Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ
† ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΑΡΧΙΜ. ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΤΡΑΜΑΔΟΥ
ΑΔΕΛΦΟΙ ΚΑΙ ΑΔΕΛΦΕΣ, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
Στο κείμενο του Ι. Ευαγγελίου μετράμε 11 εμφανίσεις του Κυρίου μας Ιησού Χριστού μετά την Ανάσταση προς τους μαθητές Του. Όλες αυτές οι εμφανίσεις με ένα και μοναδικό σκοπό: να τους βοηθήσει να πιστέψουν και να βεβαιωθούν για το γεγονός της Αναστάσεως. Έχει αξία να καταλάβουμε αυτή την προσπάθεια του Αναστάντος Χριστού, διότι πιστοποιεί το γεγονός ότι η πίστη στην εν νεκρών Ανάσταση δεν είναι μια απλή υπόθεση διανοητικής παραδοχής. Η ανάσταση δεν χωνεύεται με το μυαλό, αλλά αποκαλύπτεται εν Αγίω Πνεύματι σε εκείνους που ειλικρινά αναζητούν τον Αναστάντα Χριστό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι οι σημερινοί άνθρωποι αποδέχονται την αξία και σημασία της διδασκαλίας του Χριστού, αλλά δυσκολεύονται αφάνταστα να πιστέψουν ότι αναστήθηκε από τους νεκρούς. Εάν για τους μαθητές Του, που είχαν ζήσει μαζί Του, είχαν ακούσει τις διδασκαλίες Του και είχαν βιώσει τα θαύματα Του ήταν τόσο δύσκολο να πιστέψουν στην ανάσταση Του, φανταστείτε πόσο δύσκολο είναι για όλους εμάς, τους σύγχρονους πιστούς που η πίστη μας δεν είναι δυνατή και συμπαγής. Η πίστη δεν είναι απλά ανθρώπινη ενέργεια. Κυρίως και πρωτίστως είναι δωρεά του Αγ. Πνεύματος, είναι δώρο και αποκάλυψη του Θεού στον άνθρωπο. Το γεγονός λοιπόν της Αναστάσεως του Χριστού, το οποίο είναι η βάση και το θεμέλιο της Χριστιανικής Πίστης και της Εκκλησίας, «Εἰ δὲ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, ματαία ἡ πίστις ὑμῶν» (Α΄ Κορ. 15:17), δεν είναι αποτέλεσμα λογικής και νοησιαρχικής παραδοχής, αλλά δωρεάς του Αγ. Πνεύματος. Δεν πιστεύει κάποιος επειδή μαθαίνει να απαγγέλει το Σύμβολο της Πίστεως, ως μια ιδεολογική διακήρυξη νοητικών σχημάτων, αλλά διότι η Χάρις του Αγ. Πνεύματος έχει ανοίξει την ύπαρξη του, σε μια ζωή ελευθερίας και χάριτος, εκτός και πέραν των ανθρώπινων ορίων. Η πίστη είναι αποκάλυψη του Θεού στην ανθρώπινη καρδιά, η οποία χρειάζεται την ανθρώπινη συνέργεια και συγκατάβαση, ως πράξη μετοχής και ελευθερίας, αλλά που σε καμία περίπτωση δεν αρκεί από μόνη της δίχως την παρουσία του Αγ. Πνεύματος. Η σωτηρία δεν κερδίζεται αλλά δωρίζεται από τον Θεό.
ΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΑΝΤΙΛΗΦΘΗΚΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΟΤΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ ΗΤΑΝ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΤΟΥΣ; Όταν ο Χριστός άρχισε να ερμηνεύει τις Γραφές και να τεμαχίζει τον άρτο, στην ερμηνεία του Λόγου και στην Θ. Ευχαριστία. Αξίζει να σταθούμε σε μια από τις πολλές αναστάσιμες εμφανίσεις του Χριστού προς τους μαθητές του που αναφέρεται στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη (20:19-20) και να συνάξουμε σημαντικά και ωφέλιμα συμπεράσματα.: «Την ίδια εκείνη μέρα, την πρώτη μέρα μετά το Σάββατο, όταν βράδιασε κι ενώ οι μαθητές ήταν συγκεντρωμένοι κάπου με κλειστές τις πόρτες, επειδή φοβούνταν τις ιουδαϊκές αρχές, ήρθε ο Ιησούς, στέκεται στη μέση και τους λέει: «Ειρήνη σ’ εσάς». Κι όταν το είπε αυτό, τους έδειξε τα χέρια και την πλευρά του. Οι μαθητές χάρηκαν που είδαν τον Κύριο». Ας ξεκινήσουμε από την εικόνα των φοβισμένων μαθητών. Έχουν υποστεί ένα βαθύ τραύμα. Ο διδάσκαλός τους είναι νεκρός. Εκείνος στον οποίο πίστεψαν και άφησαν τα πάντα για να ακολουθήσουν δεν ζει, έχει πεθάνει και μάλιστα με τρόπο ατιμωτικό-φρικτό. Όλα τελείωσαν και φόβος έχει κυριέψει τις υπάρξεις τους, κρύβονται σε διάφορα σπίτια φοβούμενοι συλλήψεις και διαπόμπευση. Εκεί ακριβώς λοιπόν, στο σπίτι που κρυβόντουσαν, στην κρυψώνα των φόβων και των ανασφαλειών τους, θα εμφανιστεί ανάμεσά τους ο Χριστός. Θα τους συναντήσει εκεί που βρίσκονται και όχι σε μια ιδεατή συνθήκη, αλλά στην πραγματικότητα τους. Ο Θεός αγαπάει να μας συναντά στην αλήθεια μας όσο φρικτή κι εάν είναι αυτή. Εκείνο που αποστρέφεται δεν είναι το λάθος ή η αμαρτία, αλλά το ψέμα και η αλαζονεία μας. Η καθημερινότητα του βίου μας, με τις χαρές και λύπες, με τις νίκες και ήττες, είναι ο μόνος χώρος που ο Θεός εισέρχεται για να συναντηθεί μαζί μας. Είναι σημαντικό να αντιληφθούμε ότι τον Θεό δεν τον τρομάζει η αμαρτία αλλά η αλαζονεία της αρετής μας. Η προσπάθεια να φανούμε κάτι άλλο από αυτό που στην πραγματικότητα είμαστε. Ο σπουδαίος Αμερικανός θεολόγος Stanley Hauerwas σε ένα βιβλίο του για την προσευχή αναφέρει ότι δεν θα μπορούσε να προσεύχεται με άλλο τρόπο, λέξεις και ύφος εκτός από εκείνο με το οποίο καθημερινά ζει και πολιτεύεται, διότι διαφορετικά θα ήταν ψεύτικος. Πώς μπορεί αλήθεια κάποιος να συναντήσει τον μόνο Αληθινό, όταν υποκρίνεται κάτι που δεν είναι; Ο Θεός δεν ζητάει να γίνουμε αυτό που δεν είμαστε, αλλά να αποδεχθούμε αυτό που είμαστε. Ο Θεός είναι πρόσωπο και μονάχα ως πρόσωπα μπορούμε να σχετιστούμε μαζί Του. Όσο περισσότερο είμαστε ο εαυτός μας, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες αυτής της συγκλονιστικής συνάντησης μαζί Του. Η γυμνότητα της αλήθεια μας είναι το μόνο ρούχο το οποίο μπορούμε να φοράμε ενώπιον του Θεού.
