατούν μόνο στα χέρια τους Βάϊα, άλλα να κατέχουν και τα Βάϊα της ψυχής, που συσχετίζονται με την απέκδυση από την ψυχή του εγωισμού, της φιλαυτίας, της ματαιοδοξίας. Άλλωστε, τα κλαδιά των βαΐων είναι συμβολικά τα χέρια που εκτείνονται και υψώνονται προς τον Θεό και ζητούν το έλεος και την ευσπλαχνία του Θεού. Τα κλαδιά των βαΐων στα χέρια μας σήμερα δείχνουν την ολοκληρωμένη πνευματική εργασία του πιστού ανθρώπου που διψά να υποδεχθεί τον νικητή του θανάτου σε μία καρδιά που πάλεται από αγάπη για τον Χριστό.
Ας στρώσουμε και εμείς, όπως έκαναν οι Άγιοι Απόστολοι στο Χριστό πάνω στη ράχη του αφοσιωμένου μόνο στο Κύριο ονάριου τα ιμάτια-τα πάθη μας, αλλά και τις αρετές και τα χαρίσματα μας, ώστε πάνω τους να περάσει ο Χριστός, αναγνωρίζοντας έτσι ότι τα πρώτα εξαλείφονται διά Χριστού αλλά και οι αρετές και τα χαρίσματα που ο καθένας μας έχει είναι δώρα δικά Του που ανήκουν στις φανερές και αφανείς ευεργεσίες Του προς εμάς
Ας προετοιμάσουμε την είσοδο του Χριστού στο δικό του καρδιακό χώρο ο καθένας, ο, τι κι αν μας στοιχίσει αυτό. Ας Του προσφέρουμε ό,τι περιττό και καυσούμενο. Ας Του προσφέρουμε τις αμαρτίες μας, προευτρεπίζοντας το σπήλαιο της καρδιάς μας με την κατά δύναμη τροφική και λοιπή νηστεία, την όποια λίγη αγρυπνία, την θερμή και ουσιαστική προσευχή, την ειλικρινή μας εξομολόγηση, και την συχνότατη μετάληψη του Αγ. Σώματος και Αίματός Του, για να μας μεταγγιστεί θεία ζωή και για να νικήσουμε το θάνατο δια της πίστης μας στον Νικητή του θανάτου και των αγαθών έργων που θα αποδεικνύουν αυτή την πίστη.
Οι περισσότεροι εκείνο τον καιρό σαν σήμερα, περίμεναν κάπως αλλιώς το Χριστό. Τον περίμεναν σαν τον κοσμικό άρχοντα, που θα αναδείκνυε το Ισραήλ πανίσχυρο κράτος με αδιαμφισβήτητη εξουσία και επιρροή παγκοσμίως, κάτι στο οποίο παραπέμπουν και οι πλάνες των σημερινών Ιεχωβιτών. Για άλλους ήταν και είναι ένας κοινωνικός επαναστάτης, ίσως ο μεγαλύτερος παγκοσμίως, που αντιτάχθηκε στη βία και την κοινωνική αδικία. Για άλλους είναι ο Χριστός — Θεός που κάνει πολλή υπομονή, μέχρις ότου λάβει πυρ εξ ουρανού και κατακαύσει τους ασεβείς. Όλα αυτά όμως δεν αποτελούν παρά προσβολές και παρανοήσεις στο Πρόσωπο του Χριστού των δικών τους νοσηρών προσωπικοτήτων. Καίριο ερώτημα που αμείλικτα τίθεται στον καθένα μας σήμερα είναι το «τι είναι για μένα, για σένα, για τον άλλο, για τον κόσμο, τελικά ο Χριστός». Δεν είναι τίποτε από τα προηγούμενα. Είναι ο Υιός του Θεού και μόνος αληθινός Θεός, που έγινε άνθρωπος για χάρη του ανθρώπου και για να κάνει τον άνθρωπο Θεό κατά Χάρη. Πέθανε εκούσια πάνω στο Σταυρό, ετάφη και ανέστη, για να αναστήσει ολάκερη την ανθρωπότητα και συνεχίζει να την ανασταίνει μέσα στο σώμα Του την Εκκλησία Του, η οποία είναι ο Ίδιος ο Χριστός παρατεινόμενος εις τους αιώνας. Ας βάλουμε στόχο φέτος να ζήσουμε και να βιώσουμε αυτή την ανακαίνιση που φέρνει ο Χριστός με τη θυσία και την Ανάστασή Του, να ξαναθυμηθούμε το Ι. Βάπτισμα μας, το ότι πολιτογραφηθήκαμε την ημέρα της βαπτίσεως μας ως παιδιά του Θεού και Μέλη της Εκκλησίας, έτσι θα αξιωθούμε να συσταυρωθούμε και να συναναστηθούμε από τα πάθη και της αμαρτίες μας, γιατί μόνο “όσοι εις Χριστό εβαπτίσθητε, Χριστώ ενεδύσασθε“. Μόνο όταν νηπιάζουμε “τη κακία” (Α Κορ. 14, 20) μπορούμε να γίνουμε άνθρωποι της θυσιαστικής αγάπης, να δεχθούμε το Χριστό στη ζωή μας, να αναγεννηθούμε και να ζήσουμε στη μετά Χριστό εποχή, και να ζούμε συνεχώς στη Βασιλεία Του.
Πατέρες και Αδελφοί μου, Σήμερα Κυριακή Βαί’ων Συνοδοιπορούμε, μαζί με το Λυτρωτή στα σύγχρονα Ιεροσόλυμα πόνου, μοναξιάς, απανθρωπιάς ύβρεως, εξαθλίωσης της αρρώστιας του θανάτου, στα Ιεροσόλυμα της τραγικής γης μας με ένα αβέβαιο για τους άπιστους μέλλον που μας γεμίζει φόβους και ανασφάλειές, καλούμαστε αθόρυβοι και διακριτικοί αληθινοί μαθητές Του, να σκορπίζουμε γύρω μας το ανοιξιάτικο άρωμα του Χριστού, το άρωμα της ελπίδας και το εαρινό μήνυμα πως ότι και αν συμβαίνει γύρω μας η αμαρτία δεν θα κερδίσει τον κόσμο και ο θάνατος δεν θα θάψει τον άνθρωπο. Ο φόβος δεν θα παγώσει τον κόσμο. Ο Γολγοθάς υπάρχει απλά για να γίνεται πιο χαρούμενη η Ανάσταση που ακολουθεί. Είτε αυτό αρέσει, είτε αυτό δεν αρέσει στο διάβολο, τους συνεργούς του, πάντα υπάρχει η Ανάσταση του Χριστού και διά του Χριστού στο ανθρώπινο γένος και πάντα αυτή η Ανάσταση θα θριαμβεύει. Αυτή την Ανάσταση του Κυρίου μας και την δική μας Ανάσταση προτυπώνουμε και με τα πράσινα κλαδιά νοερά στα χέρια μας την Ανάσταση και την νίκη του Χριστού ομολογούμε.
Μακάρι η είσοδος του Κυρίου στον κόσμο δια της Εκκλησίας Του να σηματοδοτήσει για όλους μας την έναρξη μιας νέας ζωής εν Χριστώ παθόντι και αναστάντι.
Πηγή Ενοριακό Φυλλάδιο 13 Απρ 25