Ο Νυμφίος Χριστός έρχεται μέσα στην νύχτα της ζωής, και ζητάει να φωτίσει τα σκοτάδια μας, με το ανέσπερο φως της Αναστάσεως Του. Υπάρχει όμως κι ένας άλλος λόγος που ο αναστημένος Χριστός στέκεται ανάμεσα στους μαθητές του. Με αυτό τον τρόπο θέλει όλοι να βιώσουμε την εμπειρία της Αναστάσεως, να δούμε και να γευθούμε ότι είναι αληθινό γεγονός. Δεν κρύβεται, αλλά φανερώνεται μπροστά σε όλους. Ο Αναστάς Χριστός είναι Εκείνος που συνάσει-μαζεύει και ενώνει τον διασκορπισμένο Λαό Του. Είναι Εκείνος που ενώνει την διαιρεμένη ανθρωπότητα και την κτίση ολάκερη. Επομένως, ο Αναστάς Χριστός στέκεται ανάμεσα στους μαθητές με αυτόν τον τρόπο για να φανερώσει ένα κάλεσμα, μια ένωση από την οποία κανείς δεν μπορεί να εξαιρείται. Οι πάντες θα ενωθούμε με το Αναστημένο Σώμα του Χριστού και κανείς δεν θα μείνει εκτός αυτής της Θ. Ενώσεως. Ο Χριστός είναι το αρχέτυπο, η συμπερίληψη και ανακεφαλαίωση της όλης Δημιουργίας. Αυτά τα φοβισμένα πλάσματα, που κρύβονται δια τον φόβο των Ιουδαίων, που δυσπιστούν και απορούν στα λεγόμενα των Μυροφόρων γυναικών, μέσα σε λίγες μέρες θα μεταμορφωθούν σε μάρτυρες και ομολογητές της Αναστάσεως. Θα κηρύξουν το Ευαγγέλιο και θα σταθούν με παρρησία μπροστά στους ισχυρούς βασιλείς και στις εξουσίες. Θα αντιμετωπίσουν βασανιστήρια, απειλές, και στο τέλος θα δώσουν τη ζωή τους για να υποστηρίξουν την Ανάσταση του Χριστού.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτά τα φοβισμένα πλάσματα οι Άγιοι Απόστολοι , που κρύβονται δια τον φόβο των Ιουδαίων (Ιω. 20:19), που δυσπιστούν και απορούν στα λεγόμενα των Μυροφόρων γυναικών, μέσα σε λίγες μέρες θα μεταμορφωθούν σε μάρτυρες και θα κηρύξουν το Ευαγγέλιο και θα σταθούν με παρρησία μπροστά στους ισχυρούς βασιλείς και στις εξουσίες. Θα αντιμετωπίσουν βασανιστήρια, απειλές, και κυρίως στο τέλος θα δώσουν την ίδια την ζωή τους για να υποστηρίξουν την Ανάσταση του Χριστού.
Τι άλλαξε; Τι ήταν εκείνο που σκόρπισε τον φόβο και έφερε ακλόνητη πίστη και παρρησία στη ζωή τους; Σαφέστατα η εμπειρία της Αναστάσεως και η Χάρης του Παρακλήτου. Ο Χριστός εμφανιζόμενος ανάμεσα τους, τους δίνει την Ειρήνη Του: «καὶ λέγει αὐτοῖς, εἰρήνη ὑμῖν…».
Χαρίζει την αναγεννητική δύναμη και παρουσία του Αγίου Πνεύματος μέσα στις καρδιές τους, σκορπίζοντας τον φόβο και φέρνοντας την πίστη και την ελπίδα. Οι μαθητές είδαν, μίλησαν και ακούμπησαν τον αναστημένο Χριστό. Η ανάστασή Του ήταν αλήθεια. Είχε εγερθεί εκ των νεκρών. Στο πρόσωπο του η ζωή είχε νικήσει τον θάνατο.
Ο Χριστός σ’ αυτή τη συνάντηση με τους μαθητές θα κάνει και μια άλλη κίνηση που έχει το δικό της βαθύ συμβολισμό. Θα τους δείξει τις πληγές και τα σημάδια της θυσίας του. Τι χρειά ζεται αυτή η κίνηση; Είναι ο ίδιος ζωντανός ανάμεσα τους, γιατί χρειάζεται να φανερώσει τις πληγές του Σταυρού;
Η πράξη αυτή του Χριστού γίνεται διότι θέλει να σκορπίσει και την τελευταία ελάχιστη αμφιβολία των μαθητών ότι μπορεί να μην είναι Εκείνος, ότι ίσως είναι ένα φάντασμα, μια ψευδαίσθηση της προσδοκίας τους. Με την κίνηση Του να δείξει τις πληγές του Σταυρού είναι σαν να τους φωνάζει: δεί τε εγώ εί μαι , ο Κύριος σας, ορίστε τα σημάδια της αγάπης και της θυσίας μου. Κάθε αληθινή αγάπη είναι σταυρωμένη. Κάθε γνήσια αγάπη περνάει μέσα από την θυσία, διαφορετικά είναι ένα ρομαντικό αφήγημα ή μια νόθα ιδεολογία. Ο Χριστός τους καλεί να κοιτάξουν τις πληγές Του, τα σημάδια του Σταυρού, και μέσα εκεί να δουν τις αμαρτίες του κόσμου, όλο το κακό και την αδικία, που όμως δεν μπόρεσε να νικήσει και να καταστρέψει το σχέδιο του Θεού.
Μην ξεχνάμε ότι η ανάσταση δεν είναι ένα ορθολογικό ιστορικό παράγωγο. Δεν ήρθε ως φυσική συνέχεια. Αλλά ως παράδοξο, έκπληξη και ολική ανατροπή του Θεού σε μια ιστορία μίσους και κακίας. Με την προδοσία και τη δίκη του Χριστού, με τα μαρτύρια και τον σταυρικό Του θάνατο, φαινομενικά το κακό κυριαρχεί. Όμως ο Θεός δεν έχει πει την τελευταία λέξη. Η ανάσταση είναι η απάντηση του Θεού στο κακό και την αδικία, στο θάνατο και την απειλή του μηδενός. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, κανείς σταυρωμένος της ιστορίας να μην μείνει δίχως ανάσταση. Πάντες στο πρόσωπο του Αναστημένου Χριστού να γευθούν την αιώνια βασιλεία του Θεού, βασίλεια αγάπης, χαράς και ενότητας. Δίχως πόνο και δάκρυ, δίχως την αγωνία της απώλειας. Ανάσταση σημαίνει να μπορώ να σε φιλώ και να σ’ αγκαλιάζω δίχως ο θάνατος να τρυπώνει από τις χαραμάδες των χεριών μου. Ανάσταση σημαίνει το φιλί να πάρει και πάλι την γεύση που είχε πριν την προδοσία. Ανάσταση σημαίνει να πάρουμε πίσω όσα ύπουλα έκλεψε ο θάνατος από το βλέμμα μας. Όλους εκείνους και εκείνα που βίαια μας στέρησε, πρόσωπα και πράγματα, στιγμές και σιωπές, δειλινά και χαραυγές. Ανάσταση σημαίνει δικαιοσύνη. Το βράδυ της Ανάστασης του Χριστού ο θάνατος υποκύπτει. Ο Αναστάς Χριστός σκορπά φως και ελπίδα σε στήθη βαριά ως μνήματα. Κατεβαίνει στον Άδη της καρδιάς, στην πιο σκοτεινή ώρα της ψυχής,
λίγο πριν την απόγνωση, και κηρύττει ότι η ζωή κέρδισε τον θάνατο. Ο Χριστός γίνεται η απαρχή της αιώνιας βασιλείας Του Θεού. «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» ακούγεται ως ιαχή αιώνιας νίκης απέναντι στο θάνατο, που πλέον δεν θα μπορεί να χαλάσει εκείνο που έκτισε η αγάπη Του. ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ Ο ΚΥΡΙΟΣ!